“You were all I ever wanted, but I just couldn’t reach you.”
strangers by Ethel cane
        

           Because I thought you should know, I said.
Because you thought I should know, he said slowly 
        

          ۴.۵/۵

عالللللللی بود. واقعا با اِلیو و الیور ارتباط برقرار کردم به عنوان شخصیتای اصلی با اینکه خیلی از پیشینه هاشون و زندگی هاشون چیزی گفته نشده بود‌. 

قلم نویسنده عالی، با جمله های عالی تر، بیان احساسات خارق العاده بود به نظرم. پایانش رو که نگم براتون، جمله ی آخرش
        

          امروز تموم شد.
چند روز اخیر نمیتونستم کتاب رو زمین بذارم و امروز درحالی‌که دوست قدیمیم رو دیدم و پیشنهاد داد بریم بیرون و خیلی خوشحال هم بودم که بتونم بیشتر باهاش حرف بزنم، گفتم نه ببخشید کار دارم و کارم تموم کردن این کتاب بود. الان اومدم و خونه و می‌خوام Find me رو شروع کنم بخونم و امیدوارم اون هم مثل این کتاب باشه برام. تعداد صفحاتی که تا کردم، تعداد خطوطی که زیرش خط کشیدم و گفتم آه دقیقا، تعداد جملاتی که هایلایت کردم برای این حجم کتاب واقعا زیاده. انگار یه تیکه‌هایی از خودم رو توی الیو و گاهی اولیور پیدا کردم. علاوه بر این دونفر عاشق بابای الیو بودم، مرد دوست‌داشتنی قشنگی بود. امشب شاید یه بار دیگه فیلمش رو هم ببینم، دلم نمیخواد از فضایی که آندره آسیمان ساخته بیرون بیام.
        

          I don’t know what to say or even how to say! It was beautiful. The way it was written was perfect. The way the characters, the things were described was absolutely amazing. I loved some part, while I skipped some others. In a word, it was not my taste, but it was good to taste something new. Thanks to my friend for such a gift! 

#9 of 15 Books to read in Shahrivar 1403
        

          کتابو خیلی دوست داشتم، به خاطر بیان قشنگش، توصیف‌های گرمش، و quote هایی که میشه تا صبح بهشون فکر کرد.

الیو شاید شبیه‌ترین و در عین حال دورترین شخصیت دنیای کتاب‌ها به من باشه. وقتی افکارشو می‌خوندم، حس می‌کردم اگه من جای اون بودم، دقیقاً همین حرفا رو توی سرم می‌زدم اما فکر نکنم هیچوقت مثلش عمل می‌کردم.

ولی الیور... راستش هیچوقت ازش خوشم نیومد. برام یه آدم بی‌خیال بود که بیشتر از هر چیز به خوش گذروندن خودش فکر می‌کرد. مهم نبود طرف مقابلش کیه، فقط حس و حال خودش براش مهم بود. به‌ نظرم حتی الیو رو واقعاً دوست نداشت، بیشتر اون احساسی رو که با بودن کنار الیو داشت، دوست داشت. و خب، نژادپرستی و خودبرتر‌بینیش هم کمکی نکرد که دیدگاهم نسبت بهش بهتر بشه.

با همه‌ی اینا، کتابو خیلی دوست داشتم. فضای داستان مثل یه حس تابستونی گرم بود، پر از نور گرم آفتاب و بوی میوه. تنها جایی که کمی حس کردم از ریتم افتاده، بخش سفر به رم بود؛ طولانی بود و یکم خستم کرد و همونجا بود که یه امتیاز ازش کم کردم.

و در آخر
 “We rip out so much of ourselves to be cured of things faster, that we go bankrupt by the age of thirty. And have less to offer each time we start with someone new.”