فقط مونتگمریه که می تونه منو با تمام وجود با خودش همراه کنه، در حالی از همون صفحات اول پایان کتاب دستم میاد😅
جین، دختریه که با مادر مهربون ولی مطیع و مادربزرگ پولدار ولی مستبدش زندگی می کنه و از پدرش خبری نداره، تا اینکه نامه ای از پدرش میاد و به دنبال اون، جین مجبور می شه به جزیره ای بره که پدرش در اون زندگی می کنه؛ سفری که اول دوست نداره بره و آخر دوست نداره برگرده🤭
کتاب خیلی روون و قشنگیه و با اینکه کلیشه ایه، به درد شب های تابستون می خوره. به نظرم بعد از خوندن کلاف سردرگم و قصر ابی، می تونه انتخاب خوبی برای خوندن از کتاب های تک جلدی مونتگمری باشه.
توصیفات جزیره انقدر زیباست که تقریبا همشو هایلایت کردم، و عجیبه که اتفاق های ساده و بعضا خنده دار اهالی جزیره انقدر به دلم می شینه، انگار که از نزدیک می شناسمشون!
پایانش جا داشت یکم طولانی تر باشه و بیشتر بهش پرداخته شه، اما همون چند صفحه ی آخر هم حسابی منو سر ذوق آورد!
امیدوارم همیشه کتاب نخونده ای از مونتگمری داشته باشم که با تمام وجود از دنیای قشنگی که می سازه لذت ببرم :)
      

        این کتاب از بعضی از لحاظ، منو خیلی یاد کتاب«تصویر دوریان گری» انداخت؛ همون توصیفات طولانی و همون حالات روحی و درونی.
ورتر، جوانیه که به شدت عاشق لوته، زنی که نامزد داره و در شرف ازدواج هست شده و داستان عشق و عاشقی و احساسات خودش رو در قالب نامه، به یکی از دوستانش می نویسه.
کتاب، مهیج و پر از اتفاق نیست؛ در واقع کل داستان کتاب رو میشه توی یک خط خلاصه کرد و بار ارزشی این کتاب رو توصیفات طولانی و بیان عمیق احساسات درونی ش به دوش کشیده.
راستش با اینکه طرفدار توصیفات زیبا هستم، بعضی اوقات توصیفات طولانی این کتاب خسته م می کرد( که این موضوع خیلی سلیقه ایه)، اما جملات زیبایی هم داشت که خوشم اومد.
در خصوص ترجمه هم، من از ترجمه راضی بودم و به نظرم ادبی و متناسب با متن بود، اما یک چیز عجیب اینکه آقای مترجم در اول کتاب که یادداشت مترجم هست، پایان داستان رو لو دادن! برای همین اگه این کتاب رو از انتشارات جامی می خونید، یادداشت مترجم رو قبل از خوندن کتاب نخونید.
      

        موضوع کتاب جالب بود! ادی، پیرمردیه که علی رغم علاقه، در شهربازی ای مشغول به کاره و از نظرش، عمرش رو به بطالت و پوچی صرف کرده. یک روز طی سانحه ای، ادی می میره و در بهشت، با 5 نفر از آدم های مهم زندگیش صحبت می کنه؛ آدم هایی که شاید حتی نمی دونست روی زندگیشون تاثیر گذاشته!
پیام کتاب رو دوست داشتم و اینکه اون چیزی که ما فکر می کنیم چقدر ممکنه با واقعیت متفاوت باشه رو خیلی خوب به تصویر کشیده بود. به نظرم کتاب جالب و آموزنده ایه.
      

