خانم #نفیسه_مرشد_زاده رو از دوران #داستان_همشهری خوانی میشناسم. سردبیر خلاقی که عاشق #سرمقاله هاش بودم. سرمقاله هایی که با روایت های داستانی شروع میشدن و یک جوری به موضوع اصلی مجله ربط پیدا میکردن. 
اما یک جایی مجله رو ترک کردن و رفتن به سوی دنیای نشر.
حالا اسم نفیسه مرشد زاده نشسته کنار اسم #نشر_اطراف. نشری که که با وجود تازه تاسیس بودن مخاطب خودش رو پیدا کرده.  اولین کتابی که از این نشر خوندم #کآشوب بود. کتابی که در نوع خودش خاص بود. و بالاخره یه کتاب دیگه از نشر اطراف. #این_هم_مثالی_دیگر.
با اینکه خودم داستان نویس هستم ولی علاقه زیادی به روایت دارم. اصلا یکی از دلایل علاقه ام به داستان همشهری روایت های مجله داستان بود.
این هم مثالی دیگر در واقع یک کتاب رواییه. چهار جستار از #دیوید_فاستر_والاس
یک سخنرانی در جمع دانشجویان. سخنرانی جالب و تاثیرگذار
یک روایت درباره حادثه #یازده_سپتامبر و #برج_های_دوقلو که از زاویه دید متفاوتی روایت شده. 
یک روایت درباره جشنواره #لابستر که بیشتر به مذمت این جشنواره پرداخته. و کلا به مذمت شیوه طبخ لابستر. میگوهای بزرگی که زنده طبخ میشن. روایتی که به انسانیت آدم تلنگر میزنه.
و یک روایت درباره یک بازیکن تنیس و تماشای بازی #راجر_فدر یکی از نوابغ تنیس که البته این بخش برای من جذاب نبود.
اما بقیه بخش های کتاب انقدز جذابیت داشت که منو مجاب کنه بقیه جستارهای نشر اطراف رو بخونم.
        

          همه مقاله های خوب بودند جز داستان لابسترها که فوق العاده کسل کننده بود و حوصله سر بر، واقعا چرا متن هایی ترجمه می شوند که اصلا با فرهنگ ما هیچ ارتباطی ندارند طوری که مترجم هم هیچ تلاشی برای ایجاد ارتباط نمی کند؟
        

          من تا مدت‌ها نسبت به این جستارهای نشر اطراف گارد داشتم...
بعد این کتابو برای پاتوق این هفته خوندیم.
و دیدم واوووو، نویسنده رو والاس :/!!!
خلاصه که متنبه شدم و دیگه میخوام این کتابای اطراف رو بخونم
        

          دلیل انتخاب این کتاب جمله‌ای بود که در بخش تقدیم کتاب اومده بود. (پ.ن: در بخش بریده کتاب اضافه کردم ) جمله‌ای که با خودکشی نویسنده در تضاد بود.😶
اما تعریف جستار: متنی است که مقاله، داستان یا رساله نیست اما با تمام این‌ها اشتراکاتی دارد.
چهار جستار: یکی مربوط به سخنرانی در دانشگاه، یکی حادثه 11 سپتامبر، درباره جشنواره مربوط به لابستر و طبخ و در نهایت نمایی از بازی فدرر
یکی از جستارهای این کتاب با نام (آب این است..) بسیار جذاب و خواندنی بود اینکه از دید بقیه هم بتونی یکسری نکات رو در نظر بگیری. 😍
جستار مربوط به لابستر رو دوست نداشتم. 😅
و اولین کتابی بود که در حوزه جستارنویسی خوندم. برای تجربه اول خوب بود. اگر به جستارنویسی علاقه‌مند هستین شاید بتونه براتون جذاب باشه😁
        

