مختصر و مفید نوشته شده بدون اینکه کلمه ای هدر رفته باشه...فوق العاده روانه شما انگار کنید با فردوست نشستین سبزی پاک میکنید:)
بعد کتبِ تاریخِ پربارِ دورران مدرسه،  اولین کتابی بود که مستقیما با هدف مطالعه در مورد دوران پهلوی میخوندم...راضی بودم، اطلاعات جدیدی به دست آوردم ولی هنوز سَرِ کلافِ پیچیده‌ی توی ذهنمو پیدا نکردم.(مع الاسف)
بنابراین اگر کتابی در این زمینه  میشناسید بهم معرفی کنید🙏🏻🧡

      

        نویسنده به هدفش رسیده و خوندن داستانا اعصاب خورد کنه.
اما به نظرم داستان ها ظرفیت بیشتری داشتن برای پردازش بهتر!

      

        منی که گفته بودم دیگه از جلال چیزی نمیخونم چون تحمل فضای خیلی سیاه کتاباش و بعضا فهم و درک محتوا هاش برام خیلی سخته.
همچنان من بعد اینکه تیترِ داستان های کوتاه و رایگانِ" ترغیب کننده" رو روی طاقچه دیدم: 🤡

اگه نخوندینش شاید بهتر باشه اینجا به بعد رو نخونین گرچه اسپویل هم نمیشه به نظرم.
هیچی متاسفم برای خودت، شوهر قبلیت و شوهر فعلیت؛ زن!
+ متاسفم برای همه‌ی مردای بی مسئولیت مثل شوهر قبلیت
متاسفم برا‌‌ی همه‌ی مردای سنگدل و کم عقل مثل "مثلا" شوهر فعلیت
و در آخر متاسفم برای  اون جامعه ای( خاصه زنان وابسته اون جامعه برای پذیرفتن هر ذلتی) که افکار و افعال مسمومش باعث میشه  که یه زن مجبور شه دست به چنین جنایتی بزنه.


      

        برای شخصیت های این کتاب بیشتر غصه خوردم نسبت به شخصیت های  جای خالی سلوچ!
نگاه جامعه به زن، جایگاهش، حقوقش اعم از حق انتخاب همسر، رضایتش از ازدواجش و از همه مهمتر رسیدن به سن قانونی برای ازدواج، اگه درست بود و بشه این همه بدبختی پیش نمی اومد.
نوشته های  دولت آبادی حقیقت تلخ رو خیلی صریح و رکیک میکوبونن تو صورت آدم ولی من همزمان لذت میبرم و باید بگم به سبک نوشتن و فضای داستان هاش علاقه مند شدم!
      

        راست میگه دیگه!
      

        کتاب  شامل سه تا داستان هستش: خاطرات پزشک جوان، مرفین و ابلیس
دو تا داستان اول رو دوست داشتم، علی رغم اینکه سبک نوشتنشون رو نمی پسندم ولی تونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم.
اما داستان سوم رو خلاصه بخوام توصیف کنم؛ محتوای خوابای بولگاکوف بود به نظرم!😅
فضای داستان رو دوست نداشتم اما چون سعی داشت فضای دیوان سالار روسیه طی اون سال ها رو نشون بده؛ ضمن اینکه خیلی نمی فهمیدم چی میگه؛ دندون رو جیگر گذاشتم و تا انتها خوندمش.
پ.ن: اولین کتاب روسی بود که خوندم.
      

        به اندازه‌ی ۳ تا کتاب قبلی بهم نچسبید.
 اتفاقات خیلی زیادی توش رخ میده خیلی هم دراماتیک همه ختم بخیر میشن که همین خسته کننده کرد روند رو برام.
ولی همین که یه زمانی از روزم رو با اهالی جزیره می گذروندم برام  خیلی لذت بخشه.
دوسِت دارم خانوم لوسی مود مونتگمری♡

      