        کم پیش اومده بود که خوندن یک کتابی رو انقدر کش بدم، نمیدونم بخاطر پرداختن زیاد به جزئیات بود، یا شخصیت های زیاد با اسم های روسی(!)، یا اینکه ذات کتاب کند خوانی رو طلب می کرد.
جالب ترین نکته درباره ی کتاب شیوه ی روایتش بود؛ کل کتاب، داستان 4،5 روزه. اما نه 4،5 روز معمولی. 4،5 روزی که شیطان به مسکو سفر می کنه و حضرت عیسی در اورشلیم به صلیب کشیده میشه! اینکه نویسنده چطور این دو زمان رو به هم تنیده و روایت هارو موازی هم بیان کرده خیلی جالبه.
برجسته ترین نکته ای که من توی نقد ها دیدم، انتقاد های زیرکانه ی نویسنده از وضعیت زمانه ای که در اون زندگی کرده و نویسندگان اون زمان بوده؛ طوری که تشبیه ظریفی بین مرشد که راهی تیمارستان میشه و حضرت عیسی که به صلیب کشیده می شه برقرار  کرده!
داستان، رئالیسم جادوییه و برای من که زیاد کتاب های این سبکی نخوندم، یکم سخت خوان ولی جالب بود. توی این داستان هراتفاقی که فکرشو بکنید میفته، گربه ای که مثل آدم ها راه میره و حرف میزنه، زنی که شبانه پرواز می کنه، مجری ای که سر از تنش جدا میشه و بعد به هم وصل میشه و...
درباره ی ترجمه هم، بنظرم آقای میلانی حق مطلب رو ادا کرده بودن و ترجمه مناسب بود.
کتابی نیست که بتونم به طور قطعی پیشنهادش بدم چون بنظرم سلیقه ایه ولی بین کتاب هایی که خوندم، متفاوت بود و خوندنش یک تجربه ی جدید بود.
      

        باز هم تابستون، که در سنت کتابخوانی من، فصل مونتگمری خوندنه!
در راستای رفع دلتنگی از مونتگمری عزیز و توصیفات قشنگنش این کتاب رو خوندم و لذت بردم!
داستانش به پای سه گانه امیلی یا حتی تک جلدی قصر آبی نمی رسه ولی برای من، همون شخصیت های بی آلایش و پایان های قابل پیش بینی(🤭) و توصیفات زیبای مونتگمری کافیه! اگه معیارهاتون برای خوندن کتاب مثل من باشه، فکر کنم از خوندن کتاب لذت می برید.
کتاب، داستان مردیه که به جای دوستش ، موقتا در مدرسه ای دور از محل زندگیش مشغول به کار می شه و یک روز عصر توی باغ میوه، صدای ویولن زدن بسیار زیبایی می شنوه؛ بدون اینکه بدونه این صدا، اون رو با کیلمنی، بانوی زیبای باغ آشنا می کنه...
نکته ی آخر هم اینکه طراحی جلد رو دوست داشتم، موقع خوندن کتاب، کیلمنی رو شبیه تصویر جلد تصور می کردم و به نظرم مناسبه!

      

        کتاب پروفسور، کتاب اول شارلوت برونته ست که پس از مرگش به چاپ رسید و داستان مردیه که می خواد به استقلال مالی برسه و در همین راه، مشغول به کار در مدرسه ای می شه و داستان از همین جا قوت می گیره. خیلی جاها حس کردم که این کتاب، ورژن مردانه کتاب ویلت از همین نویسنده است(که البته من ویلت رو به این کتاب ترجیح می دم) چون داستانشون شباهت های آشکاری داره.
از نظر منی که قبلا شاهکار های این نویسنده مثل شرلی و جین ایر رو خوندم، این کتاب تجدید دیدار خوبی با قلم نویسنده ی محبوبم بود. به نظرم غیر از این، نباید انتظار زیادی ازش داشت.
🖇️ ایران صدا این کتاب رو به صورت صوتی منتشر کرده. به نظرم شنیدن این کتاب بهتر از خوندنشه!
      

        این کتاب اولین نمایشنامه ای بود که موفق به اتمامش شدم و باید بگم برای شروع نمایشنامه خونی من، انتخاب مناسبی بود.
داستان درباره ی یک حزب سوسیالیستی انقلابیه که ماموریت کشتن دوک بزرگ_که براشون مظهری از ظلم و بی عدالتیه_رو شروع کردن. داستان، از ابتدا تا پایان این ماموریت رو دربر می گیره و لا به لای داستان، گفت و گوی جالب اعضای حزب و دفاع از عقاید مختلفشون هم وجود داره.
تنها اشکالی که به نظرم میاد اینکه رفتار دوشس بزرگ و متانت و مهربونیش با کالیایف برام غیر عادی و غیر واقعی بود...
کتاب کوتاه و روانی بود و توی یک نشست به راحتی خونده می شد. بنظرم خوندنش خالی از لطف نیست.
      

