اولین چیزی که توجهمو جلب  کرد اسم کتاب بود و بنظرم بهترین اسمی بود که نویسنده می‌تونست انتخاب کنه بطوری که بارها در بخش های مختلف داستان به این موضوع اشاره شده.
جزییاتی که نویسنده بیان می‌کنه  باعث شده شخصیت ها، مکان ها و اتفاقات بطور واضح در ذهن خواننده شکل بگیره و گاهی حس می‌کنی به عنوان شاهد تمام ماجرا اونجا حضور داری... در کنار مقتولین، قاتلین، اتاق بازجویی و...
بنظرم تنها ضعف داستان شاید این موضوع باشه که گاهی اوایل داستان ممکنه کسل کننده  و گیج کننده باشه.
        

          صفحه اصلی

ادبیات

سه‌شنبه ۱۰ آبان ۱۴۰۱ - ۲۳:۰۰



تلفیق زیبای خیال و واقعیت در «در کمال خونسردی»

کتاب «درکمال خونسردی» نوشته ترومن کاپوتی، در ابتدا به شیوه یک روزنامه‌نگاری فرم گرفته به طوری که اطلاعات اولیه به طور دقیق گردآوری شده‌اند و در مرحله بعد با هنرمندی یک نویسنده رمان روایت می‌شود.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، کتاب «در کمال خونسردی» ترومن کاپوتی را به ستاره‌ای در ادبیات تبدیل کرد و به عنوان شناخته‌شده‌ترین و بهترین اثر وی باقی ماند.

کاپوتی این کتاب را به عنوان اولین رمان غیرداستانی که تا آن زمان نوشته شده بود به خوانندگان معرفی کرد. در این اثر شخصیت‌ها و طرز زندگانی آنها و نیز مکان‌هایی که داستان در آن جریان دارد به طور باور نکردنی قابل لمس هستند و خواننده به راحتی با آنها احساس همدردی و یکی‌ شدن می‌کند. کتاب در ابتدا به شیوه یک روزنامه‌نگاری فرم گرفته به طوری که اطلاعات اولیه به طور دقیق گردآوری شده‌اند و در مرحله بعد با هنرمندی یک نویسنده رمان روایت می‌شود.

کتاب «در کمال خونسردی» به روایت یک حادثه قتل واقعی که در شهرستان فینی در غرب کانزاس و بین سال‌های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۵ اتفاق افتاده بود، می‌پردازد. در شب ۱۴ نوامبر ۱۹۵۹، دو مرد وارد خانه‌ای در هلکمب کانزاس شده و چهار تن از اعضای خانواده کالتر را که خانواده‌ای ثروتمند و مورد احترام در فینی بودند، به قتل می‌رسانند. غیرمترقبه بودن آشکار و خشونت بی‌اساس این حادثه، چیزی که به ندرت در این منطقه از کانزاس رخ می‌داد، جامعه اطراف را شوکه و آشفته کرد. به طوری که ساکنان آن منطقه مشاهده کردند زندگی آرام و صلح‌آمیز آنها ناگهان توسط خبرنگاران، رسانه‌ها و چشمان بیدار مردم سراسر ایالت متحده مورد هجوم قرار گرفته است.

اطلاع کاپوتی از این‌ماجرا باعث شد مثل یک کارآگاه قدیمی و کلاسیک قدم به قدم در پی سرنخ‌ها برود. پس از دستگیری قاتلان پرونده هم طی ماه‌های زیادی با آنها به مصاحبه پرداخت.
دو قاتل پرونده‌ی کلاترها -که پری ادوارد اسمیت و ریچارد یوجین هیکاک نام داشتند- صرف کرد. حاصل، شاهکاری شد که اکنون مقابل شما قرار دارد: کتاب در کمال خونسردی، دومین کتاب پرفروش جنایی تاریخ..
ترومن کاپوتی پیش از آن که پلیس بتواند قاتل‌ها را دستگیر کند، خود را به محل حادثه رساند، و نوشتن رمانش را بعد از دستگیری آن‌ها و همچنین تا زمانی که حکم اعدام‌شان به اجرا درآمد‌ پی گرفت. به گواه برخی از شاهدان، کاپوتی رابطه‌ی نسبتاً عمیق و نزدیکی با یکی از زندانی‌ها، پری ادوارد اسمیت، برقرار کرده بود. ترومن کاپوتی بارها به زندان سر می‌زد و با او مصاحبه می‌کرد.
ـ

        

          از ده روایت مهمی که فرم و محتوای ادبیات به قبل و بعد از اون‌ها تقسیم می‌شه!
        

