این کتاب در ژانر وحشت، کتاب قابل توجهی بود. صفحات پایانی داستان را در حالی خواندم که نفس در سینه ام حبس بود. حتی نام کتاب به شیوه ی نگارش خاصی که دارد، ترس را به مخاطب منتقل می کند. 
خواندن این کتاب را به مخاطب های نوجوان پیشنهاد نمی کنم.
        

          اولین کتابم از ایشون بود و زیاد جذبم نکرد
        

          کدوم ترجمش بهتره؟
        

          محشر
هيجان فوق‌العاده. پر از اتفاقات پر هيجان و پشت سر هم
نميشه زمين گذاشتش اصن
خانواده‌اي كه به محل جديدي براي زندگي مي‌رن و طي حادثه اي گربشون ميميره و يه جاي خاصي دفنش ميكنن
صبح روز بعد گربه هه زنده داره تو خونه راه ميره...
و ادامه ماجراهاي هيجان انگيز
        

          پر از هیجان بود و واقعا لذت بردم🌚✨. 
        

          غبرستان کتابی که هم زمان ناراحت کننده،هیجان انگیز وترسناک باشه.
یه قسمتایش باعث مور مور شدن پوست میشه .
 یه جاهایی باعث میشه چنان بترسی که انگار کنار شخصیت کتابی.
قلم نویسنده ترس های زیر پوستی ،استرس و اضطراب رو بهت القا میکنه.
قبل خوندن کتاب فکر میکردم شاید ازش خوشم نیاد ولی وقتی تموم شد فهمیدم عاشقش شدم 

اول کتاب روند ملایمی داره  .
لوئیس کرید همراه خانواده اش به خونه جدیدشون در ایالت مین نقل مکان میکنن.
یه خانواده شاد،شغل مورد علاقه اش ،همسری زیبا و دختر و پسر باهوش وزیبا.
همه چیز برای لوئیس عالی و روبه راه به نظر می رسه.
و گربه ی دخترش که میان اون گربه و دخترش الی وابستگی شدیدی وجود داره.
نزدیک خانه آنها جنگلی وجود داره که رازی هولناک و خون بار در خود پنهان کرده.
رازی ترسناک تر و قدرتمند تر از مرگ .
وغبرستان حیوانات خانگی هم نزدیک خونه اونهاست که بچه های محلی حیوانات خودشون اونجا دفن میکردن.
با اتفاقاتی که برای لوئیس و خانواده اش میوفته متوجه میشه که" گاهی بهتر است مُرده،همان مُرده باقی بماند".
        

          شک شدم، سردرگمم و احساس نفرت و خشم دارم ولی همچنان لذت داره تو کل وجودم رخنه می‌کنه...
دلم میخواد برم کینگ رو بغل کنم و بگم مرد تو فوق العاده ای. جدی چطور میتونی همچین ایده نابی داشته باشی؟ چطور میتونی داستانو انقد خوب شرح بدی که من فکر کنم تو خونه لوئیس کرید پزشک تو لودلو مشغول صبحونه خوردن با خانواده اشم؟
از یه طرف هم دلم ازش پره برای توضیحات بی مورد زیاد، طوری که بعضی جاها حوصله ام سر می‌رفت.
خب من کتاب ژانر وحشت زیاد نخوندم و همون چند تایی هم که خوندم خیلی برام جذاب نبود. ولی نگم از غبرستان حیوانات خانگی، هیچ وقت فکر نمی‌کردم که یه کتاب ترسناک انقدر بتونه احساساتم رو در گیر کنه. بعضی جاها به معنای واقعی کلمه عصبانی، خوشحال، نگران و وحشت زده می‌شدم.
و این کتاب  خیلی واضح در گوشم فریاد زد که باید یسری چیزا رو رها کرد، رها کرد و صبر کرد تا زمان اندوه از دست دادنش رو از بین ببره.
همونطور که روی جلد کتاب نوشته:
گاهی مرده بهتر است همان مرده بماند...

