قطعا یکی از شاهکارهای تاریخ ادبیات جهان و قرن نوزدهم همین اثر زیباست.
قبلا با ترجمه جواد محبی این کار رو خونده بودم که اصلا و ابدا به پای ترجمه جناب پارسایار نمیرسه. 
انگار داشتم کتاب جدیدی میخوندم. توضیحات و مقدمه کتاب به شدت خوب بود و نثر روونی هم داشت این ترجمه و همین نکته اهمیت مترجم رو میرسونه.
کتاب در دوره لویی یازدهم و قرن پانزدهم فرانسه میگذره و از معدود رمان هاییه که نقش اصلی یک مکانه نه یک فرد.
کلیسای نتردام.
داستان خیلی گیرا و جذابه و یک تراژدی به تمام معناست. زندگی همه کاراکترها یک تراژدیه.
یک فصل کامل و حدود ۵۰ صفحه اختصاص به پاریس اون دوره داره و ویکتور هوگو با قلم جذابش جوری براتون پاریس رو به تصویر میکشه که انگار در زمان سفر کردید و حیرت میکنید از این میزان اطلاعاتی که ویکتور هوگو از پاریس اون دوره داشته و همین نکته خودش باعث میشه که بیشتر درک کنیم که چقد این کتاب ارزشمنده.
برای ما دوستداران کتاب هم فصلی کاملا اختصاص داره به صنعت چاپ و اینکه چطوری کتاب باعث شد که تفکر آدم به جای اینکه در معماری نمود پیدا کنه ، در کتاب ثبت میشه .
و مخصوصا این نکته بیشتر تبیین میشه که کتاب جای خرافات و خرد جای حماقت رو میگیره.
گوژپشت نتردام علاوه بر داستان جذاب و ادبیات خوبی که ارائه میده ، مثل یک ماشین زمان عمل میکنه و شمارو به فرانسه قرون وسطی میبره تا از پاریس و کلیسای نتردام در اون عصر دیدن کنید.
جذاب نیست این سفر؟
        

          به تازگی تمومش کردم اما نه با این مترجم . داستانش رو دوست داشتم و شخصیت سازی جالبی بود برام. هر کدوم از شخصیت ها نماد چیزی رو داشتن و داستان که جلو میرفت گاهی قضاوت های تو رو از اون شخصیت پس میزد و این موضوع برام جذابیت داشت. تو این کتاب به ایثار و همیاری پرداخته بود.
        

          به نام او

 گوژپشتِ نتردام اولین اثری بود که به صورت کامل از ویکتور هوگوی بزرگ خواندم، پیش از این بینوایان را در سالهای نوجوانی نیمه‌کاره رها کرده بودم، ای کاش مجالی می‌یافتم درباره انتخاب‌های غلط در سالهای نوجوانی یادداشتی بنویسم، و متاسفانه هنوز عزمم را جزم نکرده‌ام تا بینوایان را به صورت کامل بخوانم ولی گوژپشت کافی‌ست تا بگویم ویکتور هوگو نویسنده محبوب من است و با چه نویسنده حکیم و اندیشمندی روبرو هستیم.

یکی از دلایلی که از هوگو کمتر خوانده‌ام این است که آثارش ترجمه‌های چندان خوبی ندارد. فی‌المثل تا پیش از انتشار این کتاب، نسخه خوبی از گوژپشت نتردام در بازار موجود نبود. و خب انتشار این کتاب سبب شد که ترغیب شوم آن را بخوانم، البته ضمن احترام به جناب پارسایار در بین مترجمان زبان فرانسه ایشان مترجم محبوبم نبودند و نثر ایشان را چندان دوست نداشتم ولی گوژپشت یک شگفتانه بود، واقعا توقع چنین متن فخیم و در عین حال خوشخوانی را نداشتم.

و اما رمان، نامِ اصلی رمان نتردام پاریس است و شخصیت اصلی کلیسای نتردام است. هوگو با استادی تمام -جالب است که او در بیست و هفت سالگی اولین شاهکارش را آفریده- پاریس قرن پانزدهم را ترسیم می‌کند، هوگو نود سال پیش از جیمز جویس و اولیسش رمانی می‌نویسد که شخصیت اصلی آن نه یک فرد بلکه یک مکان جغرافیایی است، پاریس در این رمان شخصیت دارد، نقاط تاریک و روشن دارد و شخصیتهای داستانی در نسبت با آن معنا می‌گیرند، و در راس همه آنها کوزیمودو یا همان گوژپشت است که گویا با نتردام یکی شده و با آن معنا پیدا می‌کندو دیگر شخصیت اصلی داستان، اسمرالدا به شکلی دیگر.