          خیلی قشنگ بود خوشحالم تصمیم گرفتم بخونمش چون از اون دسته کتاب هایی بود که ادم یه تیکه از وجودش رو لای اون کتاب جا میذاره. 
انتقادی که میتونم بهش وارد کنم پاراگراف های طولانی و گاها حجم بالایی از توصیف های غیر ضروری بود. 
این کتاب از اون دسته کتاب های جنایی نیست که پر از معما و پیچش داستانی باشه،  درواقع داستان خیلی سر راستی داره و تو از اوایل داستان پایانش رو میدونی، ولی این  مسئله ذره ای از جذابیت داستان رو کم نمیکنه که این هنر واقعی کاپوتی رو نشون میده.
 واقعی بودن داستان این کتاب باعث تاثیرگذاری بیشتر در خواننده میشه. در کمال خونسردی بیشتر از اینکه برای من یک اثر جنایی باشه راجب پیچیدگی شخصیت انسان ها و روابط انسانیه. 
نویسنده بخوبی تونسته داستان شخصیت های مختلف رو به طور موازی پیش ببره. 
برای درک بهتر پیشنهاد میکنم بعد مطالعه کتاب فیلم Capote رو تماشا کنید. 
 

        

          ۱_لحن نویسنده بی‌طرف است. ارجاع به دیالوگ ها، ارائه‌ی مدرک، توصیف دقیق کراکترها انگار که دخیل در پرونده‌ی جنایی باشند، و این که راوی اغلب خصوصیات قابل مشاهده را به عنوان توصیف شخصیت‌ها بیان می‌کند و برای زدودن سوگیری شخصی، باقی خصوصیات را در دیالوگ‌ها و اذعان‌های خود افراد در کروشه می‌گذارد یا این که به صراحت از دیالوگشان نتیجه می‌گیرد. این یعنی متن کتاب شفاف است‌. و این که راوی خدا یا پیشگو نیست، انسانی بی‌طرف است که بلد نیست ذهن آدم‌ها را بخواند‌، دایره‌ی اطلاعاتش محدود است به منابع خبری یا مشاهداتش. شبیه مکالمه‌ای ظبط شده که سرنخ‌هاش را کاراگاه یا ژورنالیستی که در نقش راوی داستان است، دارد پیدا می‌کند. می‌توانم تصور کنم تکه ‌هایی از این داستان در روزنامه‌ی محلی هولکوم چاپ شده باشند‌، متن کتاب و شیوه‌ی روایتش بی‌شباهت به گزارشی خبری نیست، یعنی این که داستان تا این حد نزدیک به گزارش جنایی نوشته شده سطح باورپذیری و واقع‌گرایی آن را بیش‌تر می‌کند.
۲_وجدان دقیقاً چیست؟ چرا زندانی ها بعد از آن همه جرم دوباره می‌خواهند از زندان فرار کنند؟ آیا وجدان و امید به بقا منشاء مشترکی دارند؟
۳_اشاره به کودکی آدم‌ها و بیان قدم به قدم این که چی شد که این آدم قاتل شد، قاتل را کسی شبیه به ما نشان می‌دهد، کسی که علیرغم گناهکار بودنش می‌شود برایش دل سوزاند. همان قدر که ما می‌توانیم دربرابر خطاهایمان به خودمان حق بدهیم، می‌توانیم موقع خواندن کتاب آن دلسوزی عمیق را احساس کنیم و احساس کنیم که می‌شود برای این کثافت‌ها دل سوزاند چون آدمند، چون مثل ما اند و ما می‌توانستیم یکی از آن‌ها باشیم. دیدگاهی واقع‌بینانه و خارج از تعصبات اخلاقی، که باعث می‌شود آن حس دوگانه‌ای که پری به مقتولش دارد، این که دلش برای مردی که گلویش را می‌برد می‌سوزد، این وجدان غریب، در ما هم بیدار شود: می‌دانیم پری آدم‌کش است ولی برایش دل می‌سوزانیم چون می‌دانیم این آدم چیزی توی خودش دارد، می‌دانیم چیزی در این آدم در هم شکسته. ما می‌توانیم فارغ از قضاوت اخلاقی با کسی همدلی کنیم و این قابلیتی عجیب است که هم‌زمان انسانی است و غیرانسانی. همدلانه است اما بی‌توجه است به معیارهای متعصبانه‌ی اخلاقی.
من فکر می‌کنم دلیل گفتن پیشینه‌ی شخصیت‌ها این است که کتاب به طرز دیوانه‌وار وخوشایندی شخصیت محور است و انسانی. شما می فهمید سیر علت و معلول اتفاقات بیرونی، از جایی درون آدم‌ها نشات می‌گیرد، و چیزی درون آدم‌ها و واکنش‌شان به محیط هست که وابسته است به اتفاقات بیرونی. این رفت و برگشت بین آدم و محیط پیرامونش را در جایی که زندگینامه‌ی پری محسوب می‌شود به خوبی دیده می‌شود: پدر پری از مادرش جدا می‌شود، پری تصمیم می‌گیرد فرار کند، پدر پری پری را به خانه می‌برد، پری با پدرش دعوا می‌کند، پدرش آرزو می‌کند هرگز نبیندش و پری فرار می‌کند، برای همیشه.
از طرفی، سوالم این است که آیا دادگاه باید قاتلی را، مجرمی را که به خاطر اتفاقی یا ویژگی‌ای در خودش که از کنترلش خارج‌ است، مرتکب جرم شده، مجرم بداند، به این معنا که او با اراده‌ی خودش جرم انجام داده؟ یعنی با وجود این که ریشه‌ی مجرم شدن در شرایط زندگی او پیدا می‌شود و این یعنی اگر مثلاً یک قاتل درمورد این که فلان اختلال روانی را دارد یا مثلاً درمورد تروماهای کودکی‌اش نمی‌توانسته کاری بکند، و شرایط بیرونی باعث شده هیچ کاری برای نجات خودش از این شرایط نتواند بکند، این باعث می‌شود که ما نتوانیم آدم‌ها را تماماً در چیزی که الان هستند مختار بدانیم؟ و آیا اصلاً آدم در برابر ساختار و شرایط جامعه‌اش تصمیم‌گیر است و اراده‌مند یانه؟ آیا آدم‌ توی خودش چیزی مستقل از شرایط بیرونی دارد که می‌تواند با آن تصمیم‌گیری کند، یا آن که توان تصمیم‌گیری‌اش را هم جامعه به او بخشیده، و به طور خلاصه اگر دو نفر را در شرایطی کاملاً یکسان قرار دهیم آیا تصمیم‌های مختلفی می‌گیرند و آیا ساختار ذهنی متفاوتی خواهند داشت یا نه؟

