قطعا اگه تا به حال مجموعه هری پاتر رو دیده باشید یا کتاباش رو خونده باشید،اسم نیکولاس فلامل به گوشتون خورده؛نیکولاس فلامل معروف،سازنده سنگ جادو.
و داستان هم حول محور همین شخصیت بنا شده و من از وقایعی که توی داستان در حال رخ دادن بود خیلی به وجد اومدم.میزان فانتزی بودن کتاب کاملا با اون حس ماجراجویانه که داستان القا می‌کرد تعادل داشت؛و به نظر من افسانه و داستان های قدیمی به خوبی با دنیای مدرن ترکیب شده بودن که نتیجه خوبی داشت و من رو مشتاق تر کرد که بخوام مجموعه رو ادامه بدم.
        

          من هری پاتر را اولین بار ده، یازده ساله بودم که خواندم و وقتی شروع کردم دو، سه جلدش منتشر شده بود. برای هر جلد بعدی یکی دو سال انتظار کشیدم تا هجده سالگی که جلد هفتم آمد و تمام شد. خب مشخص است که این انتظارهای یکی دو ساله را با مطالعه‌ی هزارباره‌ی جلدهای دیگر سر می‌کردم و مثلاً جلد اول را انقدر خوانده بودم که کتاب کاملاً ورق ورق شده بود.
اما از بد روزگار کتاب‌های هری پاترم، مثل خیلی از کتاب‌های دیگر کودکی و نوجوانی، نصیب برادر کوچکترم شد و خودم ندارمشان... پاترهد درونم از این وضعیت اصلاً راضی نیست و جای خالی کتاب‌ها را هر چند وقت یکبار نشانم می‌دهد. مخصوصاً حالا که پسر کم کم بزرگ می‌شود و چند سال دیگر به سن هری‌پاترخوانی می‌رسد.  
و خب اگر قرار باشد مجموعه را برای خودم و پسر بخرم، کدام ترجمه؟ ترجمه‌ی کتابسرای تندیس که نوستالوژیک است، اما یک عالم ایراد تلفظی دارد یا ترجمه‌ی پرتقال؟ پس هری پاتر و سنگ کیمیا را خریدم تا با سنگ جادو مقایسه کنم و تصمیم بگیرم. 
راستش ترجمه‌ی آرزو مقدس تمام تلفظ‌ها را درست آورده: دورسلی شده درزلی، رون شده ران و هرمیون شده هرماینی، اما از آن طرف بعضی معادل‌های انتخاب شده هم متفاوتند: مثلاً پاتیل شده دیگ، تغییر شکل شده دگرگون‌سازی، وردهای جادویی شده افسونگری، معجون‌ها شده معجون‌گری، مدافع شده چوبزن، جستجوگر شده جوینده، پیام امروز شده پیام‌آور روز و ... که خب چشم و گوش من به این معادل‌ها عادت ندارد و تا اواسط کتاب ترجمه‌ی کتابسرای تندیس را ترجیح می‌دادم. اما بعد بخش‌هایی از دو ترجمه را با متن اصلی مقایسه کردم و دیدم ترجمه‌ی آرزو مقدس نه تنها روان‌تر است که به متن اصلی نزدیک‌تر هم هست.
این مسئله را که بگذارید کنار صفحه‌بندی قشنگ و کیفیت چاپ نشر پرتقال و وردنامه‌ی انتهای کتاب، تصمیم گرفتن آسان‌تر می‌شود؛ مخصوصا اینکه دوست ندارم ترجمه‌ی جام آتش ویدا اسلامیه را بدهم دست پسر که خدای نکرده با دیدن وردهای فارسی تراماتایز شود.
        

          به نظرم بهترین ترجمه برای سروش حبیبی‌ه.
هر چی از این کتاب بگم کمه...
یه چیزی توی این روایت، توجهم رو جلب کرد؛
اینکه دو تا آدم تنها همدیگه رو ملاقات کردند، از تنهایی‌هاشون گفتند و داستایفسکی نشون داد، عشق، لزوما به تنهایی پایان نمیده. گاهی باعث میشه، تنهایی عاشق، شبیه تنهاییِ معشوق بشه.