چند جایی خوانده بودم که جلال آل احمد تلگرافی می‌نویسد و بنظرم این بهترین توصیف برای نثر اوست.
کوتاه، صریح و روان اطلاعات را  به خواننده می‌دهد و  سرش را با خیالات گرم نمی‌کند.
تنها از واقعیت و بیشتر از خاطرات خودش می‌نویسد.
مجموعه داستان زن زیادی را از پنج داستان بیشتر دوست داشتم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از خواندن داستان ها نقد آثار را هم در اینترنت جستجو کنید و بخوانید.
        

          تلخ اما از دل جامعه.
کتاب "زن زیادی" متشکل از چند داستان کوتاه درمورد افرادی که همه به نوعی درگیر مشکلاتی هستند و در جاه و مقام درستی قرار نگرفته‌اند.
به طور کلی کتاب‌هایی که به چند داستان می‌پردازند اصلا موردعلاقه‌ام نیستند ولی این موضوع از ارزش سمنوپزان و زن زیادی کم نمی‌کند.
داستان زن زیادی ته دلم را پر از غصه کرد؛ دختری که به خاطر نقص‌های کوچکی در ظاهرش خود را از کار و زندگی انداخت و حالا پر بود از عقده و حسرتِ کارهایی که میتوانست انجام دهد ولی نداد.
نادیده گرفته شدن زنان در تمام مراحل زندگیشان واقعا غم‌انگیز بود و هست و سزاوار این است که ساعت‌ها برایش اشک بریزم.
طبق چیزهایی که از این کتاب شنیده بودم می‌بایست انگشت به دهان بمانم ولی انتظاراتم را که برطرف نکرد هیچ، بلکه ناامید هم شدم. فکر می‌کنم ما چوب انتظاراتمان از کتاب‌ها، آدم‌ها و همه چیز را میخوریم.
زن زیادی، اولین کتابی بود که از جلال آل احمد میخواندم و فکر کنم آخرین کتاب هم باشد زیرا اصلا نتوانستم آنطور که باید، با این کتاب ارتباط بگیرم و چنگی به دلم نزد.
زن زیادیِ جلال آل احمد مثل خیلی‌های‌ دیگر مخاطب خاص خودش رو دارد و به صورتی نیست که تک تک افراد از خواندنش لذت ببرند.
بنظرم داستان روی یه خط صاف پیش می‌رود که یکنواختیش دل را میزند.
اگر نصفه و نیمه ول کردن کتاب اعصابم را بهم نمی‌ریخت قطعا بعد خواندن چند صفحه از کتاب آن را کنار می‌گذاشتم.
رساله‌های اول کتاب را هم اصلا متوجه نشدم و درکل کتابی نبود که بعدا بخواهم حتی از کنارش رد شوم.
اگر قرار باشد از جذابیت‌های کتاب بگویم قطعا از توصیفات دقیق و عمیقش میگفتم که نویسنده بسیارعالی همه‌چیز را به وضوح بیان کرده بود و جملات درخوراندیشه کتاب هم باعث شد که حداقل یک ستاره از این سمت داشته باشد.
        

          به نظر من اوج قدرت قلم جلال تو زنِ زیادیه
        

          نسبت مقدمه ی کتاب رو با بقیه کتاب اصلا متوجه نشدم 
که چرا ترجمه ی انجیل برنابا_ که بسیار سخت بود و بعضی از فصل های آن تکرار شده بود_ آورده شده بود .
و اما کتاب شامل نه داستان کوتاه بود که دو تای آنها از همه کوتاه تر بود.
اولین بار بود قلم‌ جلال آل احمد رو میخوندم و البته انتظار بیشتری داشتم اما باز هم لذت بردم از قلم و داستان ها .
        

