جلد چهارم، دوران گذار و گذر است
گذر از صحرا و رسیدن به وطن
تا پیش از این، همه برای صحرا بودند. چه گالان و سولماز چه آق اویلر و آلنی و حتی یموتیان و گوکلانی ها
اما از اینجا بعد از اتحاد صحرا، اندیشه‌ها، اعمال و گفتار سمت سیاسی گری می‌روند. سمت نجات وطن از ظلم پهلوی
        

          کتاب سوم گذار از دنیای اساطیری قدیم به دنیای منطقی جدید بود و دوستش نداشتم چون همه چیز تقریبا به یک باره به نفع دنیای جدید و شخصیت اصلیش مصادره شد و تنها بازمانده ی جدی دنیای اساطیری قدیم زیر بار سنگین آلنی حکیم، نماد دنیای جدید به شکل باور ناپذیری له شد.
کتاب چهارم اما ازین گذار رها شده بود همه چیز متعلق به دنیای جدید تاریخی بود و در حدود دهه بیست شمسی می گذشت با شخصیت هایی که بعضا به هنگام نگارش کتاب هنوز زنده بودند. ابعاد ناخوشایند و نامعقول شخصیت های دنیای جدید خیلی ارام، نرم و باورپذیرشدند و همین مخاطب را عمیقا همراه کند.
        

          همین که میشوراند، انگیزه میدهد و به جلو میخواند کافیست تا از هر عیبی در شخصیت پردازی، روایت، شعاری شدن دیالوگ ها، کمرنگ شدن نقش راوی و ... چشم بپوشیم
کاش از این آثار در ادبیاتمان بیشتر داشتیم و از امثال ابراهیمی بیشتر و بیشتر...
        

          بخشی از زندگیِ واقعیِ امروز و مکالماتِ ما:
اگر قرار بود فقط یه کتاب رو حق داشته باشی که تا آخر عمرت بخونی، چی بود؟!
+معلومه! آتش بدونِ دود:)
        

          چقدر یهو همه‌چی تغییر کرده.
دقیقا همون تغییری که بین بخش اساطیری و بخش تاریخی شاهنامه بود اینجا هم دیده می شد
        

          در این جلد داستان وارد شخصیت آلنی می‌شود و سیر تکامل و رشد و حرکت این شخصیت رو به تماشا می‌نشینیم.
        

          واقعیت‌های پرخون
_کتاب چهارم مجموعه آتش بدون دود

در مذهبِ من، سودپرستی جُرم است، سوداندیشی هم جُرم. من به قماری می‌آیم که در آن، اگر یک لحظه به بُرد بیندیشم، هستی‌ام را پاک باخته‌ام و ایمانم را.
.
در اوایل این کتاب ملا قلیچ بلغای با عنوان ملای‌جدید اینچه‌برون وارد داستان میشه و در ادامه آلنی و مارال عازم تهران میشن تا طب و مبارزه‌رو بصورت گسترده‌تر دنبال کنن...
.
این مجموعه همچنان برای من ۵ ستاره س...
چون غذای روح منه، گاهی وقتا فکر می‌کنم باید یکی از کتاب‌های نادر رو همیشه همراهم داشته باشم تا وقتی مسئله ای روانم رو آزرده میکنه، پناهگاهم باشه.
پناهگاهی که به امنیتش معتمدم...💚
.
اول این کتاب، همه‌ی شخصیت‌ها و ارتباط‌شون و خلاصه ای از سه کتاب قبلی آورده‌شده. ♂️♀️
.
کمی با من از این کتاب بخون🌱:
«...و برای آن‌که سهمت را بخواهی، حضورت را اثبات کن.»

«زیر ضربه و درد، با پوست زخمی و روح زخم‌خورده تصمیم گرفتن، پشیمانی های خوف‌آوری دارد؛ پشیمانی هایی مطلقاً جبران‌ناپذیر.»

«قلیچ بلغای، بسیار خوب می‌دانست که کِی باید دهان باز کند، و کِی باید فقط بشنود. رمزِ بزرگ چیرگی او بر دیگران همین بود که انتظار دیگران را به این‌که او در هر بحثی ورود کند، بی‌پاسخ می‌گذاشت.»

«آلنی! برادر خوب من آلنی! تا تو از شرّ این آلنی که میراث‌خوارِ آق‌اویلر‌هاست خلاص نشوی، تا بی‌آلنی نشوی، چیزی نخواهی شد مرد!
من در همین دورانِ کوتاه عمرم، در حوزه‌ها و حجره‌ها، مثل تو بسیار دیده‌ام. نامشان را به دوش می‌کشند، هِن‌هِن‌کنان، تا به قله اش برسانند. مردانی چون تو باید از نام‌ونشان خالی شوند تا بتوانند به آسودگی کار کنند و بجنگند و نترسند و هرلحظه، چرتکه نیندازند.»