        کتاب، داستان جست و جوی سیدارتا برای رسیدن به معرفت و راه دوری از رنج بود و هر قسمت از کتاب، یک مرحله از این سفر طولانی رو روایت می کرد تا به آخرین بخش می رسیدیم و بنظرم همون آخرین صفحات کتاب، بار جذابیت و ارزش کتاب رو به دوش کشیدن. 
بنظرم این کتاب شبیه به کتاب«کیمیاگر» بود، منتهی من کیمیاگر رو به این کتاب ترجیح می دم چون کتاب کیمیاگر، از لحاظ داستان و روایت هم جالب بود و نویسنده لا به لای داستان، حرف های عمیق تر رو منتقل می کرد؛ در حالی که اگه از این کتاب، حرف ها و دیالوگ های عمیقش رو بگیریم(که جالب ترینشون درباره ی وحدت جهان و وحدت اضداد و کارما بود) بنظرم چیز زیادی ازش نمی مونه...
      

        سال بلوا واقعیت و افسانه ایه که به هم پیوند خورده، سال بلوا داستان زنیه که حق عاشقی نداره، داستان کوزه گریه که توی تنهاییش بوی خاک و عشق میده ولی بقیه می خوان به آتش بکشنش، داستان شهریه که مردمش فقط برای عزاداری و مراسم ترحیم دور هم جمع می شن و داستان زرگر هاییه که بخاطر اینکه پسر وزیر نبودن به عشقشون نرسیدن.
معروف ترین کتاب آقای معروفی سمفونی مردگانه ولی من اوج شاهکار و قدرت فوق العاده ی قلمشونو تو این اثر دیدم.(کتاب مورد علاقه ی خودشونم سال بلواست) این کتاب، منظم ترین متن سیال ذهنی بود که خوندم، داستانِ دارِ توی شهر، پدر نوشافرین و آرزوهای برباد رفته ش ، افسانه ی دختر پادشاه و روایت های ریز و درشت، موازی و در گوشه کنار داستان اصلی راه خودشونو می رفتن و نه تنها به داستان اصلی آسیب نزدن، بلکه خیلی غنی ترش کردن و جای پای داستان رو توی ذهن محکم تر کردن. غرق شدن توی این کتاب خیلی آسون بود؛ گاهی به خودم میومدم و می گفتم از کحا به اینجا رسیدیم؟ و می دیدم که رشته های داستان، تمام وجودمو به بند کشیدن و من رو با خودشون همراه کردن.
بنظرم ما باید خیلی قدردان آقای معروفی باشیم، چون در خفقان داستان هاشون و در ساکت ترین حالت، فریاد خودشونو برای مظلومیت زن ایرانی اعلام کردن. داستان های آقای معروفی، پر از آیدا ها و نوشافرین هاییه که تکه کلامشون «چه اهمیتی داره؟» شده فقط برای اینکه فرونپاشن! و آقای معروفی چقدر خوب زن رو درک کردن. جوری که برام سوال می شد چطور نویسنده ی این داستان، زن نیست و با این وجود، داستان از زبان  یک زن روایت میشه و انقدر ملموس و خوب از آب دراومده.
حتما این کتاب رو بخونید و توی شهر همیشه مه آلود آقای معروفی گم بشید، با شب سوم کتاب ذوق زده و از خود بی خود شید و با شب هفتم درون خودتون اشک بریزید. حتما یک چند وقتی درون دنیای غمزده این کتاب زندگی کنید!
      