          کاش داستانهاش طولانیتر بودند و اینقدر کوتاه نبودند
        

          واقعا نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم...از یه جایی به بعد فقط خوندم که کتاب تموم بشه و اصلا لذت نبردم 
        

          آل احمد در این کتاب به داستان‌هایی حول محور زنان و معلمان می‌پردازد و به شیوه‌ای جالب توجه احوالات مردمان زمان خود را به تصویر می‌کشد، از زنی که برای مرگ کودک هوویش نذر می‌کند تا معلمانی که بیمه درمانی را دزدی دولت می‌دانند.
اما یک داستان در این میان بیش از همه توجه مرا جلب کرد و آن داستان «جاپا» بود. در این داستان بسیار کوتاه همراه روایتی از دیبری زحمتش می‌شویم که به نظر نویسنده شمه‌ای از دغدغه‌های درونی آل احمد را نشان می‌دهد. این معلم که سر و کله زدن با کودکان را برای خود هدف و مقصودی نمی‌بیند میل دارد رد ‌و اثری از خود در جامعه‌اش به جای بگذارد و خود را درگیر خشم و نفرت از دیگرانی می‌کند که به این هدف (اثر گذاری) دست یافته‌اند.
در واقع خود آل احمد به‌گونه‌ای از عیب خود و نویسندگان هم‌ عصرش می‌نویسد که آنقدر خود را درگیر تفکرات سیاسی کرده بودند که ادبیات را از نوشته‌های خود پاک کرده بودند. آل احمد که گاه بسیار درگیر این مسائل می‌شد و گاه صرفا به ضعف‌های اجتماعی و فرهنگی (گاه درست و گاه نادرست) می‌پرداخت، قدری بیشتر ادبیات را در آثار خود حفظ کرد.
        

          به جز مقدمه و رساله‌ی مهمی که نویسنده در ابتدا آورده؛ کتاب از ۹ داستان تشکیل شده:
-داستان‌های اول و دوم و آخر در مورد چند خانم از چند طبقه‌ی اجتماعی مختلفه که تو حال و هوای دهه‌ی ۲۰ با چالش‌هایی درحال دست و پنجه نرم کردن هستن که تو داستان با هنرمندی به تصویر کشیده شده!
-داستان «خداداد خان» سبک فعالیت و زندگی حزبی اون دوران رو با نگاهی متفاوت نشون میده به گونه‌ای که مخاطب درون واقعی حزب دستش بیاد.
-دو داستان «دفترچه‌ی بیمه» و «مسلول» هم یه جورایی وضعیت نظام بهداشت و درمان رو شرح میده، وضعیتی که هنوز هم با شکلی دیگه وجود داره!
تو این کتاب کوتاه بسیاری از مسائل اجتماعی و سیاسی به توصیف دراومده که حتماً خوندنیه، انگار که خود جلال آل احمد داره از سال ۱۳۲۹ و قبل‌تر خاطره میگه...
        

          کمی متفاوت تر از دو کتاب قبلی بود. از لحاظ نوع شخصیت ها و حتی تفکر پشت اون. 
داستان ردپا رو امروز صبح می خوندم و وقتی از مترو بیرون اومدم (تازه داستان تموم شده بود) توی برف ها سر در آوردم و مزه مزه اش کردم :) تصادف جالبی بود.
داستان زن زیادی از یه جهت برام جذاب بود. اول به خودم گفتم که چی؟ چی می خواست بگه؟ بعد یهو متوجه نکته داستان و درون مایه اش شدم
        

          واقعا خوشم نیومد... از کتابی با مجموعه داستان های کوتاه واقعا لذت نمیبرم، انگار هیچ انگیزه‌ای برای ادامه دادن ندارم. حتی بنظرم داستان های کوتاه این کتاب هم جالب نبودن، خیلیاشون حس بدی بهم میدادن و متوجه هدف بقیشون هم نشدم. فقط چون کتاب معروفی بود خوندمش و به زحمت تمومش کردم...
        

          این کتاب اثر جلال آل احمد که تا حالا هیچ اثری ازشون نخونده بودم.
این کتاب دغدقه ها و سطح اجتماعی انسان ها در دوران قدیم و سطح و جایگاه زن در زندگی مردان رو به تصویر میکشه...
کتابش به صورت چند داستان کوتاه نوشته شده که من داستان زن زیادی،سمنو پزون و بیمه و خانم نزهت الدوله رو از بقییه بیشتر دوست داشتم و داستان جا پا واقعا من و گیج کرد...
در کل خوب بود نمیشه ازش ایراد زیادی گرفت اما ترجیحا دیگه سمت اثارشون نخواهم رفت...
        

          به عنوان کسی که شیفته توصیف های ناب جلال است، این کتاب را دوست داشتم. داستان های اول و آخر، یعنی سمنو پزان و زن زیادی، بهترین های کتاب بودند. اما داستان های دیگر مثل دفترچه بیمه و خانم نزهت الدوله هم خالی از لطف نبودند. و در سرتاسر کتاب ردپای عبارت های دلچسب توصیفی به چشم میخورد.
جلال بی شک نویسنده ای است که نوشته هایش بعد از گذشت سالها هنوز شیرین و خوش خوان است ...
        