هوگو یک حکایت‌گوست او در هر فصل از کتاب حکایتی تازه از یک شخص، یک مکان و یا حتی خود پاریس و معماریش تعریف می‌کند او در بخش سوم کتابش پنجاه صفحه تمام فقط از پاریس و نتردام و سیر تاریخی آنها می‌گوید بخشی که شاید برای کسانی که به رمان مدرن عادت کرده‌اند ملال‌آور باشد ولی کسی که گوهرشناس باشد از سطر سطر آن لذت می‌برد و از این میزان دقت و تحلیل تیزبینانه  شگفت‌زده می‌شود، خلاصه اگر حال و حوصله یک اثر کلاسیک آن هم با پایانی غم‌انگیز و در عین حال تکان‌دهنده را دارید این رمان را از دست ندهید.

در آخر بخشی از تحلیل فوق‌العاده دقیق هوگو درباره پاریس را آورده‌ام که اگر نیک بنگریم درباره تمام پایتخت‌ها صدق می‌کند :

«از سال ۱۳۶۷ به بعد شهر چنان گسترش یافت که، به ویژه در کرانه راست، نیازی به حصار تازه پیدا کرد. شارل پنجم حصار تازه را ساخت. اما شهری چون پاریس به‌سان رودی است که پیوسته طغیان کند. همین شهرها هستند که پایتخت می‌شوند. این شهرها به مثابه قیفی هستند که همه جریانات جغرافیایی و سیاسی و اخلاقی و فکری یک کشور و همه تمایلات طبیعی یک ملت بدانها منتهی می‌شود. اینها به تعبیری چاه‌های تمدن‌اند، و فاضلاب‌هایی هستندکه تجارت، صنعت، جمعیت، هرآنچه تراوش می‌کند، هرآنچه حیات دارد، هرآنچه روح یک ملت است، قطره به قطره، سده به سده، در آنها پیوسته تصفیه و روی هم انباشته می‌شود.»
        

          کجا میتونم این کتاب رو بخونم؟
        

          عموما کتابای ویکتور هوگو با قلم خاصش حس خوبی میده به آدمی که عاشق تاریخ فرانسه است ... نود و سه رو که خوندم طرفدار کتاباش شدم و هنوز گاهی ورق میزنم صفحاتشو
نوتردام پاریس یه فصل کامل راجب پاریس داره ... حال و احوالش مردمش ساختموناش یه تصویر شبیه به بازی اساسین کرید آنیتی شاید پر حس تر شاید زنده تر ....🤩
برای طرفداران پر و پا قرص هری پاتر باید بگم رد پای نیکلاس فلامل تو کتاب یه اطلاعات تکمیلی میده بهتون .... 🤭 
برای خوندن این کتاب نشر هرمس پیشنهادِ صد از صده کتاب سبک، ترجمه روان ،اندازه مناسب و همه چی خلاصه 📕
        

          داستان کتاب واقعا ناراحت‌کننده‌ست. من تو فضای کارتونش بودم وقتی خوندمش و خب فهمیدم که خیلی باهاش فرق داره... البته خب اصولا این مدل کتاب اصلی واقع‌بینانه‌تره ولی به هر حال...

https://taaghche.com/book/107313
        

          تمومش کردم. چه پایانی...!!!!
اصلا به این پایان فکر نکرده بودم. من قبلا نه فیلم و نه انیمیشن رو دیده بودم، نه کتابشو خونده بودم. هم تراژدی بود هم میتونم بگم جور دیگه تموم میشد عجیب بود....

پیشنهاد من همین ترجمه از نشر هرمسه.
        

          صرفاً به علت ذکر جزئیات تاریخی و معماری برام جالب بود. متاسفانه داستانش - با اینکه بسیار مشهوره - در حد فوق العاده پایینی قرار داشت (قصد توهین به نویسنده رو ندارم) و گاهی  شرایط به قدری آبکی و تصادفی پیش میرفت که فکر می کردم نقش اول دچار خواب و خیال شده.
        

