کافه‌ای قدیمی در توکیوی ژاپن هست که می‌شود با نشستن روی یکی از صندلی‌هایش و سفارش یک قهوه به گذشته سفر کرد. اما چند قانون دارد: نمی‌شود از روی صندلی بلند شد و از کافه خارج شد؛ باید قهوه را تا قبل از سرد شدن سر کشید و به حال برگشت؛ و اینکه هر چی کنی و بگویی، حال تغییری نمی‌کند. 
کتاب نسبتا پرشخصیت است و چهار فصل دارد که در هر کدام یک نفر در زمان سفر می‌کند تا عزیزی را ببیند و آخرین حرف‌هایش را به او بزند. اما فرصت اندک است و خیلی‌ها حتی اگر فرصت مجددی داشته باشند، باز هم حرف دلشان را نمی‌زنند. 
در کل خوب بود، اما نه در حدی که انقدر پرفروش باشد و چند ترجمه‌ی فارسی داشته باشد. این چیزی هم که پشت کتاب نوشته: "این سفر در زمان قرار است ابعادی دیگر هم پیدا کند"، خیلی معمولی است.
        

          آدم ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را میابند. فقط دل و جرئت میخواهد. فقط قبل اینکه قهوه سرد بشه آن را بخور...
زیبا بود
        

          کتابی که شیرینی خاصی داره و خیلی زیباست.
داستان هاش تا مدت ها تو ذهن آدم میمونه و باعث میشه دیدگاه های جدید به خیلی مسائل داشته باشی!

        

          تم اصلی کتاب بازگشت به گذشته است
تبلیغ و توصیه این کتاب رو خیلی دیدم ولی اونقدری که انتظار داشتم برام جذاب نبود
        

          واقعا انتظار نداشتم انقدر قشنگ باشی و دیدگاهم به زندگی رو عوض کنی🥲❤️‍🩹
        

          مثل جلد اولش خوب بود...
آرامش ادبیات ژاپن بی مثاله...
و جوری که داستان روایت میشه ؛هم ماجرای اصلی می‌ره جلو و به همراهش ماجرای افرادی که سر میزنند به کافه  می ره جلو و اینا باهم تلاقی ندارن و بهم صدمه نمیزنن و بلکه جایی همو تکمیل میکنن خیلی خوبه...
ادبیات ژاپن و این کتاب ازون رمان هایی هست که  یجورای درس زندگی بهت میده، توی کل کتاب داره بهت میگه ک قدر زندگی و این لحظات رو بدون چون دیگه بر نمی گرده
نوشتار ساده ای هم داره ،خیلی کلمات قلنبه سلنبه ندارع و راحت خونده میشه که هنر مترجم رو میرسونه
        

          ارزش خوندن داره
        

          برگشتن به گذشته یا سفر به آینده همیشه از آرزوهای انسان بوده! اگه بتونی به گذشته برگردی یا اصلاً به آینده سفر کنی، چیکار می‌کردی؟ ̃o.O

کتابی با سبک رئالیسم جادویی: 
داستانه فونیکولی فونیکولا؛ کافه‌ای کوچک در توکیو، که علاوه بر سرو نوشیدنی به مشتریانش فرصت سفر در زمان رو هم میده! و البته با کلی قانون (ˇ^ˇ)! یکی از قانوناش اینه که باید قبل از سرد شدن قهوه‌شون به زمان حال برگردند! چه فرصت کوتاهی..

داستان‌ به صورت کاملا روان روایت میشه؛ شروع میکنه به معرفی صاحبان کافه و مشتریاش که ۴تاشون در طول این کتاب در زمان سفر می‌کنند که و هرکدوم رو در یک فصل می‌خونیم:
عاشق و معشوق
زن و شوهر
خواهرها
مادر و فرزند

شخصیت‌پردازی خیلی قوی‌ای نداره! آدم‌ها کاملاً معمولی هستن و دیالوگ‌هاشونم معمولیه! へ‿(ツ)‿ㄏ
اما فکر‌می‌کنم از علت‌های معروف شدن این کتاب: ساده بودنشه و همینطور پرداختن به یکی از دل‌مشغولی‌های مهم آدما: گذر زمان، گذشته و آینده.
اگر به گذشته برگردیم قادر هستیم که چیکار می‌کنیم یا چیکار می‌تونیم بکنیم!؟ آیا عوض میشیم؟ این حسرت گذشته، باعث میشه که قدر زمان و حال رو بیشتر بدونیم یا نه؟ آینده چطور؟ 

