کافه‌ای قدیمی در توکیوی ژاپن هست که می‌شود با نشستن روی یکی از صندلی‌هایش و سفارش یک قهوه به گذشته سفر کرد. اما چند قانون دارد: نمی‌شود از روی صندلی بلند شد و از کافه خارج شد؛ باید قهوه را تا قبل از سرد شدن سر کشید و به حال برگشت؛ و اینکه هر چی کنی و بگویی، حال تغییری نمی‌کند. 
کتاب نسبتا پرشخصیت است و چهار فصل دارد که در هر کدام یک نفر در زمان سفر می‌کند تا عزیزی را ببیند و آخرین حرف‌هایش را به او بزند. اما فرصت اندک است و خیلی‌ها حتی اگر فرصت مجددی داشته باشند، باز هم حرف دلشان را نمی‌زنند. 
در کل خوب بود، اما نه در حدی که انقدر پرفروش باشد و چند ترجمه‌ی فارسی داشته باشد. این چیزی هم که پشت کتاب نوشته: "این سفر در زمان قرار است ابعادی دیگر هم پیدا کند"، خیلی معمولی است.
        

          آدم ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را میابند. فقط دل و جرئت میخواهد. فقط قبل اینکه قهوه سرد بشه آن را بخور...
زیبا بود
        

          ایده کتاب رو دوست داشتم و خوندنش لذت بخش بود
و در آخر حسی که داشتم حس قدر دانستن لحظات و ابراز احساس واقعی و به موقع بود. چون گاهی لحظات از دست میرن ‌و دیگه فرصت کافی برای جبران نداریم ….در دنیای واقعی کافه ای نیست که بشه اون وقایع داستان رو توش تجربه کنیم…

 کتاب رو بصورت صوتی با ترجمه خانم ملک مرزبان و با خوانش هومن خیاط شنیدم 👌
        

          " آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را می‌یابند، فقط دل و جرئت می‌خواهد، و اگر آن صندلی بتواند دل آدم را عوض کند، کارش را کرده است، ولی با همان ظاهر خونسرد فقط می‌گوید: قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش:) "


* دوستش داشتم، مخصوصا داستان اولش رو.
فقط بنظرم اگه داستان‌ها کمی کوتاه‌تر و بدون جزئیات اضافه بود، تاثیرگذاریشون بیشتر میشد. و اینکه منم مثل بقیه کسایی که کتاب رو خوندن، با اسامی مشکل داشتم و همش فراموشم میشد که کدومشون کی بود🤓  
ولی به‌هرحال ارزش خوندن رو داره و از اون کتاباییه که میتونم به راحتی به بقیه پیشنهادش کنم👌🏻
        

          برگشتن به گذشته یا سفر به آینده همیشه از آرزوهای انسان بوده! اگه بتونی به گذشته برگردی یا اصلاً به آینده سفر کنی، چیکار می‌کردی؟ ̃o.O

کتابی با سبک رئالیسم جادویی: 
داستانه فونیکولی فونیکولا؛ کافه‌ای کوچک در توکیو، که علاوه بر سرو نوشیدنی به مشتریانش فرصت سفر در زمان رو هم میده! و البته با کلی قانون (ˇ^ˇ)! یکی از قانوناش اینه که باید قبل از سرد شدن قهوه‌شون به زمان حال برگردند! چه فرصت کوتاهی..

داستان‌ به صورت کاملا روان روایت میشه؛ شروع میکنه به معرفی صاحبان کافه و مشتریاش که ۴تاشون در طول این کتاب در زمان سفر می‌کنند که و هرکدوم رو در یک فصل می‌خونیم:
عاشق و معشوق
زن و شوهر
خواهرها
مادر و فرزند

شخصیت‌پردازی خیلی قوی‌ای نداره! آدم‌ها کاملاً معمولی هستن و دیالوگ‌هاشونم معمولیه! へ‿(ツ)‿ㄏ
اما فکر‌می‌کنم از علت‌های معروف شدن این کتاب: ساده بودنشه و همینطور پرداختن به یکی از دل‌مشغولی‌های مهم آدما: گذر زمان، گذشته و آینده.
اگر به گذشته برگردیم قادر هستیم که چیکار می‌کنیم یا چیکار می‌تونیم بکنیم!؟ آیا عوض میشیم؟ این حسرت گذشته، باعث میشه که قدر زمان و حال رو بیشتر بدونیم یا نه؟ آینده چطور؟ 

