کافه‌ای قدیمی در توکیوی ژاپن هست که می‌شود با نشستن روی یکی از صندلی‌هایش و سفارش یک قهوه به گذشته سفر کرد. اما چند قانون دارد: نمی‌شود از روی صندلی بلند شد و از کافه خارج شد؛ باید قهوه را تا قبل از سرد شدن سر کشید و به حال برگشت؛ و اینکه هر چی کنی و بگویی، حال تغییری نمی‌کند. 
کتاب نسبتا پرشخصیت است و چهار فصل دارد که در هر کدام یک نفر در زمان سفر می‌کند تا عزیزی را ببیند و آخرین حرف‌هایش را به او بزند. اما فرصت اندک است و خیلی‌ها حتی اگر فرصت مجددی داشته باشند، باز هم حرف دلشان را نمی‌زنند. 
در کل خوب بود، اما نه در حدی که انقدر پرفروش باشد و چند ترجمه‌ی فارسی داشته باشد. این چیزی هم که پشت کتاب نوشته: "این سفر در زمان قرار است ابعادی دیگر هم پیدا کند"، خیلی معمولی است.
        

          آدم ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را میابند. فقط دل و جرئت میخواهد. فقط قبل اینکه قهوه سرد بشه آن را بخور...
زیبا بود
        

          " آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را می‌یابند، فقط دل و جرئت می‌خواهد، و اگر آن صندلی بتواند دل آدم را عوض کند، کارش را کرده است، ولی با همان ظاهر خونسرد فقط می‌گوید: قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش:) "


* دوستش داشتم، مخصوصا داستان اولش رو.
فقط بنظرم اگه داستان‌ها کمی کوتاه‌تر و بدون جزئیات اضافه بود، تاثیرگذاریشون بیشتر میشد. و اینکه منم مثل بقیه کسایی که کتاب رو خوندن، با اسامی مشکل داشتم و همش فراموشم میشد که کدومشون کی بود🤓  
ولی به‌هرحال ارزش خوندن رو داره و از اون کتاباییه که میتونم به راحتی به بقیه پیشنهادش کنم👌🏻
        

          برگشتن به گذشته یا سفر به آینده همیشه از آرزوهای انسان بوده! اگه بتونی به گذشته برگردی یا اصلاً به آینده سفر کنی، چیکار می‌کردی؟ ̃o.O

کتابی با سبک رئالیسم جادویی: 
داستانه فونیکولی فونیکولا؛ کافه‌ای کوچک در توکیو، که علاوه بر سرو نوشیدنی به مشتریانش فرصت سفر در زمان رو هم میده! و البته با کلی قانون (ˇ^ˇ)! یکی از قانوناش اینه که باید قبل از سرد شدن قهوه‌شون به زمان حال برگردند! چه فرصت کوتاهی..

داستان‌ به صورت کاملا روان روایت میشه؛ شروع میکنه به معرفی صاحبان کافه و مشتریاش که ۴تاشون در طول این کتاب در زمان سفر می‌کنند که و هرکدوم رو در یک فصل می‌خونیم:
عاشق و معشوق
زن و شوهر
خواهرها
مادر و فرزند

شخصیت‌پردازی خیلی قوی‌ای نداره! آدم‌ها کاملاً معمولی هستن و دیالوگ‌هاشونم معمولیه! へ‿(ツ)‿ㄏ
اما فکر‌می‌کنم از علت‌های معروف شدن این کتاب: ساده بودنشه و همینطور پرداختن به یکی از دل‌مشغولی‌های مهم آدما: گذر زمان، گذشته و آینده.
اگر به گذشته برگردیم قادر هستیم که چیکار می‌کنیم یا چیکار می‌تونیم بکنیم!؟ آیا عوض میشیم؟ این حسرت گذشته، باعث میشه که قدر زمان و حال رو بیشتر بدونیم یا نه؟ آینده چطور؟ 

برای سفر در زمان، توی این کافه، باید روی صندلی خاصی بنشینید که خیلی کم خالی میشه! یک نفر از مشتری‌های قدیمیه این کافه وقتی در زمان سفر میکنه و به گذشته برمی‌گرده، انقدر درون غرق میشه که دیگه نمی‌تونه به زمان حال برگرده و مثل یک روح میشه! روحی سرگردان و بی‌هدف. این برجسته‌ترین نکته‌ی کتاب بود برام.
زمان‌های زیادی بوده که به گذشته برگشتمو غرق شدمو مدت‌ها خودمو گم کردم..! الان خیلی بهتر درکش کردم. اگه قراره به گذشته نگاه کنیم باید این نگاه کوتاه باشه و عبرت‌آموز؛ انقدر مارو غرق نکنه که زندگی حال و آیندمون رو درگیر کنه.‌