برای سفر در زمان، توی این کافه، باید روی صندلی خاصی بنشینید که خیلی کم خالی میشه! یک نفر از مشتری‌های قدیمیه این کافه وقتی در زمان سفر میکنه و به گذشته برمی‌گرده، انقدر درون غرق میشه که دیگه نمی‌تونه به زمان حال برگرده و مثل یک روح میشه! روحی سرگردان و بی‌هدف. این برجسته‌ترین نکته‌ی کتاب بود برام.
زمان‌های زیادی بوده که به گذشته برگشتمو غرق شدمو مدت‌ها خودمو گم کردم..! الان خیلی بهتر درکش کردم. اگه قراره به گذشته نگاه کنیم باید این نگاه کوتاه باشه و عبرت‌آموز؛ انقدر مارو غرق نکنه که زندگی حال و آیندمون رو درگیر کنه.‌

🌱اما او همچنان بر این باور است که آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه توان مقابله با آن را دارند. موضوع، شهامت است و اگر صندلی بتواند شخصیت کسی را عوض کند، مشخصاً هدفی دارد. اما بجای گفتن این‌ها، با قیافه‌ی بی‌تفاوتش فقط می‌گوید: «قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش.»

در کل اگر از این سبک (رئالیسم جادویی) خوشتون میاد، پیشنهاد خوبیه. سبک، روان و بدون پیچیدگی.
حس میکنم خیلی بیشتر میشه در موردش نوشت مخصوصا در مورد هر داستان و نکاتی که داشت؛ اما نمیدونم الان چرا هرچی تلاش کردم نتونستم🫠



❌⚠️احتمال لو رفتن داستان: 
شخصیت‌ها با این قانون: «حتی وقتی به گذشته سفر می‌کنید، نمی‌تونید چیزی رو تغییر بدید» خیلی راحت کنار اومدن. حسرت خوردن واقعا چیزی رو عوض نمیکنه🤷🏻‍♀️.
        

          هم داستان قشنگی داشت هم ترجمه عالی بود
        

          بخوان، تمام که شد، فکر کن؛ ارزشش را دارد

از داستان‌هایی که نویسنده منظورش را خیلی فاش نمی‌گوید ولی خواننده بعد از خواندنش حساب کار دستش می‌آید، خوشم می‌آید. این نویسنده‌ی ژاپنی هم همین کار را کرده. آمده گفته «شما با رعایت یک‌سری قوانین، می‌تونی برگردی به گذشته و یا بری به آینده. اون‌جا می‌تونی یه نفر رو ببینی، اما نمی‌تونی چیزی رو تغییر بدی.» این ایده‌ی سفر در زمان، اگر با قصه‌های درجه یکی پرداخته شود، می‌تواند خواننده را بعد از مطالعه‌ی کتاب، به فکر وا دارد. فکری با این مضمون که «قدرِ اون‌هایی که دور و برم هستن رو بدونم.» به همین سادگی و ظرافت.
رمان در چهار فصل روایت می‌شود. تمام اتفاق‌ها هم در کافه‌ای می‌افتد که افرادش در همه‌ی روایت‌ها ثابت هستند. هر فصل یک نفر قصدِ سفر در زمان را دارد با یک هدف خاص و دیدن یک نفرِ خاص. یکی را لو بدهم، خواننده چیزی را از دست نمی‌دهد: تأثیرگذارترینش، زنی بود که شوهرش آلزایمر داشت و دیگر او را نمی‌شناخت. او می‌خواست به گذشته برود تا... تا همین‌جا بس است.
و اما چند نکته:
ظاهرِ شخصیت‌ها و لباس‌هایشان و غیره خوب پرداخته می‌شد و گاهی هم زیاده‌روی داشت. اما معلوم نبود چند سالشان است. از همه مهم‌تر، دختر و پسر یا مرد و زن‌شان هم گنگ بود. از بس اسم‌های ژاپنی شبیه همدیگر است، شاید تا فصلِ آخر نفهمیدم توماکو، فوساگی، کِی، کومی، هیرای، فومیکو، کازو، ناگاره و چندتای دیگر، مذکر هستند یا مؤنث!
این را نمی‌دانم در ترجمه این‌طور درآمده یا در نسخه ژاپنی هم همین قضیه وجود داشته که همه مثل هم حرف می‌زدند. همه عادی حرف می‌زدند. نمی‌شد تشخیص داد این مدل دیالوگ فقط می‌تواند از دهانِ فلان شخصیت در بیاید.
من به این رمان امتیاز «دوست داشتم» می‌دهم و به راحتی می‌توانم به نوجوان تا مسن، پیشنهاد بدهم بخوانند و فکر کنند.
        

