ابراهیم رها توی این کتاب به برخی از ویژگی های ما ایرانی ها اشاره میکنه و اونارو با زبان طنز،نقد میکنه.ویژگی هایی مثل دورویی،تعارف،پول دوستی،جوگیری،فرهنگ رانندگی،نق نق کردن،فرهنگمان در خارج از کشور و در دنیای مجازی،طلبکاری و مهمتر از همه کتاب نخوندن ما! طنز ابراهیم رها فوق العاده اس.یه کمدی قوی و تلخ که خواننده رو میخندونه و درعین حال اونو به فکر فرو میبره.واقعا لازمه گاهی وقتابرای بهبود اوضاع نگاهی به خودمون بندازیم به جای اینکه زمین و زمان رو مقصر بدونیم.شاید مشکل اصلی خودمون باشیم.
        

          «ایران یگانه کشور دنیاست که رانندگانش گمان می‌کنند ماشین ها جز نرمتنان هستند. یعنی این احساس را می‌کنند که یک ماشین با تمام ابزار و یراق سپر و فلزات گوناگونی که با خود دارد می‌تواند از لا بلای سایر خودرو ها به شکلی کاملا منعطف و مانند نرمتنان و بی مهرگان بخزد و برود جلو.اما این تنها گمان رانندگان است و خود ماشین ها چنین اعتقادی ندارند!این عدم همسویی میان باور راننده و ماشین باعث تصادفات عدیده و کثیر خیابانی و مجروحین و مرگ و میر و معلولین می‌شود. میبینید یعنی کل قضیه فلسفی ست!همخوانی نداشتن دو باور در یک آن واحد»کتاب خنده داری هست واقعا ولی بعضی جاها حس کردم زیاده گویی کرده نویسنده و جدا لازم نبود اینهمه توضیح. برخی جملات خیلی باحال بودند حالمونو عوض کرد ! اضافه می‌کنم که این کتاب درباره رفتارهای ایرانی هاست که حقیقت داره . متاسفانه کمی هم طنز تلخ قاطیشه که نشون میده ما باید رو فرهنگمون حالا حالا ها کار کنیم . قلمت مانا ابراهیم رها
        

          اولش با اینکه حسابی لذت برده بودم میخواستم بهش چهار ستاره بدم که "خب حالا اینایی که گفتی اصلا خیلی هم عالی و عین حقیقت،حالا چیکار کنیم؟" اما بعد که بیشتر فکر کردم به نظرم رسید که کارکرد طنز احتمالا اینجا ارائه ی راه حل نباشه و بیشتر بخواد صورت مسئله رو پررنگ و واضح نشون بده. این شد که نظرم به "پنج ستاره"  تبدیل شد.
شاید جزو اولین طنز هایی بود که خوندم و پسندیدم. در واقع در تمام طول کتاب یک حالت "so true"  گونه ای جلوی چشمم میومد همه گفته های نویسنده در مورد ما. توصیه میکنمش؛ و دوست دارم بقیه کارها ش رو هم بخونم.
        

          کتاب بدی نبود. تیکه های مبتذل خودش را داشت ولی بنظرم در کل بد نبود. پیرامون برخی عادات زشت ما ایرانی ها با زبان تند، طنز نوشته بود مثلا! ولی طنز نبود ...
        

          ژانر طنز اجتماعی برای من یکی از جذاب‌ترین ژانرهاست.
هم تلنگرِ هم تفنن.
علی میرمیرانی(ابراهیم رها)خیلی خوب از پس این ژانر بر میاد
انگار آقای رها نمونه‌ی ایرانیزه شده‌ی عزیز نسینه.
ما خیلی خوبیم اولین بار حدودا ده سال پیش چاپ شده و به نظر من دیده نشده، یا حداقلش کم دیده شده‌.
رها در قالب طنز همه‌مون رو نقد میکنه و چیزهایی مینویسه که هم بخندیم هم فکر کنیم.
پشت جلد نوشته:
ما مردمانی زیبا جادار مطمئن هستیم که اعتماد به نفس‌مان یک جاهایی از آسمان را انشقاق داده!

        

          وقتی بعد از مدت‌ها یک کتاب جامعه‌شناسی طنز دستت بگیری شاید بیشتر بخندی تا این که بهش فکر کنی.اما این کتاب از اون دست کتاب‌هایی بود که وقتی بلند می‌خندیدم هم آخرش می‌شد زهرخند. شاید چون خیلی مثال‌هاش رو دیده بودم و می‌بینم . بدتر از اون هم این که می‌بینم واقعا منم مهر آریایی یاد شده توسط نویسنده رو دارم و تو بعضی از جاها به همون نقد اجتماعی مبتلا هستم.
می‌تونم بگم به جرات بعد از خوندن این کتاب و کتاب جامعه‌شناسی خودمانی که از قضا پشت سر هم خونده شدن تصمیم گرفتم خودم حداقل یسری مسائل رو از خودم حل کنم که حداقل بتونم بشم یه ایرانی اصلاح شده.
می‌تونم این رو با اطمینان بگم که این کتاب می‌تونه واقعا اصلاح کننده هم باشه اگر فقط به نوشته‌هاش بلند نخندیم.
نکته: بعضی قسمت‌هاش شده کاغذ نوشته های کوچیک کنار اینه اتاق برای از یاد نرفتنش
        

          با این که چاپ اول کتاب برای سال ۹۴ هست اما هنوز طنز خوبی داره و مارو به قدیم ها بر می گردونه 
متاسفانه هر نقدی که به جامعه ایران داشتن عوض نشده بلکه بیشتر هم شده 
بنظرم نیاز به آپدیت داره و واقعا جلد دوم رو  می طلبه  آقای رها!