Ok, Hello.
This book was not the story I did expect :|
why was it so boring and frustrating! and the story said nothing about the Count Dracula, it only explained how terrible and horrible he was and how good and great other humans are. wtf!!
I guess the book title should change to 'People's diary about an ugly Vampire' would have solved my problems!!!
I loved the movie so so so much that I thought  I would love the book too! But, sorry this book is a NO to me:|

ps: someone calm me, please
        

          اولین بار توی کتابخانه حرم امام رضا این کتاب را پیدا کردم! محیط کتابخانه هم جالب بود. تا آن وقت ( والبته تا الان) کتابخانه منبع بازی به این گستردگی ندیده بودم. لذت خیلی زیادی داشت که بدون هر نوع کارت شناسایی وارد این جنگل کتاب بشوی. دراکولا و کتابخانه حرم برایم حس نوستالوژیکی دارد! :دی
        

          اگه یه روزی نیاز به غرق شدن در یک داستان داشتید راه دوری نروید !
        

          یکی از شاهکار های ادبیکه واقعا مخاطب را به خود جذب میکند و ان را ترغیب به خواندن چند باره کتاب میکند
جمله هایی تامل برانگیز شخصیت ها و فضای دلنشین و هیجان انگیز کتاب باعث شده که یکی از اثاری باشه که بهدیگران قطعا پیشنهاد میکنم.
        

          دوستش داشتم، داستان کوتاهی (در واقع نچندان بلندی) بود
یک ایده‌ی ناب از ذهن برم استوکر که تا همین حالا و بعد از چندین و چندسال هنوز هم استفاده میشه.
خیلی دوست داشتم اولین باری که موجودی با ماهیت دراکولا خلق شد رو بدونم، و من الان واقعا خیلی خوشحالم 
این داستان، هم میتونه شما رو بترسونه و هم میتونه تمام مدت شما رو در انتظار پایان نگه داره.
مطمئنا پیشنهادش میکنم که همه مطالعه کنن و بدونن اولین بار دراکولا از کجا به وجود اومد .♡
        

          کتاب جالبی بود و فکر میکنم اگر به این سبک علاقه دارین
میتونین دراکولا از نشر برج رو بخونین که کاملتر هست
این نسخه بازنویسی از داستان اصلیه
        

          اگه به ادبیات کلاسیک گوتیک علاقه دارید براتون مناسبه
        

          تجربه ی خوندن گوتیک، لذت بخش و جذابه برام.
سال ها بود که دوست داشتم بخونمش و بالاخره سعادتمند شدم. حقیقتا ستایش برانگیز بود برام.

-----------------------------
پ.ن. : فقط شب ها خوندمش. به شکل عجیبی، تمایلی به خوندنش در طول روز نداشتم:)
        

          من عاشق ادبیات گوتیکم، عاشق قرن نوزدهم. عاشق جنبش رمانتیسیسم. عاشق کاراکترهای به‌یادماندنی و شگفت‌انگیز این دوران: موجود فرانکنشتاین، فرانکنشتاین، دکتر جکیل و مستر هاید، دوریان گری عزیز عزیز عزیزم و البته کنت دراکولا و ون هلسینگ. و البته که برای چنین عاشقی خواندن متن کامل «دراکولا» از واجبات بود. درست است که خواندنش سخت بود، چون برام استوکر (شاید اگر کمی بدجنس باشم مثل مری شلی) آن‌قدر که ایده‌های درخشانی دارد و روح زمانه‌اش را با روایتی خلاق به‌تصویر می‌کشد، نویسندۀ توانمندی نیست. اما من نمی‌خواهم دربارۀ نقدهایی که به سبک روایی برام استوکر دارم بنویسم. می‌خواهم به خوانش نمادینی که از کتاب داشتم اشاره کنم. عصر ویکتوریایی در انگلیس عصر تاریکی است. انقلاب صنعتی متولد شده و لندن را دود، آلودگی، فقر و کثافت، بیماری و ابهام مواجهه با آینده‌ای نامعلوم فراگرفته. تمام امیال عاطفی انسان از سویی با چهارچوب‌های روشنگری و از طرفی بر اثر ارزش‌های پروتستانی سرکوب و حتی فراموش شده‌اند. تمایل به‌ جادو، ابهام و در آغوش کشیدن ماوراء ناشی از همین نیاز سرکوب‌شده و پاسخ‌نداده شده است؛ ناشی از اینکه به جهانیان ثابت شود که همه‌چیز عقلانی و شفاف و قابل‌فهم نمی‌شود و همیشه چیزی بیرون باقی می‌ماند؛ چیزی از جنس تاریکی‌ها، از جنس امیال جنسی، از جنس آنچه شاید در تمدن انسانی اخلاقی نباشد، اما طبیعی است؛ طبیعتی حیوانی. شاید برای همین خون‌آشام‌ها تمایلات جنسی را در انسان‌ها برمی‌انگیزند و با خون پیوندی ناگسستنی دارند. ادبیات گوتیک در آشکار کردن این طبیعت بی‌نظیر است، در به‌رخ کشیدن قدرت تاریکی، در نشان دادن اینکه اتفاقاً منطق همیشه پاسخ‌گو نیست، هرچه تلاش کنی روزنه‌های ورود تاریکی‌ را ببندی، از باریک‌ترین شکاف‌ها بالاخره راهی برای ورود به قلمروی نور و شفافیت پیدا می‌کند، هوا را می‌مکد و نفست را بند می‌آورد.
        

