بر خلاف تصویری که پیش از خواندن از کتاب داشتم، خیلی جذاب نبود.
البته جملات کلیدی خوبی داشت. برخی رو ذخیره کردم.
        

          پارسال آبان ماه دفاع کردم و فارغ التحصیل شدم و بعد از اون مواقعی حس بی معنی و بی هدف بودن زندگی بعد از فارغ التحصیلی رو احساس کردم.
و کلنجار رفتن برای آغاز یک فعالیت  و نظم دادن به زندگی و فرار از روزمرگی های بی هدف، یک مشغله جدی بوده برام  
به این دلیل به این کتاب رو آوردم باید بگم تا حدودی ایده ای که داشت خوب بود یعنی با معنی دونستن و ارزش بخشیدن به زندگی حتی در اردوگاه کار اجباری، جایی که هیچ اختیار و قدرتی برای فعالیت و گذران زندگی نداشتن، همه روزه افرادی در کوره های آدم سوزی میسوختن یا در اثر بیماری جانشون رو از دست میدادن، عده زیادی دست به خودکشی برای رهایی از این عذاب میزدن، شرایط نبود مطلق امکانات و جایی که تنها دارایی انسان ها از دنیا یک دست لباس یونیفورم بدقواره و کفش های کهنه است ... اما دکتر فرانکل در همین شرایط زندگی رو سزاوار زیستن میدونه و اعتقاد داره وجود معنا در زندگی تحمل این رنج ها و بیرون اومدن از اون ها رو آسان میکنه و معنا درمانی رو برای رهایی از بسیاری مشکلات وجودی و گله مندی از زندگی رو پیشنهاد میکنه 
درس های مهمی میشه از بعضی مباحث و خاطرات نقل شده کتاب گرفت اما مشکل اصلی من با این کتاب این بود که برای آنکه کتابی تاثیر گذار و درس آموز باشه باید با شرح و بسط بیشتری مطالبش گفته بشه اما در بخش دوم انگار که مطالب  خلاصه و گزیده های منقطع هست و مشکلی که به عدم فهم  کامل این مطالب و ناتوانی از درک من از منظور نویسنده دامن زد، ترجمه نا مفهوم مطالب کتاب بود. از ملزومات ترجمه کتاب تسلط مترجم به زبان مقصد و مبدا و تسلط او بر موضوع کتابه که متاسفانه در برخی کتاب ها و تب و تاب ناشران برای انتشار هر چه بیشتر کتاب، ترجمه ها گوگل ترنسلیتی شده!!!  
مثلا جمله زیر👇  بار ها خوندم اما منظور نویسنده رو متوجه نشدم 
"این توجه عصبی به خود نیست که به وسیله ترحم و تحقیر حلقه تشکل را نابود می کند، بلکه کلید درمان در تعالی خود است"

اگه شما فهمیدین به من هم بگین 🤦‍♀️  البته دارم کم کم نتیجه میگیرم تو طرح بینهایت طاقچه اکثرا ترجمه های نامطلوب هستن و ترجمه های خوب پولی اند!

        

          در میان حجم انبوهی  از کتاب های روانشناسی زرد و پر ازکلیشه،تجربه همچین کتابی خیلی ناب و خاص بود.
        

          کتاب‌های بسیار بهتری با موضوع مشابه خواندم. نتونستم بفهمم چرا انسان در جست‌وجوی معنا از اون‌ها معروف‌تره.
البته که خواندش خالی از لطف نیست اما به نسبت آوازه‌ای که داره، اصلا انتظارم رو برآورده نکرد. خیلی از مطالب تکرار چیزهایی بود که همیشه شنیدیم. بیان و نوع نگاه هم چندان خاص نبودند. 
منظورم این نیست که واقعیت باید فدای داستان بشه. روشنه که موضوع آشویتس و اردوگاه‌های کار یک چیز ثابته. مشکلم با کتاب این بود که نویسنده نگاه خاص خودش رو نداشت. یعنی منی که اونجا نبودم هم اگر بخوام از اردوگاه‌ها حرف بزنم همین‌هایی رو میگم که فرانکل گفته. 
پس چه فرقی هست بین من و کسی که این‌ها رو تجربه و لمس کرده؟
        

          کتاب، درباره ی روانشناسیه که در اردوگاه نازی هاست و روزانه شاهد شکنجه و مرگ خیلی از هم اردوگاهی هاش و حتی خانوادشه، و توی این شرایط چیزی که باعث زنده موندنش و زندگی کردنش تا 92 سالگی می شه معنا ست. کتابش تلفیقی از خاطراتش در اردوگاه نازی ها و نتیجه گیری هاش هست.
🖇️یک پیشنهاد خیلی مهم که براتون دارم اینکه «قسمت 4 رادیو رود» از آقای شکوری رو گوش بدید. این قسمت از رادیو رود به مراتب از خود کتاب هم قشنگتر بود واسم. بنظرم این قسمت با نیم نگاهی که به حرف ها و زندگی آقای ویکتور فرانکل داره و صد البته صحبت های خود آقای شکوری، بهترین پاسخ رو به سوال (معنای زندگی من چیه؟) داده. لذت شنیدنش رو از دست ندید:)
        

