کتاب خوبی بود. راوی هم صدای خوبی داشت. منتها به نظرم، انتخاب موسیقی در اکثر قسمت ها، خیلی خیلی بد بود، از این نظر که، بیش از آنچه لازم بود موسیقی تلخ یا غم انگیز یا تاریک یا حتی تم ترسناک داشت، به اصطلاح! 
در عین حال خود داستان، اوایل حالت طنز داشت و بعضی جاها هم حال خوب کن بود، ولی در آخر به تراژدی آموزنده تبدیل شد. البته بعدتر که راجع به نویسنده تحقیق کردم، از این که ضدکمونیست بوده، اصلا تعجب نکردم، دقیقاً تم کتاب است.
        

          کتابی که تلاطم درونی یک پزشک جوان را هنگام آغاز طبابت در روستایی دور افتاده روایت می‌کند.
و در انتهای کتاب به زیبایی و همین طور دردناک ، معضل اعتیاد رو توصیف میکند.
        

          یادداشت های یک پزشک طرحی در صد سال پیش 
شامل ۵مواجهه با بیمارانی که تا به حال ،با آنها برخورد نداشته 
استرس،عدم علاقه شدید به پزشکی در نوشته ها موج می زند.
اما توصیفات فوق العاده گیرا ،جذاب و با جزییات است .
باید فضای بالین را دیده باشید تا بفهمید که کار بولگاکف در توصیف آنچه دیده یک معجزه است 
        

          خوندنش برای همه کادر درمان، علی الخصوص پزشک‌ها حلاوت دوچندان داره. روایت هاش از پزشکی در یک قصبه دورافتاده، هنوز تازگی داره؛ بعد از خوندنش بار تجربه زیسته بولگاکف رو روی دوش خودتون احساس می‌کنین..به شدت توصیه می‌شه!
        

          عجب کتابی..
هم ساده بود هم تلخ.. 
        

          فصل اول و دومش رو خیلی سریع خوندم، چون جذاب و کشش دار بود. 
خاطرات یک پزشک روس، حدود صدسال قبل
قطعا خاطرات جذاب و داستانی جالب میتونه باشه این موضوع
ولی فصل آخر ... دو هفته ای میشه که کتاب کنار میزمه و منتظر تا فصل آخر رو که نیمه خوندم، تموم کنم. آخر امشب چند صفحه دیگه شو خوندم وبه این نتیجه رسیدم اصلا جذابیتی برام نداره، دو صفحه آخر رو خوندم تا بفهمه برای شخصیت داستان چه اتفاقی می افته آخر و کتاب رو بستم! به همین غیرحرفه ای :)) چون میدونستم اگه این کار رو نکنم، همچنان کتاب کنار میز میمونه به امید تموم شدن و آنقدر فصل آخر کسل وارنوشته شده و موضوعش برام غیرجذابه که چند هفته دیگه هم ممکنه رو میز بمونه

این رو هم بگم که اولین کتاب از بولگاکف بود که خوندم
        

          جالب بود
        

          این ریویو را نخست با نقد مترجم آغاز می‌کنم
آقای آبتین گلکار چرا موخره‌ها را در پیش‌گفتارها ریختید؟
در پیش‌گفتار بولگاکوف را معرفی کردید، خیلی کار پسندیده‌ای کردید چون همه‌ی خواننده‌ها ممکن است او را نشناسند و نخستین کتابی باشد که از او می‌خوانند اما وقتی فصل آخر(مرفین) هیجان‌انگیز‌ترین فصل کتاب است چرا در مورد این بخش در پیش‌گفتار صحبت می‌کنید؟ کافی بود این بخش را در قالب یک موخره کار کنید.
از این نقد که بگذرم شایسته است تاکید کنم که من ترجمه‌های آقای گلکار را می‌پسندم و این کتاب نیز از ترجمه‌ی روانی برخوردار بود اما نمی‌توانستم نقدم را بازگو نکنم.

