کافه‌ای قدیمی در توکیوی ژاپن هست که می‌شود با نشستن روی یکی از صندلی‌هایش و سفارش یک قهوه به گذشته سفر کرد. اما چند قانون دارد: نمی‌شود از روی صندلی بلند شد و از کافه خارج شد؛ باید قهوه را تا قبل از سرد شدن سر کشید و به حال برگشت؛ و اینکه هر چی کنی و بگویی، حال تغییری نمی‌کند. 
کتاب نسبتا پرشخصیت است و چهار فصل دارد که در هر کدام یک نفر در زمان سفر می‌کند تا عزیزی را ببیند و آخرین حرف‌هایش را به او بزند. اما فرصت اندک است و خیلی‌ها حتی اگر فرصت مجددی داشته باشند، باز هم حرف دلشان را نمی‌زنند. 
در کل خوب بود، اما نه در حدی که انقدر پرفروش باشد و چند ترجمه‌ی فارسی داشته باشد. این چیزی هم که پشت کتاب نوشته: "این سفر در زمان قرار است ابعادی دیگر هم پیدا کند"، خیلی معمولی است.
        

          آدم ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را میابند. فقط دل و جرئت میخواهد. فقط قبل اینکه قهوه سرد بشه آن را بخور...
زیبا بود
        

          اگه به خاطر چپتر آخر نبود بهش سه می‌دادم
ایده‌شو دوست داشتم درواقع یکی از موردعلاقه‌ترین موضوعات صحبت بین من و دوست صمیمی‌مه
و خیلی تکرار می‌شه بینمون
حسرت و غم و یاد گرفتن و ...
و شاید واسه همین تکراری بودنش برای من بود که می‌خواستم سه بدم بهش
ولی چپتر آخر واقعا کل پوینت کتاب رو رسوند پس 4⭐

*بعدا اضافه شده: یکم فکر کردم با خودم که این کتاب رو دوست نداشتم پس چرا باید بهش 4 بدم سو
همون 3 بسه. زیادم هست
        

          It takes courage to say what has to be said.
با تک تک فصل هاش گریه کردم:)
به خصوص اخری...
فکر میکردم مثل بقیه کتابایی که یهویی هایپ میشن باشه ولی نبود:)
فضای اروم،قشنگ و دلنشینش
        

          اگر به گذشته بازگردی دوست داری چه کسی را ببینی؟

نویسنده به خوبی نشان داده که تغییر نگاه و عدم قضاوت درباره یکدیگر چقدر می تواند به انسانها در جهت رفع مشکلاتشان کمک کند
        

          همیشه قهوه برام نوشیدنی جادویی بوده و کاواگوچی برام حتی اونو جادویی تر کرد.از خوندن این کتاب لذت بردم ولی نمیتونم بگم کتاب عالی ای بود. معمولی بود و خالی از هیجان و منو احساساتی نکرد به جز فصل آخرش که به زیبایی نوشته شده بود. حرف زیادی در مورد این کتاب ندارم بزنم ولی هر چی فصل آخرش بگم کم گفتم. پایان زیبایی داشت و از تمام لحظات صفحات پایانی غرق احساسات، شادی و لذت شدم و بنظرم زیباترین داستان داستان کی و میکو بود
        

          ارزش خوندن داره
        

          دوست داشتنی و سرشار از حس خوب ...
این کتاب  باور «خیلی زود دیر میشه » رو به چالش کشیده و به خوبی بیان کرده که به جای حسرت خوردن برای گذشته و تلاش برای تغییر سرنوشت همین که «خودمون» رو  تغییر بدیم کافیه . 
        