«تضاد، آقای‌دکتر، تضاد میان آن‌چه هست و آن‌چه که باید باشد، ایجاد آشوب و بَلوا و جنگ و مبارزه و انقلاب می‌‌کند.»
.
عکس ها مربوط به قالیچه‌ ترکمنی هستن.
این عکس هارو برای آشنایی با فرهنگ ترکمنی، همراه یادداشت میذارم ..❤️
منبع: گوگل
.
_نوزدهم آبان ۱۴۰۲

        

          ابرهیمی معتقد است داستان می‌نویسد، نه تاریخ. در حالی که این کتاب هیچ بویی از داستان نبره‌ است. نادر داستان نمی‌نویسد، روایت می‌کند. آن‌هم نه روایت داستانی، که چند پاره از تاریخ را با وصله‌های ناهم‌گون به یک‌دیگر می‌چسباند و روایت می‌کند. نام فصل‌های این کتاب، شاهد خوبی برای این گفته‌ی من‌اند: «قانون لحظه‌ها و تصاویر متفرق». تکلیف این کتاب با خودش مشخص نیست. نمی‌داند می‌خواهد از عرفان بگوید یا از عشق یا کینه یا مبارزه علیه ظلم و یا تاریخ. در سردرگمی غوطه‌ور است، تا جایی که چندین‌بار حتی زمان روایت‌ها را هم پس و پیش می‌کند. این کتاب حتی تاریخ را هم بازگو نمی‌کند و صرفا روایتی‌ست چندپاره و ناقص از سرگذشت و زندگی آلان‌ آق‌اویلر.
        

          آلنی عزیز.
لحظه لحظه سرشارتری از حس فدا شدن.
پس خلوتت را فدای خلق می‌کنی.
از اینجا که داستان کاملا شکل می‌گیره برام همه‌چیز خیلی جالب تره.
قطعا ابراهیمی هیچکس رو ناامید نمی‌کنه..

        

          جلد چهارم، فصل مبارزه بود. گزنده و پرکشش؛ مثل شکلات تلخ!
        

          نثر کتاب همچنان در اوج، اما فراز و فرودهای داستانی سه کتاب اول را نداشت.
        

          نادر ابراهیمی توانایی فوق العاده‌ای در روایت یک داستان، دیدن حقایق و نتیجه‌گیری درست از اونها رو داره، نادر ابراهیمی شاید منطقی ترین و عقلانی ترین نگاه رو به شخصیت های بزرگ داره، هیچ قهرمانی، به تنهایی قهرمان نمیشه، و هر قهرمانی برای قهرمان شدن به افرادی آسیب زده، چیزهایی رو از دست داده، و مهم ترین ویژگی قهرمان های کتاب های نادر، خطاکار بودنشونه، و این حس رو به مخاطب میده که بتونه به راحتی با شخصیت احساس همذات پنداری بکنه، اشتباهاتشو ببینه، در واقع اشتباهات خودشو ببینه، تو کتاب های نادر، همه قهرمانن، هرکس تو زندگی خودش، فقط نتیجه انتخاب ها بسته به میزان بزرگی اون انتخاب، افراد بیشتری و تحت تاثیر قرار میده، مثل همه‌ی ما، نادر عقل رو در کنار احساس بر می‌انگیزه نگاه رو به زندگی تغییر میده، در واقع تغییر نمیده، باز میکنه، کتاب های نادر مصداق بارز این جمله است که میگه آدم با کتاب خوندن، زندگی های دیگران رو زندگی میکنه و تجربیات اونا رو به دست میاره. من هیچ وقت پامو تو صحرای ترکمن ها نذاشتم، اما خشونت گالان، خودسر بودن سولماز، درد آلنی، همراه بودن مارال، صدای ساز آی دوغدی، حماقت های یاشولی آیدین، غرور ضربه خورده آق اویلر، عشق آنا، نگرانی ملان بانو ، حس طرد شدگی یاشا و حتی مزه چکدرمه رو "زندگی" کردم.! و در اخر اینکه الان‌که نگاه میکردم دیدم همیشه تو لحظه های گرگ و میش زندگیم، اونجا که پر از رخوت و کرختی‌ام و در نمیدونم چیکار کنم ترین حالت ممکنم،نادر با کتاب هاش دست منو گرفته، و راه برگشتن و بهم نشون داده ممنون ازت و روحت شاد
        

