داستان کتاب در مورد یک دختر سی ساله‌ی تنهاست که اجتماع گریزه و رفتارهای نسبتا آتیستیکی داره، اما هر چه داستان پیشتر می‌ره و با گذشته‌ش آشنا می‌شید، متوجه می‌شید النور پی تی اس دی (اختلال استرس پس از حادثه یا PTSD) درمان نشده و اندکی وسواس داره.
در کل داستان رو خیلی دوست داشتم و از خوندنش لذت بردم، اما یک ستاره به خاطر عشق ساده‌لوحانه‌ی اوایل کتاب کم می‌کنم که به نظرم با هوش النور به هیچ عنوان سازگاری نداشت.
ترجمه خوب بود اما مترجم اشتباه بزرگی کرده بود و دوشنبه رو تبدیل کرده بود به شنبه، جمعه رو به چهارشنبه و شنبه و یکشنبه رو به پنج‌‌شنبه و جمعه...
        

          الینور به خاطر گذشته سختش توی برقراری ارتباط با دنیای بیرون مشکل داره. اما در برهه ای از زندگیش تصمیم میگیره تا کمی هم ریسک کنه و از عادت هاش فاصله بگیره. الینور باهوشه و این هوش زیادش گاهی به حماقت میزنه. به دلایلی که توی کتاب میخونیم الینور تصمیم میگیره تا توی زندگیش تغییراتی بده. این تغییرات به ظاهر ساده زمینه ساز اتفاقات بزرگتری توی زندگیش میشن و باعث میشن بهتر خودشو بشناسه.

خوندن این کتاب از چند جهت برا من لذت بخش بود. میتونم بگم روند تغییر الینور چیزی بود که کتاب رو جزو دسته کتابهای حال خوب کن قرار میده. گرچه که تلخی هایی داشت که نمیشه ازشون گذشت.
        

          فکر کنم یکی از کتاب‌های مورد علاقه امسالم شد..
        

          بعضی از آدم‌ها، آدم‌های ضعیف از تنهایی می‌ترسند. چیزی که نمی‌توانند درک کنند، آن است که در تنهایی آزادی عمل بیشتری دارند. وقتی کسی متوجه شود به کس دیگری نیاز ندارد، می‌تواند از خودش مراقبت کند. موضوع آن است که بهتر است هرکسی فقط از خودش مراقبت کند. ما هر چه‌قدر هم تلاش کنیم، نمی‌توانیم از دیگران حمایت کنیم. ما برای نجات دیگران تلاش می‌کنیم، شکست می‌خوریم و دنیایمان در اطرافمان فرو می‌ریزد، می‌سوزد و خاکستر می‌شود.
        

          الینور زن تنهایی است، مجرد و دقیق، و بدون اعتماد به نفس. او نمی‌تواند با بقیه ارتباط خوبی برقرار کند با اینکه نهایت تلاشش را می‌کند تا طبق اصول رفتار کند و همه‌ی کارهایش را منظم تحویل دهد.

الینور تنهاست و با اینکه فکر می‌کند زندگی خوبی دارد، از تنهایی و دیده نشدن خسته شده است، اما جسارت بیرون رفتن از خط‌کشی‌هایش را ندارد. 
        

          دوسوم اولیه کتاب واسه من خسته کننده بود،یه سری روزمرگی عادی از یه دختر جوون که یه سری مشکلات و اختلال داشت،مشکل برقراری ارتباطی که از کودکی ای سرچشمه میگرفت که راوی داستان همش از تعریف کردنش سرباز میزد.
و خب این نصفه و نیمه دونستن منو اذیت کرد،اما یهو،داستان وارد یه فاز خیلی خوب شد،طوری که سرعت خوندنش رو واسه من کاملا یهویی بالا برد.
و البته پایانی غیرقابل تصور برام داشت،موضوعی اتفاق افتاد که تو کل کتاب یه درصدم مغزم به سمتش نرفته بود.

