سفرنامه ویتنام منصور ضابطیان. توصیف زیبا و اتفاقات جالبی که برایش در این سفر افتاده. لذت بردم از خواندن و تصور کردن مکانها و اتفاقات
        

          تصویر سازی جذاب نوشته های منصور ضابطیان به گونه ای است که لحظه به لحظه همراه ایشان سفر نی کنیم و...
        

          آسته برو آسته بیا که...


از من بپرسی با کدام کتاب به کوبا رفتی و با کدام یکی به ویتنام؟پاسخی بس صریح خواهم داد
_نمیدانم
با یک‌ همسفر به دو مکان متفاوت،آن هم در فاصله زمانی یک‌هفته ای سفر کردم و به کوبا و ویتنام رفتم.مکان متفاوت بود‌، زمان هم.اما نحوه برخورد ها، نحوه آمریکایی شدن کشور ها و شهرها درست شبیه بهم بود.آدمهای همه جای دنیا،شبیه به هم اند.فقط کوبایی ها بیشتر به شیرازی های خودمان شبیه اند و ویتنامی ها کمتر.سفر با منصور ضابطیان برایم،مصداق همان ضرب المثل ^آسته برو آسته بیا...^ست.شناختی که از ضابطیان داشتم، همان مجری موقر ومتین  رادیو هفت است.در سفر هم چیزی بر دانسته هایم اضافه نشد. از حاشیه دوری میکند. بیشتر به دنبال خلوت و آرامش است تا هیجان.اما برای آدمهایی مثل من که سفر هایشان را با امیرخانی که سرش برای چالش و هیجان درد میکند شروع کرده اند.اینطور سفرهای آرام کمی عجیب است.از مهزاد الیاسی یاد گرفتم سیر کردن با سفر کردن فرق دارد.سفری که از قبل همه چیز هماهنگ است و قرار نیست هیچ خللی در روال عادی زندگی ایجاد شود و صرفا برای دیدن جاهای جدید است. برایم جذابیتی ندارد.ترجیه میدهم کنج خانه،زیر باد خنک کولر بنشینم وبا تورق در کتاب ها سفر کنم. اینطوری هزینه اش هم کمتر است.بعد از یک هفته گشت و گذار با آقای سباستین به وطن میرسم و قسم به آن لحظه ای که بعد مدتهای مدیدِ در غربت بودن، پای در خاک وطن میگذاری و صدای یک هموطن به گوشت میخورد...

        

          از ضابطیان به جز آنچه در مجله 40چراغ می نوشت چیزی نخوندم .. و این کتاب خیلی بهم کیف داد.. حتما پیشنهاد میکنم
        

          کلام ضابطیان همیشه جذابه و روان.نمیشه چیز بیشتری اضافه کرد
        

          ساده، کم حجم، مختصر و مفید. بیان آنچه رخداد و لازمه در مواجهه‌ی اول با اون کشور دانست.
        

          در روزهایی که در خانه و تاکسی و موبایل و فروشگاه حرف از روابط کشورت و سیاستمدارانش با آمریکاست و از آن طرف دلت برای سفر تنگ است و انگار حبس شده ای در خانه چه چیزی بهتر از خواندن سفرنامه ویتنام؟

من فکر میکنم بهترین روزها برای خواندن سفرنامه ویتنام منصور ضابطیان همین روزها باشد. همین روزها که هم به کتاب هایی نیاز داریم که دستمان را بگیرند و  سوار هواپیما کنند و پرواز بدهند تا مرزهای دور تا دنیا را بیشتر ببینیم و جهان درونمان بزرگ تر شود و هم بخش هایی از تاریخ را نشانمان بدهند که خوشبختانه هنوز تجربه نکرده ایم اما هشیارمان کند که داریم سنگ چه کسی را به سینه میزنیم. 

