رمز گشایی فاجعه بعد از ربع قرن
ارواح یا سایه ها در نقش کاراکترهای فرعی
با نگاهی به پشت جلد کتاب (( پاییز از پاهایم بالا میرود)) متوجه میشویم که نویسنده آن، سرکار خانم لیلا صبوحی خامنه، سالها به عنوان نویسنده داستان کوتاه، انبوهی از جوایز را از جشنواره های مختلف به دست آورده است وکتاب حاضر، نخستین تجربه وی در حوزه رمان نویسی است که به همت نشر چشمه منتشر شده است.
داستان با جمله‌ی (ظهر که داشتم می‌آمدم، به سایه ام گفتم ... )آغاز میشود و از همان ابتدا وهم را به گونه‌ای نزدیک به رئالیسم جادویی و سوررئالیسم وارد فضای قصه میکند. نویسنده با بکارگیری سایه یا ارواح بعنوان کاراکترهای فرعی در کنار راوی به فضای ذهنی شخصیت اصلی ورود پیدا کرده و به غنای روایت میافزاید.
 راوی اول شخص دختر جوانی است که برای تدریس به روستایی دورافتاده میرود و در خانه‌ای ساکن میشود که سالهاست به دلیل باور مردم محلی بر وجود جن یا ارواح خبیث، خالی مانده است. پس از اقامت در خانه به مرور و در و دیوار و پستوی قفل شده خانه حکایت از رازی سربه مهر دارند. کمکم شخصیتهای دیگر وارد قصه میشوند و روایت با حرکت در زمان، ماجراهای هر کدام را جداگانه بیان کرده و روابط بین کاراکترها را برملا میکند. قصه به مرور در هم تنیدگی شخصیتها را به خوبی بیان میکند اما دلیل اصلی برملا شدن راز خانوادگی که تصمیم و اصرار راوی بر تدریس در روستایی دورافتاده است، مغفول مانده و با منطق داستان همخوانی ندارد.  
وقوع قصه در جغرافیای خاص و بروز وقایع در مکانهای واقعی و شرح و بسط آن از نکات مثبت داستان است اما استفاده از لغات ، اصطلاحات و رسوم و عادات بومی و محلی همان قدر که موجب همذات پنداری و توجه بیشتر مخاطب بومی میشود، میتواند تا حدودی موجب سردرگمی خواننده غیر بومی و ناآشنا به عادات و گویش خاص جغرافیای مورد نظر شود و از این منظر به تیغ دولبه میماند.(متن و دیالوگها به زبان پارسی است اما یک کلمه یا عبارت از دیالوگ یا متن به زبان ترکی بیان شده و موجب مراجعه مکرر خواننده به پی نوشت میشود).
در قسمتی از داستان میخوانیم: (عباس ها و ناری ها هم انگار مثل من نفس شان بند آمده. خشک شان زده و فقط با دهان باز دارند رد نور فانوس را روی قفل پوسیده نگاه میکنند. دیگر نمی‌ترسم. دیگر نه از چیزی میترسم و نه خیال دست دست کردن دارم. دوست دارم به جای ناهیدهای که رنگ می‌بازد یا عباس دیزجیای که خفه میشود، به عباسی فکرکنم که پسر سرهنگ را خفه میکند یا به ناهیدهای که بعد از سالها میآید و مرا توی بغلش میگیرد. به این فکر میکنم که برنده بازی من هستم، من که در هر صورت میتوانم نیمی از قلبم را شاد کنم.)
چاپ شده در روزنامه ایران
        

          کتاب عجیبی بود ،حقیقتا از کتاب تالیفی با این قیمت چنین انتظاری نداشتم.بشدت خوب بود،متن عجیب و خوب .چون نصف کتاب از زبان فرده و نصف دیگش توی ذهنش ممکنه گیج سی ولی همین گیجیشه که خوبه .همین که  زیاد جمله سفت و سخت نداره،همین که شرایط و وایب ماجرا رو به خوبی بیان می‌کنه که تصورش لذت انگیز و نوستالژیک میشه و خیلی چیزای دیگه...ته داستان دلتون برای همه میسوزه ...و به این فکر میکنید ک چرا باید اینطوری شده...چرا باید تمام این اتفاقات برای یک بچه ۱۵_۱۶سالع بیوفته ,چرا؟


اگه روانشناسی خونده باشید به این فکر میکنید ک هر کدوم از شخصیت ها چه زجری و کشیدن و چه اختلالاتی داشتن ...و می‌تونه جالب باشه


اگه از ژانر داستانی،ماجراجویانه،رمز آلود خوشتون میاد حتما بخونیدش.
        

          «پاییز از پاهایم بالا می‌رود» بیش از آنکه یک داستان باشد، یک حس است؛ لطیف و شاعرانه، شبیه خش‌خش برگ‌های خزان‌زده زیر پا. روایت آن میان خاطره و رویا سرگردان است، گاهی آرام و دل‌نشین، گاهی پر از اندوهی محو. ناهیده‌ای گم شد، و سال‌ها بعد، کسی از جنس او آمد تا سرنوشت گمشده را از دل سکوت بیرون بکشد. اما در میان این همه زیبایی، گاهی داستان رنگ می‌بازد و خواننده، همچون شخصیت‌هایش، در هزارتوی کلمات راه خود را گم می‌کند.
        

          داستان خانم معلمی به نام ناهید است، که برای تدریس به آبادی در شهر دیگر رفته و حالا برای دیدن خانواده‌اش به شهر خودش برگشته....
اعتراف می‌کنم عنوان کتاب، عنوان جذاب و گیرایی‌ بود و وقتی نظراتِ مثبت کتاب رو خوندم مشتاقانه شروع به خوندنش کردم اما
هرچقدر سعی کردم با کتاب همراه بشم نشد، ادبیات پرتکلف، اضافه گویی‌های ذهنی، خیال پردازی‌ها و مبهم گویی هاش مانع جذابیتش می‌شد.
با سلیقه کتاب خونیِ من همخونی نداشت.
از اون کتاب‌هایی بود که نیمه کاره ولش کردم و به کسی خوندنش رو توصیه نمی‌کنم.
        

          عنوانش رو دوست داشتم اما داستان پرابهام و مخوفش رو نه!
        

          اول عاشق اسمش شدم 
شخصیت اول داستان برام دوست داشتنی بود
لحنش قشنگ بود
دیگ زیادی ولی فکر می‌کرد 😬
منفی باف بود
و خیلی خیالپرداز
برا همین ستاره کم دادم،
معلم بودن تو روستا،
تو زمستون و برف و سرما
رو دلم میخواد تجربه کنم🥶 
منو یاد رمان توپچنار مینداخت ...
        

          از کجا میدانست باید هیچ چیز نگوید؟از کجا میدانست باید لب بسته بیاید و لب بسته برود.باید مثل سایه بیاید و مثل سایه برود.از کجا میدانست باید پاچه های زیر شلواری اش را شلخته بتپاند توی ساق جورابش تا یک گوشه بی هوا بیاید بیرون و با آن زبان دراز همه ی مسیر را داد بزند :(عباس حواسش پرته ، عباس دستپاچه است، ناهید حواس عباس رو پرت کرده .)