حرف اصلی کتاب اینه که از یه جایی باید شروع کنی،یه وقتایی خورد میشی،میشکنی،اذیت میشی،ولی خب مهم اون شروع کردنه،وتی توی مسیر میفتی یواش یواش راه هموار میشه.

کتاب خیلی خوبی بود،دوسش داشتم.
        

          این کتاب به‌وضوح شخصیت‌محور بود. از همون اول کتاب نویسنده ما رو آروم‌آروم همراه شخصیت الینور و دنیاش می‌کنه. با اینکه دوسومِ اول کتاب روزمره‌ی الینوره، اما همین شخصیت‌پردازی الینور و نشون دادن قدم‌به‌قدمِ تغییراتش بود که کتاب رو خسته‌کننده نمی‌کرد.
با قاطعیت می‌تونم بگم یکی از بزرگ‌ترین نقطه‌قوت‌های این کتاب همین شخصیت‌پردازی ملموسش بود. طوری‌که از یه جا به بعد به خودت میای می‌بینی هر اتفاقی که میفته، دیگه ناخودآگاه داری دنیای الینور رو با همون دیدگاه و شخصیت خودش کشف می‌کنی، نه دیدگاه خودت.
دوسومِ اول کتاب روزمرگی الینور رو نشون می‌داد، اما برام جالب بود که نویسنده اون‌قدر حرفه‌ای تو همون روزمره قدم‌به‌قدم تغییرات الینور رو نشون داد. البته یه جاهای کمی برام دیگه خسته‌کننده می‌شد، اما در کل اینکه بیشتر از نصف کتابت روزمره‌طور باشه و بتونی در عین همین خواننده رو همراه کنی و یه جاهایی تحت تاثیر قرارش بدی، واقعاً هنر می‌خواد.
من بشخصه خیلی موافق نیستم کل معماهای داستان جمع بشه و اواخر همه‌شون برملا بشن، اما با اینکه این اتفاق تقریباً توی این کتاب افتاد و نقطه اوجش یک‌سومِ پایانیش بود، من رو واقعا شگفت‌زده کرد. این‌طوری شاید حتی بیشتر باهاش هماهنگ بود. در هر صورت، خوندنش به من حس خوبی داد. اون حس رهایی و آرامش آخرهای کتاب...

"یک موسیقی پاپ شاد پخش می‌شد و من متوجه شدم حسی که دارم... حس خوش‌حالی است. حسی عجیب و غیرعادی بود. سبک و آرام بودم، مانند این بود که آفتاب را قورت داده باشم. فقط صبح عصبی شده بودم، اما حالا آرام و شاد بودم. به‌تدریج داشتم به تجربه‌ی احساساتی که انسان‌ها تجربه می‌کنند، به شدت و سرعت تغییر آن‌ها عادت می‌کردم. تابه‌حال هر بار هیجانات و احساساتم می‌خواستند ناراحتم کنند، به‌سرعت خودم را بی‌حس و بی‌احساس می‌کردم و آن‌ها را عقب می‌راندم. آن کار به من امکان زنده ماندن می‌داد، اما کم‌کم متوجه شده بودم که حالا به چیز بیشتری نیاز دارم و چیز بیشتری می‌خواهم."
        

          تا ۲۰۰ صفحه‌ی اول واقعا برام سخت و کند پیش می‌رفت. از نظر زمانی خیلی طول کشید و چندین بار گذاشتمش زمین. ولی ۲۰۰ صفحه‌ی آخر خیلی سریع‌تر و هیجان انگیزتر پیش رفت و معلوم شد پیش‌بینیم درباره‌ی پایان کتاب و به طور کلی، موضوع و هدف اشتباه بود.
الینور یه آدم کسل‌ه، نه که خودش بگه، چون خودش از زندگی کسالت‌بارش راضی‌ه و لذت می‌بره. و هرچی جلوتر می‌ره داستان، اتفاق‌های بهتری در راستای پیدا کردن شخصیتش براش می‌افته.
از رمان‌هایی که بار روانشناسی دارن، واقعا لذت می‌برم و این هم کاملاً یکی از همون‌ها بود.
        