          کتابی بود که برای خوندنش خیلی ذوق داشتم ولی تعریف ها و توصیفات اضافی در بعضی قسمت ها خستگی ای رو هم به همراه داشت . اما در کل ایده ی جدیدی برای نوشتن کتاب بود و اگر از خوندن کتاب های رئال کمی خسته شدید ، این کتاب رو پیشنهاد میکنم 😉
        

          مثل جلد اولش خوب بود...
آرامش ادبیات ژاپن بی مثاله...
و جوری که داستان روایت میشه ؛هم ماجرای اصلی می‌ره جلو و به همراهش ماجرای افرادی که سر میزنند به کافه  می ره جلو و اینا باهم تلاقی ندارن و بهم صدمه نمیزنن و بلکه جایی همو تکمیل میکنن خیلی خوبه...
ادبیات ژاپن و این کتاب ازون رمان هایی هست که  یجورای درس زندگی بهت میده، توی کل کتاب داره بهت میگه ک قدر زندگی و این لحظات رو بدون چون دیگه بر نمی گرده
نوشتار ساده ای هم داره ،خیلی کلمات قلنبه سلنبه ندارع و راحت خونده میشه که هنر مترجم رو میرسونه
        

          برگشتن به گذشته یا سفر به آینده همیشه از آرزوهای انسان بوده! اگه بتونی به گذشته برگردی یا اصلاً به آینده سفر کنی، چیکار می‌کردی؟ ̃o.O

کتابی با سبک رئالیسم جادویی: 
داستانه فونیکولی فونیکولا؛ کافه‌ای کوچک در توکیو، که علاوه بر سرو نوشیدنی به مشتریانش فرصت سفر در زمان رو هم میده! و البته با کلی قانون (ˇ^ˇ)! یکی از قانوناش اینه که باید قبل از سرد شدن قهوه‌شون به زمان حال برگردند! چه فرصت کوتاهی..

داستان‌ به صورت کاملا روان روایت میشه؛ شروع میکنه به معرفی صاحبان کافه و مشتریاش که ۴تاشون در طول این کتاب در زمان سفر می‌کنند که و هرکدوم رو در یک فصل می‌خونیم:
عاشق و معشوق
زن و شوهر
خواهرها
مادر و فرزند

شخصیت‌پردازی خیلی قوی‌ای نداره! آدم‌ها کاملاً معمولی هستن و دیالوگ‌هاشونم معمولیه! へ‿(ツ)‿ㄏ
اما فکر‌می‌کنم از علت‌های معروف شدن این کتاب: ساده بودنشه و همینطور پرداختن به یکی از دل‌مشغولی‌های مهم آدما: گذر زمان، گذشته و آینده.
اگر به گذشته برگردیم قادر هستیم که چیکار می‌کنیم یا چیکار می‌تونیم بکنیم!؟ آیا عوض میشیم؟ این حسرت گذشته، باعث میشه که قدر زمان و حال رو بیشتر بدونیم یا نه؟ آینده چطور؟ 

برای سفر در زمان، توی این کافه، باید روی صندلی خاصی بنشینید که خیلی کم خالی میشه! یک نفر از مشتری‌های قدیمیه این کافه وقتی در زمان سفر میکنه و به گذشته برمی‌گرده، انقدر درون غرق میشه که دیگه نمی‌تونه به زمان حال برگرده و مثل یک روح میشه! روحی سرگردان و بی‌هدف. این برجسته‌ترین نکته‌ی کتاب بود برام.
زمان‌های زیادی بوده که به گذشته برگشتمو غرق شدمو مدت‌ها خودمو گم کردم..! الان خیلی بهتر درکش کردم. اگه قراره به گذشته نگاه کنیم باید این نگاه کوتاه باشه و عبرت‌آموز؛ انقدر مارو غرق نکنه که زندگی حال و آیندمون رو درگیر کنه.‌

🌱اما او همچنان بر این باور است که آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه توان مقابله با آن را دارند. موضوع، شهامت است و اگر صندلی بتواند شخصیت کسی را عوض کند، مشخصاً هدفی دارد. اما بجای گفتن این‌ها، با قیافه‌ی بی‌تفاوتش فقط می‌گوید: «قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش.»