خواندن سفرنامه ویتنام، کشور رنگ ها و طعم ها و عطرهای نو، کشور باران ، کشور بیست سال دست به گریبان بودن با آمریکا پیشنهاد این روزهای من است.

پ.ن: هزینه چاپ کردن عکس‌های کتاب به صورت رنگی مگر چقدر کتاب را گران‌تر می‌کند؟ ما حاضریم آن هزینه را بپردازیم آقای ناشر! آخر حیف این عکس ها نیست؟
        

          اصلا فکرشم نمی کردم که خوندن یه سفرنامه تو دوره ای که با یه سرچ ساده میشه از گوشه گوشهٔ دنیا چیزای جدید یاد گرفت انقد لذت بخش باشه=)
        

          کتاب خوبی است به فرهنگ و غذایی ویتنام  را خوب شرح می دهد  در پایان  فکر کنم خیلی بامزه اسم یک خیابان نام غذا محلی باشد مثلا رسیدی یزد  به گوییم  خیابان  شولی یا میدان آش جو
        

          برای چند سفرنامه منصور ضابطیان، با هم می خواهم یادداشت بنویسم. 
پس در قالب لیست می نویسم
        

          منصور ضابطیان شرح سفر تفریحی خود به ویتنام را با زبان ساده در اختیار مخاطب قرار داده است. آشنا کردن خواننده با برخی ویژگی‌های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی و... ویتنام از نقاط قوت کتاب است. سادگی و صمیمیت روایت در برخی بخشهای کتاب چنان است که خواننده خود را به جای نویسنده حس می‌کند.

محتوای کتاب از نظر بالا بردن سطح آگاهی خواننده چشمگیر و ارزشمند است ولی کیفیت صفحه‌آرایی و ویرایش کتاب متناسب با محتوای اثر نیست. رعایت نشدن ابتدایی‌ترین اصول ویرایش، مانند فاصله‌گذاری بین واژه‌ها و متمایز کردن نام افراد و مکان‌ها، گاهی اوقات خوانش متن را دچار وقفه می‌کند.
        

          چون سفر رفتن رو دوست دارم ولی جیبم یاری نمیده😂سفرنامه میخونم😁
البته این سفرنامه بیشتر اطلاعات تاریخی بهم داد تا تفریحی😊
        

          بینهایت لذت بخش . چیزی غیر از این هم از سفرنامه های آقای ضابطیان انتظار نمیرود
        

          این روزها (و بلکه این سال‌ها) تمرکزم به خواندن کتابی عمیق‌تر از چنین کتاب‌هایی نمی‌کشد. و، خوب، در این رده، کتاب‌های ضابطیان به‌اندازه‌ی کافی راضی‌کننده هست. 
قلم روان، بدون سیخ و سنبه (به قول ما. یعنی از خواندنش آزاری نمی‌بینی. طعن و تکه‌اندازی سیاسی و مذهبی و غرهای روسنفکرانه ندارد.)، همراه با میزان مناسبی از اطلاعات (یاد سفرنامه‌ای به افغانستان می‌افتم که نویسنده‌ی انسان‌شناسش چقدر اطلاعات زائد و بی‌ارزش داخل کتاب چپانده بود). 
خلاصه که ضابطیان خواننده‌اش را اذیت نمی‌کند و همنشین ملایمی برای چند ساعت فراغتِ کم‌تمرکز فراهم می‌آورد. این هنر زیادی می‌طلبد.
        

          سفرنامه های منصور ضابطیان از بهترین کتاب هایی هستش که تا حالا خوندم.
این کتاب سفرنامه ویتنام است. ویتنام کشوری بارانی است و در ویتنام به باران موآ گفته میشه. به خاطر همین اسم کتاب هم شده موآ. 
در این کتاب کمی درمورد جنگ ویتنام هم صحبت میشه.
و علاوه بر این تا حدودی با فرهنگ ویتنام هم آشنا میشید.
        

