چند جایی خوانده بودم که جلال آل احمد تلگرافی می‌نویسد و بنظرم این بهترین توصیف برای نثر اوست.
کوتاه، صریح و روان اطلاعات را  به خواننده می‌دهد و  سرش را با خیالات گرم نمی‌کند.
تنها از واقعیت و بیشتر از خاطرات خودش می‌نویسد.
مجموعه داستان زن زیادی را از پنج داستان بیشتر دوست داشتم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از خواندن داستان ها نقد آثار را هم در اینترنت جستجو کنید و بخوانید.
        

          «در خاطرهایی که مسلما فراموشم کرده بودند، دوباره جا گرفته بودم.»
        

          نسبت مقدمه ی کتاب رو با بقیه کتاب اصلا متوجه نشدم 
که چرا ترجمه ی انجیل برنابا_ که بسیار سخت بود و بعضی از فصل های آن تکرار شده بود_ آورده شده بود .
و اما کتاب شامل نه داستان کوتاه بود که دو تای آنها از همه کوتاه تر بود.
اولین بار بود قلم‌ جلال آل احمد رو میخوندم و البته انتظار بیشتری داشتم اما باز هم لذت بردم از قلم و داستان ها .
        

          بیشتر شخصیت‌های این مجموعه داستان، زن یا معلم بودند. شخصیت‌پردازیِ زن‌ها خیلی خوب صورت گرفته بود و طرز تفکر سنتیِ جامعه نسبت به زن را نشان می‌داد. قلم جلال هم مثل همیشه عالی و دلنشین بود.
"عکاس بامعرفت" داستان جالبی داشت و با چاشنیِ طنز نوشته شده بود.
درعوض داستان "خداداد خان" کِشش کمتری داشت.
 داستان "مسلول" را فوق‌العاده دوست داشتم. شايد خیلی بی‌ربط باشد ولی یک جاهایی از آن یاد فیلم "پابرهنه در بهشت" افتادم 😅 
داستان "زن زیادی" هم خیلی قشنگ نوشته شده بود و انتخاب واژگانش دست‌مریزاد داشت؛ آن‌قدر لحن خوب درآمده بود که لذت خواندن داستان را دوچندان می‌کرد.
        

          همونقدر که (مثل همیشه) از قلم و نثر و شاه‌جمله‌های آل‌احمد لذت بردم، از اصل بیشتر داستان‌ها و کلیتشون مایوس شدم.
        

          بعضی از داستان هاش رو دوست داشتم
        

          قابل توجه ترین نکات داستانها شخصیت پردازی خوب زنها تو داستانها بود مخصوصا تو داستان زن زیادی و سمنو پزان
خوب در اوردن لحن زنانه و فضای فکری و گفتگوهایی که بین زنها مطرح میشد توسط یه نویسنده مرد،هنرنمایی جلال تو این کتابه
        

          از خوندنش لذت بردم ✋
        

          کتاب متوسطی از جلال آل احمد
به خواندنش می‌ارزد، هر چه باشد، اثری از جلال است
شادی روح همه آنانی که در جستجوی حقیقت بودند، از جمله همین آقا جلال: اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
        

          موضوعی که در زن زیادی به آن پرداخته شده است هنوز هم در بیشتر خانواده های سنتی رواج دارد این تفکر که فقط با ازدواج زندگی یک دختر شکل میگیرد و آن ها همیشه وابسته هستند، جلال آل احمد بسیار خوب به این موضوع پرداخته است
        

          به نظر من اوج قدرت قلم جلال تو زنِ زیادیه
        

          کاش داستانهاش طولانیتر بودند و اینقدر کوتاه نبودند
        

          کمی متفاوت تر از دو کتاب قبلی بود. از لحاظ نوع شخصیت ها و حتی تفکر پشت اون. 
داستان ردپا رو امروز صبح می خوندم و وقتی از مترو بیرون اومدم (تازه داستان تموم شده بود) توی برف ها سر در آوردم و مزه مزه اش کردم :) تصادف جالبی بود.
داستان زن زیادی از یه جهت برام جذاب بود. اول به خودم گفتم که چی؟ چی می خواست بگه؟ بعد یهو متوجه نکته داستان و درون مایه اش شدم
        

