کانسپت نسبتا جدیدی توی ادبیات معاصره...
کتاب روایت های زیادی رو داره مطرح می‌کنه و میاره ،این روایت ها با اینکه باهم متفاوت اند ولی توی یکجا باهم اشتراک و تلاقی دارند ،اونم امام حسین و محرم و رسوم رسومات مربوط به اونه.
یکی خوبیش اینه که هر روایت خواندنش زیاد طول نمی کشه و تمام میشه زود.از یکطرف هم چون  بیست و سه روایت کوتاه هست ممکنه خواندنش سخت باشه،چرا؟ چون به قول معروف انسجام همیشگی داستان رو نداریم اینجا و داستان زود تموم میشه 
      

        مثل جلد اولش خوب بود...
آرامش ادبیات ژاپن بی مثاله...
و جوری که داستان روایت میشه ؛هم ماجرای اصلی می‌ره جلو و به همراهش ماجرای افرادی که سر میزنند به کافه  می ره جلو و اینا باهم تلاقی ندارن و بهم صدمه نمیزنن و بلکه جایی همو تکمیل میکنن خیلی خوبه...
ادبیات ژاپن و این کتاب ازون رمان هایی هست که  یجورای درس زندگی بهت میده، توی کل کتاب داره بهت میگه ک قدر زندگی و این لحظات رو بدون چون دیگه بر نمی گرده
نوشتار ساده ای هم داره ،خیلی کلمات قلنبه سلنبه ندارع و راحت خونده میشه که هنر مترجم رو میرسونه
      

        این کتاب یکی از بهترین های ژانر خودش بود،کتابی با قلم خوش یک نویسنده ایرانی . بنظر من این کتاب  جدای کتاب های روانشناسی و توسعه فردی دیگه بود؛چرا؟چون مثل بیشتر کتاب های توی این ژانر خسته نمیشی موقع خوندنش و تو رو با خودش همراه می کرد.از طرفی دیگه موضاعاتش  متفاوت تر و جدید تر  بودن ؛ آنقدر کلی  و تکراری نبودن و اونقدر هم خاصی شخصی نبودن .
خواندن این کتاب بخاطر چپتر های کوچکش کار  راحتی ست ،خصوصا در زندگی شلوغ روزمره ولی اگر دوست دارید کمی با خود بیشتر آشنا شوید ،حتما برای خواندش زمان خاصی را از روز جدا کنید و  با هدف بخوانید.
      

        هر کتاب دنیای خاص خود را دارد ،حال و هوای خود را دارد،از یک طرفی دیگر کتاب های یک برهه زمانی خاص دنیای شبیه به همین دارند و تقریباً به یک صورت نوشته شده اند و شبیه اند
این کتاب,آنقدر سرد که برف ببارد،دنیای متفاوت داشت.برخلاف بقیه کتاب ها  که خیلی سریع همه چیز در آنها اتفاق می افتد و آدم دلش میخواهد آنها را سریع بخوان تا تمام شوند و بفهمد آخر داستان چه می شود.
ولی این کتاب اینطور نبود،حدالقل برای من.مسیر داستان با آرامی و با تمام جزئیات بیان میشود،اینجا جزئیات داستان را می سازد .هیچ اتفاقی خاصی در این ادبیات اتفاق نمی افتاد به جز بیان جزئیات و توصیف وقایع و مکان ها برای مخاطب. 
شاید همین ویژگی ادبیات آسیایی(خصوصا ادبیات ژاپن است )،بیان دقیق جزئیات و همراه کردن مخاطب با وقایع همراه با بیان همین جزئیات ،جزئیاتی که یا دنیا ناشناخته ای را به مخاطب نشان می دهد یا دنیا مخاطب را به طور دیگری نشان او میدهد و برای لحظه ای او را از دنیای پر سر صدای خود جدا می‌سازد .
در کل کتابی بود خوب و خوش نویس.ولی ممکن است بنا به دلایلی (جریان غیر منتظره ای اتفاق نمی افتاد و پلات خاصی ندارد)برای بقیه کتاب خوبی نباشد و حوصله سر بر باشد ،ولی برای من کتاب خوبی بود و به من یاد داد برای لذت بردن و در ک کردن کامل از یک کتاب نباید کتاب خواندن را مسابقه در نظر گرفت و آن را سریع خواند ،بلکه باید آرام آرام خواند و از مسیر لذت برد.
      