          حفظ کردن اسامی وقتی صوتی گوش میدی خیلی سخته. حالا فکر کنید ژاپنی هم باشه:))))

دقیقا حسی که تا آخر جنایت و مکافات نمیفهمی رودیون و رومانوویچ و راسکولنیکوف همشون یکی بودن🚶🏻‍♂️

 قشنگ بود. برای استراحت دادن به مغز بعد یه کتاب سنگین خوبه. و طی داستان میفهمی که، ما که امکان برگشت به گذشته رو نداریم پس باید یکم بیشتر حواسمون به کارها و رفتارهای الانمون باشه که پس فردا فقط آه حسرت نکشیم:)
به قول آقای کیتینگ در انجمن شاعران مرده:
دم را غنیمت شمار.

پ.ن:نیازمند ساخت انیمه از این کتاب هستیم.🧚🏻‍♀
پ.ن:داستان آخرش >>>
        

          راجب این کتاب میتونم بگم که بدم نیومد ، داستان حرفهایی برای گفتن داشت ولی حاظر نیستم جلد های بعدی رو بخونم چون نویسنده نتونسته احساسات رو وارد کلمات و جملات بکنه ، درکل حس میکنم ادبیات ژاپن با سلیقه من درتصاده
        

          قشنگ اما تکراری.
        

          روند جالبی داشت و داستانش برام جدید بود.
        

          کتابش آرامش دارد
کتابش بوی شکوفه گیلاس می دهد 🌸
از حال لذت ببر
        

          پیش از آنکه قهوه سرد شود...

ما آدم ها در هیاهوی زندگی و روزمرگی هامون گذر زمان رو شاید کم و بیش حس کنیم و شاید اصلا هم حس نکنیم

گاهی اونقدر درگیر مشغله های کاری و مشکلاتمون میشیم که نه واسه خودمون وقت میذاریم نه واسه آدمای دور و ورمون 
از خودمون، فکرمون،قلبمون،احساسمون و آدم های زندگیم غافل میشیم یهو به خودمون میایم و...

میبینم واسه خیلی چیزها دیر شده و دیگه نمیشه کاریش کرد 

این کتاب واسه خیلیامون میتونه یه تلنگر باشه تا قدر فرصت ها و آدم های زندگیمون رو بدونیم


        

          کتابی خوش‌خوان با ایده‌ای تحسین‌برانگیز!
داستان بسیار ساده‌ست. کافه‌ای که‌ادعا می‌کنه می‌تونه متقاضی‌ها رو به سفر زمان بفرسته.
مروری بر حسرت‌ها و آرزوها.
تجربه‌ی خوبی بود خوندنش و البته گویندگی هومن خیاط در نسخه‌ی صوتی هم از قوت‌ها بود
        

          خیلی دوستش داشتم🥺داستان های مجزا و در عین حال به هم مربوط این کافه‌ی دوست داشتنی ،پر از احساسات بود و گوینده هم به شدت عالی حس شخصیت هارو القا میکرد. 
نمیدونم جلد های بعدی هم به همین جذابی باشه یا نه، ولی دوست دارم که در آینده حتما بخونم✨
        

          محتوا و مفهومی آموزنده داشت
اما من زیاد با روندش و نوعی که نویسنده‌ داستان رو پیش برد ارتباط نگرفتم 
چهار بخش داستان درباره چهار نفر که در زمان سفر میکنن
بدون اینکه بتونن گذشته رو تغییر بدن و فقط زمان محدودی دارن