چند جایی خوانده بودم که جلال آل احمد تلگرافی می‌نویسد و بنظرم این بهترین توصیف برای نثر اوست.
کوتاه، صریح و روان اطلاعات را  به خواننده می‌دهد و  سرش را با خیالات گرم نمی‌کند.
تنها از واقعیت و بیشتر از خاطرات خودش می‌نویسد.
مجموعه داستان زن زیادی را از پنج داستان بیشتر دوست داشتم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از خواندن داستان ها نقد آثار را هم در اینترنت جستجو کنید و بخوانید.
        

          آل احمد در این کتاب به داستان‌هایی حول محور زنان و معلمان می‌پردازد و به شیوه‌ای جالب توجه احوالات مردمان زمان خود را به تصویر می‌کشد، از زنی که برای مرگ کودک هوویش نذر می‌کند تا معلمانی که بیمه درمانی را دزدی دولت می‌دانند.
اما یک داستان در این میان بیش از همه توجه مرا جلب کرد و آن داستان «جاپا» بود. در این داستان بسیار کوتاه همراه روایتی از دیبری زحمتش می‌شویم که به نظر نویسنده شمه‌ای از دغدغه‌های درونی آل احمد را نشان می‌دهد. این معلم که سر و کله زدن با کودکان را برای خود هدف و مقصودی نمی‌بیند میل دارد رد ‌و اثری از خود در جامعه‌اش به جای بگذارد و خود را درگیر خشم و نفرت از دیگرانی می‌کند که به این هدف (اثر گذاری) دست یافته‌اند.
در واقع خود آل احمد به‌گونه‌ای از عیب خود و نویسندگان هم‌ عصرش می‌نویسد که آنقدر خود را درگیر تفکرات سیاسی کرده بودند که ادبیات را از نوشته‌های خود پاک کرده بودند. آل احمد که گاه بسیار درگیر این مسائل می‌شد و گاه صرفا به ضعف‌های اجتماعی و فرهنگی (گاه درست و گاه نادرست) می‌پرداخت، قدری بیشتر ادبیات را در آثار خود حفظ کرد.
        

          از خوندنش لذت بردم ✋
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 🩵 
وای که چقدر غم داشت داشت این کتاب .
        

          کتاب متوسطی از جلال آل احمد
به خواندنش می‌ارزد، هر چه باشد، اثری از جلال است
شادی روح همه آنانی که در جستجوی حقیقت بودند، از جمله همین آقا جلال: اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
        

          موضوعی که در زن زیادی به آن پرداخته شده است هنوز هم در بیشتر خانواده های سنتی رواج دارد این تفکر که فقط با ازدواج زندگی یک دختر شکل میگیرد و آن ها همیشه وابسته هستند، جلال آل احمد بسیار خوب به این موضوع پرداخته است
        

          کمی متفاوت تر از دو کتاب قبلی بود. از لحاظ نوع شخصیت ها و حتی تفکر پشت اون. 
داستان ردپا رو امروز صبح می خوندم و وقتی از مترو بیرون اومدم (تازه داستان تموم شده بود) توی برف ها سر در آوردم و مزه مزه اش کردم :) تصادف جالبی بود.
داستان زن زیادی از یه جهت برام جذاب بود. اول به خودم گفتم که چی؟ چی می خواست بگه؟ بعد یهو متوجه نکته داستان و درون مایه اش شدم
        

          تلخ اما از دل جامعه.
کتاب "زن زیادی" متشکل از چند داستان کوتاه درمورد افرادی که همه به نوعی درگیر مشکلاتی هستند و در جاه و مقام درستی قرار نگرفته‌اند.
به طور کلی کتاب‌هایی که به چند داستان می‌پردازند اصلا موردعلاقه‌ام نیستند ولی این موضوع از ارزش سمنوپزان و زن زیادی کم نمی‌کند.
داستان زن زیادی ته دلم را پر از غصه کرد؛ دختری که به خاطر نقص‌های کوچکی در ظاهرش خود را از کار و زندگی انداخت و حالا پر بود از عقده و حسرتِ کارهایی که میتوانست انجام دهد ولی نداد.
نادیده گرفته شدن زنان در تمام مراحل زندگیشان واقعا غم‌انگیز بود و هست و سزاوار این است که ساعت‌ها برایش اشک بریزم.
طبق چیزهایی که از این کتاب شنیده بودم می‌بایست انگشت به دهان بمانم ولی انتظاراتم را که برطرف نکرد هیچ، بلکه ناامید هم شدم. فکر می‌کنم ما چوب انتظاراتمان از کتاب‌ها، آدم‌ها و همه چیز را میخوریم.
زن زیادی، اولین کتابی بود که از جلال آل احمد میخواندم و فکر کنم آخرین کتاب هم باشد زیرا اصلا نتوانستم آنطور که باید، با این کتاب ارتباط بگیرم و چنگی به دلم نزد.
زن زیادیِ جلال آل احمد مثل خیلی‌های‌ دیگر مخاطب خاص خودش رو دارد و به صورتی نیست که تک تک افراد از خواندنش لذت ببرند.
بنظرم داستان روی یه خط صاف پیش می‌رود که یکنواختیش دل را میزند.
اگر نصفه و نیمه ول کردن کتاب اعصابم را بهم نمی‌ریخت قطعا بعد خواندن چند صفحه از کتاب آن را کنار می‌گذاشتم.
رساله‌های اول کتاب را هم اصلا متوجه نشدم و درکل کتابی نبود که بعدا بخواهم حتی از کنارش رد شوم.
اگر قرار باشد از جذابیت‌های کتاب بگویم قطعا از توصیفات دقیق و عمیقش میگفتم که نویسنده بسیارعالی همه‌چیز را به وضوح بیان کرده بود و جملات درخوراندیشه کتاب هم باعث شد که حداقل یک ستاره از این سمت داشته باشد.
        

