همیشه ترسیده‌بودم از خواندنش!
و انگار که قسمت باشد، امشبی که "پناه" دارم و بیمارم این قصه را به دست گرفتم.
ضعف بیماری و مادربودن، شرایطی ساخت که زخم عمیق‌تری بخورم از خواندن این داستان.
        

          بسم الله

بچه مردم، داستان کوتاهی است از جلال با همان رویکرد نقد اجتماعی که در اکثر آثار او قابل مشاهده و لمس است.
داستان زنی که از شوهر اول خود طلاق گرفته و فرزندی دارد. شوهر جدیدش  اصرار دارد که این بچه را نمی‌تواند تحمل کند و او باید تکلیف بچه را مشخص کند. داستان از همین جا آغاز می‌شود...
سرد و تلخ و دردناک...
لحظه لحظه داستان، قلب مچاله می‌شود، به درد می‌آید و تیزی بی رحمی و قساوت آزارش می‌دهد.

نقدهایی که بر این داستان خواندم بیشتر یا گله از جامعه مردسالار بود یا بیان ظلم‌های به زن. اما حتی یک نفر نگفته بود که کودک، نوزاد، طفل در رحم یا حتی نوجوان و جوان، در زندگی، کوتاه‌ترین دیوار هستند. هر اتفاقی در زندگی مشترک بیفتد، فرزند آسیب جدی‌تری می‌بیند، گاهی با سقط، گاهی بر اثر طلاق، گاهی بد رفتاری والدین و...
اما ظاهراً همه چشم شان را به روی این معضل بسته‌اند...
نمونه‌های این بی‌توجهی در متن کاملا مشهود است. شوهر جدید می‌گوید: من این بچه که مال نره خر دیگری است را نمی‌توانم تحمل کنم. همسایه‌ها پیشنهاد دارالایتام و شیرخوارگاه می‌دهند. مادر کودک می‌گوید: افسوس حالا که از آب و گل درآمده و مشکلاتش را چشیده ام باید ردش کنم. و...
        

          نویسندگی و پردازش خوب کتاب رو، از استرسی که موقع خوندنش میگیریم و حسی که منتقل می کنه، میشه فهمید .
 که آخرش زن چکار کرد با بچه اش
چرا اولین کاری که به ذهنش زده رو انجام داده 
اینقدر بی شوهری براش سخت بوده که از بچه اش به همین راحتی گذشته؟

        

          خیلی خیلی تلخ..
        

          بسی تلخ
        

          بچه مردم، شروعش با یک سواله و همین نزدیکیِ مخاطب و نویسنده را تا یک‌جایی میاره، این صمیمیت شاید تا آخر به صورت توجیه‌طوری بمونه. با همین روند توجیه پیشروی می‌کنه و مخاطب را توی فضای خاصی قرار میده، چون روایتِ اول شخص گذشته هست گاهی اوقات یک احساس رو میگه و بعد توصیف می‌کنه «مثل روند اصلیِ داستان» گاهی هم برعکس. جمله‌بندی و نکاتِ سریع و گاهی مضطربی داره که با فضای داستان خونده. ریشه و پیرنگ قوی‌ای تو داستان غالب هست که همین توی فرم منسجم همراهیش کرده.
یک نکته‌ی غالب هم: مخاطب رو در یک خماریِ خاصی قرار میده و یک‌جورایی نمایان‌گر یک اعتراض با بیانِ داستانی واقع‌گرایانه به‌نظر میاد باشه.
        

          جلال آل احمد توی این داستان نهایت بی انصافی که در حق زنان میشه رو کاملا دقیق و خیلی ترسناک!بیان کرده.
بی انصافی که هنوز هم به شکل‌های گوناگونی ادامه داره.

موقع خوندن داستان واقعا تپش قلب گرفتم و حالم بد میشد اما  امیدوار بودم که آخر داستان جور دیگه ای تموم شه.
هرگز هرگز نمیتونم باور کنم یک مادر چطور میتونه همچین کاری در برابر کودک خردسالش بکنه!
کودکی تنها در خیابان ، پر استرس، وحشت‌زده، نگران،گریان،تنهای تنهای تنهاااا...
داستا به اندازه چند دقیقه خونده شد اما تاثیری که رو روح و فکر آدم میذاره تا مدتها ازبین نمیره!
کاش هیچ مادری مجبور به اینکارها نشه ...
کاش ...

کاش نخونده بودمش فکر و قلبم پر از درد شده ...

        

          نظرات رو که میخوندم خیلیها میگفتن که پایان داستان به خاطر جامعه‌ی مرد سالار اون زمان بود، اما به نظرم این طور نیست، به خاطر نداشتن شجاعت و راحت طلبی‌های اون اشخاص بود در حالی که بین بستگان و آشناهای خودتون هم اگر بگردید میتونید افراد شجاعی رو پیدا کنید که برای چیزی که درست بود مجبور شدن بجنگن و خیلی چیزها رو بخاطرش تحمل کردن، افراد ترسو و راحت طلب هنوز هم زیادن و میتونید ببینید چه راحت به خاطر خواسته هاشون عزیزانشون رو فدا میکنن.
من ۲ بار این داستان رو گوش کردم و هر بار آرزو کردم کاش پایانش تغییر کنه...
        