نکته‌ی مهم:
به دوستانم که نیت به خواندن این کتاب را دارند، پیشنهاد می‌کنم فکر کنند روز مطالعه چهارشنبه‌سوری است و پیش‌گفتار مترجم هم آتش و از روی آن با همان شادابی بپرند و به اصل داستان برسند و پس از پایان کتاب به سراغ پیش‌گفتار بروند.

بگذریم،
این کتاب از هفت فصل + یک ابرفصل(مرفین) تشکیل شده و بولگاکوفِ دوست داشتنی در هر فصل خاطرات خود از دوران ابتدایی پزشکی خود یعنی وقتی که ۲۳ سال داشت و تازه فارغ‌التحصیل شده بود نقل می‌کند و پرواضح است که داستان‌ها و وقایع واقعی‌ست.
من به عنوان کسی که بولگاکوف را دوست دارم و یکی از نویسنده‌های محبوبم است با سطح انتظار تعدیل شده به سراغ این کتاب ‌آمدم اما نهایتا از خواندن هر فصل آن لذت بردم و از خواندن آن به هیچ‌وجه خسته نشدم.

این کتاب چیز زیادی نداشت که بخواهم از آن نقل کنم اما خواندنش رو به دوستانم به خصوص دوستانی که به بولگاکوف علاقه دارند پیشنهاد می‌کنم.

بیست و ششم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          همان‌گونه که در مقدمه کتاب نیز ذکر شده است در این اثر بولگاکوف به روایت خاطرات واقعی خویش از دوران طبابت در قصبه‌ای دورافتاده می‌پردازد.
خاطراتی که با خواندن آن به خوبی با او احساس هم‌دردی به من دست داد و یقیناً هر کس از کادر درمان که آن را بخواند چنین احساسی خواهد داشت.

        

          رمان در مورد پزشکان جوان که به محل های محروم فرستاده میشوند هست.واقعا استرس پزشک برای من قابل لمس بود.البته جایی خوندم که خاطرات خود بولگاکف که خودش پزشک هم بود رو به صورت کتاب درآورده.
        

          کتابی که دوست دارم فراموشش کنم و دوباره و دوباره بخونمش...
میخائیل بولگاکوف ❤️
        

          این کتاب قطعا جایگاه ویژه‌ای در ذهن و قلب من دارد. تجربه‌ی کم‌نظیری را برایم رقم زد و تلاش کردم آهسته کتاب را بخوانم تا تجربه‌ی شیرینش زود تمام نشود. بولگاکف در این کتاب و داستان‌هایش، قصه‌ی خودش را به عنوان یک پزشک تازه‌کار در روستایی دورافتاده در روسیه‌ی دوران انقلاب تعریف می‌کند. به نظر من یکی از کارکرد‌های ادبیات توصیف حالات و تجربیات انسانی است و این کتاب برای من یکی از نمونه‌های درخشانش بود. بولگاکف در این کتاب به من نشان داد دنیا آنقدرها هم بزرگ نیست و انسان‌ها هم احتمالا خیلی تغییری نکردند؛ آنجا که ترس‌ها، شادی‌ها، اضطراب‌ها و به طور کلی همه‌ی احساسات پزشک جوان در روسیه‌ی صد سال پیش برای منِ دانشجوی پزشکی امروز قابل درک، ملموس و حتی گاهی انگار حرف‌های خودم بود!! آخرین داستان یعنی داستان مورفین به شدت تکان‌دهنده بود. داستانی که سیر فروپاشی یک پزشک وابسته به مورفین را بدیع، زیبا و قابل درک توصیف می‌کرد. 
ترجمه‌ی کتاب هم بسیار روان و قابل فهم بود.  
از روی این کتاب سریال کوتاهی هم ساخته شده که من هنوز فرصت نکردم ببینم و بازیگر نقش اولش دنیل ردکلیف(همان هری پاتر خودمان) است :))))
        

          کتاب خیلی خوبی بودددددد
        

          و بالاخره رسیدم به فصلی که بیصبرانه براش لحظه شماری میکردم بله  < مورفین>.
البته از ۷ داستان اول هم واقعا خوشم اومد اماواقعا  این کتاب رو به عشق مورفین خریدم😉🤩
        