          فقط نیاز داشتم بخونمش برای حالم
        

          این کتابی بود که توی کتابخونه دیدمش و با این‌که قصد نداشتم اون روز کتابی قرض بگیرم، نظرم رو جلب کرد. با خوندن خلاصه‌ی پشتش به‌نظرم رسید که این کتاب در مورد دختریه که یه سری مشکلاتی در روابط اجتماعیش داره. و اون زمان احساس می‌کردم نیاز به کتابی دارم که کمکم کنه تا رشد کنم یا همچنین چیزی. و خب تجربه‌ی خوندن این کتاب... خیلی عالی بود.
‌
‌
از هر لحاظ خیلی شبیه کتاب «سوپرمارکت شبانه‌روزی» نوشته‌ی سایاکا موراتا بود. چون شخصیت اصلی‌های هر دو کتاب زن‌های مجرد عجیب‌وغریبی‌ان که شغل ساده‌ای دارن و به همون راضی‌ان. تا این‌که یه نفری میاد و تلنگری بهشون می‌زنه. هرچند این کتاب نسبت به سوپرمارکت شبانه‌روزی، نگرش‌های خیلی مثبت‌تری رو ترویج می‌داد و می‌شه گفت خوندنش مفیدتر بود. یه‌جورایی هم سرگرم‌کننده بود، هم خنده‌دار، و از اون حالتِ «روان‌شناختی» داستان می‌شه چیزهای جالبی یاد گرفت.
        

          تمام کتاب به معنای واقعی دوست فکر کردم، اگر کسی دوستی واقعی داشته باشد ، میتواند با کمک او دنیای خودش را بهتر کند و هر دو در این مسیر رشد کنند ..‌. 
شخصیت پردازی کتاب خیلی جالب بود، طوری که می‌توانستم در مدت خواندن کتاب خودم را جای الینور بگذارم و دنیا را از دریچه چشم او نگاه کنم.... 

        

          من، خیلی دوسش داشتم.
از خوندن هر صفحه‌ش لذت بردم و با الینور آلیفنت نشستم و برخاستم و دوست نداشتم این هم نشینی حالا حالا ها تموم بشه!
        

          میتوانستم با اطمینان بگویم نام الینور آلیفنت هرگز معروف نخواهد شد و تمایلی هم به آن نداشتم .من در حاشیه بودم و وقتی آزاد بودم هر کاری می‌خواهم ،انجام بدهم ،شادتر بودم.
اینو کتابو دوست داشتم کتاب محشری نبود ولی حس خوبی داشت .
        

          کتاب رو به پیشنهاد یکی از دوستان که از سلیقه‌اش مطمئنم شروع کردم. صوتی. اوایل کند پیش می‌رفت. رفتارهای الینور گاهی روی اعصاب بود. جزئیات بی‌اهمیت زیادی رو ارائه می‌داد و از ارائۀ اطلاعات در مورد ابهامات خودداری می‌کرد. هرچند شاید همین ترفند باعث می‌شد دوست داشته باشم ادامه بدمش. سعی می‌کردم از میان توضیحات و افکار الینور، کشف کنم که واقعاً در گذشته براش چه اتفاقی افتاده. حدود دو سوم کتاب به همین منوال جلو رفت، اما از اونجا به بعد شیب صعودی پیدا کرد. کم‌کم تونستم بیشتر الینور رو درک کنم و در انتها، با اینکه بخش عمدۀ موضوع رو تونسته بودم حدس بزنم، توی لحظات آخر یک غافلگیری تازه برام داشت. در مجموع؟ دوستش داشتم. خوشحالم بهش فرصت دادم و همون اوایل رهاش نکردم. از این کتاب خیلی درس‌ها می‌شد گرفت، اما برای من یکی از مهم‌ترین درس‌هاش، که اتفاقاً یکی از درس‌هایی بود که خود الینور هم گرفت، این بود که باید به آدم‌ها فرصت بیشتری داد. گاهی اوقات ارزشش رو داره و حتی اون زمان‌هایی که ارزشش رو نداره، تجربه می‌شه.