اراده‌مند بودن یا نبودن، قدرت تشخیص داشتن یا نداشتن، در حکم دادگاهی‌اش فقط در دو گزینه تعریف شده بود: داشتن قدرت تشخیص خوب و بد و نداشتنش. آقای روانپزشک توی دادگاه گفت مطمئن نیست که پری موقع قتل کردن قدرت تشخیص خوب و بد را داشته یا نه. من فکر می‌کنم مسئله تفکیک قدرت تشخیص داشتن و قدرت عمل داشتن است. پری با همه‌ی چالشی که درموردد وجدان خودش داشت می‌توانست بفهمد که در وجدانِ جامعه‌ قتل کار غیراخلاقی‌اش محسوب می‌شود، اما چیزی توی او، یک جور اختلال شخصیتی، آنطور که آقای روانپزشک توی دادگاه گفت، باعث شد بتواند کار را انجام بدهد. آیا پری نسبت به آن چیز اراده‌ای داشته؟ نه. 
متهم تا کجا متهم است؟ آقای روانپزشک این‌جا دارد حکم می‌کند که این دوتا کثافت اگرچه دوار جنون آنی نبوده‌اند اما آدم‌های سالمی هم نبوده‌اند. مجموعه‌ای از اتفاقات وحشتناک در زندگی‌شان، نداشتن حمایت بیرونی و وضع ناپایدار درونی‌شان باعث شده قتلی بدون انگیزه‌ی مشخص انجام دهند، باعث شده تقریباً هیچ حسی نسبت به کار غیراخلاقی خودشان، چیزی که ما علی‌الحساب وجدان می‌نامیمش، نداشته باشند. آیا این یعنی این دوتا کثافت وظیفه‌ی اخلاقی‌ای دارند و مستحق مجازات اند؟ آیا نداشتن وضع ناپایدار روانی توجیه مناسبی‌ست برای مشته نشدن این دوتا قاتل؟ من فکر می‌منم در این مورد مسئله‌ی دوگانه‌ی جبر یا اختیار مطرح است. 

و دیگر این که مسئله این است که آیا دسته‌بندی مشخص و اخلاقی و صریحی وجود دارد که آدم‌ها را به 
 خوب و بد تقسیم کند؟ مثلاً پری کاملاً آدم بدی است؟ پری کارهای بدی انجام داده، اما فارغ از دلیل و توجیهی که می‌تواند برای انجامم کارهاش بیاورد، آیا انجام دادن یک یا چند رفتار بد  یعنی یک آدم آدم بدی‌ست و می‌شود بد بودن را به موقعیت‌های آینده‌ی او هم تعمیم داد؟ آیا شخصیت افراد با اعمالشان ساخته می‌شود یا آدم چیزی، ذاتی ورای اعمالش دارد که می‌تواند فارغ از اعمال یک فرد، خوب یا بد باشد؟ شاید هدف نویسنده از پرداختن این شکلی به شخصییت پری این بوده که همین درگیری برای ما ایجاد شود. پری آدم دوست‌داشتنی‌ای‌ست و به طرز دل سوزاننده‌ای بدبخت. به قول خودش خیلی  باهوش است و چیزی در او وجود دارد که هیچکس به جز دوست کشیش‌اش می‌تواند درک کند، به قول خودش می‌توانست درس بخواند، می‌توانست نوازنده شود و این قلب ما را به درد می‌آورد. آیا کسی که به خاطر بدبختی‌اش کارهای غیراخلاقی‌ای کرده، باید بمیرد؟
آدم‌ها هرچقدر هم ترسناک باشند خانواده‌ای دارند، پدر و مادری، که ممکن است حس دوگانه‌ای بهشان داشته باشد: دلسوزی توام با نفرت. و فکر می‌کنم نویسنده اسن جا می‌خواهد این نقش را برای ما بازسازی کند.
 