        کتاب خیلی خوبی بود ،مطالب جذابی و خوبی رو گفته.کتابی هست که شما رو وادار می‌کنه که  آروم آروم مطالعه کنید و کم کم لذت ببرید ازش،چرا؟چون رمان نیست که پلات خاصی داشته باشه.
ارتباط گیری ممکنه باهاش سخت باشه ولی بازم اگه ارتباط باهاش نگیرید  ازش به عنوان یک کتاب بد روایت نمیکنید.
منی ک کلا یک فیلم رو دوبار نگاه نمی کنم یا یک کتاب رو دوبار نمیخونم،وسوسه شدم که یک بار دیگه درست و حسابی بخونمش.
      

        سلام 
چشم هایش تموم شد!
چشم هایش،رمانی اثر بزرگ علوی در مورد ی عشقی که به خوبی و خوشی ختم نشد.
نوشتار این رمان با وجود سادگی خودش ،روایت را بصورت قوی و ریچ می برد جلو . جزئیات لازم رو می‌گفت و از چیزی کم نمی گذاشت.
بزرگ علوی در این رمان شخصیت فرنگیس را بخوبی به تصویر کشیده بود؛تک به تک جزئیات را به نقش بسته بود و باعث شده بود در ذهن مخاطب تصویر این شخصیت به خوبی و راحتی شکل بگیرد(برای من فرنگیس خیلی شبیه اویلین هیوگو توی هفت شوهر اولین هیوگو بود )برای بقیه شخصیت ها هم کار کرده بود ولی نه به خوبی فرنگیس.که به نظرم برای این بود که روایت داستان یکطرفه است و شخصی که داره براش تعریف میشه ماجرا(ناظم)استاد مامان رو به خوبی می‌شناسه .
داستان کلا در یک زمان اتفاق میوفته و شما ذکر زمان اصلی رو توی داستان حس نمی کنید؛۸۰_۹۰درصدداستان از زبان شخصیت اصلی در یک شب بیان میشه .
در کل  داستان خوبی و خوش خوانی بود؛ولی فک نمی کنم به اندازه یک اثر فاخر و بزرگ و خفن خوب باشه.
      