الینور شخصیت متفاوتی داشت. احتمالاً توی خاطرم می‌مونه. به‌خصوص مدام اون صحنۀ کودکیش و هجومش به‌سمت کمد رو توی ذهنم مرور می‌کنم و غمگین می‌شم. بار سنگینی رو به دوش می‌کشید و واقعاً گناه داشت. بهش حق می‌دادم این‌قدر نسبت به آدم‌های جدید گارد داشته باشه. آخر کتاب براش خوشحال بودم. امیدوارم همۀ آدم‌ها توی زندگی‌شون، یک «ریموند» داشته باشن یا اگه می‌تونن، «ریموند» زندگی بقیه باشن.

دربارۀ ترجمه باید بگم به‌شدت سانسور داره. مخاطب بارها گیج و منگ رها می‌شه. تا فصل‌های آخر کتاب خواننده نمی‌فهمه که الینور الکلیه و به ودکا اعتیاد داره، چون ممیزان نامحترم وزارت ارشاد به این نتیجه رسیدن که خواننده نیازی به دونستن این موضوع نداره. این‌طوری هم نیست که با «نوشیدنی» جایگزین شده باشه، بلکه به کل خیلی چیزها حذف شده. اواخر کتاب، خیلی دیر و زمانی که داستان داره به سرانجام می‌رسه، گویا با ابتکار تبدیل ودکا به نوشیدنی موافقت شده. به هر حال سانسور لذت خوندن کتاب رو برای من به‌شدت کم کرده بود. مدام مجبور بودم جاهایی که حس می‌کردم سانسور شده، به نسخۀ اصلی مراجعه کنم و از اونجایی که کتاب رو صوتی گوش می‌دادم، عذابش برام چند برابر شده بود. خیلی جاها رو سعی می‌کردم با تخیل خودم پر کنم و بعد از مراجعه به متن اصلی می‌فهمیدم درست فکر کردم یا نه. ترجمه هم نه خوب بود، نه بد. معمولی بود. متن کتاب اصلی عادی بود، برای همین انتظار نداشتم اون اشتباه‌های فاحشی که متوجه می‌شدم رو داشته باشه، اما خب داشت.

«فکر می‌کنم یکی از علت‌هایی که همۀ ما قادریم در این دنیای پر اشک و آه به زندگی ادامه بدهیم، امکان تغییر است. حتی اگر زمانش دور به نظر برسد.»
        

          داستان جالبی درباره یک دختر نسبتا درونگرای عجیب. زبان طنز و جزئیات جالبی داشت. وسطش اشاراتی به جین ایر و عقل و احساس داشت در حد تشابه اسمی و همین هم باعث خوشحالی بود.
پایان بندی چندان جذابی نداشت به نظرم ولی روند داستان خوب بود.
        

          یک جورهایی تکان دهنده بود، هنر نویسنده در قصه گویی قابل ستایش است. کتاب مفیدی است. دوستش داشتم.
        

          الینور آلیفنت، دختری که تنها تو یه آپارتمان کوچیک زندگی میکنه و نه ساله که زندگی روتینی داره سرکار میره، به اندازه کافی غذا میخوره، خرید میکنه و در واقع فقط زنده است ولی با یه برخورد اتفاقی همه چیز تغییر میکنه.
 این کتاب غیرمستقیم از تاثیر آدم های اطراف رو زندگی میگه و اینکه چقدر یه آدم حامی میتونه باعث بشه زندگی شما زیر و رو بشه.
 با این کتاب میشه ناراحتی، خوشحالی، تعجب، خشم، عصبانیت، شعف وخلاصه مجموعه کاملی از احساسات رو تجربه کرد. اگر قصد دارید کتاب رو شروع کنید خودتون رو آماده کنید که وارد دنیای یه دختر سی ساله بشید و باهاش زندگی کنید ۱/۴ آخر کتاب احتمالا اونقدر دوسش داشتید که دلتون نمیخواد تموم بشه.
خیلی خیلی خیلی دوسش داشتم.
        