۴_جالب این است که اتفاقات اگرچه به ترتیب گفته می‌شودند اما ما تا اواخر کتاب و اقرار خود قاتلان، از صحنه‌ی قتل بی‌خبریم. و فکر می‌کنم ابهامی که ار جزییاتش داریم ما را به طرز خوشایندی به خواندن ادامه‌ی کتاب وادار می‌کند.

آیا اعدام اخلاقی‌ست؟5-
یک خبرنگار به دیگری می‌گوید که به نظر نمی‌رسید هیکاک موقع مردن دردی کشیده باشد. یک حرامزاده‌ی پررو بود. آن یکی می‌گوید زیاد مطمئن نیست چون صدای نفس زدنش را شینده است. اولی جواب می‌دهد که اگر درد را حس کند که دیگر انسانی نیست. آیا فقط درد کشیدن یا نه است که مجازات اعدام را غ انسانی می‌کند؟ چرا؟
انگار کسی که درد می‌کشد به خاطر توان همدلی‌ای که ما داریم، به نظرمان یک بچه‌گربه‌ی معصوم می‌رسد و این دل‌سوزاننده است و یک لحظه فراموشمان می‌شود که اصلاً یارو حقش بوده یا نه. انگار برای همین است که خبرنگار اولی موقع حرف از درد کشیدن درمورد این که هیکاک آدم بدی بوده صحبت می‌کند، چون انگار مظلوم بودن و بی‌گناه بودن، درد کشیدن و بی‌گناه بودن در ذهنمان با هم یک جور هم‌نشینی دارند. بی‌گناه نبود و درد هم نکشید. به خودش یادآوری می‌کند هیکاک آدم بدی بود تا اصلا مظلوم بودنش را مظرح نکند. 

و اما، بعد از این همه حرف و حرف و حرف، آیا باید برای این کثافت‌ها دل سوزاند یا نه؟ راوی پاسخی به این سوال و هیچ سوال دیگری که برایتان پیش می‌آید نمی‌دهد. راوی بی‌طرف است، راوی ژورنالیستی است که یک موضوع مهم خبری را روایتی داستانی می‌کند. راوی می‌خواهد از زوایه‌ای متفاوت با مطبوعات این مسئله را تعریف کند، طوری که یک جرم، یک اتفاق خبری، تبدیل شود به یک داستان، داستانی که شخصیت دارد و آن شخصیتِ داستان است که می‌شود با او هم‌دل بود نه یک مجرم که عکسش توی روزنامه‌هاست. داستان و مواجهه‌ی بی‌طرفانه با یک شخصیت از آن جهت که شخصیت است و از آن جهت که انسان است انگار تنها زاه است یرای هم‌دل بودن با کسی که همه‌جوره انگشت اتهام به سمت اوست.
        

          ترومن کاپوتی در 30 سپتامبر 1924 چشم بر جهان گشود و در 25 اوت سال 1984 رخت از جهان بربست. آثار این نویسنده‌ی آمریکایی از چنان محبوبیتی برخوردار بود که اقتباس‌های سینمایی متعددی از آن‌ها صورت گرفت. از جمله فیلم‌هایی که با اقتباس از آثار ترومن کاپوتی ساخته شده‌اند، می‌توان به فیلم بی‌گناهان (The Innocents)، صبحانه در تیفانی (Breakfast at Tiffany’s) و در کمال خونسردی (In Cold Blood) اشاره کرد.
داستان کتاب در کمال خونسردی رؤیایی آمریکایی است که به کابوسی آمریکایی بدل می‌گردد. ترومن کاپوتی تصویری واضح از دوگانگی عمیق زندگی آمریکایی ارائه می‌کند.
شاهکار… خون را سرد می‌کند و هوش و حواس را به بازی می‌گیرد.
        

