نمایشنامه‌ی قشنگی بود. انتظاری جز این هم نمی‌رفت. 
در رابطه با شخصی بود که باید همسرش رو به شیوه‌ای متفاوت و طبق گفته‌ی پدرش برمی‌گزید. و از طرفی دیگر یکی از اشخاص که برای شرکت در این به اصطلاح "مسابقه" بود، یک وامی رو میگیره و یک دوست عزیزی ضامنش میشه.
با جان و دل خوندم و از هر ثانیه‌ای که گذشت خوشحالم.
      

        کتاب زیبایی بود. شاید اگر ترجمه یا انتشارات دیگه‌ای رو میگرفتم میتونستم حس بهتری نسبت بهش داشته باشم. آخراش برای تموم کردنش خوندم اما اون وسطا چیزایی ازش رو درک کردم. آقای سارتر واقعا شخص عزیزی در ذهنم روی یه صندلی _که نمیدونم اتریشی بود یا لهستانی_  با روزنامه‌ای در دستش تلو تلو میخوره؛ باقی میمونه.
راجب زندگی و بیشتر میشه گفت کودکی  ایشون بود. چیزی که شبیه زندگی‌نامه نبود با این‌که چنین بود. از احساس های درونی و خلق و خوی نویسنده گفته شد و تفکراتی که در ذهنش میچرخیدند.
      

        راستش کامل به خاطرم نیست، اما این گناه گذشته‌ای که حتی متعلق به خودشون نیست رو به دوش کشیدن، مسئله و فکر بزرگی بود.
      

        تکراری رو که داشت فراموش نمیکنم. توجه خاصی نسبت به اون واقعه داشت و تکرار میکرد. چون واقعا هم فراموش نشدنی بود. قلم ایشون همیشه توجه من رو جلب کرده. این بار هم همین اتفاق رخ داد. از خوندنش خوشحالم.
      

        کتاب بامزه‌ای بود.
      

        هنوزم نصفه خوندمش. از سال هشتم تا الان، دهم، به خودم گفتم میخونمش. اما هنوز اون لاکتابی سر جاش مونده. یه ورق هم اینور اونور نشده.