در کل اگر از این سبک (رئالیسم جادویی) خوشتون میاد، پیشنهاد خوبیه. سبک، روان و بدون پیچیدگی.
حس میکنم خیلی بیشتر میشه در موردش نوشت مخصوصا در مورد هر داستان و نکاتی که داشت؛ اما نمیدونم الان چرا هرچی تلاش کردم نتونستم🫠



❌⚠️احتمال لو رفتن داستان: 
شخصیت‌ها با این قانون: «حتی وقتی به گذشته سفر می‌کنید، نمی‌تونید چیزی رو تغییر بدید» خیلی راحت کنار اومدن. حسرت خوردن واقعا چیزی رو عوض نمیکنه🤷🏻‍♀️.
        

          کتاب خوبی بود ولی من انتظار بیشتری ازش داشتم و در هین خوندن داستان هم عادت کردن به اسم های شخصیت ها ممکنه یکم سخت باشه و درکل کتابی نبود که بخوام دوباره سمتش برم یا جزو کتاب های مورد علاقه ام باشه.
        

          اگر قبلا کتاب خواربارفروشی نامیا را خوانده اید و لذت بردید؛ از این کتاب هم لذت خواهید برد .
اگر قبلا کتاب خواربارفروشی نامیا را نخوانده اید و اکنون از این کتاب لذت بردید؛حتما از آن کتاب هم لذت خواهید برد!!

تم هر دو  کتاب بسیار شبیه هم هستند در هر دو کتاب محلی انتخاب شده که گذشته ، حال و آینده بهم پیوند می‌خورند و انسانها با جنبه های دیگر زندگی آشنا میشوند و جور دیگری به زوایای زندگی نگاه خواهند کرد.

قبلا پیش از خواندن کتابها در مورد آنها مطالعه میکردم اما حالا ترجیح میدهم یک نگاه اجمالی به کتاب بیندازم و بعد به داستان فرصت بدهم شگفت زده ام کند 
در مورد این کتاب هم همینطور شد .از کتاب تعریف بسیاری شنیده بودم و فکر میکردم که جنبه های روانشناسی زیادی داشته باشه اما اینطور نبود 
بیشتر مخاطب با مفاهیمی چون عشق تعهد انتظار و سایر  احساسات و خصائل انسانی رو به رو میشود.

داستان در یک کافه اتفاق می افته که در  ان میتوانید به گذشته سفر کنید
اما چند قانون وجود دارد
هرچقدر که تلاش کنید نمیتوانید تغییری در حال ایجاد کنید 
پیش از آنکه قهوهیتان سرد شود به حال برگردید
اگر زمان از دست شما در به رود به یک روح تبدیل میشوید!  

حال ببینیم که انسانها برای چه به گذشته بر میگردند؟
ایا این امکان برای آینده هم هست؟
کتاب را بخوانید و جواب را بیابید
        

          جلد یکش رو بیشتر دوست داشتم
        

          کتاب بی نظیری بود. ناراحت کننده است که خیلی شناخته نشده. ممکنه اوایل بابت اسم ها و جنسیتشون دچار مشکل و سردرگمی بشید اما به سرعت عادت میکنید. ممکنه وقتی که موضوعش رو میخونید حس کنید که قراره با یه سفر در زمان جادویی و بیش از حد مسخره رو به رو بشید ولی به هیچ وجه اینطور نیست و بعد روانشناختی بشدت قوی ای داره. 
از داستانش لذت بردم. بشدت پیشنهاد میشه
        

          کتابی که شیرینی خاصی داره و خیلی زیباست.
داستان هاش تا مدت ها تو ذهن آدم میمونه و باعث میشه دیدگاه های جدید به خیلی مسائل داشته باشی!