          این ترجمه یا ترجمه‌ی نشر چشمه؟
        

          پایان .
( شیوا ) 
در مورد قتل یه خانواده اس که نویسنده این کتاب ۶ سال از عمرشو میزاره پاش و کلی زحمت میکشه تا in cold blood
خلق میشه .
رمانی که خبرنگاری و نویسندگی حرفه ای رو میزاره کنار هم و بخش اعظم خاص بودنش برای همینه !
از اون کتاباس که فیلم شده 
و از نویسنده اشم فیلم ساختن 
اگر خوندید فیلما رو هم میتونید ببینید
👌 البته  تا حدودی صریح و رک بود  شاید به مذاق اهل نرمش خوش نیاد 👀
        

          چند وقت پیش تو گشت و گذارم لابه‌لای مجله‌های نیویورکر، به یه داستان سریالی برخوردم؛ «در کمال خونسردی» نوشته ترومن کاپوتی. داستانی که یک داستان نبود بلکه گزارش یک جنایت بود!
همین جا بود که فهمیدم باید سراغ این کتاب برم، همونجوری که یک روز صبح کاپوتی تو یه روزنامه چشمم به تیتر هولناکی می‌خوره. قتل چهار نفر از اعضای یک خانواده در ایالت کانزاس، بدون وجود دلیل مشخص. کاپوتی اون روز صبح تصمیم می‌گیره این پرونده مخوف رو دنبال کنه و این کار رو با همراهی هارپر لی (نویسنده کشتن مرغ مینا که اتفاقا یکی از ده تا کتاب محبوبمه) جلو ببره، مسیری که برای اون ۶ سال طول ‌می‌کشه.
خب کتاب واقعا فوق‌العاده بود. روایت از دو وجه شروع می‌شه؛ قاتلین و مقتولین. دوربین داستان خیلی ظریف و درست بین اون‌ها می‌چرخه و ما هر فصل رو با همراهیشون جلو می‌بریم. این که همه چیز رو می‌دونیم، از زندگی تمیز و صمیمانه و مرگ وحشتناک مقتولین و زندگی غم‌انگیز و کودکی غمگین قاتلین، قضاوت رو سخت‌تر می‌کنه. کاپوتی از ما می‌خواد قضاوت کنیم بدون این که این سوال رو مستقیم مطرح کنه. ما رو جای تک تک اعضای شهر، هیئت منصفه، قاضی، وکلا و حتی هم بندی‌ها می‌ذاره و ما قضاوت می‌کنیم. 
کتاب در عین زیبایی سخت بود. من اصلا «در کمال خونسردی» اون رو نخوندم. حتی اگه حساسیت عاطفی بالا و اضطرابم رو هم در نظر نگیرم. 
#در_کمال_خونسردی رو پیشنهاد می‌کنم، یه شاهکار بود، شاهکاری که حتی‌ خود کاپوتی هم نتونست تکرارش کنه.
        

          نویسنده تسلطی ناب به جزییات دارد وقتی کتاب را میخوانیم انگار با فیلمنامه ای کامل طرف هستیم
        

          به نام او

بهترین کتابی که در این یکی دو ماه خواندم همین کتاب بود. پیش از این با اینکه سه چهار کتاب از ترومن کاپوتی داشتم ولی چیزی از او نخوانده بودم. اول «صبحانه در تیفانی» را خواندم و لذت بردم و بعد هم «در کمال خونسردی» را.  تجربه جالبی بود.

اول که خلاصه داستان را خواندم با خود گفتم کاپوتی چطور چنین داستان سرراستی را در این تعداد صفحه، که به‌نظرم زیاد می‌آمد، گنجانده است؟ چه گفته که اینقدر طولانی شده؟ داستان این کتاب که براساس واقعه‌ای حقیقی در یکی از ایالت‌های امریکا است، ماجرای قتل چهار نفر از اعضای یک خانواده در دهه پنجاه میلادی است. کاپوتی بعد از فهمیدن خبر، به محل وقوع جرم می‌رود و شش سال تمام گزارش تهیه می‌کند، مشاهداتش را می‌نویسد و با افراد مختلف از جمله قاتلان مصاحبه می‌کند تا از میان یادداشت‌هایش به «در کمال خونسردی» می‌رسد. کتابی که خود او نام «رمان واقع‌گرایانه»* را برای آن انتخاب می‌کند.

هنر کاپوتی در این داستان جنایی پرداخت هنرمندانه داستانی است که همگان آن را می‌دانند. یعنی کاپوتی از این امتیاز که خوانندگان خود را با گره‌های داستانی و روایی غافلگیر کند بی‌بهره است. او باید یک واقعه را که همه چیز آن مشخص است به‌نحوی جذاب و وفادارانه، یعنی بدون دخالت تخیل خود، به مخاطب عرضه کند. کاری که به‌نظر من با استادی تمام انجام می‌شود. و پس از خواندن کتاب تعداد بالای صفحات کتاب هم توجیه‌پذیر می‌نماید البته به‌غیر از برخی از فرازها که اندکی مطول به‌نظر می‌رسد. چرا که نویسنده به مسئله‌ای ساده، از این دست جنایات حداقل در امریکا به‌وفور رخ می‌دهد، نگاهی عمیق و همه‌جانبه دارد. تو پس از خواندن کتاب هم با مقتولان احساس نزدیکی می‌کنی و هم با قاتلان، کسانی که به‌شکلی دیگر در جامعه امریکا مظلوم واقع شده‌اند.

