امروز این کتاب به پایان رسید و باید بگم که از سطح انتظارم ضعیف تر ظاهر شد.انتظار یک کتاب علمی تخیلی با چاشنی ژنتیک و روانشناسی داشتم، ولی نویسنده به بخش تخیلی توجه بیشتری نشون داده بود و به باقی جوانب اونطور که باید و شاید نپرداخته بود. 
  با این حال، نکات قابل تاملی داشت و از خوندنش لذت بردم
        

          آمریکا دقیقا آنگونه که آمریکاست...
مغز اندرو سرگذشتِ نامطمئنِ یک متخصص علومِ شناختی است؛ نامطمئن از آن نظر که راوی داستان یک اسکیزوفرنیک است که به روان‌کاو مراجعه کرده و زندگی خود را بازمی‌گوید؛ البته ترجیح شخصی‌ام این بود که داستان را طوری بخوانم انگاری اندرو با تصویری اسکیزوفرنیک از خودش درد و دل می‌کند، تصویری که اگرچه دانای کل است_چون اندرو است_از همه جا بی‌خبر و ناآگاه است ولی در عین‌حال در بعضی مواقع کجی‌های روایت اندرو را راست می‌کند.

درکل ماجرای زندگی پرپیچ‌وخم و عجیب و غریب اندرو بسیار جالب توجه است اما از آن جالب‌تر نکاتی است حین داستان که کاملا علمی و با پشتوانه درباره مغز و شناخت و علوم شناختی واگویه می‌شود.
        

          مفهوم خاصی بهتون منتقل نمی کنه.
        

          کتاب دلنشین و قشنگی بود. اگر از روان های روانشاسی خوشتون میاد، حتما برین سراغش
        

          "مغز اندرو" - ایده جذاب (کم‌وبیش تکراری؛ یا حداقل بنده رو داشت خیلی یاد "نیچه گریست" می‌انداخت.)، روایت گیج‌کننده که خب اقتضای شخصیتی که باهاش روبه‌رو هستم هست و مجموعه حسی جالبی که در پایان به اثر پیداخواهی کرد!

جناب اندرو، یک دانشمند علوم شناختی و استاد دانشگاه‌ست که محوریت این داستان هم تراوشات پراکنده‌ی مغزش در گفت‌وگوی با دکتر روانشناسش‌ه.

در طول اثر، انگار هم درکش میکنی، هم نمی‌کنی. هم کلافه‌ت میکنه و احساس میکنی گم‌کردی قطار داستان رو و باید برگردی از عقب‌تر بخوانی هم با بیشتر پیش‌رفتن می‌فهمی که نه، قراره همین‌طور باشه و میلت به جلورفتن و فهمیدن نقطه‌ی پایانی طراحی‌شده برای این ترن هوایی پر پیچ‌وخم و عجیب، بیشتر میشه. یا حداقل میفهمی تنها راهی که داری جلورفتن و فرصت دادنه!
راستش کمی ناامیدم کرد؛ تصورم ازش در ابتدا چیز دیگری بود و احساس میکردم بیشتر درگیرم کنه محتواً ولی در حقیقت درگیریم باهاش کاملا فاز دیگری داشت و  در لِوِل اولیه‌تر و سطحی‌تری باقی موند؛ درگیری‌ای که بی‌شک خود اندرو در وهله‌ی اول با خودش داشت؛ تلاش برای تفکیک حقیقت از خیال و توهم. رخداد از احتمال. خاطره از آرزو و ...

یک‌جورهایی حسم بهش مثل حسم به فیلم‌هاییه که در طول اثر، هیچ دیتایی تو زمینه‌ی کلیدی‌ای بهت نمیده که در پایان با ناگهانی روکردنش، خیلی شگفت‌زده‌ت کنه و فرصت زیادی هم برای چاسخگویی به سوال‌های بیشتر و عقلانی‌ترشدن داستان، بهت نمیده. چون خب تموم شده فیلم و در انتهایی‌ترین لحظه‌ش، پرده‌برداری رخ داده. البته با این تفاوت که تو این داستان، تمام مدت دنبال پرده‌ای اصلا:)) یعنی تا حدی نمیدونی پرده کجاست، چه برسه محتوای پشت پرده و پرده‌بردار.
نتونست اونقدر رو مفاهیم فلسفوی‌ای که پتانسیلش رو نشون داده بود میتونه سمتشون بره و ازشون صحبت کنه به واسطه‌ی این شخصیت جذاب، خوب مانور بده و ناامیدی من هم سر همین موضوعه.