        این کتاب،این کتاب،این کتاب...
از زاویه دید های متفاوتی میشه در موردش حرف زد که هرکدومش درست باشه و منطقی به نظر برسه.
اول از متن و نحوه نوشتن بگم ،واقعا متن و مدل نوشتن خاص و متفاوتی داره این نویسنده.داستان از دید یک نفر نیست و جا به جای داستان راوی عوض میشه،جالبیش اینجاست که نویسنده نمیگه که کی راویه و شما خودت بعد از مدتی متوجه میشی که راوی کیه.
شخصیت ها به خوبی ترسیم شدن و ساخته شدن هر کدوم شخصیت خاص خودشون رو تا آخر داستان حفظ کردن .
کتاب ادبیات قدرتمندی داره و نسبت به بقیه کتاب هایی که وایرال میشن سنگین تره .فصل ها نسبتا بلند اند و کتاب صفحات زیادی داره که این موضوعات ممکنه خوندن  رو مقداری سخت تر از حد معمول کنه.
خب داستان...داستان این کتاب خوشبختانه کاملا فرضی هست و واقعیتی نداره.برای این میگم خوشبختانه چون که موضوعات مطرح شده در این کتاب و اتفاقاتی که برای نقش اول  افتاده واقعا دارک و سنگین بودن و هیچ کس هر کار ک کرده باشه لیاقت نداره که این اتفاقات براش بیوفته.
داستان غمگینه ،غم سنگینی داره ،اما نه اون نوع غمی که معمولا توی کتاب ها و حتی شاید زندگی باهاش مواجه میشین ،غمش خیلی سنگین تره.غمش توی کل کتاب پخشه.بخوام دقیقتر بگم دو نوع غم داره این کتاب؛یکی غمی که خود شخصیت اول  داره و دومی غمی که برای اطرافیانش فراهم می‌کنه،ک بعضاً دومی سنگین تره.
 شخصیت های زیادی توی این داستان بود ولی شخصیت مورد علاقه من هارولد بود،پدر خوانده جود.جوری که این مرد بعد از این مشکلات زندست غیر قابل وصفه،بعد از مرگ پسرش،بعد از مشاهده وضعیت جود و زجری که می‌کشه و تلاش برای زنده نگه دانش ، بعد از مرگ جود  ،بعد از مرگ اندی و بقیه.چطوری این مرد به همه خصوصا جود امید داد و کمکش کرد و باز هم به زندگی ادامه داد و دست از زندگیش نزد.هارولد دیدگاه نشون من داد که تا حالا  درست درکش نکرده بودم ،دیدگاه والدین ،دیدگاه یک پدر.
و اما جود ،شخصیت اصلی کتاب.شخصی که به علت حرص و شهوت و خودخواهی بقیه اینقدر ازش استفاده شد ک دیگه نابود شد و از دست رفت.کسی که به بدبخت بودن عادت کرده بود،کسی به درماندگی آموخته شده آغشته بود.جود تا حدی بعضی جاها شبیه من بود (عذر خواهی های فراوان ،ندیدن استعداد خودش و....)و اینو بهم یاد داد که انسان ها خودشان خوبی و استعداد های خودشون رو اونجوری که باید نمی بینند و بیشتر اوقات از اون چیزی که فکر میکنن بهترن
این کتاب اینقدر خوب نوشته بود و داستان قوی داشت که اگه هنوز ۴۰۰ص دیگه با اضافه ۸۰۰ص  هم بود احتمالا میخوندمش و هنوز خیلی جا داشت برای ادامه دادنش.
این کتاب یه جوری به ما داره میگه ک ما افراد زیادی رو اون بیرون میبینیم ولی هیچی از گذشتشون نمی‌دونیم حتی اگه از نزدیک ترین های شون باشیم.
در کل این کتاب ،نوشتار خوب،داستان قوی و ریچ ،ایده مریض داشت.تا حدی هم بعضی از گروه های خاص رو بد نشون میداد .و خواندنش ممکنه سخت و اذیت کننده باشه ،هم‌از نظر داستان و هم از نظر سنگین بودن نوشتار...

      

        کتابی خوب 
شخصیت هایی ک بشدت از دست خودشون و دنیا خستن ولی جا نمی زنن  ، هر کدوم به نحوی راهشون رو پیدا میکنن و به امید می‌رسن و دوباره امید رو توی خودشون پیدا میکنن و زندگی رو بهتر از سر میگیرن 
کتاب خوش نوشت و روون ،قلمی دلپذیر،ادبیات سر راست و مستقیم
تنها ایرادی که به این کتاب میشه گرفت اینه که از زندگی مردم جنوب رو اونطوری که همه فکر میکنند نشون میده و طوری متفاوت نشون میده ،طوری که برا اکثریت جدیده و ممکنه تا حدی فیک باشه ،ممکنه هم نباشه و بابت همین جاهایی ممکنه صبر کنی و با خودت بگی آیا واقعا این داستان در جنوب اتفاق افتاده؟
بعضی از جاهاش هم  تا حدی زیادی مثبت گرایانه و رویایی بود،
ولی در عوض فشار ارثی ،جبر ارثی که می‌تونه شرایطی مثل درماندگی آموخته شده رو ایجاد کنه خیلی خوب نشون داد
      