برای سفر در زمان، توی این کافه، باید روی صندلی خاصی بنشینید که خیلی کم خالی میشه! یک نفر از مشتری‌های قدیمیه این کافه وقتی در زمان سفر میکنه و به گذشته برمی‌گرده، انقدر درون غرق میشه که دیگه نمی‌تونه به زمان حال برگرده و مثل یک روح میشه! روحی سرگردان و بی‌هدف. این برجسته‌ترین نکته‌ی کتاب بود برام.
زمان‌های زیادی بوده که به گذشته برگشتمو غرق شدمو مدت‌ها خودمو گم کردم..! الان خیلی بهتر درکش کردم. اگه قراره به گذشته نگاه کنیم باید این نگاه کوتاه باشه و عبرت‌آموز؛ انقدر مارو غرق نکنه که زندگی حال و آیندمون رو درگیر کنه.‌

🌱اما او همچنان بر این باور است که آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه توان مقابله با آن را دارند. موضوع، شهامت است و اگر صندلی بتواند شخصیت کسی را عوض کند، مشخصاً هدفی دارد. اما بجای گفتن این‌ها، با قیافه‌ی بی‌تفاوتش فقط می‌گوید: «قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش.»

در کل اگر از این سبک (رئالیسم جادویی) خوشتون میاد، پیشنهاد خوبیه. سبک، روان و بدون پیچیدگی.
حس میکنم خیلی بیشتر میشه در موردش نوشت مخصوصا در مورد هر داستان و نکاتی که داشت؛ اما نمیدونم الان چرا هرچی تلاش کردم نتونستم🫠



❌⚠️احتمال لو رفتن داستان: 
شخصیت‌ها با این قانون: «حتی وقتی به گذشته سفر می‌کنید، نمی‌تونید چیزی رو تغییر بدید» خیلی راحت کنار اومدن. حسرت خوردن واقعا چیزی رو عوض نمیکنه🤷🏻‍♀️.
        

          در ابتدا جا افتادن اسمهای شخصیت های داستان  در ذهن  کمی سخته ولی رفته رفته درست میشه.
داستان روان و در صورتی که  موضوع کتاب با سلیقه هماهنگ باشه سریع پیش میره 
کتاب برای من یادآور کتاب کتابخانه نیمه شب بود.
در کل که دوست داشتنی بود.
        

          تم اصلی کتاب بازگشت به گذشته است
تبلیغ و توصیه این کتاب رو خیلی دیدم ولی اونقدری که انتظار داشتم برام جذاب نبود
        

          واقعا انتظار نداشتم انقدر قشنگ باشی و دیدگاهم به زندگی رو عوض کنی🥲❤️‍🩹
        

          مثل جلد اولش خوب بود...
آرامش ادبیات ژاپن بی مثاله...
و جوری که داستان روایت میشه ؛هم ماجرای اصلی می‌ره جلو و به همراهش ماجرای افرادی که سر میزنند به کافه  می ره جلو و اینا باهم تلاقی ندارن و بهم صدمه نمیزنن و بلکه جایی همو تکمیل میکنن خیلی خوبه...
ادبیات ژاپن و این کتاب ازون رمان هایی هست که  یجورای درس زندگی بهت میده، توی کل کتاب داره بهت میگه ک قدر زندگی و این لحظات رو بدون چون دیگه بر نمی گرده
نوشتار ساده ای هم داره ،خیلی کلمات قلنبه سلنبه ندارع و راحت خونده میشه که هنر مترجم رو میرسونه
        

          چندتا جمله راجع به این کتاب میشه گفت:
۱- اگر خیلی وقت اضافه دارید این کتاب رو انتخاب کنید.
۲-‌اگر هیچ کاری نمی خواید بکنید و به هیچی نمی خواید فکر کنید انتخاب اش کنید. (خوندنش مثل بطالت فرهنگیه‌:))
۳-  چهار فصل داره که به جز فصل چهار هر فصل فقط ۵ الی ۱۰ صفحه ی آخرش یک کمی جذاب میشه.
        

          دوست داشتنی بود البته من این کتابو به تازگی و از نشر مون خوندم😊و امروز جلد بعدی رو شروع کردم🤓
        

          کتابی خوش‌خوان با ایده‌ای تحسین‌برانگیز!
داستان بسیار ساده‌ست. کافه‌ای که‌ادعا می‌کنه می‌تونه متقاضی‌ها رو به سفر زمان بفرسته.
مروری بر حسرت‌ها و آرزوها.
تجربه‌ی خوبی بود خوندنش و البته گویندگی هومن خیاط در نسخه‌ی صوتی هم از قوت‌ها بود
        

          کتاب جالبی بود ولی موضوع جدیدی نداشت. 
        

