امروز این کتاب به پایان رسید و باید بگم که از سطح انتظارم ضعیف تر ظاهر شد.انتظار یک کتاب علمی تخیلی با چاشنی ژنتیک و روانشناسی داشتم، ولی نویسنده به بخش تخیلی توجه بیشتری نشون داده بود و به باقی جوانب اونطور که باید و شاید نپرداخته بود. 
  با این حال، نکات قابل تاملی داشت و از خوندنش لذت بردم
        

          داستان در مورد دانشمند علوم شناختی اندرو هست، کتاب حول محور گفتگوهای اندرو و روانشناسش میگذره، همون اول کتاب متوجه میشیم که اندرو دچار اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی هست ، همین هم باعث میشه اندرو یه راوی غیرقابل اطمینان باشه ، از طرفی سیر روایت کتاب خطی نیست  و بخش هایی از کتاب فقط مونولوگ های راوی هست و به همین خاطر کتاب جذاب تر شده، داستان حول روایت های اندرو از زندگی شخصی و عاشقانه اش و همچنین ایده های علمی اش میگذره ، چندتااز ایده ها واقعا جالب بودن مثل داشتن یک مغز اشتراکی بین زنبورها و مورچه ها ، ویه چرخش داستانی فوق العاده آخر کتاب وقتی اندرو از نقاشی کشیدن یه دختر بچه از سیرک توی کودکیش صحبت میکنه که در مواجه با اندرو نقاشیش رو خط خطی کرده، سیرک توی کل داستان معنی استعاری و جالبی داشت و یکی از قسمت های خیلی جالب برای من وقتی بود که اندرو به سر بریانی ، دانشجو و معشوقش، الکترودهایی وصل کرد و از دیدن تصویر سیرک توی ذهنش دچار انزجار شد، چون دوست نداشت معشوقش مثل سایر آدم ها دل مشغولی های ساده و احمقانه داشته باشه و این ایده برای من مطرح شد که اگر واقعا بتونیم افکار کسی رو که دوست داریم ببینیم آیا هنوز هم میتونیم دوستش داشته باشیم، پایان کتاب رو خیلی دوست داشتم وقتی اندرو از روانشناسش پرسید آیا من یک کامپیوترم و احساساتی که توی خط های پایانی کتاب داشت، من خیلی از کتاب خوشم اومد و شاید بشه گفت بیشترش رو هایلایت کردم :) درگیری اندرو با مارک تواین هم برام خیلی جالب بود ، نقشی که کتاب ها و فیلم ها توی کتاب داشتند و قسمت مواجه اندرو با پدر و مادر بریانی ، آدمهای مینیاتوری ...کتاب رو خیلی دوست داشتم ʕ •ᴥ•ʔゝ☆
        

          به نام او

سومین اثری که از دکتروف خواندم چندان توقعم را برآورده نکرد. البته من پیش از این دو رمان بسیار خوب از او آن‌هم با ترجمه بی‌نظیر مرحوم دریابندری را خوانده بودم و کلا توقعم بالا بود. «رگتایم» و «بیلی باتگیت»

«مغز اندرو» آخرین رمان دکتروف است که در سال 2014  درست یک سال پیش از مرگش منتشر شد. رمانی کوتاه که داستان گفتگوی دانشمندی امریکایی با دکتر روانکاوش است. نوع روایت جریان سال ذهن است که انصافا خوب درآمده. گفتم به‌خوبی آن دو رمان نبود ولی خواندنش خالی از لطف نیست. خواندن این کتاب یک خوبی دیگر داشت و آن هم آشنایی با یک مترجم خوب بود؛ آقای محمدرضا ترک‌تتاری. با اینکه پیش از این یکی دو کتاب با ترجمه ایشان را خوانده بودم ولی نمی‌شناختمشان. برای خرید این کتاب ترجمه ایشان را با دیگر ترجمه موجود در بازار مقایسه کردم و دیدم که با فاصله بسیار بهتر از آن است. ترجمه‌ای با زبانی بهنجار و شسته و رفته.
        

          کتاب نسبتا کوتاه و خوشخوانیه که حین داستانی که روایت می‌کنه می‌خواد ذهن آدم رو در مورد چیستی خود ذهن و مغز درگیر کنه. کمی هم در این راستا سعی می‌کنه با ابهاماتش آدم رو اذیت کنه تا درگیرتر بشه. شخصیت‌هاش خوب پرداخت شدن، آدم باهاشون ارتباط برقرار می‌کنه، احساساتشون رو درک و حس می‌کنه. شاید به‌نظر بیاد که کتاب یه مقداری کم‌مایه‌ست یا در مورد بیان این ابهام‌ها بهترین عملکرد رو نداشته؛ که خب هم به‌خاطر حجم کم کتاب و هم به‌خاطر این که این نوع نوشتن برای خود نویسنده هم تجربه‌ی جدیدی بوده، منطقیه.