          به نظر من اوج قدرت قلم جلال تو زنِ زیادیه
        

          نسبت مقدمه ی کتاب رو با بقیه کتاب اصلا متوجه نشدم 
که چرا ترجمه ی انجیل برنابا_ که بسیار سخت بود و بعضی از فصل های آن تکرار شده بود_ آورده شده بود .
و اما کتاب شامل نه داستان کوتاه بود که دو تای آنها از همه کوتاه تر بود.
اولین بار بود قلم‌ جلال آل احمد رو میخوندم و البته انتظار بیشتری داشتم اما باز هم لذت بردم از قلم و داستان ها .
        

          کاش داستانهاش طولانیتر بودند و اینقدر کوتاه نبودند
        

          واقعا نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم...از یه جایی به بعد فقط خوندم که کتاب تموم بشه و اصلا لذت نبردم 
        

          من  نسخه صوتی این کتاب را از فیدیبو گوش دادم و اولین تجربه کتاب صوتی من است. نمی‌دانم اگر نسخه متنی را می‌خواندم، تفاوتی در یادداشتم ایجاد می‌کرد یا نه.

 یکی از بارزترین ویژگی‌های نثر جلال آل احمد که در این کتاب هم هویدا بود، جمله‌های کوتاه و تأثیرگذار  است. جلال از دل واقعیت‌ها می‌نویسد و در این کتاب‌ هم با توجه به زمان کتاب، به مسائلی از آن دست پرداخته شده است که در آن جامعه وجود داشته. 
کتاب شامل ۹ داستان مجزا، کوتاه و بلند است که نباید مثل من با توجه به اسم کتاب انتظار داشته باشید، همه درباره‌ی زن‌ها باشند. البته داستان اول و داستان آخر  کاملا زنانه هستند و جلال نیز از پس روایت زنانه به خوبی برآمده و به نظرم توانسته  حس و حال و دغدغه‌های مرتبط را منتقل کند. 
برای یک بار خواندن خوب بود. 
        

          هر چیز که به زبان گویی از روح برداشته‌ای، اما هرچیز که به قلم نویسی بر روح نهاده‌ای....
        

          قلم جلال حیرت انگیزه
و داستان پردازی هاش محشر
شاید شخصیت هاش غنی نباشه و پردازش مختصر 
اما فک میکنی همه شخصیت هارو میشناسی
یک کات از زندگی روزمرشون
یک جاهایی جالب تر هم میشه قلمش😅👍🏻 (اهل فن میدونن)

بازم شاید جلال اومد تو لیست مطالعه ام
کسی چی میدونه🙂👏🏻🌱
        

          به جز مقدمه و رساله‌ی مهمی که نویسنده در ابتدا آورده؛ کتاب از ۹ داستان تشکیل شده:
-داستان‌های اول و دوم و آخر در مورد چند خانم از چند طبقه‌ی اجتماعی مختلفه که تو حال و هوای دهه‌ی ۲۰ با چالش‌هایی درحال دست و پنجه نرم کردن هستن که تو داستان با هنرمندی به تصویر کشیده شده!
-داستان «خداداد خان» سبک فعالیت و زندگی حزبی اون دوران رو با نگاهی متفاوت نشون میده به گونه‌ای که مخاطب درون واقعی حزب دستش بیاد.
-دو داستان «دفترچه‌ی بیمه» و «مسلول» هم یه جورایی وضعیت نظام بهداشت و درمان رو شرح میده، وضعیتی که هنوز هم با شکلی دیگه وجود داره!
تو این کتاب کوتاه بسیاری از مسائل اجتماعی و سیاسی به توصیف دراومده که حتماً خوندنیه، انگار که خود جلال آل احمد داره از سال ۱۳۲۹ و قبل‌تر خاطره میگه...
        

          داستان کوتاهایی از جلال که اگه خدادخان و جاپا رو فاکتور بگیرم قصه‌های خوبی داره اگرچند انتظارم از قلم ایشون بیشتر بود.
بنظرم نقطه‌ی قوت کار به تصویر کشیدن  خوب زن ها ست؛ هرچند بدبینانه فقط سیاهی‌ها رو روایت کرده.
        

          قابل توجه ترین نکات داستانها شخصیت پردازی خوب زنها تو داستانها بود مخصوصا تو داستان زن زیادی و سمنو پزان
خوب در اوردن لحن زنانه و فضای فکری و گفتگوهایی که بین زنها مطرح میشد توسط یه نویسنده مرد،هنرنمایی جلال تو این کتابه