از همون صفحه‌های اول کتاب یه چیزی تو دلم می‌گفت این مرد، حال آدمو بد می‌کنه. یه جوری با نفرت می‌خوندمش.
حس انزجاری که نسبت بهش داشتم واقعا زیاد بود.
اما خب... اواخر کتاب یه‌ چند تا جمله گفت، که ناخودآگاه خودم رو توش دیدم. یه جور همزادپنداری‌ای که اصلاً نمی‌خواستمش و راستش بابتش از خودمم بدم اومد .

درسته که داستان سادست اما جوری نوشته شده که انگار راوی داره مستقیم باهات حرف می‌زنه، انگار می‌دونه داری قضاوتش می‌کنی، می‌فهمه که ازش خوشت نمیاد و با خونسردی تمام، شروع می‌کنه به توجیه خودش.
همین باعث شد با اینکه اعصابمو خورد کرد، نتونم بذارمش زمین.

فضاش خیلی تاریک بود. از اون مدل کتاباست که بی‌صدا اذیتت می‌کنه، مخصوصاً اگه مثل من قبلش شب‌های روشن رو خونده باشی که یه نور و لطافتی توش بود. این یکی برعکس، همش سایه بود.
اوایل داستان واقعاً نمی‌فهمیدم چرا دارم اینو می‌خونم. برام پوچ بود و بی‌جهت اما هر چی بیشتر رفتم جلو کم‌کم برام عمیق شد.

نازنین رو نمی‌تونم دوست داشته باشم، ولی نمی‌تونمم راحت ازش بگذرم و خب فکر کنم بعضی کتابا دقیقاً قرار نیست دوست‌داشتنی باشن.
      

        به‌ نظرم بعضی کتابا فقط یه داستان ساده برات تعریف نمیکنن، میان دستتو میگیرن، آروم میبرنت یه گوشه‌ی خلوت، میشینن کنارت و میگن: "بیا یه کم با هم گریه کنیم."

"پیش از آنکه قهوه سرد شود" از اون کتاباست.
هیچ‌وقت فکر نمیکردم یه داستان با این حجم از سادگی ، بتونه انقدر منو از درون بلرزونه.
تو دل یه کافه‌ی قدیمی، جایی که میتونی توش توی زمان سفر کنی ( ولی فقط تا قبل از اینکه قهوه‌ت سرد بشه)، شخصیت‌هایی رو میبینی که انگار خیلی زود میشن دوستای قدیمیت.
هرکدومشون با یه غم قشنگ، یه حس ناتموم، یه حرف نزده و یه تیکه از تو.

فضای کتاب مثل یه پتو توی یه روز ابری بود. ساده و آروم و گرم. توی این شرایط پر استرس بدجوری لازمش داشتم.

کاراکترا؟ عزیزای دل من شدن. نمیتونم حتی یه نفرشونو جدا کنم و بگم این یکی رو بیشتر دوست داشتم، چون همشون، به یه شکل دوست داشتنی بودن.

اگه دنبال یه داستان آروم اما عمیق میگردین، این کتابو از دست ندین.

قطعاً ادامه‌ی مجموعه رو میخونم. چون هنوز دلم میخواد برگردم اون کافه‌ی کوچیک، یه قهوه‌ی دیگه سفارش بدم، و باز با یه نفر جدید، یه لحظه‌ی ناتموم رو زندگی کنم.