مقصد نهایی؟ به نظر من، آدما ماشین‌های خودران نیستن که به سمت خط پایان، مسابقه بدن. ما باید خودمون صاحب زندگیمون باشیم، خودمون موتور رو روشن کنیم و گاهی ترمز بگیریم.

زمانی که من بیشتر از همه دوست دارم، وقتی است که همه در خواب هستند استاد. وقتی در خواب هستی، بابت گذشته پشیمانی نمیکنی و به خاطر آینده مضطرب نیستی. ولی آدم‌ها خواب را جزء خاطرات خوش و بخشی از آینده بزرگ خود لحاظ نمی‌کنند.

انسان ها موجوداتی دمدمی مزاج و وحشی هستن ، چون از مرگ خودشون می ترسن جنگ راه می ندازن و تو چند لحظه زمین رو از چیزهایی پاک میکنن که رشدشون سال ها طول کشیده بود

اما موقع نوشتن نامه های خانم آم‌ول فهمیده بودم چیزهایی که آدم دلش می‌خواست بگوید، اغلب همان هایی بودند که باید درون خودش نگه می‌داشت

دردناک بود ، چون حقیقت داشت ، من به او نیاز داشتم . همیشه من بیشتر از آنچه او به من نیاز داشت ، به او نیاز داشتم ، چون او دوستم بود ، تنها دوستم

"اگر ماهی را بر اساس توانایی اش در بالا رفتن از درخت قضاوت کنید، تمام عمر خود را با این باور خواهد گذراند که احمق است"

حقیقت دارد که آدم ها برای کسانی که دوست دارند به آب و آتش می زنند ، برخی شاید نام این کار را قربانی شدن بگذارند ... به نظر من هیچ کاری نکردن قربانی شدنی وحشتناک است .

چرا تمام چیزهایی که دوستشان داریم باید از ما گرفته شود ؟ چرا نمی توانیم آنچه را دوست داریم تا ابد زنده و گرم و سالم در دستانمان نگه داریم ؟

انسان ها همشون فکر میکنن که دنیا حول محور اون ها میچرخه ، شماها فقط یه بخش کوچیکی از دنیای بی نهایت هستین و اگر نظر من روبخوای بخشی هستین که بخش های دیگه رو به تباهی می کشونه

تک تک انسان های این کره خاکی به نوبت محکوم به زجر کشیدن بودند. گاهی اوقات تنها کاری که از دستتان برمی‌آمد این بود که یکدیگر را محکم بگیرید، تا زمانی که تاریکی دوباره به بیرون تفتان کند.

خشم جهنم هم به اندازه ای زنی نیست که بهش "بی حرمتی" شده

از بازی شطرنج در این حد آموخته بودم : هرچه استراتژی فردی پیچیده تر به نظر بیاد ، احتمال اینکه حریف دنبال جواب های ساده بگرده کمتره ، اگه بتونی کسی رو وادار کنی به اسبت نگاه کنه ، می توانی با یک سرباز شکستش بدی ، چیزهایی که خیلی سخت بنظر میان معمولا جوابی ساده دارن

آرام در سطح دریا شنا میکرد و به خودش می‌گفت : مرگ خیلی آسان می تواند الان به سراغ من بیاید ، اما من تا میتوانم زندگی کنم ، نباید به پیشواز مرگ بروم ، البته اگر یک وقتی به ناچار با مرگ روبرو شدم که می شوم ، مهم نیست ، مهم این است که زندگی یا مرگ من چه اثری در زندگی دیگران داشته باشد