          خب اول از همه باید بگم که اصلاااااا انتظار نداشتم از این کتاب خوشم بیاد و فکر میکردم در بهترین حالت بهش 2 میدم.
30 صفحه اولشو خوندم و ادامه دادنش رو یک هفته به تعویق انداختم و بعد در حالی که قرار بود یک هفته‌ای تمومش کنم تو 2 روز خوندمش 😅
کتابی سراسر اتفاقات غیر منتظره حتی تا صفحه آخرش.
تقریبا چند صفحه آخر وقتی خیلیییی مختصر از یکی از اتفاقات گذشته پرده برداشته شد واقعا حس کردم مغزم ترکید، البته من هر بار با اتفاقی شبیه به این که یک بیماریه تو داستان‌ها و فیلم‌ها روبه رو میشم دقیقا همین حسو دارم هیچوقت برام عادی نمیشه. 
در عین حال که الینور آلیفنت زندگی‌ای به شدددددت کسل کننده داره ولی هر روز از زندگیش  و تقریبا هر صفحه از این کتاب شما رو متعجب میکنه!
با خوندن این کتاب به خودت میگی دختررررر زندگی چقدر جزئیات داره که من هیچوقت تاحالا بهشون فکر نکردم یا حتی متوجهشون نشدم.
میبینی تو واقعا با کلللللی نعمت احاطه شدی اما هیچ وقت حتی اندازه یه گوشه چشم بهشون نگاه نکردی.
این کتاب در عین حال که داره روتین عادی زندگی یک دختر کاااااملا غیرعادی رو روایت میکنه و تو احتمالا انتظار داری که حوصله‌ت سر بره، خیلی علاقمندی به این که ببینی فردا قراره چه اتفاقاتی براش بیوفته.


یک امتیاز ازش کم کردم چون خیلی اشتیاق داشتم بیشتر راجع به گذشته‌ش بدونم، واقعا نیاز به اطلاعات داشتم اما نویسنده در این مورد خیلییییی خساست به خرج داد. دلم میخواست مامانش رو بیشتر بشناسم اما نویسنده اینو شدییییدا دریغ میکنه و اصلا نمیفهمم دلیلش چیه. 
از لحاظ روحی نیاز دارم این کتاب جلد دو داشته باشه که به زندگی گذشته الینور و زندگی مامانش با جزئیات زیاد بپردازه و همچنین راجع به زندگی آینده‌ش هم حرف بزنه. 😑


از این کتاب یاد گرفتم که چققققدر بده که اغلب ماها آدم‌ها رو از روی ظاهرشون قضاوت میکنیم و تقریبا هیچیییی از گذشته هیچکس نمیدونیم که اگه بدونیم شاید خیلی با هم مهربون‌تر باشیم. 


کتابو پیشنهاد میدم به همه کسایی که توجهی به زندگی عادی و پر از نعمتشون ندارن ( از جمله خودم) و همش دنبال اینن که یک اتفاق خارق العاده براشون رخ بده تا به شادی برسن در حالی که اتفاق خارق العاده همون نعمت‌هاییه که تو زندگی هرکدوممون وجود داره و ما چون بهشون عادت کردیم و فکر می‌کنیم تا قیامت اونا رو داریم چشممون رو روشون بستیم و نسبت بهشون بی تفاوت شدیم.

این کتابو بخونید به نظرم پشیمون نمیشید.


پ‌ن: اولین بار بود که یه کتاب میخوندم و همه کتاب‌هایی که توی داستان بهشون اشاره میشه هم خونده بودم و این حس غرور خاصی بهم داد😂
عموما هر کتابی میخونم یا فیلمی میبینم راجع به کتاب‌هایی صحبت میکنن که حتی اسم بعضی‌هاشون رو تو عمرم نشنیدم و این منو همیشه سرخورده میکنه😬