واقعا داستانی ناراحت کننده بدد از بلند پروازی های انسانی که به تباهی و سیاهی میرود 
        

          فرانکنیشتاین فراتر از یک داستان ساده است.
نگاهی ست به رابطه‌ی خالق و مخلوق.
خالق این بار خودش مخلوق است؛ ناقص و نادان. 
خالق نامش فرانکنیشتاین است. او قصد دارد موجودی را به وجود آورد که دچار ضعف‌های جسمانی انسانی نباشد. موفق هم می‌شود، اما از همان جایی که گمانش را نمی‌برد ضربه می‌خورد. او روحی در مخلوقش قرار داده که درد پذیر است و دچار احساساتی که در هر لحظه دچار طغیان و تغییر هستند. 
فرانکنیشتاین پشیمان می‌شود که همچنین موجودی خلق کرده است؛ زشت و بد ترکیب با صدایی نخراشیده که هرکسی با دیدن او وحشت می‌کند اما کار از کار گذشته بود.
او به جای توجه به مخلوقش او را با دنیای بیرون  به حال خود رها می‌کند تا خود هیولا تنها گلیم‌اش را از آب درآورد و اگر هم نتوانست از بین برود.
در کل داستان خوبی‌ست. داستانی که چند راوی در دل خود دارد. راویانی که به دنبال کشف یک راز هستند؛ رازی که موجب این شور بختی‌ست.
بهترین بخش کتاب که به دلم نشست آن‌جایی بود که هیولای بد ترکیب و ترسناک روایت می‌کند. او از زمان تولدش اندام کاملی دارد اما روحش مثل نوزادی می‌ماند که هیچ نمی‌داند. برخورد او با محیط اجتماع نقطه‌ی اوج داستان است. جایی که بدی و خوبی را برای او تداعی می‌کند. 
رفتارهای مردم از او که روحی پاک و بی‌آلایش دارد کینه‌ای می‌سازد که او را از خود و اطرافش بیزار می‌سازد. 
او طرد می‌شود و شور انتقام از بشر و خالقش را در دلش زنده می‌سازد. انتقامی که انتهایی ندارد.
اگر بخواهم یک واژه برای شخصیت‌های داستان بگویم «تنهایی» ست. 
تنهایی‌ای که با روح انسان عجین شده است.
در آخر از نویسنده برایتان می‌گویم. نویسنده کتاب #مری_شلی این اثر را در سن ۱۸ سالگی نگاشته و تا سن ۲۰ سالگی به پایان رساند.
حالا بعد از گذشت سال‌ها از نگارش کتاب هنوز از شخصیت ساخته #مری_شلی در داستان‌ها و ساخته‌های سینمایی استفاده می‌شود و حتی در بعضی از جشن‌ها مثل هالووین مردم ماسک این موجود را به صورت می‌زنند.
امیدوارم از خواندش لذت ببرید.
#کتاب‌هایی‌که‌از‌خوردنشان‌لذت‌برده‌ام
#فرانکنیشتاین
#مری_شلی
#نشر_ققنوس
        

          داستانی که نمادی  بلند پروازی های انسان هاست که با جنون به کار خود ادامه میدهند در حالی که به نتیجه آن فکر هم  نمیکنند 

        

          شهرت فرانکنشتاین به اندازه ای است که قبل از مطالعه اصل کتاب، اطلاعاتی از داستانش شنیده بودم، اما به قول قدیمی ها شنیدن کی بود مانند دیدن. 
از داستانش که مطمئن هستیم دیگران هم جسته و گریخته به گوشش خورده بگذریم، این واقعیت که مِری شِلی زمان نگارش فرانکنشتاین تنها ۱۹ سال داشته عجب و باورنکردنی است.

فرانکنشتاین: شاهکاری کلاسیک که باید خواند.
        

          رمانی پر از فراز و نشیب اخر داستان هم من هنوز نمیدانم به حرف کی اعتنا کنم هیولا یا دکتر، باری این کتاب نیاز به تفکر دارد پیشنهاو میشه
        

          زیاد خوشم نیومد واقعا.
این که کسی تمام جزئیات و احساسات و دیالوگ‌هایی که چند سال قبل داشته رو یادش بمونه، به نظرم منطقی و قابل قبول نیست... شاید به خاطر اینه که حافظه‌ی خودم خیلی ضعیفه...
        