        خیال می کردم اولین کتابی که قراره از محمود دولت آبادی بخونم؛ کلیدر باشه اما خیلی ناگهانی به لطف عزیزی جای خالی سلوچ،دستام رو پر کرد.
نویسنده از جمله های توصیفی و کوتاه اما نه لزوما ساده زیاد استفاده کرده، توصیف ها به قدری جزئیه که هر اتفاقی برای هر شخصیت داستان اتفاق می افته رو زیر پوست میشه حس کرد.
_اگه کتاب رو نخوندین از این جا به بعد رو نخونین که یه موقع داستان لو نره.🙂_
 اول و آخر و همه جای داستان، جای خالی سلوچ  به عبارتی جای خالی یک مامن بود که آزار می‌داد روحم رو.
 بعد درد ، امان از درد، دردی که مرگان کشید تا جای سلوچ رو پر کنه، اما افسوس! یک زن چطور میتونه توی یک جامعه‌ی مریض و حریص جای یک مرد رو پر کنه؟ شاید دردناک ترین قسمت داستان برام رویاروییِ مرگان و سردار وقتی که میخواست مزدِ پسرش رو مطالبه کنه بود، زخمی که به روحش وارد شد رو  قشنگ حس کردم؛ جوری که تا پایان داستان هر جا اسم سردار میومد جای زخمم می سوخت.😶
بعد از اون ناگزیری و استیصال ،بی پناهی و بچگی هاجر بود که نفیر از روحم بلند کرد نفیری که انگار هیچ کس نمیشنوتش!
علاوه بر روحم جسمم هم کم بی تالم نموند😅 نویسنده ناتوانی دست و پای عباس و بدن درد رقیه رو هم جوری توصیف می کرد که منم نا خودآگاه توی بدنم حس میکردم اون احوالات رو. 
نهایتاً کتاب متفاوتی بود و تجربه ای عالی!
خرسندم!🤩
      

        ۱. دوباره هری پاتر بعد از حدود ۱۰ سال🥲، این بار از انتشارات تندیس 
۲.اولین تجربه موفقم در گوش دادن کتاب صوتی😅
۳.لذت بردم همچنان؛ هرچند حس میکنم  اولین بار که هری پاتر و سنگ جادو رو از  انتشارات ناهید خوندم بیشتر هری پاتر بود.😶🤷🏻‍♀️
همش خیال میکنم یه چیزایی اونجا بوده که اینجا نیست!
      

        کتاب خیلی خوب تونسته استعمار، فقر هم اقتصادی هم فرهنگی، غرب زدگی، ایستادگی و شجاعت رو نشون بده.
فضای داستان به تاریکی  نوشته های جلال نیست ولی علیرغم امیدبخشی انتهای کتاب، همچنان غمگینه.
در کل کتاب رو دوست داشتم و خوشحالم که بعد از چندین سال اشتیاق برای خوندن و چند بار شروعِ بدونِ پایان، کتاب بالاخره وارد قفسه‌ی" خوانده‌ام"شد.

      

        آنی شرلی در گرین گیبلز رو برای بار دوم خوندم و مثل بار اول با خوندن هر جمله حظ کردم. 
پ.ن ۱: خدا ما رو پرینس ادورد ندیده از دنیا نبره!🤲🏻
پ.ن ۲: کاش اون حجم از آب میوه روی کتاب ریخته نمیشد و منو قریب به ۴۸ ساعت مبهوت و احتمالا تا آخر عمر غمگین و نادم نمی کرد.💔
      

        کتاب سه بخش نه چندان شبیه به هم داره که شاید تنها وجه تشابهشون مملو بودن از جملات پر از وصف جزئیاتشون باشه.
متن کتاب خصوصا بخش سوم،  چندان راحت نیست اما جملات به علت کوتاهی و ظاهر ساده به شدت جذاب اند به گونه ای که نمیشه از خوندنشون گذشت حتی اگه کامل متوجه نشید که چی دارن میگن!
بخش اول کتاب بیشتر به دوران کودکی سهراب در کاشان مختص شده که عرفان شرقی هم به وفور لابه لای جملاتش جا خوش کرده.(عجیب هم نیست و از سهراب انتظار میره). به علت فهم کمم از این عرفان چندین بار قصد رها کردن کتاب رو داشتم که هر بار هم قدرت جملات پر توصیف زندگی در کاشان به قصد من چربیده.( خوشبختانه)
بخش دوم کتاب برای من هیجان انگیز ترین قسمت کتاب محسوب میشه، همون بخشی که هربار بهش فکر میکنم رفلکس ستاره ای شدن چشمام(🤩) فعال میشه!
به این دلیل که دریچه نگاهم به مسائل پرداخته شده در این بخشِ کتاب به شدت نزدیک به نگاه سهراب بود اما مغزم برای مبدل کردن نگاهم به نوشته همیشه کم کار بوده ونمیدونین چه لذتی داشت خوندن احساساتم از روی نوشته های سهراب! 
در رابطه با بخش سوم کتاب هم همونطور که اول اشاره کردم متن سختی داره وعلیرغم علاقه ی وافرم به نقاشی، چندان برام قابل درک نبود و به نظرم یک هنر جو و یا کسی که سر رشته ای در نقاشی داره میتونه لذت بیشتری ببره و فقط علاقه داشتن به نقاشی نمیتونه باعث مستفیض شدن از متنش بشه هرچند که باز هم جملات تاثیر گذار برای من کم نداشت.