🌱اما او همچنان بر این باور است که آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه توان مقابله با آن را دارند. موضوع، شهامت است و اگر صندلی بتواند شخصیت کسی را عوض کند، مشخصاً هدفی دارد. اما بجای گفتن این‌ها، با قیافه‌ی بی‌تفاوتش فقط می‌گوید: «قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش.»

در کل اگر از این سبک (رئالیسم جادویی) خوشتون میاد، پیشنهاد خوبیه. سبک، روان و بدون پیچیدگی.
حس میکنم خیلی بیشتر میشه در موردش نوشت مخصوصا در مورد هر داستان و نکاتی که داشت؛ اما نمیدونم الان چرا هرچی تلاش کردم نتونستم🫠



❌⚠️احتمال لو رفتن داستان: 
شخصیت‌ها با این قانون: «حتی وقتی به گذشته سفر می‌کنید، نمی‌تونید چیزی رو تغییر بدید» خیلی راحت کنار اومدن. حسرت خوردن واقعا چیزی رو عوض نمیکنه🤷🏻‍♀️.
        

          در ابتدا جا افتادن اسمهای شخصیت های داستان  در ذهن  کمی سخته ولی رفته رفته درست میشه.
داستان روان و در صورتی که  موضوع کتاب با سلیقه هماهنگ باشه سریع پیش میره 
کتاب برای من یادآور کتاب کتابخانه نیمه شب بود.
در کل که دوست داشتنی بود.
        

          تم اصلی کتاب بازگشت به گذشته است
تبلیغ و توصیه این کتاب رو خیلی دیدم ولی اونقدری که انتظار داشتم برام جذاب نبود
        

          واقعا انتظار نداشتم انقدر قشنگ باشی و دیدگاهم به زندگی رو عوض کنی🥲❤️‍🩹
        

          چندتا جمله راجع به این کتاب میشه گفت:
۱- اگر خیلی وقت اضافه دارید این کتاب رو انتخاب کنید.
۲-‌اگر هیچ کاری نمی خواید بکنید و به هیچی نمی خواید فکر کنید انتخاب اش کنید. (خوندنش مثل بطالت فرهنگیه‌:))
۳-  چهار فصل داره که به جز فصل چهار هر فصل فقط ۵ الی ۱۰ صفحه ی آخرش یک کمی جذاب میشه.
        

          دوست داشتنی بود البته من این کتابو به تازگی و از نشر مون خوندم😊و امروز جلد بعدی رو شروع کردم🤓
        

          کتاب جالبی بود ولی موضوع جدیدی نداشت. 
        

          خوب بود از خریدن یا خوندنش پشیمون نیستم شاید توی مرحله اول با فهمیدن اینکه کتاب و شخصیت هاش ژاپنیه پسش بزنید اما توصیفات نویسنده به راحتی تونست کاری کنه که اون فضا رو بشه تصور کرد انگار اونجا حضور داری ارزش یکبار خوندن و داره 
        

          محتوا و مفهومی آموزنده داشت
اما من زیاد با روندش و نوعی که نویسنده‌ داستان رو پیش برد ارتباط نگرفتم 
چهار بخش داستان درباره چهار نفر که در زمان سفر میکنن
بدون اینکه بتونن گذشته رو تغییر بدن و فقط زمان محدودی دارن
        

          یکی از بهترین کتاب های ک خواندم  داستان بسیار جالبی داره بازگشت ب گذشته خیلی ها از ما میخوایم ب گذشته برگردیم حالا به هر دلیلی ولی چیزی ک کتاب جالبش میکن اینکه ک با برگشتن ب گذشته حال فرقی نمیکنه و این ی نکته جالبی بود بنظر من کتاب فوق العاده ای و حتما پیشنهاد میکنم ک مطالعه اش کنید
        

          این کتاب رو با یه نشر دیگه خوندم ولی افسوس میخورم چون این ترجمه و نشر برا این کتاب بهترینه
کتاب ایده به شدت جالبی داره که به همون سفر در زمان میپردازه اما. به نحوی که خودتون تاحالا نشنیدید
در کل جزو بهترین کتاب هایی هست که تاحالا خوندم حتما بخونیدش
        