        وقتی داستان کوتاه «به کی سلام کنم؟» سیمین رو تموم کردم اولین واکنشم بهش چند قطره اشک بود و این فکر که حتما باید بقیه ی کتابهاشم بخونم، این شد که سووشون رو گرفتم دستم و چه خوب کاری کردم...
سوشوون یکجورایی همون تاسیانه، همون غم بی نهایت در سوگ کسی که بعضی اوقات خودت تعجب می کنی که چطور داری تحملش می کنی. و این کتاب، چقدر قشنگ سووشون رو به تصویر کشیده.
داستان درباره ی زریه، زری ای که یهو به خودش میاد و می بینه انگار بعد از ازدواج، شجاعتشو از دست داده و بخاطر شوهر و بچه هاش هم که شده صلح طلب و ظلم پذیر شده. و این زن، همسر مرد روشن فکر و متفاوتیه که شجاعت پررنگ ترین ویژگیشه و می خواد این شجاعت رو درون زری هم بیدار کنه. ولی در نهایت، این سرنوشته که زری رو به شجاع بودن وادار می کنه...
قلم سیمین دانشور خیلی شیرینه، انگار نه انگار که داری یک کتاب رو "می خونی" ، انگار داری "می شنویش" ؛ از زبون یک مادربزرگ مهربون و با حوصله که بعضی اوقات اصطلاحات شیرین شیرازی هم بین کلامش میاره.
و شخصیت پردازی ها چه معرکه بود. اونقدر شخصیت یوسف برام عزیز بود که اگه بیشتر نباشه، هم اندازه ی زری دوسش داشتم! تک تک شخصیت ها از عمه خانم تا خان کاکا و زری، همه رو با جون و دل لمس کردم و به چشم خودم تغییرشونو دیدم. دیدم که چطوری شجاع تر، قوی تر و بزرگ تر شدن.
 سیمین اول کتاب نوشته: به یاد دوست، که جلال زندگیم بود و در سوگش به سووشون نشسته ام. و من می نویسم: به یاد تمام کسانی که برای این وطن«به تیر ناحق کشته شده اند و شبانه، دزدکی به خاک سپرده شدند»...
      

        یک سفرنامه ی دیگه از منصور ضابطیان، با همون لحن صمیمی و طنز گاه به گاه و کمی حسرت از اینکه چرا من اون کشور رو از نزدیک تجربه نکردم:)
یک ویژگی که این سفرنامه رو از بقیه ی سفرنامه های شیرین آقای ضابطیان متمایز می کنه، اینکه بر خلاف بقیه یک محوریت داره: غذا! ما ایتالیا رو بخاطر پیتزاها و پاستاهای معروفش می شناسیم و با خوندن کتاب، هم اطلاعات خیلی جالبی راجع به انواع پیتزا و پاستا به دست میاریم، هم اینکه می فهمیم ایتالیا خاستگاه چیزهای خوشمزه ی دیگه ای(مثل نوتلا!) هم بوده.
اطلاعات فرهنگی ای که با غذا پیوند خورده بود و توی کتاب نوشته شده بود از همه ی بخش های کتاب برام جذابتر بود چون انگار نشسته بودم با یک ایتالیایی درباره ی آداب و رسوم و غذاهاشون حرف می زدم و بعضی اوقات هم از تشابهات فرهنگی(مثل حرمت داشتن نون) لذت می بردم:)
کتاب خوشمزه ای بود، بخونیدش و مثل من در آرزوی خوردن غذاهای ایتالیایی بمونید!🤭
پ.ن: دست مریزاد به آقای «حبیب ایلون» گرافیست کتاب که هم جلد و هم داخل کتاب رو خیلی زیبا طراحی کردن و کتاب رو خوندنی تر کردن. البته نشر ثالث برای طراحی گرافیک تمام سفرنامه های آقای ضابطیان سنگ تموم گذاشته ولی این یکی، یکجور خاصی به دلم نشست!
      

        اولین تجربه م از قلم نویسنده، پسرک بومی بود و چه قلم خوبی داشت؛ پخته، توصیفات به جا و فضاسازی فوق العاده، طوری که انگار منم داشتم هوای گرم جنوب رو فرو می دادم. و پایانش، بنظرم نقطه ی قوت داستان، جایی که میگی «عجب داستانی بود!» همون پایانشه...
      