          اولین رمانی بود که خوندم و خیلی خاطره خوشی دارم عالی بود
        

          این کتاب فضای کلیسا و کشیش‌های متظاهر عصر خود را به زیبایی کشیده است.
        

          کتابی جذاب و شنیدنی
هرچند جلد کتاب نشان‌دهنده‌ی کتابی کسل کننده می‌باشد اما داخل کتاب کاملا متفاوت است.
این کتاب در مورد داستان یک بچه نوشته شده‌است که پلیس شهر مادر آن‌را به قتل می‌رساند و مردی که در آن نزدیکی مشغول تماشا بوده‌است مانع کشتن فرزند توسط پلیس می‌شود و می گوید که تو باید از آن پسر نگهداری کنی؛ سال‌ها می‌گذرد و پسر بزرگتر می‌شود و اتفاقاتی در آن شهر می‌افتد....
        

          تراژدی زیبا و در عین حال غم انگیزی از ویکتور هوگو که شاید فیلم و کارتون آن را هم دیده باشید ولی به نظر من خواندن کتاب آن نیز لازم است با پایانی که از نظر من عشق و فداکاری را نشان میدهد و معنای عشق همین است و بسیار قابل تامل و زیباست
        

          رمان گوژپشت نتردام در پاریس قرن پانزدهم اتفاق می افتد. داستان حول دختری کولی به نام اسمرالدا و کسانی که میخواهند او را تصاحب کنند، میچرخد. به نظرم رمان توصیفات خوبی از وضعیت فرهنگی و اجتماعی آن زمان داشت ولی خود داستان برایم جذابیت زیادی نداشت. به خصوص در زمانهایی که قرار است یک اتفاق مهم در داستان بیفتد، (مثل همراهی کشیش با فبوس برای کشتن او، لحظه ای که سمرالدا مادر واقعی خود را میشناسد، زمانی که ماموران حکومتی صدای اسمرالدا را میشنوند و دستگیرش میکنند) روند گره افکنی و گره گشایی بسیار دم دستی است.
        

          شاهکار بود، شاهکار
ویکتور هوگو استاد فضاسازیه و جوری فضا رو توصیف می کنه که انگار من خواننده توی اون دوران و جو قرار دارم.
بسیار عالی بود و از اون کتاب هایی است که دلم براش تنگ میشه.
        

          چه کتابی بود! چه داستانی! چه ایده ای! هر فصل که میرفتم جلوتر همش با خودم فکر میکردم چطور ممکنه چنین داستانی به ذهن یک نفر برسه اون هم فقط با دیدن یک کلمه روی دیوار کلیسای نتردام.

جزئیات داستان، توصیفات و به اصطلاح مطالب حاشیه ای به نسبت به جا بود و میرفت گوشه ی تصورات یک جای درستی می‌نشست( البته به نظرم اگر علاقه به تاریخ ندارید شاید یکمی طولانی به نظر برسه و میشه که ازشون رد شد و لطمه ی خاصی وارد نمیکنه به ماجرای اصلی ). 

پایان داستان کاملا غیر منتظره بود. برای خودم انواع پایان های خوب و بد رو چیده بودم و باید بگم که این هیچکدوم از اونها نبود. 

کازیمودو نمادِ عشقِ پاک و خالص بود.

فقط یک مسئله برام جالب نبود اون هم ضعف اسمرالد به خصوص وقتی نمادِ زن در داستان بود. و به خاطر همین ازش ستاره کم کردم😅
        

          از مهمترین و بهترین اطلاعاتی که از این کتاب به دست می آید،  فضای عقیدتی سیاسی حاکم بر فرانسه در آن زمان است. جدای از شخصیت گوژپشت و دختر کولی، کتاب  کشمکش دائمی بین عقل و قلب را در یک شخصیت رشد یافته و عالم که شماس اعظم نامیده می شود به نمایش می گذارد... شخصیتی که در تدین  و پاکدامنی و همزمان در شهوت پرستی و بدجنسی دچار افراط است...
        