          انتظار داشتم به زندگی اون خانوم پیراهن پوش برگرده ولی خب خیلی دوسش داشتم و بهم حس خوبی داد 
        

          ۳۰ فروردین خوندنش رو شروع کردم امروز تمومش کردم
کتاب خوندانی و دوست داشتنی بود ترجمه اش خیلی روان بود
پیش از انکه قهوه است سرد شود اینقد جذاب بود که نمیشد کتاب رو زمین گذاشت و هر چه پیش میری میخوای بدونی بقیه اش چی میشه
مثلا اونجایی که دخترک از آینده اومد بود و برگشت هی فکر میکردم کی بود چرا اومد ....
خلاصه بخونید و لذت ببرید ♥️🌹
        

          پیش از آنکه قهوه سرد شود...

ما آدم ها در هیاهوی زندگی و روزمرگی هامون گذر زمان رو شاید کم و بیش حس کنیم و شاید اصلا هم حس نکنیم

گاهی اونقدر درگیر مشغله های کاری و مشکلاتمون میشیم که نه واسه خودمون وقت میذاریم نه واسه آدمای دور و ورمون 
از خودمون، فکرمون،قلبمون،احساسمون و آدم های زندگیم غافل میشیم یهو به خودمون میایم و...

میبینم واسه خیلی چیزها دیر شده و دیگه نمیشه کاریش کرد 

این کتاب واسه خیلیامون میتونه یه تلنگر باشه تا قدر فرصت ها و آدم های زندگیمون رو بدونیم


        

          ارزش خوندن داره
        

          روند جالبی داشت و داستانش برام جدید بود.
        

          بخوان، تمام که شد، فکر کن؛ ارزشش را دارد

از داستان‌هایی که نویسنده منظورش را خیلی فاش نمی‌گوید ولی خواننده بعد از خواندنش حساب کار دستش می‌آید، خوشم می‌آید. این نویسنده‌ی ژاپنی هم همین کار را کرده. آمده گفته «شما با رعایت یک‌سری قوانین، می‌تونی برگردی به گذشته و یا بری به آینده. اون‌جا می‌تونی یه نفر رو ببینی، اما نمی‌تونی چیزی رو تغییر بدی.» این ایده‌ی سفر در زمان، اگر با قصه‌های درجه یکی پرداخته شود، می‌تواند خواننده را بعد از مطالعه‌ی کتاب، به فکر وا دارد. فکری با این مضمون که «قدرِ اون‌هایی که دور و برم هستن رو بدونم.» به همین سادگی و ظرافت.
رمان در چهار فصل روایت می‌شود. تمام اتفاق‌ها هم در کافه‌ای می‌افتد که افرادش در همه‌ی روایت‌ها ثابت هستند. هر فصل یک نفر قصدِ سفر در زمان را دارد با یک هدف خاص و دیدن یک نفرِ خاص. یکی را لو بدهم، خواننده چیزی را از دست نمی‌دهد: تأثیرگذارترینش، زنی بود که شوهرش آلزایمر داشت و دیگر او را نمی‌شناخت. او می‌خواست به گذشته برود تا... تا همین‌جا بس است.
و اما چند نکته:
ظاهرِ شخصیت‌ها و لباس‌هایشان و غیره خوب پرداخته می‌شد و گاهی هم زیاده‌روی داشت. اما معلوم نبود چند سالشان است. از همه مهم‌تر، دختر و پسر یا مرد و زن‌شان هم گنگ بود. از بس اسم‌های ژاپنی شبیه همدیگر است، شاید تا فصلِ آخر نفهمیدم توماکو، فوساگی، کِی، کومی، هیرای، فومیکو، کازو، ناگاره و چندتای دیگر، مذکر هستند یا مؤنث!
این را نمی‌دانم در ترجمه این‌طور درآمده یا در نسخه ژاپنی هم همین قضیه وجود داشته که همه مثل هم حرف می‌زدند. همه عادی حرف می‌زدند. نمی‌شد تشخیص داد این مدل دیالوگ فقط می‌تواند از دهانِ فلان شخصیت در بیاید.
من به این رمان امتیاز «دوست داشتم» می‌دهم و به راحتی می‌توانم به نوجوان تا مسن، پیشنهاد بدهم بخوانند و فکر کنند.