          این کتاب رو از دیروز یا دو روز پیش شروع کردم
سه شنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۲ ساعت ۱۸:۴۶به پایان رساندم 
کتاب مطالب جالی از جنگ جهانی دوم مخصوصا در مورد کوره های آدم سوزی ،مشکلات در اردوگاه کار جنگ برای زنده ماندن
معنا پیدا کردن زندگی ،آزادی و...
کتاب را باید یک یا دوبار خواندن 
        

          یک کتاب خیلی خوب که توسط رفقا بوکزیسنو معرفی شد و کلی از خوندش لذت بردم
        

          بخش اول این کتاب به خاطرات ویکتور فرانکل از اردوگاه‌های کار اجباری آشویتس اختصاص داره. البته این خاطرات خیلی کلی و خلاصه هستند، چون مقصود نویسنده نتیجه‌گیری از این تجربیات و توضیح لوگوتراپی یا معنادرمانیه که موضوع بخش دوم کتابه. 
ویکتور فرانکل با یادآوری تجربیات تلخ و فاجعه‌بار خودش در اردوگاه‌های کار اجباری در نهایت به این نتیجه می‌رسه که حتی در چنین محیط‌هایی هم انسان هر روز و هر ساعت باید دست به انتخاب بزنه و این انتخاب‌ها مشخص می‌کنند که آیا تسلیم شرایط میشه یا خیر: «در ارزیابی آخر مشخص شد شخصیتی که زندانیان به آن تبدیل می‌شوند نتیجهٔ تصمیمات درونی‌شان است، نه فقط شرایط اردوگاه»... «او می‌تواند شجاع، باوقار و متواضع باقی بماند یا ... تمام صفات خوب خود را کنار گذاشته و به پست‌ترین چیز تبدیل شود.» 
ویکتور فرانکل تأکید میکنه که معنای زندگی هر کس ممکنه متفاوت با دیگری باشه و از طرفی دائماً هم این معنا در حال تغییره. هر کسی مسئولیتی در زندگی داره و لوگوتراپی سعی داره بیمار رو به مسئولیتش آگاه کنه. 
کتاب آموزنده‌ای بود، البته با توجه به تعاریفی که شنیده بودم انتظارات بیشتری داشتم.
        

          کتاب قشنگی بود دیدگاه جالبی در مورد مرگ و معنای رنج کشیدن انسان ها داشت ، روند کتاب برایم مقداری کند و حوصله سر بر بود
ولی در کل جالب بود و چیزی که از ان یاد گرفتم این بود که انسان ها همیشه چه خواسته چه ناخواسته رنج میکشند و کسانی از این رنج می توانند موفق بیرون بیایند که برای ان معنایی پیدا کنند و به زندگی خود ادامه دهند .
        

          اهمیت این کتاب بیش از آنکه در پرداخت خوب و درست آن باشد، در موضوع و مصداقی است که بدان می‌پردازد. 
این روزها، مراکز متعددی در دنیا (به ویژه غرب)، از منظرهای گوناگون به معضل معنی برای مخاطب مدرن می‌پردازند. ادبیات، روان‌شناسی در شاخه‌های گوناگونش، فلسفه در برخی شاخه‌ها و حتی علم در بخشی از رشته‌ها؛ همه متحد و یک‌پارچه با خرج پول فراوان دست به دست هم داده‌اند تا با ساخت معناهای متعدد و متلون، زندگی ملال‌انگیز مدرن را قابل تحمل کنند، اما همه شکست خورده‌اند. 
هولوکاست به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از تاریخ اروپا، به مثابه جهنمِ بی‌معنایی زندگی مدرن، چونان هشدار مرگی هولناک پیش چشم جهانیان قرار دارد تا هرگونه رویای خوش‌بینی  به آگاهی و اراده بشر را از سر انسان بزداید. 
با حذف انسان‌هایی که می‌خواهند درباره هولوکاست حرف بزنند، و با پرواگاندای آکادمیک و سروصدای رسانه‌ای هرچقدر هم شیک و چشم‌پرکن، نمی‌توان درد بیمعنایی زندگی جدید را رفع کرد. این حفره عظیم دست از سر بشر نخواهد داشت مگر وقتی که...
        

          کسی که چرایی برای زیستن داشته باشد، تقریباً می‌تواند با هر چگونگی کنار بیاید!

این جمله از نیچه را می‌توان خلاصه حرف نویسنده در این کتاب دانست. نگارنده کتاب، یعنی دکتر ویکتور امیل فرانکل؛ در سال ۱۹۰۵ در وین چشم به جهان گشود. او روان پزشک و عصب شناس پرآوازه ای بود مقام استادی در دانشگاه وین را داشت و مکتب لوگوتراپی یا معنادرمانی را پایه گذاری کرد .

فرانکل در سال ۱۹۴۲ توسط نازیها دستگیر میشود و تا سال ۱۹۴۵ (یعنی تا پایان جنگ) در اردوگاه های آشویتس و داخائو زندانی است و پس از آزادی از زندان داستان خودش را درباره ی این سالهای غمبار در کتاب انسان در جستجوى معنا شرح می دهد.

او به بهانه روایت سالهای زندانی بودنش، سعی می‌کند تا خواننده را متوجه فلسفه و ضرورت مکتب معنا درمانی (لوگوتراپی) کند.