          عالی بودش 
من حدود یه سال پیش که تازه کتابخوان شده بودم شروع کردم به خواندن این کتاب ولی وسطای کتاب نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
بعد یک سال نسخه صوتی و چاپی را با هم خواندم و گوش دادم برایم بسیار لذت بخش بود داستان های جذابی داش مخصوصا برای دانشجو های پزشکی جذاب تر خواهد بود 
این کتاب اولین کتاب از بولگاکف بود که خوندم و راضیم کرد
        

          "یادداشت‌های یک پزشک جوان" به پایان رسید. خب راستش را بخواهی عمیقا ترسناک است اینکه تو را از بیمارستانی با کلی نیروی متخصص به قصبه‌ای دور افتاده -تک و تنها و با حداقل تجهیزات موردنیاز- برای طبابت بفرستند. کسی که شرایط مشابهی را از سر گذرانده باشد، متوجه می‌شود با وجود این‌که لازمه طبابت کردن و طبیب شدن مطالعه است، مطالعه است و مطالعه‌ است؛ اما برای طبیب شدن همین مطالعه به تنهایی کافی نیست. پرداختن به این موضوع -طبابتِ شایسته-، شاید نیازمند زمانی به درازای سال‌ها باشد.
اما راه آسان و در دسترس، پرس و جو از قَدَرهاست؛ آن‌ها که قلم فرسوده‌اند و موی سپید کرده‌اند و عمر در این راه سپری کرده اند. از آنها هم که بپرسی جواب واحدی دریافت نخواهی کرد. گاهی افسانه‌هایی از کارهای خارق‌العاده و گاهی شاید ابرانسانی خواهی شنید، و گاهی هم متوجه میشوی ساده‌ترین و کلیشه‌ای ترین راه‌ها به نتایج خوبی رسیده اند. انگار هرکس در این مسیر، راه خودش را پیدا کرده و می‌رود‌. اما وجه اشتراک همه این‌ها را به گمانم یافته‌ام: برای طبیب شدن -طبیبی شایسته- اشتیاقی نسبتا عمیق و شهامتی تمام و کمال نیاز داری.
        

           مشکلات، احساسات و حتی اضطرابی که  یک نفر در شروع کارش به عنوان پزشک می تونه لمس کنه رو بولگاکوف به خوبی روایت کرده. فکر می کنم کمتر کتابی داریم که از این زاویه ی دید صحبت کرده باشه. 

متن روان و جذابه و کتاب بلندی نیست. وقتی تموم میشه، دلتون می خواست که کاش بیشتر از این بود.

اگر کسی در اطرافتون هست که  عضو جامعه ی درمانه و می خواد  به تازگی طرحش رو شروع کنه، احتمالا این کتاب هدیه ی خوبی می تونه براش باشه. 
        

          این کتاب عجیب به دل میشینه طوری که دوست ندارین تموم بشه 🥲
بولگاکوف ، پزشک جوانی که از شهری بزرگ به قصبه دورافتاده و بدون امکانات فرستاده شده و  اولین  تجربه های بالینی خودش رو در قالب شهامت توأم با ترس و اضطراب روایت میکنه . به طوری که از مطالعات  تئوری پزشکی و بدون هیچ تجربه ای مجبور به درمان بیماری های سخت و جراحی میشه و در این راه موفقیت های زیادی به دست میاره. کتاب به زیبایی تجربه های یک پزشک تازه کار  رو به یک پزشک ماهر و با تجربه  به تصویر میکشه. 

        

          گاهی یه کتاب می ره و دقیقا اونجایی که باید توی زندگیت اثر می ذاره، واقعا قصدی برای خوندن این کتاب نداشتم! چی شد که صدام زد و من رو به سمت خودش کشوند؟! واقعا نمی دونم!
اما قطعا این کتاب یکی از اثرگذار ترین کتاب ها برای زندگیِ شخصِ من بود.

        

          کتاب خوبی بود ولی زیاد به دلم ننشست