          معمولا از اینجور کتاب‌ها نمی‌خونم.
حالا نمی‌خوام توضیح بدم چی شد که خوندمش، ولی از مطالعه‌ش خوشحال و راضی‌ام.
به نظرم نکته اصلی و مهم این جستارها، موضوعاتی نیست که درباره‌شون نوشته. مهم، نگاه نویسنده و اندیشه‌ای هست که در مواجهه با هر موضوع، به جهات مختلفش می‌پردازه و مثلا وقتی نشریه‌‌ای بهش میگه درمورد جشنواره لابستر بنویس، یهو می‌بینیم داره از این بحث می‌کنه که پختن یه حیوون از نظر اخلاقی و فلسفی تا چه اندازه می‌تونه کار درستی باشه؛ یا اینکه زیبایی ورزشی مثل تنیس تا چه حد به امری ماوراء طبیعی بر می‌گرده! برای من که مهم‌ترین و جذاب‌ترین چیز کتاب، همین نگاه ناب و ویژه‌ی نویسنده به زوایای مختلف موضوع بود و از این جهت واقعا کتاب خوبی خوندم و ازش لذت بردم.
یک امتیازی هم که کم کردم به خاطر این بود که بعضی جاها (مثل همون جستاری که درمورد تنیس و راجد فدرر بود) دیگه بیش از اندازه وارد جزئیات می‌شد و تا حدی حوصله آدم رو سر می‌برد؛ که البته شاید برای طرفدارهای اون موضوعات هم بیشتر جذاب باشه تا حوصله‌سربر.
        

          دو جستار اول خوب بود ولی دو جستار بعدی رو دوست نداشتم. بیشتر آموزش نوشتن جستار سفارشی بود و اینکه چطور از هیچ، این همه کلمه تولید کنی.
        

          جستار اول خیلی خوب بود
دوم جذاب نبود
سوم بد نبود، از نظر تکنیکی قابل توجه بود
و چهارمی شاید به درد یک آدم تنیس دوست بیشتر بخوره 
        

          فقط دو جستار اول رو می‌شه گفت جستار درست و حسابی. سومی علیرغم موضوع جذاب، خیلی بی سرو ته بود. 

        

          هنوز خیلی زیاد جستار نخوندم ولی تا همین جا هم می‌تونم بگم یکی از سبک‌های نوشتاری موردعلاقه‌مه چون برآمده از زاویه‌دید و احساسات و دیدگاه‌های شخصی نویسنده است. والاس به‌نظرم آدم دقیق و نکته‌سنجیه که می‌تونه از معمولی‌ترین اتفاقات بینش‌های عمیق بیرون بکشه. جستار اول و سوم مورعلاقه‌هام بودن چون به دغدغه‌های فعلی‌م شاید نزدیک‌تر بودن اما جستار دوم و چهارم هم برام جالب بودن مخصوصاً آخری که دربارۀ فدرر بود چون من هیچی از تنیس نمی‌دونم و حتی کنجکاو شدم و رفتم حین خوندن یه چیزایی سرچ کردم.
        

          در مورد چیزایی که از دید خیلی ها روزمره نیستن با دیدی نوشته که روزمره بنظر بیان. و اگر فرد اون موضوع رو روزمره بدونه اونقدر خوب شرح داده که توی طرز فکرش شک کنه
        

          اول که شروع کردم گارد گرفته بودم که انقدر هم مطالب مهم نیست. اصلاً اینکه وقت بذارم دو تا جستار بخونم که چند جملهٔ پندآموز توش باشه چقدر ارزشمنده؟ بعد که خودم رو مجبور کردم تا آخر کتاب بخونم وقتی به دو جستار آخر رسیدم شیفتهٔ نحوهٔ بسط مطالب شدم. برام جالب شد که نویسنده چطور با متنی روایی می‌خواد نظر خودش رو بهمون بگه و خیلی مطالعه‌اش برایم جذاب شد. اما تا اومدم توش غرق بشم کتاب تموم شد…
        

          جستار اول درواقع متن یه سخنرانی (و ظاهرا تنها سخنرانی) از فاستر والاسه در مراسم فارغ‌التحصیلی دانشجویان یک کالج.
جستار دوم درباره‌ی روزیه که حادثه‌ی ۱۱ سپتامبر اتفاق افتاد؛ روایتی از واکنش‌های مردم معمولی شهری در آمریکا.
جستار سوم از یک جشنواره‌ی لابستر خوری شروع می‌شه و بعد راجع به این فرهنگ و بحث‌های اخلاقی پیرامون خوردن و نحوه‌ی پختن لابسترها حرف می‌زنه.
جستار چهارم هم درباره‌ی راجر فدرر (تنیس‌باز) هست.
با خوندن این کتاب تونستم با سبک نوشته‌های فاستر والاس تا حدودی آشنا بشم، اما ترجیح می‌دادم یکی دو جستار دیگه ازش تو کتاب می‌آوردن.
        

