دستانت را رها بگذار، رها برای لمس کودکانه‌هایی که پشت میله‌هایی فولادین رنگ باخته‌اند. برای درک عواطف باریش، کودکی که کسی را بیرون از زندان ندارد و مجبور است با مادر محکومش‌ روزها و لحظه‌های آغازین حیاتش را در جمع افرادی بگذراند که هر یک در جزر و مد این اقیانوس هراسناک زندگی از نفس افتاده‌اند.
یافته‌هایتان از این کتاب ارزشمند خواهد بود. امید، عشق، وفاداری و کلمات دیگری که شنیدنشان در فضای محبوس و محروس ‌زندان شاید خنده‌ دار باشد. 
دستانتان را رها بگذارید...
      

        لمس اضطراب، ذهن‌آشوبه، تلاش و درماندگی پزشکی جوان در قصبه‌ای دور افتاده. 
درون‌مایه‌ی حوادث و سیر شرح ماجرا همراه کننده و آشنایی بخش است. آشنایی بخش در خصوص پذیرفتن شرایط و تلاش برای بهبود آن. آگاهی بخش برای کسانی که از یک فرد مقامی می‌خواهند بدون هرگونه اشتباه، از یک پزشک جوان تجربه‌ی صدساله می خواهند و از هر بیماری خوب شدنش را بدون انجام مراحل درمان. 
احوال این پزشک جوان خواندنی ست.
      

        پیرمرد هر روز صبح دکل و بادبان‌ها را بر‌می‌دارد، راه می‌افتد سمت قایق و در تلاطم امواج دریا ما را با خود غرق می‌کند. بوی دریا را با هر نفس، از اعماق صفحات کتاب می‌توان شنید. 
پیرمرد، ماهی، دریا، سه کلمه‌ای که  فضا خلق میکنند و شما را مانند گردابی در خود فرو‌می‌برند.
      

        در نگاه اول این کتاب واقعا به نظر من ایده‌آل بود. پاسخی جامع به یک دغدغه‌ی فکری مهم. اینکه از نظر دیگران چگونه هستیم و دیگران درباره‌ی ما چه فکر می‌کنند. برداشت من از خلاصه‌ی مختصر کتاب این بود که قرار است کتاب به من بگوید که چه تصویری از شخصیت انسان در ذهن دیگران وجود دارد و چگونه تفکر درباره‌ی این موضوع نباید به دغدغه‌‌ای عجیب تبدیل شود. سیر تفکری که من در کتاب شاهدش بودم، شروع خوبی داشت. اینکه چرا تفکر بقیه درباره‌ی من مهم است. اما در ادامه وقتی به قسمت راه‌حل‌ها رسیدم، کتاب باید اسم جدیدی برمی‌گزید. چیزی مانند تاریخ اضطراب وضعیت. اینکه در طی زمان چه تلاش‌هایی برای بهبود این وضعیت صورت گرفته و چه نتایجی داشته است، که لزوما نگاه نو و تازه‌ای در باب این مطلب ارائه نمی‌کند و متعاقب آن افراد درگیر این دغدغه کمک شایانی را به دست نمی‌آورند. در هر حال و با اینکه موارد ذکر شده درست و قابل تاملند، کتاب دیدگاه و طرز فکری متعادل با میزان صفحات و گفتمانش ارائه نمیکند. شاید همین راهکارها در تعداد صفحات بسیار کمتری هم قابلیت نشان ‌‌دادن خود را حفظ می‌کردند.