          واقعا خوشم نیومد... از کتابی با مجموعه داستان های کوتاه واقعا لذت نمیبرم، انگار هیچ انگیزه‌ای برای ادامه دادن ندارم. حتی بنظرم داستان های کوتاه این کتاب هم جالب نبودن، خیلیاشون حس بدی بهم میدادن و متوجه هدف بقیشون هم نشدم. فقط چون کتاب معروفی بود خوندمش و به زحمت تمومش کردم...
        

          به عنوان کسی که شیفته توصیف های ناب جلال است، این کتاب را دوست داشتم. داستان های اول و آخر، یعنی سمنو پزان و زن زیادی، بهترین های کتاب بودند. اما داستان های دیگر مثل دفترچه بیمه و خانم نزهت الدوله هم خالی از لطف نبودند. و در سرتاسر کتاب ردپای عبارت های دلچسب توصیفی به چشم میخورد.
جلال بی شک نویسنده ای است که نوشته هایش بعد از گذشت سالها هنوز شیرین و خوش خوان است ...
        

          مجموعه‌ای از چندتا داستان کوتاه با یه تم مشترک: زن‌هایی که خودشون رو فقط در آینه‌ی وجود یه مرد تصویر می‌کنن و بدون مردهای زندگیشون، هویتی از خودشون ندارن. بهترین داستانها به نظرم سمنوپزان و زن زیادی بودن. من کتاب صوتی رو گوش دادم و صدا و لحن گوینده (محمدرسول مجدآبادی) رو خیلی دوست داشتم.
        

          جز  داستان سمنوپزان و نزهت الدوله بقیشو اصلا دوست نداشتم.و در کل  از خوندنش هیچ لذتی نبردم.
        

          دومین کتاب با فیدیبو تموم شد بالاخره. البته این رو هم مثل مدیر مدرسه با فیدیباکس و فقط تو مترو خوندم برای همین تموم کردنش یکم طول کشید. ولی دلیل مهم‌ترش این بود که نهایتا و خیلی خوشبینانه بشه گفت تنها نیمی از داستان‌های این مجموعه داستان خوب بود. و مثلا من فقط از یک‌سومش لذت بردم. مسئله ممکن این هم باشه که من این رو بعد از مدیر مدرسه خوندم که به نظرم خیلی خوب بود به خاطر همین این «زن زیادی» یکم تو ذوقم زد.
        

          جلال در «زن زیادی» به سراغ معضلات اجتماعی رفته و سعی کرده در قالب چند داستان کوتاه اثر آن بر زندگی مردم را به تصویر بکشد.
مشکلاتی از قبیل هوو آوردن زوجی برای همسرش، نازا بودن زن و تبعات خانوادگی آن، کم توجهی اطرافیان به یکدیگر، مشکلات فرهنگیان، سیاست زدگی مردان و...
دو داستان اول به غایت جالب و البته مثبت ۱۸هستند(!) اما روندی که با اوج آغاز میشه یکم رو به افول میره ولی از مفهوم داشتن شان چیزی کم نمی شود.
        

          جلال خوب می‌نویسد. از حق می‌گوید و مسائل روزمره سال‌های دور جامعه را مطرح می‌کند. نوشته‌هایش صمیمی است و مسائل آن روز هم بی‌شباهت به مسائل امروز نیست.

اما به نظر من، جلال از هیچ جهت شاخص نیست. نه قالب و نه محتوی. در میان نویسنده‌های خارجی و در میان نویسنده‌های بسیار جوان داخلی افرادی را می‌شناسم که مطالب عمیق‌تری را بسیار خواندنی‌تر تعریف می‌کنند. به نظرم جلال اسطوره نیست و جایزه جلال یا بزرگراه جلال را واقعا نمی‌فهمم.