هر کتابی که ترجمه اش رو آقای سروش حبیبی انجام داده باشه ، شما چشم بسته بخونینش. من تضمین میدم 😁
کتاب سیذارتها از هرمان هسه رو به تازگی با ترجمه ایشون خوندم چقد زیبا و شاعرانه با قلم خاص نویسنده رو ترجمه کردن. قطعا هر چقد از خدمتی که سروش حبیبی با ترجمه باکیفیت آثار فاخر ادبیات روس ، فرانسه و سایر ملل انجام داده برای فارسی زبانان سخن گوییم نمیتوانیم تمام و کمال اعلام قدردانی خویش را بیان کنیم.
بخش اول کتاب ، مصاحبه سرکار خانم نیلوفر دهنی با آقای سروش حبیبی بود که بسیار خواندنی است.
و بخش دوم کتاب که بیان خاطرات مرتبط با کتاب و ادبیات بود از سرکار خانم نویسنده که بسیار خواندنی و جذاب بود
      

        زمان آغاز مطالعه : 1404/4/17  ساعت 11:15
زمان پایان مطالعه : 1404/4/17  ساعت 13
امتیاز به کتاب : 4 از 5
----------------
فضای غمناک ، غربت و فقر

در ادبیات روس، همیشه نوعی اندوه دیرپای، غربت فلسفی، و تلاش برای یافتن معنا در دل تبعید، فقر یا تنهایی وجود دارد؛ نینا بربروا، نویسنده‌ی تبعیدی روس که سال‌ها در غرب زندگی کرد، با «شنل پاره» گویی یکی از همان فرزندان گمشده‌ی گوگول را دوباره به زندگی بازمی‌گرداند.

در عنوان کتاب، ارجاعی مستقیم به «شنل» گوگول وجود دارد. اما شنل بربروا دیگر نو نیست، «پاره» است؛ شکسته، خسته و دریده از گذر زمان، تبعید و زخم تاریخ. قهرمان این اثر، انسانی گمنام و بی‌سرزمین است که در دل پاریس دهه‌های میانی قرن بیستم، با خاطرات روسیه‌ی از دست‌رفته و حس‌رتی جان‌فرسا از وطن، دست‌وپنجه نرم می‌کند.

سبک نگارش بربروا، چیزی میان وقار کلاسیک نویسندگان روس و گزندگی مدرن ادبیات تبعید است. او به‌طرزی موجز، اما عمیق، تنهایی را کالبدشکافی می‌کند؛ بدون آن‌که به ورطه‌ی سانتی‌مانتالیسم بیفتد. زبانش شفاف، اما گزنده است. روایتش مختصر، اما پرطنین.

نکته‌ی درخشان کتاب، نه تنها در محتوای آن، بلکه در لحن صمیمی و تلخ آن است: گویی راوی نه از ورای سطور، که از پشت پنجره‌ای کوچک در پاریس، با صدای خفه و خسته، داستانش را برای تو زمزمه می‌کند.

در «شنل پاره»، تبعید تنها یک وضعیت جغرافیایی نیست؛ تبعید، حالتی روحی‌ست. تنهایی، خانه‌به‌دوشی، حس بی‌جایی و «غیر بودن» در هر فرهنگ و زبان بیگانه‌ای، مضمونی‌ست که در تار و پود کتاب تنیده شده است.

اگر عاشق ادبیات روسی هستید، اما می‌خواهید صدایی زنانه، مهاجر و حاشیه‌نشین را بشنوید، «شنل پاره» انتخابی هوشمندانه است. این کتاب کم‌حجم، اما پرمعنا، یادآور آن است که حتی شنل‌های پاره نیز، ردّی از تاریخ و کرامت انسانی را با خود حمل می‌کنند.
      

        تاریخ آغاز مطالعه : جمعه 1404/4/13
تاریخ پایان مطالعه : یکشنبه 1404/4/15
امتیاز به کتاب : 3.5 از 5
.
در ابتدای کتاب ، قلم نویسنده آنچنان من رو جذب نکرد. امتیازی که برای کتاب قائل بودم پایین بود و لذت کافی رو از کتاب نبردم. اما رفته رفته با جلو رفتن داستان بر جذابیت کتاب افزوده شد. ایده داستان ایده جالبیه و در این ژانر میشه گفت جزء آثار فاخره و به سبب همین مسئله و شخیصت پردازی عالی و بیان شفاف احساسات عاطفی انسانی که به راحتی با شخصیت ها میشه همدردی کرد ، این کتاب جزو معروفترین کتاب های ادبیات معاصر ژاپن شده است.
.
- خطر اسپویل در ادامه وجود دارد
اگر کتاب را خواندید ادامه این متن را بخوانید - 
.
شاید چیزی که نویسنده میخواست از طریق این داستان بگه ، اینه که اگه ما حتی به گذشته هم برگردیم ، باز زمان حال تغییری نمیکنه که یکی از قوانین کافه برای برگشتن به گذشته بود. ولی در طول داستان دیدیم میتونستن اشتباهات شون رو جبران کنن که باعث تسکین حال شخصیت ها میشد. پس ما هم اگه مستمر به گذشته فکر کنیم و غرق خاطرات باشیم ، هیچ چیزی در زمان حال تغییر نمیکنه. بنابراین فقط از گذشته باید درس هامون رو بگیریم و سعی کنیم اشتباهاتمون رو جبران کنیم و مراقب باشیم که اشتباه نکنیم.
      

        * اینو از اولش بگم که من عاشق سفرنامه ام :)

منصور ضابطیان با "استامبولی" خواننده را به سفری دلنشین به قلب استانبول می‌برد. او با زبانی ساده و روانی، گوشه‌های پنهان و آشکار این شهر تاریخی را به تصویر می‌کشد. توصیفات زنده و رنگارنگش از بازارهای شلوغ، قهوه‌خانه‌های دنج و خیابان‌های پیچ در پیچ، حس حضور در استانبول را برای خواننده تداعی می‌کند.

نکات مثبت:
زبان روان و شیرین: ضابطیان استاد روایتگری است و با زبانی ساده و شیرین، خواننده را در جریان سفرش قرار می‌دهد.
توصیفات دقیق و زنده: توصیفات او از مکان‌ها، غذاها و آدم‌ها آنقدر دقیق است که انگار خودمان در حال تجربه کردن آنها هستیم.
ترکیب تاریخ و حال: ضابطیان به خوبی توانسته است تاریخ غنی استانبول را با زندگی روزمره مردم این شهر تلفیق کند.
عکس‌های زیبا: عکس‌های کتاب به زیبایی متن را تکمیل کرده و تصویری واضح از استانبول را در ذهن خواننده ایجاد می‌کنند.

باگ های کتاب از نظر من :

تکرار برخی موضوعات و اشاره به موارد سطحی : در برخی قسمت‌ها، احساس می‌شود برخی موضوعات مانند غذا خوردن و قهوه نوشیدن بیش از حد تکرار شده است.
عمق کمتر نسبت به آثار دیگر: در مقایسه با برخی آثار دیگر ضابطیان، "استامبولی" عمق کمتری دارد و بیشتر به یک سفرنامه لذت‌بخش شبیه است.

در یک جمله:
"استامبولی" یک پیاده‌روی دلنشین در قلب استانبول است که شما را با فرهنگ و تاریخ غنی این شهر آشنا می‌کند.