فریبا وفی با اولین رمانش، پرنده‌ی من، منتقدان ادبیات را چنان به شوق آورد و این رمان چند جایزه‌ی ادبی برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد. داستان‌های او به دلیل خوش‌خوان بودن پاسخگوی سلیقه‌ی مخاطبان عادی ادبیات نیز هستند. در آثارش به مسائل و دغدغه‌های زنان می‌پردازد. «رؤیای تبت»، «پرنده‌ی من» و «بعد از پایان» از جمله آثار دیگر او هستند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          کتاب داستانی ساده دارد اما با توصیفات دقیق. جاهایی پیش می‌اومد که روند داستان از دستم در می‌رفت، البته احتمالا به‌خاطر خوندن خودم بود. در بعضی قسمت‌ها جملاتی داشت که آدم شگفت‌زده میشه و راستش قسمت‌هایی هم از کتاب خسته می‌شدم.
این اولین کتاب من از این نویسنده بود و نمی‌دونم انتخاب درستی بود به عنوان اولین کتاب یا نه (البته من مجبور بودم😁). کتابی که از این نویسنده دلم می‌خواد بخونم پرنده‌ی من هستش‌. اگه خوندین نظرتون رو بهم بگین.
        

          قصه ای بسیار سرراست و لذت بخش و به دور از پیچش های ساختگی. داستانی که پس از اتمام در ذهن خواننده ادامه پیدا می‌کند.
        

          «اگر به خاطر کوه برمی‌گردید حاضرم اما به خاطر عینک نه. این اولی‌اش نیست که گم می‌کنم.»
به نسرین نگاه کرد که هنوز قانع نشده بود و می‌گفت حیف عینک به آن قشنگی.
منظر خندید.
«نگران نباش. گران نبود.»
نسرین گفت به خاطر گرانی‌اش نمی‌گویم. من خودم اگر چیزی گم کنم خوابم نمی‌برد.
یک لحظه چشم‌مان به هم افتاد. منظر راه افتاد پایین. شالش را مثل پرچمی بالای سرش پرواز داد.
«زندگی‌مان را گم کرده‌ایم، این یکی هم روش.»
        

          به نظرم کتاب جالبی بود و برای تجربه از این نویسنده شاید چیز بدی نبود.
به چند دلیل: 
یک اینکه داستان هایی که اتفاقات ساده خانوادگی و روزمره رو روایت می کنن برای من لذت بخش هستن.
دلیل دوم هم شخصیت های داستان، برای من خیلی ملموس بودن.
البته اگه مجبور نبودم قطعا سراغ این کتاب نمی رفتم و گزینه ی دیگه ای رو برای مطالعه انتخاب می کردم.
        

          رمان شهری تکراری. زنانی که پا به سن گذاشته‌اند و ذهنشان درگیر گذشته است و از امروز خود راضی نیستند و نمی‌توانند به این نارضایتی اعتراف کنند.