کتاب خوبی بود. راوی هم صدای خوبی داشت. منتها به نظرم، انتخاب موسیقی در اکثر قسمت ها، خیلی خیلی بد بود، از این نظر که، بیش از آنچه لازم بود موسیقی تلخ یا غم انگیز یا تاریک یا حتی تم ترسناک داشت، به اصطلاح! 
در عین حال خود داستان، اوایل حالت طنز داشت و بعضی جاها هم حال خوب کن بود، ولی در آخر به تراژدی آموزنده تبدیل شد. البته بعدتر که راجع به نویسنده تحقیق کردم، از این که ضدکمونیست بوده، اصلا تعجب نکردم، دقیقاً تم کتاب است.
        

          کتابی که تلاطم درونی یک پزشک جوان را هنگام آغاز طبابت در روستایی دور افتاده روایت می‌کند.
و در انتهای کتاب به زیبایی و همین طور دردناک ، معضل اعتیاد رو توصیف میکند.
        

          یادداشت های یک پزشک طرحی در صد سال پیش 
شامل ۵مواجهه با بیمارانی که تا به حال ،با آنها برخورد نداشته 
استرس،عدم علاقه شدید به پزشکی در نوشته ها موج می زند.
اما توصیفات فوق العاده گیرا ،جذاب و با جزییات است .
باید فضای بالین را دیده باشید تا بفهمید که کار بولگاکف در توصیف آنچه دیده یک معجزه است 
        

          کتابی به شدت خوشخوان، ساده و روان هست
داستان ها به هیچ وجه خسته کننده نیستن و ترجمه هم بسیار عالی ست
بعد از مدت ها داستان کوتاه برایم لذت بخش بود.
        

          خوندنش برای همه کادر درمان، علی الخصوص پزشک‌ها حلاوت دوچندان داره. روایت هاش از پزشکی در یک قصبه دورافتاده، هنوز تازگی داره؛ بعد از خوندنش بار تجربه زیسته بولگاکف رو روی دوش خودتون احساس می‌کنین..به شدت توصیه می‌شه!
        

          این ریویو را نخست با نقد مترجم آغاز می‌کنم
آقای آبتین گلکار چرا موخره‌ها را در پیش‌گفتارها ریختید؟
در پیش‌گفتار بولگاکوف را معرفی کردید، خیلی کار پسندیده‌ای کردید چون همه‌ی خواننده‌ها ممکن است او را نشناسند و نخستین کتابی باشد که از او می‌خوانند اما وقتی فصل آخر(مرفین) هیجان‌انگیز‌ترین فصل کتاب است چرا در مورد این بخش در پیش‌گفتار صحبت می‌کنید؟ کافی بود این بخش را در قالب یک موخره کار کنید.
از این نقد که بگذرم شایسته است تاکید کنم که من ترجمه‌های آقای گلکار را می‌پسندم و این کتاب نیز از ترجمه‌ی روانی برخوردار بود اما نمی‌توانستم نقدم را بازگو نکنم.

نکته‌ی مهم:
به دوستانم که نیت به خواندن این کتاب را دارند، پیشنهاد می‌کنم فکر کنند روز مطالعه چهارشنبه‌سوری است و پیش‌گفتار مترجم هم آتش و از روی آن با همان شادابی بپرند و به اصل داستان برسند و پس از پایان کتاب به سراغ پیش‌گفتار بروند.

بگذریم،
این کتاب از هفت فصل + یک ابرفصل(مرفین) تشکیل شده و بولگاکوفِ دوست داشتنی در هر فصل خاطرات خود از دوران ابتدایی پزشکی خود یعنی وقتی که ۲۳ سال داشت و تازه فارغ‌التحصیل شده بود نقل می‌کند و پرواضح است که داستان‌ها و وقایع واقعی‌ست.
من به عنوان کسی که بولگاکوف را دوست دارم و یکی از نویسنده‌های محبوبم است با سطح انتظار تعدیل شده به سراغ این کتاب ‌آمدم اما نهایتا از خواندن هر فصل آن لذت بردم و از خواندن آن به هیچ‌وجه خسته نشدم.