          دوستش داشتم اما خستم ام هم کرد
دلم برای موریس تنگ می شه
برای فرشته بودن و عاشق بودن مینا و جاناتان
و برای پروفسور ون هلسینگ که به مهنای واقعی دمش گرم
برای دل شکسته آرتور و لوسی
و برای رنفیلد دیوانه ی دلیر
و دکتر سوارد که راوی مورد علاقه ام در داستان بود
و برای کنت دراکولای مرموز 
        

          اگه علاقمند به داستان های تخیلی و خون آشامی باشین این کتاب لحظات هراس آور و هیجانی رو براتون به ارمغان میاره. 
        

          دراکولا در واقع سنگ بنای داستانهای ترسناکِ خون‌آشامی در دنیای ادبیاته. جاناتان هارکر یک تازه وکیل و مشغول کار در یک دارالوکاله در انگلستانه. داستان با سفر جاناتان هارکر به ترانسیلوانیا(رومانی) شروع میشه تا با کنت دراکولا دیدار کنه و مقدمات خرید یک منزل قلعه مانند در انگلستان رو برای کنت مهیا کنه. از همون ابتدا و در راه رسیدن به قلعه‌ی کنت دراکولا، جاناتان با دیدن رفتار مردم وقتی مقصد سفرش رو متوجه میشن و اتفاقاتی که می‌افته هول و هراسی در دلش به پا میشه و کم‌کم با دیدن کنتی که هیچ شباهتی به کنت نداره و دیدن اینکه راه خروجی از قلعه نیست متوجه غیرعادی بودن اوضاع میشه. حالا چرا کنت شباهتی به کنت نداره؟ چون نه خدمتکاری داره، نه غذاهای آنچنانی داره، خودش غذا رو برای مهمانش آماده می‌کنه و خودش تخت رو مرتب می‌کنه و خبری از مهمانی و رفت و آمد هم نیست. خلاصه در نهایت جاناتان متوجه میشه که این کنت نابکار قصد مهاجرت به انگلستان داره. از طرفی جاناتان رو همونجا رها میکنیم و میریم سراغ همسر جاناتان مینا و دوست همسرش لوسی و خواستگاران لوسی و اتفاقاتی که برای اونها می‌افته رو می‌خونیم و بعد در هم گره خوردن این دو ماجرا که دیگه برای جلوگیری از اسپویل تعریف نمی‌کنم. کتاب از مجموع خاطرات و دستنوشته‌ها و نامه‌های شخصیت‌های کتاب تشکیل شده و در درجه‌ی اول کلاسیکه و در درجه‌ی دوم ترسناک یعنی به سبک ادبیات کلاسیک توضیح و تفسیر و گفتگوهای طولانی زیاد داره که شاید برای برخی خسته کننده بشه اما برای من زیاد کسل‌کننده نبود. در مورد کتاب دراکولا نقدهای فراوانی شده و از این  داستان نمادین تفسیرهای متنوعی ارائه شده، تفسیرهای اجتماعی، روانشناسانه و حتی سیاسی اقتصادی، برای مثال در مقاله‌ای دراکولا رو نماد سرمایه‌داری معرفی کرده بود.  کتاب برای من کشش خوبی داشت.

        

          دراکولا احتمالا معروف‌ترین شخصیت داستانی ترسناک و ضدقهرمان در جهانه و تا جایی که من می‌دونم، بیشترین تعداد پرداخت سینمایی یک داستان هم مربوط به ایشونه ( از 1931 تا حالا به صورت ممتد، پیوسته و لم‌ین‌قطع  دارن دراکولا می‌سازن.)
با وجود همه‌ی دراکولاهای ساخته شده، اصل جنس همچنان کتابه؛ یک داستان کلاسیک دوره‌ی گوتیک که شاید با تصور سینماییتون فرق داشته باشه. 
کتاب درباره‌ی کنت دراکولاست اما دراکولا توش نیست؛ درواقع دراکولا هست اما کم است! به توصیف چهره و شخصیتش پرداخته شده اما ترجیح برام استوکر این بوده که شخصیت مرموزش رو در تاریکی نگه داره و او رو از دریچه‌ی چشم آدم‌های خشک مذهب، پرفسور روان‌پریش، ترسوها و منشی کند ذهن به مخاطب بشناسونه.
داستان ساده و روانه. ترسناک نیست (حداقل برای من نبود!) اما پرداخت به شدت قوی داره و اگر شب و در خلوت بخوانید ممکنه قلقلکتون بده.
نکته‌ای که وجود داره اینه که داستان کلاسیک برای بی‌حوصله‌ها نیست. کلاسیک یعنی کش دادن و توصیف‌های زیاد. اگر اهلش نباشید و دنبال همون تصاویر سینمایی و پرده‌سبزی باشید تو ذوقتون می‌خوره.
این داستان قطعا برای مردم اون زمان خیلی خیلی جذاب بوده. برای ما دیگه دراکولا یک چیز عادی شده!