          اطراف گاهی زیادی شیک می‌شه. اینکه وسط کشوری در خاورمیانه، سرزمین‌های خون‌چکان، جستار درباره لابسترها در قابلمه‌ها، ترجمه و چاپ کنی، فانتزی، غیرمسئولانه و حتی بی‌انصافیه.
بعد هم اینکه جستارهایی درباره زندگی روزمره بنظرم مناسب این مجموعه نبود. بیشتر جستارهایی درباره زندگی منهای درد بود.
        

          یک سوم کتاب را بیشتر نخواندم. خلاف تعریف‌های پرطمطراقی که از این مجلد و خواهر اولش شنیده و خوانده بودم ملال آور بود. شبیه خانواده‌هایی که بسیار ازیشان شنیده‌ای و شوق داری یک‌بار به مهمانی‌شان بروی اما همین که سر میز شام می‌نشینی پی می‌بری میان‌تهی‌اند و لحظه‌شماری می‌کنی از شرشان خلاص شوی و از خانه‌شان بیرون بزنی!
        

          دارم شتاب‌شتابی این یادداشت را برای خودم می‌نویسم که بروم «راجرر فدرر»ی را که والاس توی این جستارروایی نشانم داده را جست‌وجو کنم و فیلم‌های فینالش با نادال را پلی کنم. فدرری که این همه سال دوستش داشتم و نمی‌شناختمش‌.
یا بروم یک سرچ بزنم ببینم این لابستر این‌قدرها خوردنی به‌ظاهر خوش‌مزه‌ای است که به دیدن رنج‌کشیدنش و زنده‌پزی‌اش بیارزد.
یادم نرود که ۱۱ سپتامبر را هم سرچ کنم و ببینم. 
فاستر والاس حقیقتا جستارنویش فوق‌العاده‌ای است.
        

          «چگونه به ۵۰ یا شصت سالگی برسیم، پیش از آنکه بخواهیم تفنگ روی شقیقه‌مان بگذاریم.» احتمالا وقتی بدانید نویسنده این کتاب خودش از پس رسیدن به هدف این جمله‌ی کتاب بر نیامده است، برایتان عجیب باشد! اما خب ما که نمی‌دانیم، او با چه رنجی دست و پنجه نرم کرده است. درباره کتاب بگویم که باعث شد من بسیار بیشتر به دنبال شناخت شخصیت نویسنده اش یعنی دیوید فاستر والاس بروم، آنگونه که بعدتر جستارهای دیگری از او خواندم و یک جستار از یک نویسنده‌ی دیگر که دوست نزدیک او بوده، جاناتان فرنزن، به نام "آن دورترها" که در آن به خودکشی دوستش، دیوید اشاره می‌کند و اینکه از دید او به چه علت بوده و چگونه با آن کنار میآید. اگر دوست داشتید آن را هم بعد از کتاب بخوانید و همینطور کتاب خود فرنزن از همین نشر با نام "درد که کسی را نمی‌کشد".
اما درباره محتوای کتاب باید بگویم که فصل اول بسیار مسحور کننده بود. این نکته که ما تا به حال جهان را از دید هیچکس به غیر از خودمان تجربه نکرده ایم و همواره خودمان و زندگی خودمان بوده که برایمان در مرکزیت هستی قرار داشته است، برایم بسیار "به فکر فرو برنده" بود! اما دو فصل میانی به جذابیت سخنرانی ابتدایی نبود، فصل دوم درباره حادثه ۱۱ سپتامبر از نگاه مردم ایالتی از آمریکا بود که خب طبیعی است ما نتوانیم چندان با آن ارتباط بگیریم هرچند در آن فصل هم پاراگراف‌هایی فوق‌العاده با طنزی زیرکانه و گیرا داشت، جایی می‌گفت؛ انگار هرگز نمی‌شود در جمعی بنشینی بی‌انکه کسی در آن جمع باشد که از او متنفر باشی.
فصل سوم درباره‌ی جشنواره لابستر به نظرم از نظر جستار نویسی، یکی از بهترین ساختارهای جستار را داشت که چگونه این مرد توانسته بود از مسئله پیش پا افتاده ای مثل جشنواره خوردن لابستر، همچین مفاهیم عمیقی بیرون بکشد مانند انسانیت و حد برتری انسان بر حیوان. گرچه مجددا واضح است که مخاطب ایرانی سخت تر با این موضوع نیز می‌تواند ارتباط بگیرد چنان که تجربه ای از آن ندارد. فصل آخر هم به نظرم برای پایان دادن به کتاب عالی بود، درباره اش فقط می‌توانم بگویم من در زندگی ام نیاز به لحظه‌‌های فدرری بیشتری دارد و سه خط پایانی جستار بسیار عمیق است. ای کاش در نبرد با افسردگی تو پیروز میدان بودی آقای فاستر والاس.
        