این کتاب چیز زیادی نداشت که بخواهم از آن نقل کنم اما خواندنش رو به دوستانم به خصوص دوستانی که به بولگاکوف علاقه دارند پیشنهاد می‌کنم.

بیست و ششم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          باز هم واقعی بودن مطالب کتاب اون رو برام باارزش تر و قابل تامل تر کرد.
ماجراهای یک پزشک تازه کار، در روستای دور افتاده و هزار و یک قضیه بغرنج و جالب و عجیب و گاهی خنده دار.
شیرینی نجات زندگی و لبخند و لذت عمیق بعدش؛
زهر جهل بعضی عوام و خشم از خُردی توان برای مقابله؛
دل به دریا زدن های اول کار و تجربه و کارآزمودگی روز به روز؛
مواجهه هرروزه با بیماران و بی انتهایی دانش پزشکی
و تلاش های درخور تقدیر پزشک برای تسکین رنج‌ اهالی 
همه و همه منو مجذوب کتاب کرد.

نکته طلایی این کتاب برای من این بود:
عیبی نداره که اول راهت به جز دانش تئوری هیچ دستاویز دیگه ای نداری
بازم بودن کسایی که اول راه دست و دلشون بلرزه
تو مسیر بمون
دل بده به درد مردم و از رشد هرروزه خودت غافل نشو
تجربه کم کم به دست میاد.
 

*نیم ستاره به خاطر پایان گنگ داستان مورفین کم دادم وگرنه بقیه عالی.

        

          "یادداشت‌های یک پزشک جوان" به پایان رسید. خب راستش را بخواهی عمیقا ترسناک است اینکه تو را از بیمارستانی با کلی نیروی متخصص به قصبه‌ای دور افتاده -تک و تنها و با حداقل تجهیزات موردنیاز- برای طبابت بفرستند. کسی که شرایط مشابهی را از سر گذرانده باشد، متوجه می‌شود با وجود این‌که لازمه طبابت کردن و طبیب شدن مطالعه است، مطالعه است و مطالعه‌ است؛ اما برای طبیب شدن همین مطالعه به تنهایی کافی نیست. پرداختن به این موضوع -طبابتِ شایسته-، شاید نیازمند زمانی به درازای سال‌ها باشد.
اما راه آسان و در دسترس، پرس و جو از قَدَرهاست؛ آن‌ها که قلم فرسوده‌اند و موی سپید کرده‌اند و عمر در این راه سپری کرده اند. از آنها هم که بپرسی جواب واحدی دریافت نخواهی کرد. گاهی افسانه‌هایی از کارهای خارق‌العاده و گاهی شاید ابرانسانی خواهی شنید، و گاهی هم متوجه میشوی ساده‌ترین و کلیشه‌ای ترین راه‌ها به نتایج خوبی رسیده اند. انگار هرکس در این مسیر، راه خودش را پیدا کرده و می‌رود‌. اما وجه اشتراک همه این‌ها را به گمانم یافته‌ام: برای طبیب شدن -طبیبی شایسته- اشتیاقی نسبتا عمیق و شهامتی تمام و کمال نیاز داری.
        

           مشکلات، احساسات و حتی اضطرابی که  یک نفر در شروع کارش به عنوان پزشک می تونه لمس کنه رو بولگاکوف به خوبی روایت کرده. فکر می کنم کمتر کتابی داریم که از این زاویه ی دید صحبت کرده باشه. 

متن روان و جذابه و کتاب بلندی نیست. وقتی تموم میشه، دلتون می خواست که کاش بیشتر از این بود.

اگر کسی در اطرافتون هست که  عضو جامعه ی درمانه و می خواد  به تازگی طرحش رو شروع کنه، احتمالا این کتاب هدیه ی خوبی می تونه براش باشه. 
        

          و بالاخره رسیدم به فصلی که بیصبرانه براش لحظه شماری میکردم بله  < مورفین>.
البته از ۷ داستان اول هم واقعا خوشم اومد اماواقعا  این کتاب رو به عشق مورفین خریدم😉🤩
        

          خیلی دوستش داشتم، خوندن این کتاب که خاطرات واقعی دوران طرح پزشکی بولگاکوف هست رو به علاقه‌مندان علم زیبای پزشکی و همچنین دانشجوهای پزشکی پیشنهاد می‌کنم.
        