پی‌نوشت:
دراکولای محبوب من همچنان دراکولای هتل ترانسیلوانیاست.😁🤌🏻
        

          واقعا یجورایی ناامید شدم.داستان خیلی عالی پیش داشت پیش میرفت.
 فضاسازی،دیالوگ ها،سرعت پیشرفت داستان و...
اما پایان بندی بسیار ضعیفی داشت..
در کل از خوندن این کتاب لذت بردم ولی میشد خیلی بهتر تموم بشه.
        

          در توضیحات طاقچه برای این کتاب نوشته شده است که ترسناک‌ترین کتاب دنیا نام گرفته است. به‌نظرم نه‌تنها ترسناک نبود؛ بلکه خود نویسنده هم قصد نوشتن یک داستان ترسناک را نداشته. معمولا داستان ترسناک درگیر یک جزئیات و تصویرسازی‌های رعب آور می‌شود که این متاب از آن مصون بود.
داستان زیبایی بود. تا اواسطش البته. از یک جایی به بعد، روی ریل مشخصی افتاد و هیچ اتفاق غیرمنتظره‌ای را شاهد نبودم. ولی تا اواسطش، واقعا خوب بود. شخصیت‌های جان دار و داستان زیبا و پر جزئیات و غافل‌گیر کننده.
نسخه‌ی صوتی این کتاب افتضاح است. گویندگان اصلا حس متن را منتقل نمی‌کنند! ولی خب، به هر حال کتاب آنقدر خوب نبود که برای نسخه‌ی متنی‌اش وقت بگذارم.
        

          یکی از بهترین کتاب هایی که خوندم. نویسنده جوری مکان ها رو توصیف میکرد که انگار منم اون لحظه اونجا بودم.
        

          درود
برام استوکر نویسنده‌ای که بخشی از عمر خود را حرام شده دید، بخشی را در  ستایش له فانیو و کارمیلا  گذارند و بخشی را به تفحص و تحقیق از کولی‌ها.
تاریخ، روان انسان، زندگی شخصی  و  فلسفه خود را در هم آمیخت؛ در طی یک عمر، کتابی به تحریر در آورد که زندگی او را متحول ساخت و گوتیک نویس مشحوری شد.
اثر او در باب کنت دراکولا نیست درباره انسان‌هاست؛ در باب درد، رنج‌، و امید که انسان را به رستاخیز و پیشروی وا می‌دارد در مورد آن زجه‌ی آدم برای نجات حواست، درباره آن ترس ولاد تپش است. هر انسانی می‌خواهد زنده بماند چه با بلعیدن حشرات، چه با شناخت دیوانگان، چه با عشق به همسر.....
قلم استوکر اینگونه او را وصف می‌کند، در ابتدای داستان کنت ولاد هوش و ذکاوت خود را به رخ می‌کشد و  به خواننده می‌فهماند که پایان از همین ابتدا آغاز شده....  پس شفاف‌سازی ولاد را برای خوانندگان کافی می‌داند، داستان را با کاراکتر‌های خود که هر یک نمادی از احساسات انسانی هستند نشان می‌دهد؛ خانواده هارکر را با عشق و ترس، ون هلسینگ را با عقلش ، کنت ولاد و سه دختر را با نماد قدرت و تاریکی.
هر یک از کاراکترها در سعی و کوشش‌اند که عزیزشان را از ترس رهایی دهند و اینگونه با قلم استوکر داستانی روایت می‌شود که نمادی از انسان‌ها و خود حقیقی آنان است، عطش انسان برای درمان زخم‌هایش همیشه با ضربه زدن به دیگران حاصل می‌شود، به قول معروف؛ هر انسانی قهرمان زندگی خودش و نابودگر زندگی کسی است، هر چه قدر هم که درستکار و خیرخواه باشد.
این داستان   نشان می‌دهد هیچ وقت خوبی و بدی مطلق وجود ندارد و نخواهد داشت، دراکولا کسی است که در سایه ترس آموزش عشق و محبت می‌دهد، مردی که می‌داند مهم‌تر از جاودانگی، عطش انسان برای خودش است که نابودگر اوست.
انسان خرد می‌شود؛ چه جاودان، چه ولاد، چه مینا هارکر، چه من و شما......

        

          هیچ کس به جز یک زن نمی تواند به مردی که رنجشی در قلب خود دارد، کمک کند.