          رمانی جالب از عصر  قرن ۱۵ رمانی است نوشتهٔ ویکتور هوگو، نویسندهٔ شناخته شده و نامدار فرانسوی، که در سال ۱۸۳۱ میلادی انتشار یافت. این کتاب یکی از آثار ادبی برجستهٔ جهان است که در سبک رمانتیک نگاشته شده‌است.
تازه و جالب بود
        

          این فرانسوی جذاب👌🏻😌
اول از همه باید بدونید که شخصیت اصلی داستان کلیسای زیبای نوتردام هستش......
گوژپشت نوتردام یکی از رمانتیک ترین رمان هایی که خوندم...
انقدر زیبا و دلچسب بود که بعد از سه چهار سال از تاثیرش کم نشده....
📙📓📙
اسمرالدا، دختر کولی اما زیبای داستان عاشق فوبوس سروان خوش چهره و خوش قامت میشه...غافل از اینکه فوبوس مردی به شدت هوسرانه و اسمرالدا رو فقط برای لحظاتی کوتاه در کنار خودش می خواد...و اما کازیمودو بیچاره،گوژپشت یک چشم ناشنوا، هیچ شانسی در برابر فوبوس نداره و ناراحتیش رو با به صدا درآوردن ناقوس های کلیسای نوتردام نشون می ده......
📕📔📕
پی نوشت:
کیفیت پایین عکس دلیل بر قدیمی بودنشه 👌🏻😉
من به شخصه با توجه به اینکه این کتاب رو با یک ترجمه ی افتضاح خوندم، ترجمه ی #جواد_محیی رو از نشر جاودان خرد رو پیشنهاد می کنم......
        

          داستان خوبی داره ولی به اندازه بینوایان برای من کشش نداشت. شاید هم ترجمه‌ها تاثیر داشته. سبک ترجمه آقای جواد محیی با آقای پارسایار تفاوت زیادی داره.
        

          حالا می‌فهمم چرا بزرگترین مراسم تشیع جنازه‌ در تاریخ فرانسه از آنِ آقای هوگو است. آقای هوگو عظیم، باشکوه، ستایش‌برانگیز و ستودنی است. در برابر آقای هوگو باید سر تعظیم فرود آورد. هنوز «بینوایان» را نخوانده با همین «گوژپشت نتردام» چنان شیفته و مجذوبش شدم که از طرفی قلبم تند تند می‌زند از فکر خواندن «بینوایان» و شاهکارهای دیگرش، از طرفی قلبم سنگین است که باید با نتردام و کازیمودوی نازنینم خداحافظی کنم.

اما «گوژپشت نتردام». گمانم وقتی بچه بودم نسخه‌ی خلاصه‌ و کودکانه‌ای از این داستان را خوانده بودم، درست مثل بینوایان. و چقدر خوشحالم که الان می‌توانم نسخه‌های کامل و دست اول را بخوانم و با تمام وجود عظمت‌شان را درک کنم. ویکتور هوگو مهربان، صبور و دغدغه‌مند است و یکی از دقیق‌ترین و نکته‌سنج‌ترین نویسندگان. چنان با ظرافت به برخی جزئیات توجه می‌کند و ارتباطات معنادار میان پدیده‌ها و مفاهیمی برقرار می‌کند که ظاهراً هیچ ربطی به هم ندارند که هوش از سرت می‌پرد. برخی قسمت‌های کتاب انگار لحظه‌ای از روایت بیرون می‌آید و مطالبی را همچون مقاله‌ای تخصصی با ما در میان می‌گذارد که اتفاقاً به عمیق‌ترین شکل ممکن در خدمت داستان و اتمسفر آن است و به همین دلیل نه تنها خواننده را از حال و هوای داستانی خارج نمی‌کند، بلکه کمک می‌کند بهتر درکش کند. 

