درواقع به قدری داستان،قلم نویسنده، ترجمه و... زیبا بود که از تموم شدن داستان دلم گرفت.
کاش ادامه داشت...
اوایل کتاب وقتی آدم بزرگ ها رو تعریف میکرد واقعا غم انگیز بود و چقدر عالی آدم بزرگ ها رو توصیف کرد.

#آدم_بزرگا_نباشیم
          

            «جوناتان،مرغ دریایی»
مرغان دریا برای طعمه پرواز می کنند یا برای خود «پرواز»؟
ما برای هدفی زندگی می کنیم؟ یا جز «زندگی کردن» هدفی نداریم؟!
یا چیزی بین این دو؟!
برای «پریدن» مقصدی می خواهیم و اراده ای و گذر از موانعی درونی(همچون محدودیت های جسمی،عادات،روحیات) و مشکلاتی بیرونی(پس زدگی های محیطی ناشی از غیر مرسوم بودن اعمال شخص پرنده!)
مقصد کجاست؟
راه چیست؟
راهنما کیست؟
و از همه مهمتر «من کیستم؟»
چیزهایی است که در مطالعه ی این اثر سهل ممتنع به آن بر میخوریم.
پ: مرغی دورتر را می بیند که بلندتر پریده باشد.(ضرب المثلی از متن)
پ۲:داستان،گفتارها و اعمال داد می زنند که جاناتان رسالتی عیسی گونه دارد.
سیدعلی مرعشی/۷مرداد۹۸
          

            به دنیا آمده‌ایم تا غذا بخوریم و تا می‌توانیم بیش‌تر زنده بمانیم!
این شاهکار باخ که خود گویا در عرصه‌ی پرواز تجربه داشته است؛ یک رمان‌گونه در مورد اومانیسم است.
بسیار شاهکار است و این مفهوم را بسیار خوب منتقل می‌کند.
بسیار توصیه می‌کنم.
          

            زمانی که این کتاب رو خوندم پسندیدم و به خیال خودم تصور کردم کتاب خیلی خوبیه ...
اما اثراتِ مضرش بعد از اتمام کتاب برای من مشخص شد!
و به لطف خدا بود که تونستم از آسیب های این کتاب رهایی پیدا کنم:)
اگر تصمیم دارید این کتاب رو بخونید 
از من به شما پیشنهاد ؛ نخونید!...
          

            یه ذره فاز کتاب زیادی عاشقانه و شعاری بود و بعضی جاها خسته کننده می‌شد. (کلا نثر نادر ابراهیمی سخته برای من) اما به نظرم می ارزید به رسیدن به فصل آخرش؛ جایی که حرفش این شد این همه برنامه ریختیم برا زندگی که بتونیم بعضی جاها ازش سرپیچی کنیم! ولی اصلا باید برنامه‌ای باشه که بشه ازش سرپیچی کرد!
و اون‌جاهاییش رو که می‌گفت نباید اسیر خاطرات شد و تو گذشته موند رو هم خیلی پسندیدم...

از متن کتاب:
زمان را باور کن و معماران زمان را بخندان! معماران زمان را بخندان تا دیگر این گونه جدی و عبوس نباشند؛ تا لحظه‌ای از ساختن بمانند، عرق‌های پیشانی‌هایشان را خشک کنند، تا تو بتوانی توقف زمان یا نبودش را اثبات کنی!

و:
من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه‌ای از این سفر دشوار، گرفتار ناامیدی نباید شد. من می‌گویم: به امید بازگردیم. قبل از آنکه ناامیدی، نابودمان کند.