        

          It takes courage to say what has to be said.
با تک تک فصل هاش گریه کردم:)
به خصوص اخری...
فکر میکردم مثل بقیه کتابایی که یهویی هایپ میشن باشه ولی نبود:)
فضای اروم،قشنگ و دلنشینش
        

          تاریخ آغاز مطالعه : جمعه 1404/4/13
تاریخ پایان مطالعه : یکشنبه 1404/4/15
امتیاز به کتاب : 3.5 از 5
.
در ابتدای کتاب ، قلم نویسنده آنچنان من رو جذب نکرد. امتیازی که برای کتاب قائل بودم پایین بود و لذت کافی رو از کتاب نبردم. اما رفته رفته با جلو رفتن داستان بر جذابیت کتاب افزوده شد. ایده داستان ایده جالبیه و در این ژانر میشه گفت جزء آثار فاخره و به سبب همین مسئله و شخیصت پردازی عالی و بیان شفاف احساسات عاطفی انسانی که به راحتی با شخصیت ها میشه همدردی کرد ، این کتاب جزو معروفترین کتاب های ادبیات معاصر ژاپن شده است.
.
- خطر اسپویل در ادامه وجود دارد
اگر کتاب را خواندید ادامه این متن را بخوانید - 
.
شاید چیزی که نویسنده میخواست از طریق این داستان بگه ، اینه که اگه ما حتی به گذشته هم برگردیم ، باز زمان حال تغییری نمیکنه که یکی از قوانین کافه برای برگشتن به گذشته بود. ولی در طول داستان دیدیم میتونستن اشتباهات شون رو جبران کنن که باعث تسکین حال شخصیت ها میشد. پس ما هم اگه مستمر به گذشته فکر کنیم و غرق خاطرات باشیم ، هیچ چیزی در زمان حال تغییر نمیکنه. بنابراین فقط از گذشته باید درس هامون رو بگیریم و سعی کنیم اشتباهاتمون رو جبران کنیم و مراقب باشیم که اشتباه نکنیم.
        

          ایده‌ی سفر در زمان، همیشه جذابه و به قول معروف همیشه می‌فروشه😅 اما آقای کاواگوچی تو کتابش سوار این جذابیت نشده و سعی کرده دنیای خودش رو با قوانین خودش بسازه و خب، کمابیش موفق هم بوده.

نکته‌ی جذاب‌تر کتاب برای من این بود که همه چیز تو این کتاب، عینی و دیدنیه. اونقدر  که موقع خوندن کتاب با خودم فکر می‌کردم اگه تبدیل به سریال یا داستان مصوّر بشه، تقریباً هیچ جمله‌ای از کتاب جا نمیفته*. نویسنده هر وقت خواسته احساسات رو بگه، به جای توصیف و تشبیه‌های انتزاعی (ریختن دیوار اعتماد، ترک خوردن قلب، ...) ویژگی‌های ظاهری ناشی از اون احساس (سرخ شدن گونه، لرزیدن دست، ...) رو گفته؛ هر جا خواسته اطلاعاتی به مخاطب منتقل کنه، اون رو در خاطرات و تجربیات شخصیت‌های داستان گنجونده؛ هر وقت خواسته انگیزه‌های افراد رو بگه، به جای جولان دادن روی پیشینه‌های فکری و شخصیتی (پوچ‌گرا بودن، ترسو بودن، ...) با چند جمله از واگویه‌های فرد با خودش (اصطلاحاً مونولوگ) کار رو پیش برده (به خاطر همین مونولوگ‌ها بود که تو تصوّرم سریال دیدمش، نه تئاتر)؛ و مثل این موارد.
من خودم ذائقه‌م اینطوریه که دوست دارم آثار مکتوب، بیشتر به همین جنبه‌های انتزاعی -که تو فیلم و سریال قابل نشون دادن نیست- بپردازن؛ ولی تو این کتاب انقدر خوب و قوی به عینیت‌ها پرداخته شده که من هم حسابی ازش لذت بردم. حتی وقتی دیدم جلد دوم کتاب با یکی دو صفحه توضیح درمورد جیرجیرک‌ها شروع شده، ضدحال خوردم و نتونستم با همون اشتیاق کتاب رو ادامه بدم و به زور تا وسطای جلد دوم پیش رفتم.

*بعد از خوندن کتاب، دیدم یه فیلم سینمایی هم از روی این کتاب ساخته شده. شاید وقتی دیدمش بیام و تجربه‌م از فیلم رو هم این زیر اضافه کنم.