آخرین نکته هم در مورد ترجمه است من در میان ترجمه‌های موجود در بازار قلم نصرالله مرادیانی را بیش از دیگران پسندیدم. و با نگاهی گذرا به متن اصلی احساس کردم که از بقیه دقیق‌تر است.

*non-fiction novel
        

          علاقه مندان به داستان های جنایی ...!!!
شاید بد نباشه یک بار هم داستانی از یک جنایت واقعی بخونید .
اینطوری با ابعاد دیگه ای  از ماجرا آشنا میشید .
شخصیت ، زندگی قربانی ها و آرزو هاشون ، همینطور زندگی قاتل یا قاتلان و دیدگاهشون به دنیا و اطرافیانشون .
روند طولانی و خسته کننده پیدا کردن مظنونین ،باز جویی ها و در نهایت پیدا کردن قاتلین واقعی و دادگاهی شدن...
در کل میفهمید که جنایت واقعی قرار نیست مثل رمان های جنایی ای باشه که میخونید..
        

          ترومن کاپوتی رو اکثرا با کتاب صبحانه در تیفانی میشناسند ولی تو این کتاب شاهد روایت‌گری بی‌نظیر و متفاوتی از این نویسنده هستیم.
در این روایت با آبادی هالکم از کانزاس آشنا می‌شویم و خانواده‌ی آقای هربرت ویلیام کلاتر، مردی جوان و بسیار فعال در زمینه‌ی کار و زندگی... ولی در یک اقدام بی‌رحمانه قاتلان او را مجبور به بستن دست و پای همسر و فرزندان خود می‌کنند و به طرز وحشتناک و دردناکی به قتل می‌رسانند. حال راوی در حال روایت و توضیحی از زندگی کلاترهاست و در جستجوی قاتل یا قاتل‌ها و انگیزه‌ی دیوانه‌وار آن‌ها برای این‌کار... در قسمت‌های آخر کتاب به بررسی زندگی قاتل یا قاتل‌ها پرداخته شده که ذهن خواننده به شدت درگیر می‌شود ، خصومت آن‌ها و هدف و شریک قتلی که به همان اندازه دیوانه باشد از کجا آب می‌خورد.

جزو لیست برترین رمان های انگلیسی گاردین
        

          داستان کتاب در واقع روایتی هست از  قتل هایی که در یک دهکده اتفاق افتاده و براساس واقعیته و در واقع چیزی که باعث تاثیر خیلی عمیق تر کتاب میشه، همین واقعی بودنشه...نویسنده داخل کتاب از تک تک مقتولان و قاتل یا قاتلان  توضیح کاملی رو ارائه می‌ده. ازونجایی که نویسنده کتاب رو در سال ۱۹۵۹ نوشته، میشه یه اثر کلاسیک هم به حسابش آورد. و  خب فصل اول کتاب شاید بخاطر همین کلاسیک بودن یا دلایل دیگه  کند بود و  به نظر میومد شامل توضیحات اضافی و حوصله سر بر هست ،اما وقتی در ادامه داستان رو به جلو میره هم روند کتاب سرعت میگیره و هم تا حدی دلیل اینکه نویسنده  برای این فصل تا این اندازه وارد جزئیات شده تا حدودی مشخص میشه...و باعث میشه درک بهتری از حادثه داشته باشیم...بااینکه اوایل کتاب جلوی خودمو می گرفتم که کتاب رو کنار نگذارم اما کم کم با کتاب انس گرفتم و یه جورایی با توصیفات عمیق کاپوتی شخصیت هارو می‌فهمیدم...دلیل رفتارشون رو درک می کردم و گاهی قلبم فشرده می شد و گاهی عصبانی می شدم و در کل عواطف مختلفی رو در طول خوندن کتاب تجربه می کردم...یه موضوعی هم که به این روند کمک کرد این بود که عکس قاتل و مقتولان در اینترنت موجود بود و نیازی به تصور کردن و ..‌.نبود. در کل خوشحالم که این کتابو خوندم  و اینو مدیون کسایی بودم که این کتاب رو برای همخوانی انتخاب کردند...وگرنه خودم الان سراغش نمی رفتم و اگر هم می رفتم شاید بعد از یه زمانی کنار میگذاشتمش.
        

          خط داستانی باحالی داشت ولی یجاهایی آدم حوصلش سر می‌ره از خوندنش
        

          در یک شب عادی در شهر کوچک هالکم کانزاس، جایی که مردم درب خانه‌هایشان را قفل نمی‌کردند و فضایی گرم و صمیمی حاکم بود، در پانزدهم نوامبر ۱۹۵۹، مرگ با خونسردی تمام به خانه خانواده کلاتر وارد شد و همه چیز را زیرورو کرد...