          کتابی کم حجم که متشکل از چند داستان کوتاهه که فقط سه تا از این داستاتها مرتبط با زنان و مشکلات آن دوره بود و برای من هم این سه داستان جذابیت بیشتری داشت ،هدف بعضی از داستان ها رو  هم واقعا  نمیفهمیدم 🤐🤕
بعضی جملات و توصیفات هم برام هم جالب وهم قابل درک نبود...🙄
از  آثار آقای آل احمد کتاب مدیر مدرسه رو بیشتر دوست داشتم و طنز تلخ انتقادیشون  بیشتر برام قابل درک بود 👀📚
        

          مجموعه‌ای از چندتا داستان کوتاه با یه تم مشترک: زن‌هایی که خودشون رو فقط در آینه‌ی وجود یه مرد تصویر می‌کنن و بدون مردهای زندگیشون، هویتی از خودشون ندارن. بهترین داستانها به نظرم سمنوپزان و زن زیادی بودن. من کتاب صوتی رو گوش دادم و صدا و لحن گوینده (محمدرسول مجدآبادی) رو خیلی دوست داشتم.
        

          زن در برابر زن...
علاوه بر شخصیت پردازی  عالی، نویسنده  طرز تفکرهای سنتی جامعه نسبت به جنس زن را به زیبایی بیان می‌کند.

        

          جز  داستان سمنوپزان و نزهت الدوله بقیشو اصلا دوست نداشتم.و در کل  از خوندنش هیچ لذتی نبردم.
        

          دومین کتاب با فیدیبو تموم شد بالاخره. البته این رو هم مثل مدیر مدرسه با فیدیباکس و فقط تو مترو خوندم برای همین تموم کردنش یکم طول کشید. ولی دلیل مهم‌ترش این بود که نهایتا و خیلی خوشبینانه بشه گفت تنها نیمی از داستان‌های این مجموعه داستان خوب بود. و مثلا من فقط از یک‌سومش لذت بردم. مسئله ممکن این هم باشه که من این رو بعد از مدیر مدرسه خوندم که به نظرم خیلی خوب بود به خاطر همین این «زن زیادی» یکم تو ذوقم زد.
        

          کلا کتاب های جلال ال احمد یه چیز دیگس
سمنو پزان، زن زیادی و... 
        

          جلال در «زن زیادی» به سراغ معضلات اجتماعی رفته و سعی کرده در قالب چند داستان کوتاه اثر آن بر زندگی مردم را به تصویر بکشد.
مشکلاتی از قبیل هوو آوردن زوجی برای همسرش، نازا بودن زن و تبعات خانوادگی آن، کم توجهی اطرافیان به یکدیگر، مشکلات فرهنگیان، سیاست زدگی مردان و...
دو داستان اول به غایت جالب و البته مثبت ۱۸هستند(!) اما روندی که با اوج آغاز میشه یکم رو به افول میره ولی از مفهوم داشتن شان چیزی کم نمی شود.
        

          #زن_زیادی شامل نه داستان کوتاه از #جلال_آل‌احمد می‌باشد. جلال آل‌احمد در این داستان‌ها سعی کرده است تا به‌صورت طنز به نقد اوضاع‌ و احوال جامعه و به‌خصوص جامعه بانوان ایرانی در دهه سی شمسی و خرافات و عادات غلط بانوان داشته باشد. این کتاب نیز به مانند بسیاری دیگر از آثار جلال آل‌احمد از یک نثر ویژه برخوردار است که ویژگی سادگی و روان بودن آن، شما را به دل کوچه‌ها و خیابان‌ها و بازارهای آن روزگار تهران می‌برد. این کتاب علیرغم اینکه در سال ۱۳۲۹، یعنی بیش از هفتاد سال قبل، نوشته شده‌ است اما بخاطر نثر قوی و روانی که دارد خواننده خود را حاضر در تک تک لحاظ می‌یابد و شما با شخصیت‌های داستان به خوبی همراه خواهید شد.  
البته شاید برخی از داستان‌های این کتاب محتوی‌شان به اندازه نثرشان قوی نباشد.