عکس روی جلد، یکی از بهترین توصیف‌گران اثره. همون‌قدر عجیب، سخت‌درک و عامه-ناپسند!
        

          داستان در مورد دانشمند علوم شناختی اندرو هست، کتاب حول محور گفتگوهای اندرو و روانشناسش میگذره، همون اول کتاب متوجه میشیم که اندرو دچار اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی هست ، همین هم باعث میشه اندرو یه راوی غیرقابل اطمینان باشه ، از طرفی سیر روایت کتاب خطی نیست  و بخش هایی از کتاب فقط مونولوگ های راوی هست و به همین خاطر کتاب جذاب تر شده، داستان حول روایت های اندرو از زندگی شخصی و عاشقانه اش و همچنین ایده های علمی اش میگذره ، چندتااز ایده ها واقعا جالب بودن مثل داشتن یک مغز اشتراکی بین زنبورها و مورچه ها ، ویه چرخش داستانی فوق العاده آخر کتاب وقتی اندرو از نقاشی کشیدن یه دختر بچه از سیرک توی کودکیش صحبت میکنه که در مواجه با اندرو نقاشیش رو خط خطی کرده، سیرک توی کل داستان معنی استعاری و جالبی داشت و یکی از قسمت های خیلی جالب برای من وقتی بود که اندرو به سر بریانی ، دانشجو و معشوقش، الکترودهایی وصل کرد و از دیدن تصویر سیرک توی ذهنش دچار انزجار شد، چون دوست نداشت معشوقش مثل سایر آدم ها دل مشغولی های ساده و احمقانه داشته باشه و این ایده برای من مطرح شد که اگر واقعا بتونیم افکار کسی رو که دوست داریم ببینیم آیا هنوز هم میتونیم دوستش داشته باشیم، پایان کتاب رو خیلی دوست داشتم وقتی اندرو از روانشناسش پرسید آیا من یک کامپیوترم و احساساتی که توی خط های پایانی کتاب داشت، من خیلی از کتاب خوشم اومد و شاید بشه گفت بیشترش رو هایلایت کردم :) درگیری اندرو با مارک تواین هم برام خیلی جالب بود ، نقشی که کتاب ها و فیلم ها توی کتاب داشتند و قسمت مواجه اندرو با پدر و مادر بریانی ، آدمهای مینیاتوری ...کتاب رو خیلی دوست داشتم ʕ •ᴥ•ʔゝ☆
        

          به نام او

سومین اثری که از دکتروف خواندم چندان توقعم را برآورده نکرد. البته من پیش از این دو رمان بسیار خوب از او آن‌هم با ترجمه بی‌نظیر مرحوم دریابندری را خوانده بودم و کلا توقعم بالا بود. «رگتایم» و «بیلی باتگیت»

«مغز اندرو» آخرین رمان دکتروف است که در سال 2014  درست یک سال پیش از مرگش منتشر شد. رمانی کوتاه که داستان گفتگوی دانشمندی امریکایی با دکتر روانکاوش است. نوع روایت جریان سال ذهن است که انصافا خوب درآمده. گفتم به‌خوبی آن دو رمان نبود ولی خواندنش خالی از لطف نیست. خواندن این کتاب یک خوبی دیگر داشت و آن هم آشنایی با یک مترجم خوب بود؛ آقای محمدرضا ترک‌تتاری. با اینکه پیش از این یکی دو کتاب با ترجمه ایشان را خوانده بودم ولی نمی‌شناختمشان. برای خرید این کتاب ترجمه ایشان را با دیگر ترجمه موجود در بازار مقایسه کردم و دیدم که با فاصله بسیار بهتر از آن است. ترجمه‌ای با زبانی بهنجار و شسته و رفته.
        

          کتاب نسبتا کوتاه و خوشخوانیه که حین داستانی که روایت می‌کنه می‌خواد ذهن آدم رو در مورد چیستی خود ذهن و مغز درگیر کنه. کمی هم در این راستا سعی می‌کنه با ابهاماتش آدم رو اذیت کنه تا درگیرتر بشه. شخصیت‌هاش خوب پرداخت شدن، آدم باهاشون ارتباط برقرار می‌کنه، احساساتشون رو درک و حس می‌کنه. شاید به‌نظر بیاد که کتاب یه مقداری کم‌مایه‌ست یا در مورد بیان این ابهام‌ها بهترین عملکرد رو نداشته؛ که خب هم به‌خاطر حجم کم کتاب و هم به‌خاطر این که این نوع نوشتن برای خود نویسنده هم تجربه‌ی جدیدی بوده، منطقیه.