          فقط میتوان نوشت: جستارهای درخشان؛ مخصوصا روایتش از یازدهم سپتامبر
        

          جستار مرتبط با چالش های اخلاقی غذا خیلی خوب بود و جستار راجر فدرر زیادی تخصصی. دو جستار ابتدایی ش را دوست نداشتم. 
در کل توقعم از اطراف در مورد جستارهایی که برای ترجمه انتخاب می‌کند، بالاتر بود. شاید هم چون جزو اول‌تری‌ها بوده، کم‌تجربگی، اثر داشته. چون مثلا نقشه‌هایی برای گم شدن واقعا عالی بود. یا دیدار اتفاقی با دوست خیالی خیلی خیلی گیراتر.
        

          زمان را برگردانید به قبل از هشت سپتامبر ۲۰۰۸ و از لحاظ مکانی هم از این جایی که ایستاده‌اید یکی دو قاره و اقیانوس را بپرید تا به آمریکا و شهر کلرمونت برسید، احتمالا آن جا در جایی که کسی فکرش را نمی‌کند که محل کار یک نویسنده باشد، یعنی گاراژ، مردی با قد و احتمالا موی بلند خواهید یافت که یا دارد می‌نویسد یا بلند شده کش و قوسی به خودش بدهد. اگر احیانا بتوانید سراغ یکی از نوشته‌هایش که در کارتن‌های منظم گوشه گاراژ چیده شده، بروید، این چهار جستار را پیدا خواهید کرد که اگر شروع به خواندنش کنید آقای والاس جلویتان زنده خواهد شد و با سرعت، زوایای مختلفی از زندگی روزمره را نشانتان خواهد داد که دیگر روزمره نباشد! در چند صفحه ی اول که درواقع سخنرانی‌اش در یک جشن فارغ‌التحصیلی است، در حالی که نور صحنه توی صورتش افتاده و جلو جمعیت ایستاده‌است می‌گوید زندگی‌تان روی یک تپه، در حال سقوط است مگر مدام با فکر کردن به آن، به سمت نیفتادن هل‌ش دهید! ورق که بزنید و به صفحه‌های بعدی بروید می‌توانید او را ببینید که با فنجان قهوه‌ای به دست توی آشپزخانه ایستاده و سقوط برج‌های دو قلو را از تلویزیون نگاه می‌کند، در حالی که چیز‌هایی را می‌بیند که ما نمی‌بینیم، این که مجری‌هایی که این خبر سهمگین را می‌دهند، کت تنشان نکرده‌اند یا حالت چشم‌های رئیس‌جمهور چه به ما می‌گوید، اگر از حرف‌های جزئی‌نگرانه‌اش خسته نشوید و تا دو جستار بعدی ادامه دهید می‌توانید با او در خیابان‌های یک بندر ساحلی راه بروید که دعوا سر خرچنگ است، و مساله ی خرچنگ بزرگ‌تر می‌شود وقتی که هنگام پخته شدن در قابله تلاش می‌کند خودش را نجات دهد و این جا یک دوگانه ی اخلاقی بزرگ را به جانتان خواهد انداخت. پس از آن ناگهان می‌افتید وسط زمین تنیس، امیدوارم بتوانید از توپی که به سرعت به سمتتان می‌آید جاخالی دهید، این جا والاس یک گزارش ورزشی با جزئیات را برای شما اجرا می‌کند که از فرط هیجان این که فدرر می‌تواند پاسخ نادال را بدهد یا نه، باید بلند شوید و کتاب‌به‌دست راه بروید! والاس هم‌چنین آدمی است، اول فکر می‌کنید دارد با شما حرف می‌زند، اما ناگهان خودتان را در میان شهرها و آدم‌ها و مسابقه‌ها می‌یابید که قدم جای پای او گذاشته‌اید و از چشمان او چیزهایی را که ندیده بودید می‌بینید. فقط حواستان باشد بعد از ۸ سپتامبر ۲۰۰۸ وارد گاراژ او نشوید، وگرنه به جای کارتن‌های کتاب حواستان به طنابی جمع خواهد شد که والاس در کمال ناباوری خودش را با آن از دیدن جزئیات زندگی و فکر کردن به آن خلاص کرده‌است.