        

          عجیبه، نه؟ کتابی که بهش چهار ستاره میدم و تحت هیچ شرایطی به کسی پیشنهاد نمیدم بخونه.
تابستون تو کلاس نویسندگیِ مدرسه، وقتی داشتیم اجزای داستان رو بررسی میکردیم، بهمون گفتن برای کتاب باید جوری شخصیت‌پردازی کرد که بعد از خوندن کتاب بتونیم به‌جای اون شخصیت تست MBTI بدیم. اگه بخوام نویسنده‌هایی رو نام ببرم که این اصل رو به خوبی رعایت کردن، قطعا استیون کینگ هم جزو اونا خواهد بود🤝.
فکر میکردم قراره حداقل تا سیصد صفحه‌ی اول فقط با شخصیت‌ها و پس زمینه ی داستان آشنا شیم و بعد ترسناک بشه. همینجوری هم شد. غبرستان حیوانات خانگی بخش ابتداییِ خیلی قوی‌تری از کوجو داشت. کوجو فقط پنجاه صفحه‌آخرش من رو ترسوند اما تو این کتاب ترس رو از همون اوایل زیر پوستی حس میکردی. این جزو نقاط قوت کتاب نسبت به بقیه آثار استیون کینگ که خوندم محسوب میشه.
شخصیت پردازی طبق معمول بینظیر بود، البته که بنظرم شخصیت پردازی کوجو قوی‌تر هم بود چون در هر قسمت از دید یک شخصیت داستان رو طی میکردیم که باعث شناخت بیشتر از شخصیت‌ها می‌شد. اما غبرستان حیوانات خانگی جز یکسری فصل‌های محدود فقط از دیدگاه شخصیت اصلی _لوئیس_ بود.
شخصیت لوئیس انقدر در ذهنم قوی شکل گرفته بود که وقتی حرفی راجب خدا و دین میزد که باهاش مخالف بودم در ذهنم بارها و بارها باهاش بحث میکردم و دلایل خودم رو برای نقض حرفش می‌آوردم🫡.
اما بریم سراغ اینکه چرا این کتاب رو قرار نیست به کسی پیشنهاد بدم بخونه. فکر می‌کنم من زیادی حساسم، ولی روی حتی شوخی هایی که به مسائل جنسی مربوط باشه حساسیت نشون میدم و این کتاب حقیقتا اونقدری از این محتوا برخوردار بود (خصوصا اوایل) که نتونم ازش چشم پوشی کنم. چندین بار برام پیش اومد که با خودم گفتم "خدایا، این چیه من دارم میخونم😑". حتی لازم هم نبود اون چند خط تو کتاب وجود داشته باشه و نبودش صدمه‌ای  به داستان نمیزد (حداقل از نظر من).
در پایان، من احساسات عجیبی با غبرستان حیوانات خانگی تجربه کردم که قبلا نکرده بودم، هم  ازش لذت بردم هم یجاهایی دلم میخواست از پنجره بندازمش بیرون، هم سر کار گذاشته شدم هم بیست صفحه آینده رو حدس زدم و هیجانش رو از دست دادم، در نهایت هم از شخصیت‌ها متنفر شدم و هم دلم براشون سوخت. 😃
        

          "گاهی مرده بهتر است همان مرده بماند" 

چندسال پیش اقتباس سینماییش رو دیده بودم، که به نظرم در کنار 1912،جزو بدترین اقتباس‌های استیون کینگ قرار میگیره. روند داستانیش هم کمی متفاوته. 
این رمان رو استیون کینگ ترسناک‌ترین کتابی میدونه که نوشته؛ترسی که ریشه در واقعیت داره. 
حیرت‌انگیزه که کینگ با چه جزئیات دقیقی دست به خلق تمام صحنه‌های کتاب میزنه، به‌طوری که اون اتفاق، با تمام جزئیاتش توی ذهن ثبت میشه. 
کتاب شامل سه بخش میشه. در کل داستان روند آهسته‌ای داره اما استیون کینگ با روایت داستانی جذابش، کاری میکنه که تا پایان ادامه داستان رو بخونیم. 
شخصیت‌ها بسیار واقعی‌اند، روابطشون باهم، احساساتشون، رفتارشون، تفکراتشون، همه‌چیز. جوری نیستن که از یاد برن. 
درهرصورت، کتاب بسیار جذابیه. 
        