          شاید در سالی که منتشر شد جذابیت خاص خودش را داشته
        

          قشنگ بودا ولی خب زیادی احساسی بود
خیلی تعریفشو شنیده بودم و فکرمیکردم ترسناک باشه ولی کلا برخلاف انتظارم بود
        

          «کتابی که هیچ وقت از ذهنتون پاک نمیشه»
این بهترین تیتر برای این کتاب بود که به ذهنم رسید.
 فرانکشتاین به جایی از مغز شما نفوذ می‌کنه و طوری توی ناخودآگاه شما می‌مونه که هیچ وقت نمی‌تونید فراموشش کنید!
من در طول خوندن کتاب احساسات عجیبی رو باهاش تجربه کردم و بزرگترینش ترس بود؛ ترس از اینکه اگر فرانکشتاین واقعی بود باید چیکار می‌کردیم؟
        

          ژانر گوتیک.
شاید اولین کتابی باشه که از این ژانر خوندم؛ مری شلی یه چیز فرای تصوره. هم خودش هم کتابش.
شاید الان خیلی چیز عادی و پیش پا افتاده ای باشه؛ ولی برای زمان خیلی دوری مثل ۲۰۰ سال پیش واقعا یه بمب اتمه!
من دوستش دارم؛ هیولای فرانکشتاین بیشتر از اونی که فکرشو بکنیم شبیه آدماست؛ و این شاید ترسناک ترش کنه. اینکه شاید ما هم هیولا هایی باشیم که فقط چهره های عادی ای داریم.
        

          کتابی پر از حرف که قلب آدم را رقیق می‌کند.

        

          یادداشتی بر فرانکنشتاین:

فرانکنشتاین، رمانی که داستان مردی به همین نام را دنبال می‌کند، از سرگذشت خود می‌گوید و هیولایی که خود خلق کرد و به‌جای آن‌که انسانی شود درست‌کار، شیطانی می‌شود کینه‌ورز.

فرانکنشتاین رمانی‌ست که بیش‌تر ارزش تاریخی دارد تا ارزش ادبی. مری شلی آن را در هجده سالگی‌اش، اوایل قرن نوزدهم نوشت. آن زمان بسیار هراس‌انگیز و وحشت‌آور بود تصور موجودی که توسط انسان خلق شده‌است و حال کنترل آن از دست خالقش خارج شده و به دنبال انتقام‌جویی رفته است. چیزی که دیگر در قرن اخیر تازگی ندارد اما نمی‌توان این را دال بر کم‌اهمیتی گذاشت. 

در رمان متاثر از عصر رمانتیکی که نویسنده در آن زیست می‌کند، طبیعت ستایش شده و تبدیل به تنها پناه‌گاه انسان تنها و شرم‌زده از گذشته و اعمالش می‌شود و تنها مأمن هیولای خلق شده‌ی داستان است. 

برخلاف دیگر داستان‌های گوتیک، شلی در چهارچوب واقعیت و به دور از جهان ارواح و جنون و خیال (هرچند به ارواح هم اشارات کمی می‌شود)، داستان خود را در جهانی از حقیقت‌ها و با تکیه بر علم روایت می‌کند. 
با این‌حال، همان‌طور که اشاره کردم در روزگار ما خواندن رمان فرانکنشتاین نه تنها نمی‎تواند هراسی ایجاد کند، بلکه خواننده ممکن است زودتر از انتظار از وقایع قابل ‌پیش‌بینی خسته شود. شلی در رمانش هیچ توضیحی درباره‌ی چگونگی خلق هیولا نمی‌دهد و حتی مجال نمی‌دهد فرانکنشتاین با چیزی که خلق کرده است به درستی روبه‌رو شود. 

خواندن آن را به‌سبب اهمیتش در ادبیات انگلیسی و ارجاعات فراوانی که در دیگر داستان‌ها به آن می‌شود، پیشنهاد می‌کنم. در غیر این‌صورت هیجان نسخه‌های اقتباسی سینمایی آن به مراتب بیش‌تر است. 
ترجمه‌ی کاظم فیروزمند از نشر مرکز را خواندم. ترجمه‌ی کامل و روانی بود.
        

          چه خوب که ما خالق نشدیم! :)
چه خوب که آن که مرا خلق کرد، «خلقم کرد پس اجزایم را هماهنگ ساخت» و چه خوب که پس از آفرینش من، رهایم نکرد و مرا به خود وانگذارد.

متوجهم که مقصود خانم شلی از این همه قلم‌فرسایی، این نبوده که الزاماً ما به چند خط بالا برسیم! :)
اما چه می‌شود کرد؟ اولین و بیشترین چیزهایی که منِ بهش فکر کردم همین‌ها بود!
        

          فقط ایده. نثر وحشتناک است.
        

          عجب چیزی بود، تجربیات جدی زندگی انسانی، از نگاه پیچیدۀ علمی داشتن به جهان تا حضوری ساده در طبیعتی آرام، تا علاقه مندی به محبوبی، و نهایتا بزرگ تر_یا شاید کوچک تر_ از همۀ چیزهای دیگر، «مرگ»؛ در این رمان حضور داشت،
 تخیل علمی، اصلا به دل نمی زد و همه چیز به انسان دردمند ختم می شد. 
عزم برای آرمان، لبخند برای دوستی، شادی در طبیعت، نگاه برای عشق، و همه آنها برای مرگ‌.