          به نظرم هر کسی که می‌خواد بدونه به پزشکی علاقه داره یا نه باید اینو بخونه
با اینکه خاطرات نویسنده به عنوان یک پزشک هستش، ولی قلم خیلی خوبی داره. داستان‌ها هیجان و کشش مورد نیاز رو دارن. ترجمه هم ترجمه خوبیه.
        

          عالی بودش 
من حدود یه سال پیش که تازه کتابخوان شده بودم شروع کردم به خواندن این کتاب ولی وسطای کتاب نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
بعد یک سال نسخه صوتی و چاپی را با هم خواندم و گوش دادم برایم بسیار لذت بخش بود داستان های جذابی داش مخصوصا برای دانشجو های پزشکی جذاب تر خواهد بود 
این کتاب اولین کتاب از بولگاکف بود که خوندم و راضیم کرد
        

          دختر در همان حال که به چوب زیر بغل تکیه داده بود، بسته ای را باز کرد و حوله ی درازی به سفیدی برف از آن بیرون آمد که خروس قرمز ساده ای روی آن گلدوزی شده بود. پس این همان چیزی بود که او هنگام معاینات زیر بالش پنهان می کرد. یادم آمد که همیشه روی میز نخ هایی به جا می ماند.
با ترشرویی گفتم:نمیگیرم
و حتی سرم را تکان تکان دادم.ولی چهره و چشمان او به شکلی درآمد که حوله را برداشتم...
و حوله سال های سال در اتاق خواب من در موریوا آویزان بود و بعد همراه من خانه به دوش شد. سرانجام کهنه شد، نخ نما شد، پر از سوراخ شد و ناپدید شد، درست همان گونه که خاطرات محو می شوند و از بين می روند.
#یادداشت_های_یک_پزشک_جوان
#میخاییل_بولگاکف 
#ترجمه #آبتین_گلکار
        

          این کتاب عجیب به دل میشینه طوری که دوست ندارین تموم بشه 🥲
بولگاکوف ، پزشک جوانی که از شهری بزرگ به قصبه دورافتاده و بدون امکانات فرستاده شده و  اولین  تجربه های بالینی خودش رو در قالب شهامت توأم با ترس و اضطراب روایت میکنه . به طوری که از مطالعات  تئوری پزشکی و بدون هیچ تجربه ای مجبور به درمان بیماری های سخت و جراحی میشه و در این راه موفقیت های زیادی به دست میاره. کتاب به زیبایی تجربه های یک پزشک تازه کار  رو به یک پزشک ماهر و با تجربه  به تصویر میکشه. 

        

          گاهی یه کتاب می ره و دقیقا اونجایی که باید توی زندگیت اثر می ذاره، واقعا قصدی برای خوندن این کتاب نداشتم! چی شد که صدام زد و من رو به سمت خودش کشوند؟! واقعا نمی دونم!
اما قطعا این کتاب یکی از اثرگذار ترین کتاب ها برای زندگیِ شخصِ من بود.

        

          کتاب خیلی خوبی بودددددد
        

          کتابی خواندنی که مشکلات پرستاران و پزشکان را نشان میداد.
        

          کتاب خوبی بود ولی زیاد به دلم ننشست
        

          کتاب  شامل سه تا داستان هستش: خاطرات پزشک جوان، مرفین و ابلیس
دو تا داستان اول رو دوست داشتم، علی رغم اینکه سبک نوشتنشون رو نمی پسندم ولی تونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم.
اما داستان سوم رو خلاصه بخوام توصیف کنم؛ محتوای خوابای بولگاکوف بود به نظرم!😅
فضای داستان رو دوست نداشتم اما چون سعی داشت فضای دیوان سالار روسیه طی اون سال ها رو نشون بده؛ ضمن اینکه خیلی نمی فهمیدم چی میگه؛ دندون رو جیگر گذاشتم و تا انتها خوندمش.
پ.ن: اولین کتاب روسی بود که خوندم.