          برای لمونی اسنیکت عزیزم که در پایان آبشار یخ زده، دهمین کتاب از مجموعه ی بچه های بدشانس نوشت:« هیچ کس در این دنیا جاودان نخواهد زیست ، مردگان را بازگشتی نیست و برای رود خسته نیز فرجامی جز آغوش گرم دریا نیست.»
کتاب غبرستان حیوانات خانگی اولین کتابی از استیون کینگه که خوندم. خب قطعا نثر و داستان کتاب چون نآشنا و جدیده واسم، اونقدر که باید ازش لذت نبردم.
مثل اولین باری که تو رستوران خواهرم بیف استرانگانف سفارش داد و من بعد از اینکه فهمیدم یکی از مواد تشکیل دهنده ش خامه س گفتم:« عیییی ، چجوری میخوای غذایی رو بخوری که تو خامه داغ یه دور تاب خورده؟» اما بعد از سر کنجکاوی یه قاشق ازش خوردم و در حالی که قیافه م از نفرت پیچ و تاب می خورد و به زور قورتش می دادم ، نرسیده به انتهای مری به این نتیجه رسیدم که خب حالا همچین بدم نبود.( شاید مثال خوبی نباشه اما دقیقاااا حس من نسبت به استیون کینگِ لعنتی موقع خوندن غبرستونِ لعنتی بود.)
اما، اماااااااا من واقعا نمیتونم منکر قلم و توصیفات فوق العاده استیون کینگ بشم! جوری من و تو روزمرگی های زندگی لوئیس و ریچل فرو برد که گاهی حس می کردم لوئیس وقتی برای آخرین بار به غبرستان حیوانات خانگی رفت یا ریچل وقتی ناامیدانه دنبال لوئیس می گشت بهم خیره شده بودن.(دقیقا مثل همون وقتی که پرده ی سینما کنار می‌ره و اون کاراکترهای نسبتاً روانی بهت خیره میشن و تو فکر می کنی که واقعاً دارن نگاهت میکنن.)
مرگ مثل یه جریان آرام و سیال در طول این کتاب جریان داشت، اما گاهی اوقات تو مراسمات خاک سپاری یا درون مرداب کوچک خدا عجیب خودش رو نشون می داد جوری که سنگینی حضورش رو من مخاطب روی شونه هام احساس می کردم. الان که دارم راجب این کتاب یادداشت می نویسم می فهمم وقتایی که از روند کند کتاب غر میزدم(به نظرم روند کتاب بسیار کنده حقیقتا😐) و می بستمش در حقیقت ترسیده بودم. بله. ترسیده بودم. اما این ترس با همه ی ترس هایی که در کتاب یا فیلم های معمول ژانر وحشت هست، فرق داشت. عجیب، زیرپوستی و مرموز بود.
کینگ بهم نشون داد که ممکنه هیولای زندگیت خودت باشی، اونم وقتی که در نرمال ترین حالت ممکنی. یه اتفاق میفته و تو بووووم. خودت میزنی و باقی مونده ی اون چیزهایی که واست مونده رو نابود می کنی. پس چیزی که باید ازش بترسی غبرستان حیوانات خانگی نیس، خودتی!!!
پایان کتاب هم نمی گم تکان دهنده ولی مناسب ترین پایان ممکن بود.
به نظرتون خیلی عجیبه که اول میخواستم به این کتاب دو نیم یا در بهترین حالت سه بدم ولی الان نمره م بهش چهاره؟
پس بذارید از فلاسک ، چاییم رو داخل لیوان بریزم و بگم به سلامتی استیون کینگ لعنتی بابت این حس جدید و مزخرفِ خوبی که بعد از خوندن کتابش بهم دست داد:)