          ایده ی جالب و خلاقانه ای داشت که باعث شد نظرم جلب بشه-خیلی پرکشش نبود بخاطر همینم خوندنش طول کشید-همینکه منو تو فکر فرو برد و از خودم پرسیدم آیا منم حاضر بودم برم به اون کافه برم یا نه یعنی کتاب منو با داستانش درگیر کرد و این یکی از ویژگی های یه مطالعه موثره- در نهایت هم اگه ازم بپرسن بخونیم یا نه میگم البته^_^
        

          خوب بود از خریدن یا خوندنش پشیمون نیستم شاید توی مرحله اول با فهمیدن اینکه کتاب و شخصیت هاش ژاپنیه پسش بزنید اما توصیفات نویسنده به راحتی تونست کاری کنه که اون فضا رو بشه تصور کرد انگار اونجا حضور داری ارزش یکبار خوندن و داره 
        

          بسیار کتاب تامل برانگیزی بود...
        

          آینده نمیتونه، گذشته رو تغییر بده 
ولی می‌تونه حسی که نسبت به گذشته داری رو تغییر بده.

شاید برا همینه که نتایجت و نگاهت به اون نتایج اینقدر مهمه.
اگر نگاه مثبتی به نتیجه کارت داشته باشی، کل مسیرت برات هدفمند میشه، حتی تمام اون وقت‌هایی که داشتی درجا می‌زدی و درک می‌کنی چقدر به اون درجا زدن‌ها هم احتیاج داشتی.
متقابلا اگه نگاه منفی به نتیجه‌ت داشته باشی، حست به گذشته اینه که فقط وقتت‌رو تلف کردی...

گذشته رهات نمیکنه حتی اگه نتونی وقایعی که در اون رخ داده رو اصلاح کنی؛ گاهی لازمه بتونی اتفاق‌هایی که درون خودت افتاده رو تغییر بدی...

بعد کنکور این جمله خانم مونتمگری توی کتاب قصر آبی خیلی برام معنادار بود:« هولمز می‌گوید بازگشت به عقب در میان صفحات زندگی، انسان را غمگین می‌کند، اما والنسی دریافت که شادی او، وقتی به خاطرات گذشته‌اش نگاه می‌کند، به آن خاطرات هم سرایت می‌کند و رنگی صورتی به حضور خاکستری و کسل کننده‌ی گذشته او می‌زند.»
.
درمورد کتاب: توی کافه‌ای، تحت شرایط خاصی به آدما کمک می‌کنن به گذشته برگردن ولی نمی‌تونن حال و آینده‌رو تغییر بدن و فقط به اندازه سرد شدن یک قهوه فرصت دارن...
.
توی انیمیشن inside out 2 *شادی خاطرات رو توی آب قرار می‌داد و هویت رایلی رو می‌ساختن.
اینکه شادی اینکارو انجام می‌داد برای من خیلی معنادار بود اگه یادتون باشه وقتی اندوه خاطرات رو لمس می‌کرد، رنگشون تغییر می‌کرد و ناراحت‌کننده می‌شدند. 

*حسی که نسبت به خاطره‌ها و گذشته‌مون داریم خیلی سازنده‌ست.🌱
انگار این کتاب هم قصد داشت بگه شاید نتونی اتفاقات رو تغییر بدی ولی باور‌ها و احساساتت‌رو چرا...✨
.
۲ مهر ۱۴۰۳
        

          محتوا و مفهومی آموزنده داشت
اما من زیاد با روندش و نوعی که نویسنده‌ داستان رو پیش برد ارتباط نگرفتم 
چهار بخش داستان درباره چهار نفر که در زمان سفر میکنن
بدون اینکه بتونن گذشته رو تغییر بدن و فقط زمان محدودی دارن
        

          یکی از بهترین کتاب های ک خواندم  داستان بسیار جالبی داره بازگشت ب گذشته خیلی ها از ما میخوایم ب گذشته برگردیم حالا به هر دلیلی ولی چیزی ک کتاب جالبش میکن اینکه ک با برگشتن ب گذشته حال فرقی نمیکنه و این ی نکته جالبی بود بنظر من کتاب فوق العاده ای و حتما پیشنهاد میکنم ک مطالعه اش کنید