یادداشت طاها ربانی

        این روزها (و بلکه این سال‌ها) تمرکزم به خواندن کتابی عمیق‌تر از چنین کتاب‌هایی نمی‌کشد. و، خوب، در این رده، کتاب‌های ضابطیان به‌اندازه‌ی کافی راضی‌کننده هست. 
قلم روان، بدون سیخ و سنبه (به قول ما. یعنی از خواندنش آزاری نمی‌بینی. طعن و تکه‌اندازی سیاسی و مذهبی و غرهای روسنفکرانه ندارد.)، همراه با میزان مناسبی از اطلاعات (یاد سفرنامه‌ای به افغانستان می‌افتم که نویسنده‌ی انسان‌شناسش چقدر اطلاعات زائد و بی‌ارزش داخل کتاب چپانده بود). 
خلاصه که ضابطیان خواننده‌اش را اذیت نمی‌کند و همنشین ملایمی برای چند ساعت فراغتِ کم‌تمرکز فراهم می‌آورد. این هنر زیادی می‌طلبد.