اولین کتاب یا بهتر بگویم، اولین داستانِ کوتاهی بود که از "جلال آل احمد" خواندم
زمان اشتباهی خواندم، دقیقا قبل از خواب🤦🏻‍♀️
و به طبع، تمام شب داشتم خواب آن بچهٔ بی گناه را می دیدم🥺
قلبم چروک شد
هنوز برایش ناراحتم..
این هم زاد پنداری ها و ناراحتی ها و...
همه و همه به خاطر قلم ساده و روان جناب جلال بود
خیلی خیلی ساده نوشته بود
مثل زبان مردم کوچه و خیابان و پایین شهر
و اصلا شخصیت اصلی داستان هم همچون زنی بود
یک زن بی سواد یا کم سواد
که فکر می کرد حتما باید یک شوهری داشته باشد
و به خاطر آن شوهر...
بهتر هست خودتان ادامه را بخوانید
یک داستان کوتاه شش صفحه ای است!
و نویسنده خیلی خوب از کار درش آورده
و راحت به دل می نشیند
فقط خیلی غم انگیز بود...
من که حسابی هم ناراحت شدم و هم اعصابم خرد شد
        

          همیشه ترسیده‌بودم از خواندنش!
و انگار که قسمت باشد، امشبی که "پناه" دارم و بیمارم این قصه را به دست گرفتم.
ضعف بیماری و مادربودن، شرایطی ساخت که زخم عمیق‌تری بخورم از خواندن این داستان.
        

           نمیتونم بگم تلخ بود چونکه فرای از تلخی بود
موقع خواندنش اینقدر سینه ام تحت فشار بود گفتم الاناس که خون قلبم از چشمام جاری باشه
جدا دردم گرفت
        

          بچه مردم داستانی که خوندنش به قلب هر مادری فشار میاره، که این خودش نشون میده جلال چقدر شخصیت مادر رو خوب پرداخت کرده‌. مثل بقیه ی داستان های جلال یک‌نقد اجتماعیِ به آنچه در جامعه اتفاق افتاده... ولی نقدی که خوندنش واقعا حال انسان رو خراب میکنه، مخصوصا که بخاطر مباحث تکنیکی مجبور شدم دوبار بخونمش😔
        

          خداییش افتضاح بود،این چی بود آخه!!!
        

          خیلی خیلی تلخ..
        

          نظرات رو که میخوندم خیلیها میگفتن که پایان داستان به خاطر جامعه‌ی مرد سالار اون زمان بود، اما به نظرم این طور نیست، به خاطر نداشتن شجاعت و راحت طلبی‌های اون اشخاص بود در حالی که بین بستگان و آشناهای خودتون هم اگر بگردید میتونید افراد شجاعی رو پیدا کنید که برای چیزی که درست بود مجبور شدن بجنگن و خیلی چیزها رو بخاطرش تحمل کردن، افراد ترسو و راحت طلب هنوز هم زیادن و میتونید ببینید چه راحت به خاطر خواسته هاشون عزیزانشون رو فدا میکنن.
من ۲ بار این داستان رو گوش کردم و هر بار آرزو کردم کاش پایانش تغییر کنه...
        

          خیلی تلخ..وشاید غیر قابل باور
        

          به نظرم خیلی خوب ننوشته از زبان یک زن. و حتی بدتر از زبان یک مادر. میشه فهمید که نویسنده هیچ وقت تجربه حس مادری رو نداشته.
ولی در کل درد عظیمیه موضوعی که بهش پرداخته.و میشد بهتر بهش پرداخت.
        

          بسم الله

بچه مردم، داستان کوتاهی است از جلال با همان رویکرد نقد اجتماعی که در اکثر آثار او قابل مشاهده و لمس است.
داستان زنی که از شوهر اول خود طلاق گرفته و فرزندی دارد. شوهر جدیدش  اصرار دارد که این بچه را نمی‌تواند تحمل کند و او باید تکلیف بچه را مشخص کند. داستان از همین جا آغاز می‌شود...
سرد و تلخ و دردناک...
لحظه لحظه داستان، قلب مچاله می‌شود، به درد می‌آید و تیزی بی رحمی و قساوت آزارش می‌دهد.

نقدهایی که بر این داستان خواندم بیشتر یا گله از جامعه مردسالار بود یا بیان ظلم‌های به زن. اما حتی یک نفر نگفته بود که کودک، نوزاد، طفل در رحم یا حتی نوجوان و جوان، در زندگی، کوتاه‌ترین دیوار هستند. هر اتفاقی در زندگی مشترک بیفتد، فرزند آسیب جدی‌تری می‌بیند، گاهی با سقط، گاهی بر اثر طلاق، گاهی بد رفتاری والدین و...
اما ظاهراً همه چشم شان را به روی این معضل بسته‌اند...
نمونه‌های این بی‌توجهی در متن کاملا مشهود است. شوهر جدید می‌گوید: من این بچه که مال نره خر دیگری است را نمی‌توانم تحمل کنم. همسایه‌ها پیشنهاد دارالایتام و شیرخوارگاه می‌دهند. مادر کودک می‌گوید: افسوس حالا که از آب و گل درآمده و مشکلاتش را چشیده ام باید ردش کنم. و...
        