شخصیت‌های این کتاب از کلود فرولو، اسمرالدا و کازیمودو و شانتفلوری گرفته تا حتی فبوس، از ماندگارترین شخصیت‌های ادبیات‌اند به نظر من و بخشی از قلبم همیشه متعلق به کازیمودو و شانتفلوری خواهد بود. «گوژپشت نتردام» یک رمان رمانتیک تمام عیار است، با تمام مؤلفه‌هایی که این ژانر ادبی را به یاد می‌آورند؛ یک ساختمان قرون‌ وسطایی قدیمی و اسرارآمیز، موجودی تنها و بیگانه که از جامعه‌ی انسانی طرد شده است، امیال و احساسات سرکوب‌شده و ممنوعه و حس تاریکی و انزوایی که پایانی تراژیک را رقم می‌زنند. بیش از هر چیز مرا یاد «فرانکنشتاین» مری شلی می‌انداخت. هیولای فرانکنشتاین و کازیمودو از بسیاری جهات به هم شبیه بودند؛ هر دو تنها و درک‌نشده و محکوم به زیستی طردشده و در انزوا. اینکه کلیسای نتردام در این کتاب خود یک کاراکتر درست‌و‌حسابی است بی‌نظیر بود. اینجا کلیسا فقط مکانی نیست که داستان در آن رخ می‌دهد، شخصیتی‌ است که بر شخصیت‌های دیگر تأثیری فعال می‌گذارد. به لطف این کتاب آدم می‌تواند پاریس و نتردام قرون وسطی را با گوشت و پوست و استخوان لمس کند؛ همان تاریکی و خیسی و حتی بوی بد پاریس آن روزها را تجربه و شوالیه‌پرستی کورِ مردمان، نوع زیستِ کولی‌های بی‌پناه و کلیسای پوسیده و نخ‌نما را درک کند.

کازیمودو همچون موجود فرانکنشتاین یا حتی مرد فیل‌نمای لینچ یک عجیب‌الخلقه است که در جهان امروزی نیز شاید حتی همچنان پذیرفته نباشد،‌ چه برسد در یک جامعه‌ی خرافه‌پرست قرون‌وسطایی که از بدو تولد رها و بی‌پناه و از همه‌جا پس زده شده است. تنها کسی که زیر پر و بالش را می‌گیرد، شماس اعظم کلیسای نتردام، کلود فرولو، است که در نهایت سهمگین‌ترین ضربه‌ها را به کازیمودو می‌زند. از همان ابتدا می‌دانیم که پایان کازیمودو که نه حرف دیگران را می‌شنود، نه کسی تلاشی برای شنیدن حرف‌های او می‌کند، تلخ و تاریک است. اما شخصیت کلود فرولو، با تمام تلخی و گزندگی شخصیتش، تا حدی قابل‌درک است. وقتی مجبوری تمام حقانیت احساسات درونی‌ات را سرکوب کنی، معلوم است که نتیجه هیولایی می‌شود که با اعمال و رفتارش بدترین و دردناک‌ترین ضربه‌ها را به عزیزترین کسانش می‌زند. شانتفلوری زن تنها و محکوم دیگری است که تمام زندگی نکبت‌بارش را در آرزوی رسیدن به دختر از دست‌رفته‌اش می‌کند و درست در لحظه‌ی وصال همه‌چیزش را از دست می‌دهد. اسمرالدا و بز نازنینش جالی نیز درمانده و بینوا هستند. اسمرالدا یک نوجوان است؛ همان‌قدر خام و بی‌تجربه و ساده. گرچه در لحظاتی می‌تواند شجاعتی چشمگیر از خود نشان دهد، آن‌قدر ساده است و آن‌قدر حس طرد و رهاشدگی در او زیاد است و احساس دوست داشته شدن را تجربه نکرده است که حتی نمی‌تواند کسی را دوست داشته باشد که در مقابل حاضر باشد دوستش داشته باشد؛ گویی خودش را لایق دوست داشته شدن نمی‌داند.

تک‌تک شخصیت‌‌های اصلی و فرعی به اندازه پرداخت شده‌اند و روند داستان با سرعتی مناسب پیش می‌رود. نقش نتردام چنان پررنگ است که به‌نظرم تمام معماران و شهرسازان و مرمت‌کاران قطعاً باید این کتاب را دست‌کم یک بار در زندگی‌شان بخوانند. یک فصل کامل هوگو درباره‌ی نسبت چاپ، ادبیات و معماری صحبت کرده که بی‌نظیر است. هرگز آن شبی را که مشغول خواندن آن فصل بودم فراموش نمی‌کنم، از شدت زیبایی واژگان هوگو قلبم از هیجان تندتند می‌زد. هوگو معتقد است چاپ و کلمات معماری را نابود کرده‌اند، بااین‌حال زمانی که حاکمان فرانسه تصمیم داشتند نتردام ویرا‌ن‌شده را خراب کنند، هوگو با نوشتن این کتاب چنان به محبوبتش افزود که آن‌ها تصمیم گرفتند به جای تخریب مرمتش کنند. گویی برعکس ادعای هوگو، این بار ادبیات معماری را نجات داد.