          وقتی موقعیت سفر نداری ، خوندن سفرنامه موهبت بزرگی میشه واست.
انگار که یک دوست عزیزی دعوتت کرده تا در سفر همراهش بشی .
انگار که تک تک اتفاقاتی که واسش افتاده رو تجربه می‌کنی و از دریچه چشم اون ، به اتفاقات نگاه می‌کنی و موهبت بزرگتریه که این دوست عزیز ، منصور ضابطیان باشه با قلم جادویی ، گیرا و دلنشینش.✨

" موا" چهارمین سفرنامه ای بود که از منصور ضابطیان می‌خوندم .
تو این کتاب شرح سفرش به کشور ویتنام رو نوشته .
حالا چرا موآ؟
موآ در زبان ویتنامی به معنی بارانه و به خاطر زیادی که باریده در طول سفر ، نویسنده این اسم رو انتخاب کرده واسش.
برای منی که صرفا ویتنام رو به جنگی که با آمریکا داشته می‌شناختم و اطلاعات دیگه نداشتم راجع بهش جذاب بود .
می‌تونم بگم بعد از "سباستین" جذاب ترین کتابی بود که خوندم ازش.
        

          ﷽
در ادامه سفرنامه‌خوانی‌ها این بار با موآ سفر کردم به کشور ویتنام، سرزمین باران و کشوری زخم خورده از جنایت‌های آمریکا، من کتاب‌هایی که جناب ضابطیان در آن‌ها شرح سفرشان به یک کشور را بیان کرده‌اند به مراتب بیشتر از کتاب‌های دیگرشان می‌پسندم و این را بگویم که هنوز هم دلم پیش چای نعناست و در دلم آرزوی دیدن مراکش را دارم.
.
تاکنون ۶ کتاب از  آقای ضابطیان خوانده‌ام که هرکدام برایم حس خاصی داشته‌اند که به نظرم لحن مناسب و سبک روایت نویسنده ،  توجه به تصاویر و شرح وقایع هر سفر تا آنجا که مورد نیاز خواننده است،دلایل اصلی این حس خوب بوده‌اند.
        

          خواندن "موآ" 
در روزی بارانی در اردیبهشت ۰۳  خیلی لذت بخش بود.
از بین سفرمان های ضابطیان،  آخرین اثری بود که امروز خوندم.
شیوا، روان، ساده و بدون تکلف 
در عین حال آمارهای قشنگ از کف ویتنام ارائه کرد.
توصیفات نویسنده را دوست دارم
و اینکه گاهی در این میان ، ریشه بعضی چیزها را به دست می‌آورد و در کتاب خاطرنشان می‌کند نیز دوست داشتنی ست.
تا جایی که دیدم وقتی در منطقه روستایی در شمال ویتنام نزدیک مرز چین به گردش رفته بود، حتی نام ۵ قبیله ای که در آن روستاوساکن بودند نیز ذکر کرده بود. 
هیجان نویسنده در ثبت وقایع  هنگام سفر
و سر و سامان دادن آن هنگام سکونت در شهر خودش 
باعث می‌شود که با نوعی با دائرة المعارف از نوع سفرنامه مواجه باشیم.

        

          کتاب رو دوست داشتم. همزمان هم حال سفر رو به آدم می ده و ضد جنگ حرف می زنه. سباستین رو می ذارم توی لیستم که بخونم و ببینم در مورد کوبا چی نوشته.
        

          موآ در میان سفرنامه های منصور ضابطیان شاگرد ممتاز نیست و به اندازه قبلی ها شیرینی ندارد. او در این کتاب روایت سفر تقریبا یک ماهه اش به ویتنام را می گوید و حال و روز نه چندان خوش مردم این کشور شرقی و البته طبیعت زیبای خلیجش را، همراه با روایت‌هایی پراکنده از جنگ ویتنام و کشوری که به باتلاق آمریکایی ها معروف است. این سفر، می‌توانست کتاب مستقلی نباشد.