فریبا وفی با اولین رمانش، پرنده‌ی من، منتقدان ادبیات را چنان به شوق آورد و این رمان چند جایزه‌ی ادبی برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد. داستان‌های او به دلیل خوش‌خوان بودن پاسخگوی سلیقه‌ی مخاطبان عادی ادبیات نیز هستند. در آثارش به مسائل و دغدغه‌های زنان می‌پردازد. «رؤیای تبت»، «پرنده‌ی من» و «بعد از پایان» از جمله آثار دیگر او هستند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          متاسفانه کتابی که یه چیزی توش نامشخص باقی بمونه خیلی رو اعصابم میره.
و تو این کتابم دو سه تا نکته بود که اصلا مشخص نشد چی بود و چی شد.
این شد که برخلاف اینکه در طول خوانش حس خوبی ازش میگرفتم آخرش رو دوست نداشتم
        

          دلم می‌خواست واقعا کتاب می‌شدم و یکی با دقت مرا می‌خواند.
        

          داستان آدم هایی که هر کدام به نوعی تنها هستند. تنها ولی منتظر. 
زندگی رویا با مسافری که از سوئد می رسه خیلی عوض میشه، هم زندگی، هم طرز فکرش. 


        

          قصه خطی نیست، بازگشت به عقب داره...‌ قصه یه همراهی اتفاقی که باعث میشه خیلی مسائلی که مهر پایان داشتن حل بشن، انگار شخصیت ها در مسیر درمانی خودشون قرار میگیرن. توصیف هاش از رفتار آدم ها یه جوری انگار داره تعبیرشون میکنه، و شخصیت اصلی راوی نیست، همه کسایی هستن که صحبت میکنن. مثل سناریو یه فیلم در مسیر کشف داستان و شخصیت ها قرار میگیرد. 
بسیار بسیار عمیق این کتاب و خیلی دوسش داشتم.
        

          رمان شهری تکراری. زنانی که پا به سن گذاشته‌اند و ذهنشان درگیر گذشته است و از امروز خود راضی نیستند و نمی‌توانند به این نارضایتی اعتراف کنند.
        

          کتاب داستانی ساده دارد اما با توصیفات دقیق. جاهایی پیش می‌اومد که روند داستان از دستم در می‌رفت، البته احتمالا به‌خاطر خوندن خودم بود. در بعضی قسمت‌ها جملاتی داشت که آدم شگفت‌زده میشه و راستش قسمت‌هایی هم از کتاب خسته می‌شدم.
این اولین کتاب من از این نویسنده بود و نمی‌دونم انتخاب درستی بود به عنوان اولین کتاب یا نه (البته من مجبور بودم😁). کتابی که از این نویسنده دلم می‌خواد بخونم پرنده‌ی من هستش‌. اگه خوندین نظرتون رو بهم بگین.
        

          قصه ای بسیار سرراست و لذت بخش و به دور از پیچش های ساختگی. داستانی که پس از اتمام در ذهن خواننده ادامه پیدا می‌کند.
        

          «اگر به خاطر کوه برمی‌گردید حاضرم اما به خاطر عینک نه. این اولی‌اش نیست که گم می‌کنم.»
به نسرین نگاه کرد که هنوز قانع نشده بود و می‌گفت حیف عینک به آن قشنگی.
منظر خندید.
«نگران نباش. گران نبود.»
نسرین گفت به خاطر گرانی‌اش نمی‌گویم. من خودم اگر چیزی گم کنم خوابم نمی‌برد.
یک لحظه چشم‌مان به هم افتاد. منظر راه افتاد پایین. شالش را مثل پرچمی بالای سرش پرواز داد.
«زندگی‌مان را گم کرده‌ایم، این یکی هم روش.»
        

          داستانش آرومه، اما پر از فکر و حس! 
زن‌ها تو این داستان، خاطراتی از گذشته خودشون رو بازگو میکنن و تا حدودی با خودشون و زندگیشون روبه میشن. نه با هیاهو، با سکوت.

تو این رمان، شخصیت‌ها پر از احساسات، فکرها، ترس‌ها و حسرت‌هایی هستن که نه گفته میشن،نه فریاد زده میشن. فقط در ذهن و رفتارهای ظریف جاری‌ان. احساسات زبان خاموشی دارن ولی کاملا برای خواننده ملموس هستن.

برای من، این فضا خیلی آشنا بود.
اقلیمی که در زندگی آدم‌ها بسیار تاثیرگذاره.
جایی که زن‌ها یاد می‌گیرن احساسات‌شون رو کنترل کنن و کمتر از دلشون حرف بزنن؛ این شکل زندگی غریبه نیست. فرهنگ سکوت، وقار اجباری، و خجالت از بیان درونیات، باعث می‌شه خیلی چیزها بیان نشه و هیچ‌وقت فرصت زندگی پیدا نکنه. حسرتِ تصمیم‌های نگرفته، حرف‌های نزده، راه‌های نرفته. اینا دقیقاً همون نشونه‌های یک زندگی نزیسته‌ یا «زندگی‌ای که می‌تونست باشه، ولی نشد» هستن.

مسافر داستان  اما، کسیه که خلاف جریان حرکت می‌کنه. اون از جایی میاد (سوئد)، که ابراز احساسات و انتخاب فردی تابو نیست، و توی کل داستان، حضورش یه جور آینه‌ست برای زنی که سال‌ها خودش رو سانسور کرده. 

وفی تو این رمان، با ظرافت خاصی، روابط خانوادگی، نقش زنان و خیلی چیزهای دیگه رو به چالش میکشه که به شخصه برای من یک رمان تاثیرگذار و قابل تأملی بود.🪴✨
        

          صوتیِ کتاب را با صدای بهناز جعفری  گوش دادم .
خوانش به تنهایی  خیلی جذاب بود خصوصا روی دور ×۲ که با حجم کم کتاب خیلی زود تمام میشود و اگر داستان‌سر راست‌باشد شریینی خودش را به ارمغان می آورد.
 نمیدانم اگر‌نسخه غیر صوتی بود یا مجبور بودم با سرعت کمتری‌آن را بشنوم هم هم توان ایجاد این کشش را داشت یا نه اما میتوانم بنویسم‌روان و خوش خوان و سر راست است. 
در داستان‌های وفی شخصیت پردازی را بیشتر از هرچیز دوست دارم و این داستان‌هم مستثنی نبود.
 پایان بندی هم با اینکه باز بود اما از داستان‌های دیگر این نویسنده واضح تر به نظر می آمد.
        

          به نظرم کتاب جالبی بود و برای تجربه از این نویسنده شاید چیز بدی نبود.
به چند دلیل: 
یک اینکه داستان هایی که اتفاقات ساده خانوادگی و روزمره رو روایت می کنن برای من لذت بخش هستن.
دلیل دوم هم شخصیت های داستان، برای من خیلی ملموس بودن.
البته اگه مجبور نبودم قطعا سراغ این کتاب نمی رفتم و گزینه ی دیگه ای رو برای مطالعه انتخاب می کردم.
        

          اولین کتابی بود که از فریبا وفی خوندم و شیفته قلم این نویسنده شدم، شخصیت پردازی قویی داشت و فضاسازی اش هم حرف نداشت
این داستان توسط راوی(رویا) روایت میشه که خواهر زاده اش سپرده که دوستش که شرف اومدن به ایرانه، برای گردش ببرتش و همراهش باشه و بعد شاهد زندگی خانواده اش و منظر،نسرین،و.... چندین شخصیت دیگه میشیم.