یادداشت نغمه رحیمی‌پور

        می‌خواستم بنویسم که حتی یک لحظه هم دلم نخواست جای آقای ضابطیان باشم که به یاد تعریف‌هایش از طبیعتِ خلیج ها لونگ افتادم.
کتاب را با مروز ذهنی صحنه‌هایی از فیلم‌هایی از جنگ ویتنام خواندم.
در کنار آن صحنه های بکر طبیعت که به قول نویسنده، زیباترین جای جهان است، بدترین و مشمئزکننده‌ترین توصیف‌های جهان هم احتمالا مال این کشور است. محله‌ی فونگ‌هو و بعد ازظهر سگی.
اینجاست که دوباره به این باور اعتقاد پیدا می‌کنی که اگر خدا همه‌ی خوردنی‌ها و نخوردنی‌های کره‌ی زمین را هم برای آدمیزاد حلال اعلام می‌کرد، عده‌ای بودند که مشمئزکننده‌ترین خوراکی‌ها را از کرات و سیارات دیگر بیاورند و بخورند.🤢