          نویسندگی و پردازش خوب کتاب رو، از استرسی که موقع خوندنش میگیریم و حسی که منتقل می کنه، میشه فهمید .
 که آخرش زن چکار کرد با بچه اش
چرا اولین کاری که به ذهنش زده رو انجام داده 
اینقدر بی شوهری براش سخت بوده که از بچه اش به همین راحتی گذشته؟

        

          بچه مردم، شروعش با یک سواله و همین نزدیکیِ مخاطب و نویسنده را تا یک‌جایی میاره، این صمیمیت شاید تا آخر به صورت توجیه‌طوری بمونه. با همین روند توجیه پیشروی می‌کنه و مخاطب را توی فضای خاصی قرار میده، چون روایتِ اول شخص گذشته هست گاهی اوقات یک احساس رو میگه و بعد توصیف می‌کنه «مثل روند اصلیِ داستان» گاهی هم برعکس. جمله‌بندی و نکاتِ سریع و گاهی مضطربی داره که با فضای داستان خونده. ریشه و پیرنگ قوی‌ای تو داستان غالب هست که همین توی فرم منسجم همراهیش کرده.
یک نکته‌ی غالب هم: مخاطب رو در یک خماریِ خاصی قرار میده و یک‌جورایی نمایان‌گر یک اعتراض با بیانِ داستانی واقع‌گرایانه به‌نظر میاد باشه.
        

          جلال آل احمد توی این داستان نهایت بی انصافی که در حق زنان میشه رو کاملا دقیق و خیلی ترسناک!بیان کرده.
بی انصافی که هنوز هم به شکل‌های گوناگونی ادامه داره.

موقع خوندن داستان واقعا تپش قلب گرفتم و حالم بد میشد اما  امیدوار بودم که آخر داستان جور دیگه ای تموم شه.
هرگز هرگز نمیتونم باور کنم یک مادر چطور میتونه همچین کاری در برابر کودک خردسالش بکنه!
کودکی تنها در خیابان ، پر استرس، وحشت‌زده، نگران،گریان،تنهای تنهای تنهاااا...
داستا به اندازه چند دقیقه خونده شد اما تاثیری که رو روح و فکر آدم میذاره تا مدتها ازبین نمیره!
کاش هیچ مادری مجبور به اینکارها نشه ...
کاش ...

کاش نخونده بودمش فکر و قلبم پر از درد شده ...

        

          خیلی تلخ بود. مخصوصاً وقتی داستان با ماجرای پول تاکسی تموم میشه نه با نگرانی‌های مادر در مورد فرزندش
        

          غیر انسانی
غیر انسانی و غیر انسانی
راوی داستان، مادر است و هیچ حسی نسبت به فرزند خود ندارد و نشان نمی‌دهد. فرزندی که سه سال همراه او بوده است ولی راوی چگونه یاد می‌کند سه سال سختیش تموم شده تازه راحتیش رسیده.. این نگاه مادر به فرزند خود نیست
حتی نگاه مرد به کودک هم نمی‌تواند باشد
این نگاه بیمارگونه‌ نویسنده بود که مخاطب را آزار داد.
و ماست مالی نمی‌کنم چنین اتفاقاتی نیست بلکه هست ولی این خواسته تحمیل خارجی‌ست؛ نباید خواسته مادر  باشد.
متاسفم واسه نویسنده
        

          ▪️یه داستان کوتاه اجتماعی
خیلی کوتاه بود
در مورد یه مادر که بنا به شرایط الان زندگیش، باید انتخاب کنه با بچه سه ساله‌اش چکار کنه؛ و تصمیمی که در نهایت می‌گیره . 
داستان به پیامدهای طلاق برای زندگی مشترک جدید و فرزندی که از ازدواج قبلی مونده اشاره می‌کنه. 
▪️نظر شخصیم:
با دیدن تعداد صفحاتش، انتظار نداشتم بتونم چیز زیادی از محتواش بردارم و قرار بود فقط چشم‌هام رو از روی متن عبور بدم!
امااااا...
آنقدر برای همون مدت کوتاهی که خوندنش طول کشید، احساساتم رو درگیر کرد که اشکم در اومد. تلخ بود اما دوست داشتم.

▪️نقل قول:
«یک زن چشم و گوش بسته، مثل من، غیر از این چیز دیگری به فکرش نمی‌رسید. نه جایی را بلد بودم، نه راه و چاره‌ای می‌دانستم.»

«خود من هم وقتی کلاهم را قاضی می‌کردم، به او حق می‌دادم.»

«مادل من تخمه نمی‌خوام. تیسمیس می‌خوام.»
        

          موقع خوندنش نفسم بند میومد، چرا انقدر غمگین...
اما خب جناب آل احمد خوب تونسته غم رو به مخاطب انتقال بده
        

          داستان کوتاهی از جلال آل احمد که به یکی از مشکلات اجتماعی می‌پردازه که البته در گذشته با توجه به جامعه مردسالارانه پررنگ تر بوده 
        

          بسم رب الحسین 🩵 
وای که چه داستان زیبایی بود . نمی‌دونستم دلم برای بچه بسوزه یا مادرش .خیلی داستان غم انگیز اما قابل تاملی بود چقدر جدایی یک مادر از بچه می‌تونه سخت باشه و چه اتفاقی باید برای یک زن بیفته که بتونه از بچش بگذره