اصلا فکرشم نمی کردم که خوندن یه سفرنامه تو دوره ای که با یه سرچ ساده میشه از گوشه گوشهٔ دنیا چیزای جدید یاد گرفت انقد لذت بخش باشه=)
        

                این کتاب برام یه کتاب معمولی نیست...
از اوناست که وقتی نگاش میکنم کلی خاطره از جلو چشمام میگذره، خاطره اولین باری که رفتم نمایشگاه کتاب، خاطره گوجه سبز و کتاب خوندن تو بعد از ظهر مرداد با خیال راحت، بدون درس و مشق.
شاید الان خیلی از موضوعات کتاب رو فراموش کردم، ولی هیچ وقت تابستون اون سال و خاطراتی که با این کتاب داشتم رو فراموش نمیکنم=)))
        

                این کتاب رو خیلی وقت پیش خونده بودم و خب خیلی  یهویی به دلم افتاد که یه یادداشت براش بنویسم...
کتاب کلا نثر روانی داره و اصلا سخت خوان نیست.ترجمه هم خوب بود،که البته ترجمه های مختلفی داره و ترجمهٔ نشر میلکان ترجمه قابل قبولیه.
اسم شخصیت اصلی کتاب هولدن کالفیلده(چقدرم من این بشرو دوست دارم😁) و داستان حول محور هولدن و زندگیش می چرخه ، یه زندگی کاملا تینیجری. مثل جوونای دیگه. برای همین هم به نظرم کسی که دیگه سن و سالی ازش گذشته و به قول معروف دورهٔ جوونیش  به سر اومده شاید خیلی با کتاب انس نگیره‌.
ولی من خودم کتاب رو به خاطر شخصیت اصلیش و اینکه دغدغه های یک جوون رو نشون میده دوست داشتم . البته اینم بگم که ما خیلی جاها داریم افکار شخصیت اصلی کتاب رو می‌خونیم و منم این موضوع رو دوست داشتم ولی یک نواخت بودن داستان واقعا گاهی حوصله سربر می شد.
حالا آیا با نخوندن این کتاب چیزی از دست میدین؟ قطعا نه.
آیا لایق اون همه نظرات ضد و نقیض هستش؟ به نظر من بازم نه.
ولی در کل ارزش یه بار خوندن و قدم زدن تو خیابون های نیویورک همراه هولدن رو داره....