خانواده کلاتر - پدر، مادر و دو فرزند جوان و بااستعدادشان - به شکلی وحشیانه به قتل رسیدند. دو مرد به نام‌های پری و دیک از فاصله نزدیک با شاتگان به آن‌ها شلیک کردند. اما داستان به همین جا ختم نمی‌شود...

کاپوتی در این کتاب به جای ارائه یک گزارش سطحی و سرگرم‌کننده، به عمق روانشناختی ماجرا می‌رود. او برای اولین بار به جای تمرکز صرف بر «چه اتفاقی افتاد»، به «چرا این اتفاق افتاد» می‌پردازد. این کتاب که در ژانر رمان غیرداستانی (nonfiction novel) نوشته شده، به نوعی پدر ژانر جنایت واقعی (true crime) محسوب می‌شود.

کاپوتی شش سال کامل را صرف تحقیق، مصاحبه و بررسی این پرونده کرد. قتلی عجیب که انگیزه مشخصی نداشت و هیچ سرنخ واضحی هم برای پلیس باقی نگذاشته بود. او با ترکیب دقت یک روزنامه‌نگار و مهارت‌های یک رمان‌نویس، شاهکاری خلق کرد که هم مستند است و هم ادبی. توصیفات دقیق شخصیت‌ها، مکان‌ها و فضای روانی رویدادها، این کتاب را به اثری چندبعدی تبدیل می‌کند.

نکته جالب اینجاست که کاپوتی کتاب را به شکلی بیطرفانه نوشته و پاسخ قطعی به خواننده نمی‌دهد. در عوض، سوالات مختلفی در ذهن خواننده ایجاد می‌کند - سوالاتی که می‌تواند نگاه ما به مسائل را کاملاً تغییر دهد.

آیا یک قاتل به دنیا می‌آید یا ساخته می‌شود؟ آیا ممکن است کسی همزمان هم قربانی باشد هم قاتل؟ رسانه‌ها معمولاً قاتلان را به شکل هیولاهایی غیرانسانی نشان می‌دهند، اما کاپوتی در این کتاب دوربین را ۱۸۰ درجه می‌چرخاند و آن را به سمت جامعه می‌گیرد. او به ما یادآوری می‌کند که هر جنایتی دو صحنه دارد: لحظه وقوع و سال‌ها بی‌عدالتی که به آن منجر شده است.

وقتی کتاب را می‌خوانید،به این فکر میکنید که آیا اگر فرد دیگری در آن شرایط بود بهتر عمل می کرد؟ البته کتاب به این نکته هم اشاره دارد که گاهی برخی افراد، با وجود شرایط زندگی نسبتاً مناسب، به دلیل مشکلاتی مثل بیماری‌های روانی یا آسیب‌های مغزی ممکن است مرز بین خوب و بد را تشخیص ندهند.

یکی از جنبه‌های جالب کتاب، نگاه آن به سیستم قضایی است. آیا هدف سیستم، برقراری عدالت است؟ یا اصلاح مجرم؟ یا تنبیه و انتقام؟ و رسانه‌ها در این میان چه نقشی بازی می‌کنند؟ گاهی آن‌ها شخصیت‌ها را یا کاملاً سفید نشان می‌دهند یا کاملاً سیاه، و جنایت را به یک «نمایش» تبدیل می‌کنند بدون اینکه تحلیل عمیقی ارائه دهند.

اگرچه کتاب بسیار قوی است، اما یک نقطه ضعف دارد: تمرکز بیشتر روی قاتلان تا قربانیان. اطلاعات کمتری درباره خانواده کلاتر و زندگی‌شان داده شده است. توصیفات زیاد ممکن است برای بعضی خسته کننده شود، اما پیشنهاد میکنم که با وجود این توضیحات خسته کننده کتاب را ادامه دهید!

شاید جالب‌ترین بخش کتاب، شخصیت پردازی پری باشد - قاتلی که گاهی از زیبایی طبیعت و نور ماه به گریه می‌افتاد، گیتار می‌زد و شعر می‌خواند. این تناقض عجیب که چگونه چنین فرد حساسی می‌تواند مرتکب جنایتی چنین وحشتناک شود، واقعاًآدم را  به فکر فرو می‌برد. وقتی زندگی سخت و پررنج او را می‌خوانید، سخت است که کمی با او احساس همدردی نکنید.

احتمالا بعد از خواندن این کتاب اخبارِ جنایی را دیگر مانند سابق نخواهید دید و هر انسانی که می‌بینید، به این می‌اندیشید که چه رنج‌هایی در پشتِ آن چشم ها نهفته است.....