          من نسخه‌ی الکترونیک کتاب رو می‌خونم و به جای هایلایت کردنِ بخش‌های مهم؟ اسکرین‌شات می‌گیرم.  به خودم اومدم و دیدم به تعداد صفحات کتاب اسکرین شات گرفتم. :)
خوندنِ این کتاب واجبه. مطمئنم باید بارها و بارها بهش برگردم. یک جاهایی از قصه، کار از یادداشت‌برداری و حرف زدن درباره‌ش با بقیه، گذشته. باید حفظ کرد. باید دیالوگ‌های آلنی رو برای آدمِ بهتری بودن، دیالوگ‌های مارال رو برای عاشقِ بهتری بودن و دیالوگ‌های قلیچ بلغای رو برای دین‌دارِ بهتری بودن، حفظ کرد.
بله این کتاب با همه‌ی کتاب‌های دیگه‌ای که خوندم، فرق داره و همه‌ی زندگیم شده آتش، بدون دود.
        

          هرچه روایت پیش میرود، بیشتر و بیشتر شیفته شخصیت مارال  میشوم!
        

          یکی از آن هزار دلیلی که قلم نادر ابراهیمی را ستایش می‌کنم، این است که او مبارزه را عرصه‌ای مردانه نمی‌بیند و به سر زنان برای ورود به میدان جهاد منت نمی‌گذارد و در قلمش زوجیت را می‌توان دید. نادر ابراهیمی خانواده را، زن را و مرد را سیاسی  ترسیم می‌کند و نظام خانواده در قلم او خرجِ تقویت میدان مبارزه می‌شود، شخصیت‌هایش هر کدام نقش خود را دارند و اثر گذارند، زنان داستانش اگر لازم باشد تفنگ به دست می‌گیرند و به جامعه قوت می‌دهند و نادر ابراهیمی این واقعه را آنقدر معمولی روایت می‌کند که انگار اتفاقی متداول است نه خرق عادت، که واقعا هم حق با اوست و این تصویر همان چیزی است که باید باشد و در نهایت او  شعار نمی‌دهد و انسان را می‌شناسد، قلمش تظاهر ندارد، خالصانه  می‌نویسد و هویت دارد؛ شاید بتوان گفت مجموع این‌ها نادرابرهیمی را بی‌نظیر کرده.
        

          این کتاب زنده بود.
به مانند آنکه نادرابراهیمی در زمان ما، در نیمه‌ی دوم سال ۱۴۰۱ برای ما، برای جوانان، برای یاشارها نوشته بود...
برای ما یاشارهایی که وجودمان سرشار از درد و خشم و نفرت از ظالم شده، انرژی و توان هست ولی راه بسیار گم است برایمان... برای یاشارهایی که نه توان دیدن و دم برنیاوردن دارند و نه راهنمایی آگاه، عادل، "متعادل"، دلسوز و موثر...
امروز در مهر ۱۴۰۱ در ایران متشنج‌م، ایرانِ خالی از قلیچ بلغای‌های مردمی، این کتاب به پایان رسید.
        

          "دوران گذار"
چه خوب المان ها سر جاشون بود تا دوران اساطیری رو رد کنیم و به بطن تاریخ قبل انقلاب برویم. جهت گیری ها و سو گیری ها بسیار خوب 👌🏻 موضوع انگار برام چندین برابر جذاب شده😍 بی صبرانه منتظر جلد پنجم👊

پ.ن: هنوز با آلنی آق‌اویلر و بیشتر از او با یاشار مشکل عقیده‌ای دارم😆😉

پ.ن: بعضی جاها برام خسته کننده بود، که دلیلشو  می چسبونم به دوران گذرا و طبیعی بودن این قضیه 
        

          در یک جمله می توان گفت که قلم نادر ابراهیمی در این داستان بلند اگر بی نظیر نباشد کم نظیر است. او هم قصه گوی فوق العاده ای ست، هم جهان بینی و فلسفه ی محکمی دارد و هم در انتقال پیام و فکر و اندیشه خود به مخاطب بسیار موفق...
        

          ستاره دادن به آتش بدون دود‌ها برام نشدنیه،
توان مقایسه و نقد رو ازم می‌گیره
هرچقدر هم ضعف داستان نویسی داشته باشه، قدرتمنده.
شخصیت‌هاش می‌گیرن آدم رو...
با همه اون سخنرانی‌های طولانی‌ای که دارن و آرمان‌گرایی‌هاشون، عاشق، جنگجو، مملو از نفرت، سخت، ساده، تنها، عمیق...هرکدام صفت‌های نادرگونه‌ای دارن :)
و این کتاب چهارم، قدرت شخصیت‌ها بیشتر بود و فراز و نشیب بیشتر و احساسات عمیق‌تر و ریتم داستان به قاعده‌ی خوب‌
        

          عشق در لحظه پدید می‌آید دوست داشتن در امتداد!