شنیدن صحبت‌های مردی که بسیاری دوستش دارند و او بسیار کم‌ گوست حقا که شنیدنیست، و نیلوفر دُهنی با انجام این صاحبه کاری بس دل نشین برای عاشقان ادبیات و دوستداران سروش حبیبی انجام داد.

با شروع کتاب هرچه بیشتر با شخصیت سروش حبیبی آشنا می‌شویم جهانمان دگرگون می‌شود، چرا که انتخاب‌های این مرد را می‌بینیم و نتیجه انتخاب‌هایی را حالا که به مقصد رسیده لمس می‌کنیم؛ انتخاب‌هایی که شاید در زمان خود اشتباه تلقی شود اما اکنون می‌توان گفت که اشتباه نبودند. 

نثر کتاب بسیار شیوا، روان و دلنشین است. شخص استاد حبیبی بسیار بر ویراستاری و بازنویسی متن کتاب احتمام ورزیده و می‌توان گفت مصاحبه‌ای بی‌نقص از مترجمی ی‌نظیر است.

سپهر ناصری
۲۴ اسپند ۱۴۰۳
        

          مگر می‌شود از کنارِ دنیای کتاب‌ها گذشت و «سروش حبیبی» را نشناخت؟ حکما که نمی‌شود. در این کتاب کوتاه و ارشمند که به همت «نیلوفر دُهنی» توسط «نشر برج» در پاییز ۰۳ منتشر شده است، بیشتر با این مترجم شهیر ادبیات کشورمان آشنا می‌شویم.

«نیلوفر دُهنی» در یک بعد از ظهر گرم تابستانی در پاریس، به خانه‌ی «سروش حبیبی» می‌رود تا با او گفت‌وگویی داشته باشد درباره‌ی صدسالگی محمد قاضی که زمانی با آقای حبیبی همکار و همنشین بودند.
همان‌طور که در پیش‌گفتار کتاب آمده است، سروش حبیبی پیش از آن‌که از محمد قاضی بگوید: «از این گفت که آشنایی با چندین زبان فرصتی برایش فراهم آورده تا آثار مختلف ادبیات را به زبان‌های اصلی بخواند. از این گفت که در فرانسه و در سال‌های جوانی، روزگاری که بسیار کتاب می‌خوانده، میل به شریک کردن ایرانیان در لذت خواندن این آثار سبب شده ترجمه‌شان کند و بعد که به آلمان رفته، با زبان آلمانی آشنا شده و باز تمایل پیدا کرده شاهکارهایی را که می‌خواند به هم‌وطنان خود بشناساند.»

این کتاب که حقیقتا قند و شکر است و خواندن‌اش در یک نشست امکان پذیر است، هر خواننده‌ی علاقمند به ادبیاتی را می‌تواند مجذوب خود کند.

پس‌گفتاری که «نیلوفر دُهنی» پس از گفت‌وگو در کتاب جای داده است، بسیار خواندنی است. خاصه آن بخشی که نویسنده‌ای در دوران تحصیل به مدرسه‌شان می‌آید و در پاسخ به سئوال یکی از دخترها که پرسیده بود: «برای این‌که نویسنده‌ی بهتری بشویم باید رمان بخوانیم یا کتاب‌های دیگر؟» جمله‌ای گفته بود که بعید می‌دانم هرگز فراموش‌اش کنم. من این جمله را که در ادامه می‌آورم، با پوست و گوشت و استخوان لمس کرده و زیسته‌ام.
        

          به نام او

کتابی کوتاه که چندان مفید نیست. تنها ۵۰ صفحه از کتاب مصاحبه با حبیبی است و به غیر از حرفهای کلی چیزی ندارد مصاحبه‌گر می‌گوید متن توسط خود حبیبی جرح و تعدیل شده و حجمش کاهش یافته. در حدود ۲۰ صفحه هم خاطرات شخصی و انشاوار خانم دُهنی است که واقعا ربط چندانی به حبیبی و کاری که در این چند دهه کرده ندارد. اگر دوستی این کتاب را داشت ازش قرض بگیرید و بخش اولش را در مترو یا اتوبوس بخوانید.
        

          کتاب که چه عرض کنم  جزوه ای ٥٣ صفحه ای ست که چهل صفحه بی ربط به آن سنجاق کرده‌اند. آقای حبیبی کم حرف است و سال‌ها ست از ایران دور است و لاجرم هر خطی که خبری از او به ما برساند وسوسه کننده است. علت خریدن و خواندن همین بود و بس. 
ناشر اگر ناشر بود این وجیزه را کاغذی منتشر نمیکرد.