          خیلی تلخ بود. مخصوصاً وقتی داستان با ماجرای پول تاکسی تموم میشه نه با نگرانی‌های مادر در مورد فرزندش
        

          غیر انسانی
غیر انسانی و غیر انسانی
راوی داستان، مادر است و هیچ حسی نسبت به فرزند خود ندارد و نشان نمی‌دهد. فرزندی که سه سال همراه او بوده است ولی راوی چگونه یاد می‌کند سه سال سختیش تموم شده تازه راحتیش رسیده.. این نگاه مادر به فرزند خود نیست
حتی نگاه مرد به کودک هم نمی‌تواند باشد
این نگاه بیمارگونه‌ نویسنده بود که مخاطب را آزار داد.
و ماست مالی نمی‌کنم چنین اتفاقاتی نیست بلکه هست ولی این خواسته تحمیل خارجی‌ست؛ نباید خواسته مادر  باشد.
متاسفم واسه نویسنده
        

          بچه‌ی مردم یک داستان کوتاه نوشته‌ی جلال آل‌احمد در مورد زنیه که از شوهری که یک پسر ۳ ساله داره طلاق گرفته و با مرد دیگری ازدواج کرده که به هیچوجه اجازه نمیده بچه‌ی زنش تو خونه‌ش زندگی کنه و از زنش میخواد از شر این بچه رها بشه تا بتونه تو این خونه بمونه، تا اینکه زن تصمیم می‌گیره...
پ.ن: من شخصیت زن رو قضاوت نمیکنم چون بخواهیم یا نخواهیم متاسفانه معضلات و مشکلات زنان در ایران یکی دو تا نیست، بخش بزرگیش برمیگرده به حکومت‌ها و دولی که در ایران سر کار بودند: قانون‌گذاری‌ها و فرهنگ‌سازی‌هاشون، برخی نیز برمی‌گرده به غرایض و عواطفِ شخصی آدم‌ها. داستان تلخی بود، اما همونطور که در بالا اشاره کردم اشاره‌ای بود به یک حقیقتِ اجتماعیِ غیر قابل انکار که هنوز هم در جامعه‌ی امروزیِ کشورمون حتی جلوی چشممون در حال رخ دادنه!
        

          ▪️یه داستان کوتاه اجتماعی
خیلی کوتاه بود
در مورد یه مادر که بنا به شرایط الان زندگیش، باید انتخاب کنه با بچه سه ساله‌اش چکار کنه؛ و تصمیمی که در نهایت می‌گیره . 
داستان به پیامدهای طلاق برای زندگی مشترک جدید و فرزندی که از ازدواج قبلی مونده اشاره می‌کنه. 
▪️نظر شخصیم:
با دیدن تعداد صفحاتش، انتظار نداشتم بتونم چیز زیادی از محتواش بردارم و قرار بود فقط چشم‌هام رو از روی متن عبور بدم!
امااااا...
آنقدر برای همون مدت کوتاهی که خوندنش طول کشید، احساساتم رو درگیر کرد که اشکم در اومد. تلخ بود اما دوست داشتم.

▪️نقل قول:
«یک زن چشم و گوش بسته، مثل من، غیر از این چیز دیگری به فکرش نمی‌رسید. نه جایی را بلد بودم، نه راه و چاره‌ای می‌دانستم.»

«خود من هم وقتی کلاهم را قاضی می‌کردم، به او حق می‌دادم.»

«مادل من تخمه نمی‌خوام. تیسمیس می‌خوام.»
        

          جالب بود
        

           نمیتونم بگم تلخ بود چونکه فرای از تلخی بود
موقع خواندنش اینقدر سینه ام تحت فشار بود گفتم الاناس که خون قلبم از چشمام جاری باشه
جدا دردم گرفت
        

          احتمالا زهر هلاهل از این داستان شیرین‌تره...
        

          پس اون عاطفه مادرانه کجا رفت؟!!
شاید به ته خط رسیدن برای اون مادر این شکلی بود، ها؟! ولی باز نمیشه که اینجوری بشه!
        

          موقع خوندنش نفسم بند میومد، چرا انقدر غمگین...
اما خب جناب آل احمد خوب تونسته غم رو به مخاطب انتقال بده
        

          داستان غمناک و تاثیرگذاری بود... و یک مثال جالب برای اینکه چرا اسلام مسئولیت حضانت بچه ها رو به پدر داده و نه به مادر. هرچند غمناک بود ولی خوب بود.

«بچه مردم» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/39153
        

          داستان کوتاهی از جلال آل احمد که به یکی از مشکلات اجتماعی می‌پردازه که البته در گذشته با توجه به جامعه مردسالارانه پررنگ تر بوده