رمان‌های نشر بیدگل اکثرا مدرنیستی‌اند از همان‌هایی که درشان هیچ اتفاق بخصوصی نمی‌افتد، کاملا روتین و روزمره زندگی را روایت می‌کنند و جلو می‌روند.
اتاقی برای مهمان هم دقیقا چنین بود؛ داستان دو دوستِ پیر که یکی از دیگری که سرطان دارد و برای زنده ماندن چنگ به هر درمانی می‌زند، مراقبت می‌کند. هلن پرستار نیست، حتی دوستِ قدیمی و صمیمیِ نیکولا هم نیست اما از او مراقبت می‌کند، جایش را می‌شوید، حمامش می‌کند و از همه مهم‌تر به‌طرزی منطقی از خرافات درمانی که دوستش درگیرشان شده انتقاد می‌کند.

این داستان مرا به سالهایی برد که آلزایمر مادربزرگم حاد شده بود و مادرم تنها پرستار مادرشوهرش بود. با این عقبه رمان برای من سرشار از اشک بود: اشک از سر یادآوری روزهای سخت و اشک از سر دلتنگی...
        

          قلم آقای نادر ابراهیمی واقعا متفاوت است.
با اینکه مقداری سخت هست ولی جذابه
        

          این دختره‌ی سبکسر مغرور و بی‌عقل: اسکارلت اوهارای تارا!

برباد رفته داستان ۱۶ سالگی تا ۲۸ سالگی این دختره. و فکر اینکه به اندازه‌ی ۱۲ سال باهاش حرص خوردم اعصابم رو متشنج می‌کنه.
اسکارلت در دوران صلح عاشق اشلی ویلکز میشه و همون صفحات ابتدایی کتاب متوجه میشه که قراره اشلی با ملانی هامیلتون دختر خاله‌ش ازدواج کنه. 
اسکارلت جنگجو، وارد تقلا و تلاش میشه تا شکست نخوره.
از طرفی جنگ شمال و جنوب آمریکا شروع میشه و دختر نازپرورده‌ی الن و جرالد با سختی های دومینوواری روبه‌رو میشه و باید پوست بندازه. 
شاید مثبت‌ترین ویژگی‌ش همین جنگجو بودنش باشه که تا صفحات آخر کتاب هم ادامه داره. و امیدوارم می‌کنه بتونم فکر کنم که تو صفحات نانوشته‌ی بعدی ورق رو برگردونه و دیگه برباد رفته نباشه. هرچند گوشه‌ی ذهنم یکی میگه امیدت سرابه.
البته کنار این جنگجو بودن حماقت های زیادی انجام میده که شاید بزرگ‌ترینش ندیدن آدم‌های خوب و حامی اطرافش باشه.
با همه‌ی اینا کی می‌تونه ادعا کنه تو زندگی‌ش از این حماقت‌ها نداشته؟! این یعنی قطعا باهاش همذات پنداری می‌کنین. هرچند اصلا دلتون نمی‌خواد شبیه‌ش باشین.

کتاب رو توصیه می کنم؟! البته! 
از صفحات زیادش نترسید، کلماتش غرق‌تون می‌کنه، باهاش حرص می‌خورین، فحش می‌دین، احساساتی می‌شین و اشک می‌ریزین. 
اینو منی میگم که با کمتر کتابی همچین رابطه‌ای می‌گیرم. 


        

          هم جالب بود هم نبود. کتاب طرح داستانی خاصی نداشت واقعا. یه میرزا یعقوب نامی هست که عاشق کتابه و تو دردسر میفته. کل کتاب توی چند روز اتفاق میفته. چند روز قبل از به توپ بستن مجلس و بعدش. اصطلاحات مخصوص صحافی و کتاب و این چیزا زیاد داره. احساس میکنم نویسنده بیشتر میخواسته تواناییش توی نوشتن متون قدیمی‌تر(یعنی زبان رایج زمان قاجار) رو به چالش بکشه. آخر داستان هم ناامیدم کرد اما خب با توجه به ضعف بن‌مایه داستان غیرقابل انتظار نبود.