هری پاتر رو نمیدونم اولین بار چند سالم بود خوندم،ولی خب قطعا سالای مدرسه بوده؛چندین بار هم بعد اون خوندمش.
و هنوز هم توی سی و چند سالگی مثل همون روزای اول واسم جذابه❤️
      

        من این کتابا رو فقط واسه همراهی با دخترکم میخونم.
و خب خوشحالم که ماهیت قصه ها از پرنسس های گوگولی بچگی خودمون که مینشستن یکی بیاد نجاتشون بده به شاهزاده خانمهای قوی که برای نجات دیگران تلاش میکنن تغییر کرده.
      

        متاسفانه کتابی که یه چیزی توش نامشخص باقی بمونه خیلی رو اعصابم میره.
و تو این کتابم دو سه تا نکته بود که اصلا مشخص نشد چی بود و چی شد.
این شد که برخلاف اینکه در طول خوانش حس خوبی ازش میگرفتم آخرش رو دوست نداشتم
      

        خیلی نظرات مثبت زیادی در موردش خونده بودم و فکر میکردم کتاب فوق العاده تری باشه.
البته که قشنگ بود،دوسش داشتم،ولی شاید سن من گذشته از اینکه این مدل کتابها بتونن در اون حد به وجد بیارنم.
ولی خب،مطمئنم دخترکم ازش خوشش خواهد اومد،به زودی بهش پیشنهادش میدم که بخونه.
      

        خب تموم شد.
اول اینکه باید یه پیش فرضی از داستانهای کلاسیک داشته باشید و شروع به خوندنش کنید که نزنه تو ذوقتون.
مثه بیشتر داستانهای این سبک یه روند آروم و متین و موقر داره.
اتفاقی نمیفته که بگید واااااای عجب داستانی.
یه روزمرگی آروم و دلنشین.
و خب تا حد زیادی از وسطای داستان،با توجه به مدل پیشروی ماجراها،آخرش قابل پیش بینیه.
توی قسمت سوم کمی اتفاقها سرعت بیشتری میگیرن و بالا و پایین بیشتری دارن.
در کل یه کتاب آروم و قشنگ  و مناسب واسه روزهای بهاری🩷🩷🩷🩷🩷
      

        خیلی قشنگ بود.
حس خوب رسیدن به نتیجه های خوب.
اینکه یکی باشه بهت بگه چی کمکت میکنه و از سردرگمی نجاتت بده.
شاید حتی اونو با تندی و تلخی بهت بگه اما همین که بشه یه روزنه خیلی دلچسبه.
کاش واقعا خواروبار فروشی نامیا داشتیم.....
      

        خوشحالم که آخرش واسم آشنا نبود.
شخصیت اصلی نه لیدیا بود نه پدر و مادرش...
شخصیت اصلی هانا بود که هرگز دیده نشد،حرفهایی که هانا هرگز نگفت....
خوشحالم واسه هانا مثه من تموم نشد.....
      

        خیلی قشنگ بود.
خیلی خیلی قشنگ بود.
کتابی بود که اصلا نمیتونستی حدس بزنی تو صفحه بعد جی میخونی.
پایان خوبی داشت،داشتم فکر میکردم کاش جلد دوم داشت،مثلا اینکه لی لی توی پاریس مارگارت رو ببینه.....
      

        توقع چیز خیلی خاص تری رو داشتم.
شاید اگه یه مجموعه بود و اینم یکی از داستانهای کوتاهش خیلی بهتر بود.
اما به تنهایی به نظرم ارزش کتاب شدن رو نداشت....
      

        دوسوم اولیه کتاب واسه من خسته کننده بود،یه سری روزمرگی عادی از یه دختر جوون که یه سری مشکلات و اختلال داشت،مشکل برقراری ارتباطی که از کودکی ای سرچشمه میگرفت که راوی داستان همش از تعریف کردنش سرباز میزد.
و خب این نصفه و نیمه دونستن منو اذیت کرد،اما یهو،داستان وارد یه فاز خیلی خوب شد،طوری که سرعت خوندنش رو واسه من کاملا یهویی بالا برد.
و البته پایانی غیرقابل تصور برام داشت،موضوعی اتفاق افتاد که تو کل کتاب یه درصدم مغزم به سمتش نرفته بود.

حرف اصلی کتاب اینه که از یه جایی باید شروع کنی،یه وقتایی خورد میشی،میشکنی،اذیت میشی،ولی خب مهم اون شروع کردنه،وتی توی مسیر میفتی یواش یواش راه هموار میشه.

کتاب خیلی خوبی بود،دوسش داشتم.
      

        عشق نمیمیرد،هرگز نمیمیرد،حتی در دیدار با من.