تصویر: در سمت راست قاتلان، و در سمت چپ خانواده کلاتر
        

          داستان این کتاب بر اساس واقعیت نیست، بلکه خود واقعیت است. حادثه‌ای هولناک که در یک شب پاییزی، ۱۵ نوامبر سال ۱۹۵۹، در محله هالکوم واقع در حومه کانزاس، رخ داد. 
نویسنده، در قالبی روزنامه وار، داستانی و تحلیلی واقعیت را روایت می کند. روایتی که در عین وابستگی به واقعیت تعلیق را از دست نمی دهد. 
برایم تجربه جالبی بود. من در ابتدا با قربانیان احساس همدردی می کردم؛ اما در طی روند داستان و شخصیت پردازی و شرح سرگذشت عاملین حادثه همان حس همدردی را برای آنها، علی رغم کار شنیع و غیر انسانی شان، قائل شدم. 
هر چند به نظرم، فرای احساسات شخصی، آنها به سزای اعمالشان رسیدند.
در انتها توصیه ای دارم برای کسانی که حجم صفحات و این نوع از روایت برایشان خسته کننده و ملال آور است. هر جا از داستان که احساس کردید دیگر نمی توانید تا انتهای این صفحات پیش بروید، می توانید به فیلمی با همین عنوان کتاب (In cold blood) مراجعه کنید.
این فیلم اقتباسی تقریباً وفادار به کتاب است که توسط ریچارد بروکس در سال ۱۹۶۷ انجام شده است. فیلمی نئونوآر که به شکل سیاه و سفید در همان لوکیشن های واقعی حادثه فیلمبرداری شده است. تقریباً تمام بخش‌های مهم داستان در این فیلم موجود است و شما در طول ۱۳۵ دقیقه بدون بخش های حاشیه‌ای کتاب، داستان را کشف و تماشا می کنید. 
        

          یک داستان ساده‌ی قتل. از نظر من هیچ رمز و راز و پیچیدگی‌ای نداشت و کاملا حوصله من رو سر برد. فقط دلم میخواست زودتر تموم بشه. نه بخاطر اینکه کتاب بدی بود؛ نه. اتفاقا زبان و دیالوگ های جذابی داشت. اما از یه داستان قتل ، اون هم با این عنوان ، انتظارم خیلی بیشتر بود.
        

          قبل از اینکه فصل آخر رو بخونم میخواستم بهش امتیاز کمتری بدم ولی فصل آخر نظرمو درمورد این کتاب عوض کرد...
توضیحات اضافه کتاب خیلی زیاد بود، که حتی به نظرم خیلی از توضیحاتش بی فایده بود و نیازی نبود اینقدر وارد جزئیات و حاشیه بشیم.
 همین توضیحات اضافه باعث می‌شد حوصلت سر بره و نتونی کتاب رو با سرعت پیش ببری و  برای من خیلی وقفه بین خوندن کتاب افتاد و اینجور کتابهایی اذیتم میکنه و نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم و باعث میشه نتونم سراغ هیچ کتاب دیگه ای هم برم تا وقتی که  کتاب رو رو از سرم باز کنم.
به نظرم نقطه قوت کتاب توی فصل آخرش بود که به بررسی روانشناختی مجرمان توی دادگاه پرداخته بود و جالب بود.
از صفحه های اول مشخص بود قاتلان کیا هستند و خب واسه من همچین کتاب جنایی که از اول همه چیز مشخص باشه جذاب نیست چون آدم رو مشتاق و کنجکاو نمیکنه.
        

          انتظار غافلگیر شدن رو از این کتاب نداشته باشید و از همون صفحات ابتدایی، نویسنده به طور واضح از مقتولین و قاتل‌ها نام می‌بره! با این وجود عجیبه که خواننده رو به دنبال خودش می‌کشه و این حس کنجکاوی رو زنده نگه می‌داره که علت اصلی قتل چی بوده!
به هر حال خط سیر قصه چنان صاف و بدون پیچیدگی هست که تا آخر کتاب، منتظر بودم با یه شگفتانه مواجه بشم. مثلا قاتل‌ها اونایی نباشن که از اول می‌دونستم کیا هستن یا حداقل انگیزه‌شون یه چیز دیگه باشه و حتی اینکه از طرف کسی که فکرش رو هم نمی‌کردم، اجیر شده باشن. اما متاسفانه هیچکدوم از حدس‌هام درست از آب درنیومد و داستان به همون سادگی تموم شد. شاید مهم‌ترین دلیلش این بود که نوشته برای زمان و جامعه‌ای بوده که همگی از کلیت ماجرا خبر داشتن و نکته ناگفته‌ای وجود نداشته.
اماااا با تمام این تفاسیر، کتاب جذابی بود و زود تمومش کردم. اینم بگم حس ترس رو هم به خوبی منتقل می‌کرد.