        It was a good book the kind that you read and comfort you.its not hard to read and it's pretty simple.romance was different than any other romance books.the ending was okish and very open.i recommend it if you want to read it as book that you read between classes or study breaks and etc.
In total it was pretty good
      

        This story was good in so many way....the world that author  created was spectacular,so precise and complete.the story hold sadness in it's bones ,an old an mature sadness,the kind that always lives in you.
It indirectly show that when you lose your loved ones, besides the sadness and grief you have some hope too , you have some sort of  commitment to them ll,like you have to live your best to make the happy and proud.
Some thing in the story is unanswered to me....why didn't they just let go of everything and live somewhere else or hide?why?why they were so ok with donating their parts?why?
      

        It was okay...
      

        کتابی بود که میشه توی ۱_۲ساعت خوندش...فضای سورئالی داره....ن اون سورئالی که باهاش مواجه میشیم توی فضای هنری و....،باکه مثل چیزی که در خواب ها و رویا هامون با هاش مواجه میشیم...
داستان های خوبی داشت ولی اونقدر خوب هم نه
ارتباط باهاش سخته مقداری بخاطر ادبیات خاص و منحصر بفردش...مخاطب خاص خودش رو می طلبه
برای خواندن یکروز و حتی کمتر خیلی خوبه
      

        من چاپ نشر چشمه رو‌خوندم.این کتاب ،کتاب عجیبی بود...اوایلش زیاد گیجم میکرد و برام نامفهوم بود ولی از یه جایی به بعد خیلی خیلی خوب بود ،فضای ساده کتاب ،کارکتر های هم (ولی با اسم های جدید و ...).کتاب خوب و آموزنده ای بود ،مثل بقیه کتاب ها جمله های خوب و... برای کوت و هایلایت نداشت ولی در عوض به طور غیر مستقیم خیلی چیزا رو بهت انتقال میداد.فضای کتاب با اینکه خیلی نمایش گونه و... است باعث دوتا چیز شده ؛یک ،سادگی کتاب ‌و داستان ۲, یکنواختی اون که سطح بالایی از تخیل رو درگیر نمیکنه.
امیدوارم بقیه جلد های این کتاب هم ترجمه شه
اگه دنبال کتابی میگردین که فضای آرومی داشته باشه و توی ۱_۲روز تموم شده کتاب خیلی خوبیه.
      

        کتاب عجیبی بود ،حقیقتا از کتاب تالیفی با این قیمت چنین انتظاری نداشتم.بشدت خوب بود،متن عجیب و خوب .چون نصف کتاب از زبان فرده و نصف دیگش توی ذهنش ممکنه گیج سی ولی همین گیجیشه که خوبه .همین که  زیاد جمله سفت و سخت نداره،همین که شرایط و وایب ماجرا رو به خوبی بیان می‌کنه که تصورش لذت انگیز و نوستالژیک میشه و خیلی چیزای دیگه...ته داستان دلتون برای همه میسوزه ...و به این فکر میکنید ک چرا باید اینطوری شده...چرا باید تمام این اتفاقات برای یک بچه ۱۵_۱۶سالع بیوفته ,چرا؟


اگه روانشناسی خونده باشید به این فکر میکنید ک هر کدوم از شخصیت ها چه زجری و کشیدن و چه اختلالاتی داشتن ...و می‌تونه جالب باشه


اگه از ژانر داستانی،ماجراجویانه،رمز آلود خوشتون میاد حتما بخونیدش.
      

        زیادی ما مفهوم بود،به جز دو سه تا داستانش بقیشو دوست نداشتم

آخرش که فقط می‌خوندم که تموم شه زود تر .
نثر خوبی نداشت و بیشترش گیج‌ بوی که چی شده ،زیاد خوب نبود