        کتاب، درباره ی روانشناسیه که در اردوگاه نازی هاست و روزانه شاهد شکنجه و مرگ خیلی از هم اردوگاهی هاش و حتی خانوادشه، و توی این شرایط چیزی که باعث زنده موندنش و زندگی کردنش تا 92 سالگی می شه معنا ست. کتابش تلفیقی از خاطراتش در اردوگاه نازی ها و نتیجه گیری هاش هست.
🖇️یک پیشنهاد خیلی مهم که براتون دارم اینکه «قسمت 4 رادیو رود» از آقای شکوری رو گوش بدید. این قسمت از رادیو رود به مراتب از خود کتاب هم قشنگتر بود واسم. بنظرم این قسمت با نیم نگاهی که به حرف ها و زندگی آقای ویکتور فرانکل داره و صد البته صحبت های خود آقای شکوری، بهترین پاسخ رو به سوال (معنای زندگی من چیه؟) داده. لذت شنیدنش رو از دست ندید:)
      

        کتاب خواب عموجان(خواب دایی جان و رویای عموجان هم ترجمه شده) داستان ماریا آلکساندروونا، با نفود ترین زن شهر مارداسوفه که صاحب زیباترین دختر شهر هم هست و مورد حسادت و غبطه ی بقیه زنان شهره. با اومدن یک شاهزاده ی پیر و پولدار و کمی مجنون به شهر، ماریای دغل کار نقشه هایی رو در سرش می پرورونه و در نهایت این نقشه ها، زندگیش رو طی چند روز دستخوش تغییر اساسی می کنن!
فضای داستان زن محوره و معدود مردهایی هم که در داستان اند، اغلب یا دیوانه اند، یا مسحور و مغلوب زنان؛ این چیزی بود که پیش تر تو کتاب هایی که تا حالا از داستایفسکی خونده بودم ندیده بودم و جالب بود. روایت، بسیار پرکشش و جالب بود و در نیمه ی دوم، داستان مهمونیِ طنز و مکالماتش، منو بخاطر مهارت طنزگویی داستایفسکی انگشت به دهان گذاشت. مهارت اقناع ماریا، واقعا توی یک سطح دیگه بود و حتی بعضی اوقات منم به عنوان دانای کل گول می زد😅 ترجمه خیلی خوب بود و طرح جلد هم  به نظرم زیبا اومد. یک نکته ی فرعی اینکه تعداد صفحات کتاب خیلی مناسبه( نسخه ی چاپی نشر ثالث 207ص بود) و برای وقتایی که حوصله ی رمان قطور ندارید و داستان کوتاه هم به حال و هواتون نمی خوره کتاب مناسبیه. تنها ایرادی که می تونم ازش بگیرم پایانشه که انگار هول هولکی و برای جمع کردن داستان نوشته شده و جا داشت بیشتر بهش پرداخته بشه.
به عنوان یک کتاب کمی متفاوت از داستایفسکی که دیگه شخصیت اصلی داستان بداهه گویی و چیزی شبیه به هذیان گویی نداره(مثل نازنین و یادداشت های زیرزمینی) بخونیدش و لذت ببرید.
      

        کتاب فوق العاده ای بود. چه انتظار یک داستان جذاب و روان و چه انتظار یک کتاب عمیق و پر محتوا رو داشته باشید، از خوندن این کتاب پشیمون نمی شید.
کتاب، روایت تلاش های دو کارگر برای رسیدن به ساده ترین آرزو، یعنی کارگر نبودن و آزادیه که اتفاقات سختی رو پیش پاشون میذاره. پایان کتاب هم خیلی تامل بر انگیز و منطقی بود.
🖇️پ.ن: پیشنهاد می کنم این کتاب رو با خوانش آقای بهروز رضوی از ایران صدا هم گوش کنید، تا تجربه ی لذت بخش تری از این کتاب داشته باشید. درسته کتاب کمی سانسور شده، ولی صدمه ی چندانی به اصل و محتوای کتاب وارد نکرده و از لا به لای گفت و گو ها، قابل حدس و تشخیصه.