کتابو خیلی دوست داشتم، به خاطر بیان قشنگش، توصیف‌های گرمش، و quote هایی که میشه تا صبح بهشون فکر کرد.

الیو شاید شبیه‌ترین و در عین حال دورترین شخصیت دنیای کتاب‌ها به من باشه. وقتی افکارشو می‌خوندم، حس می‌کردم اگه من جای اون بودم، دقیقاً همین حرفا رو توی سرم می‌زدم اما فکر نکنم هیچوقت مثلش عمل می‌کردم.

ولی الیور... راستش هیچوقت ازش خوشم نیومد. برام یه آدم بی‌خیال بود که بیشتر از هر چیز به خوش گذروندن خودش فکر می‌کرد. مهم نبود طرف مقابلش کیه، فقط حس و حال خودش براش مهم بود. به‌ نظرم حتی الیو رو واقعاً دوست نداشت، بیشتر اون احساسی رو که با بودن کنار الیو داشت، دوست داشت. و خب، نژادپرستی و خودبرتر‌بینیش هم کمکی نکرد که دیدگاهم نسبت بهش بهتر بشه.

با همه‌ی اینا، کتابو خیلی دوست داشتم. فضای داستان مثل یه حس تابستونی گرم بود، پر از نور گرم آفتاب و بوی میوه. تنها جایی که کمی حس کردم از ریتم افتاده، بخش سفر به رم بود؛ طولانی بود و یکم خستم کرد و همونجا بود که یه امتیاز ازش کم کردم.

و در آخر
 “We rip out so much of ourselves to be cured of things faster, that we go bankrupt by the age of thirty. And have less to offer each time we start with someone new.”
      

        درسته که داستان سادست اما جوری نوشته شده که انگار راوی داره مستقیم باهات حرف می‌زنه، انگار می‌دونه داری قضاوتش می‌کنی، می‌فهمه که ازش خوشت نمیاد و با خونسردی تمام، شروع می‌کنه به توجیه خودش.
همین باعث شد با اینکه اعصابمو خورد کرد، نتونم بذارمش زمین.

فضاش خیلی تاریک بود. از اون مدل کتاباست که بی‌صدا اذیتت می‌کنه، مخصوصاً اگه مثل من قبلش شب‌های روشن رو خونده باشی که یه نور و لطافتی توش بود. این یکی برعکس، همش سایه بود.
اوایل داستان واقعاً نمی‌فهمیدم چرا دارم اینو می‌خونم. برام پوچ بود و بی‌جهت اما هر چی بیشتر رفتم جلو کم‌کم برام عمیق شد.

نازنین رو نمی‌تونم دوست داشته باشم، ولی نمی‌تونمم راحت ازش بگذرم و خب فکر کنم بعضی کتابا دقیقاً قرار نیست دوست‌داشتنی باشن.
      

        به‌ نظرم بعضی کتابا فقط یه داستان ساده برات تعریف نمیکنن، میان دستتو میگیرن، آروم میبرنت یه گوشه‌ی خلوت، میشینن کنارت و میگن: "بیا یه کم با هم گریه کنیم."

"پیش از آنکه قهوه سرد شود" از اون کتاباست.
هیچ‌وقت فکر نمیکردم یه داستان با این حجم از سادگی ، بتونه انقدر منو از درون بلرزونه.
تو دل یه کافه‌ی قدیمی، جایی که میتونی توش توی زمان سفر کنی ( ولی فقط تا قبل از اینکه قهوه‌ت سرد بشه)، شخصیت‌هایی رو میبینی که انگار خیلی زود میشن دوستای قدیمیت.
هرکدومشون با یه غم قشنگ، یه حس ناتموم، یه حرف نزده و یه تیکه از تو.

فضای کتاب مثل یه پتو توی یه روز ابری بود. ساده و آروم و گرم. توی این شرایط پر استرس بدجوری لازمش داشتم.

کاراکترا؟ عزیزای دل من شدن. نمیتونم حتی یه نفرشونو جدا کنم و بگم این یکی رو بیشتر دوست داشتم، چون همشون، به یه شکل دوست داشتنی بودن.

اگه دنبال یه داستان آروم اما عمیق میگردین، این کتابو از دست ندین.

قطعاً ادامه‌ی مجموعه رو میخونم. چون هنوز دلم میخواد برگردم اون کافه‌ی کوچیک، یه قهوه‌ی دیگه سفارش بدم، و باز با یه نفر جدید، یه لحظه‌ی ناتموم رو زندگی کنم.