روایت مستندوار و متصل و جذاب؛
به سرعت خوندمش و زمان خوبی رو برای خوندنش انتخاب کردم. باعث ایجاد زاویه دید متفاوتی برام نسبت به اسرائیل و موساد شد.
برخی هم معتقدن فضای کتاب جنسی بود و این رو نقطه منفی دونستن که به نظر من اینطور نبود و میشه گفت اشاره‌هایی که شده بود لازمه بیان اینجور وقایع به صورت درست بود اما خب قبول دارم که خواننده این کتاب از یه سنی به بالاتر باید باشه.
در کل به نظرم همچنان جای دقت‌ها و ظرافت‌های نویسندگی و داستانی بیشتری داشت و حتی پایان بهتر.
      

        داستان روانشناختیِ گیرا و پر هیجان با توصیفات و توضیحات به جا و به موقع و با یک پایان شوکه کننده.
انتخاب خیلی متناسبی بود برای موقعیت الانم و خیلی راحت میتونستم خودم رو جای شخصیت‌ها و حس و حالشون بذارم. فقط دو شب و یک روز طول کشید تا تمومش کنم. یه جاهایی سرم رو از کتاب بلند میکردم و چند دقیقه به سقف خیره میشدم تا ماجرا رو هضم کنم. در کل برام تاثیر گذار و خیلی دوستداشتنی بود.
      

        رمان ساده و روونی بود و تو زمانی خوندمش که امتحاناتم تموم شده بود و به یه رمان ساده و جالب نیاز داشتم. و اینکه اولین رمانی بود که تم کره‌ای داشت و میخوندمش.
      

        و باز هم قلم زیبا و پیچیده‌ی محمود دولت‌آبادی؛
لذت بردم و از داستان "اسم نیست" که سبک متفاوت و خیالی داشت و پایانی حیرت‌انگیز و داستان "اتفاق نمی‌افتد" که جریان سیال ذهن بود، بیشتر. :)
      

        داستان آخر را بیشتر از همه دوست داشتم؛ شاید چون معمایی‌گونه‌تر بود و مثل مابقی داستان‌های کتاب خیلی شلوغ نبود! بقیه داستان‌ها هم از فضایی درست وسط جامعه و دغدغه‌های روز جامعه بود که عناصرشان پیچیده شده بودند میان سمبل‌ها.
جلال از میان جزئیاتِ دغدغه‌های درونِ جامعه‌ی روز نوشته، و اما امروزِ ما، بعد از گذشت سال‌ها، هنوز هم نتواسته ریشه‌ی خیلی از دغدغه‌های آن روز را برطرف کند! و شاید همین است که تاریخ را تکرار میکند و انسان را پشیمان.