کتاب یه وایب عاشقانه فانتزی آرومی داشت. از طرف یه جاهایی از کتاب_ اونجاهایی که شخصیت دختر کتاب_ صحبت می‌کرد و از نحوه جلوگیری از استرس و اضطراب چطوره و اونجایی که اون رو مثل خیره نگاه کردن به خورشید تشبیه کرده بود من رو یاد کتاب خیره به خورشید نگریستن آروین د یالوم  می‌انداخت.
به صورت کلی برای یه وقفه و یک استراحت و برای حال خوب این کتاب توصیه میشه.
      

        حوصله سر بر بود. شروع داستان خوب بود اما ادامه اش و مکالمه هایی که شکل گرفته بود به شدت کسل کننده بود.
      

        فابل  جز اولین تجربه های من تو ژانر و فضای دریا  و جزایر و شهر های ساحلی اونم با وایب گذشته محسوب میشه. شبیه کارتون های دزد دریایی ! انگار یه تیکه از اون دنیا رو بزرگ کرده بودن و به نمایش گذاشته بودن.
      

        الان اواسط خرداد ۱۴۰۴ هستیم و با افتخار میتونم بگم که تا اینجا طولانی ترین کتابیه که امسال خوندم. و این هزار صفحه، واقعا ارزشش رو داشت.
یه کتاب ترکیبی از جادو و سفر در زمان، در دل تاریخ و بازی با زمان، از طرفی یه عاشقانه ی قشنگ، هرچیزی رو که از یه کتاب بخواین داره. کتاب به شدت کشش بالایی داشت و پر از حس هیجان بود. یه جاهایی با استرس همراه جیک تو راه پله ها می‌دویدم و یه جاهایی هم همراهش از بودن با سیدی لذت می‌بردم.
یه جای خالی تو فضا باعث ایجاد یه حباب میشه و امکان سفر در فضا و بازگشت به گذشته رو میده، جایی که بهش میگن لونه خرگوش و داستان از اونجا شکل گرفت.
      

        اگه دنبال یه رمان تلخ، تکان‌دهنده و عمیق هستی که بهت نشون بده آزادی چقدر شکننده‌ست، "۱۹۸۴" جورج اورول دقیقاً همونه!
      

        دارم به این فکر میکنم که اگه فقط یک‌بار، فقط یک‌بار اون نگاه مادرانه رو از مادرش دیده بود، حالا کروئلا کی بود؟ شاید زنی عاشق، شاید مادری مهربون، یا حتی فقط انسانی معمولی... نه این هیولا با لبخندهای یخ‌زده و قلبی پوشیده از پالتوی پوستی و خز.
اون هیچوقت نمی‌خواست ترسناک باشه. نمی‌خواست دالماسین ها _سگ های خال خالی_رو بترسونه. اون فقط می‌خواست دیده بشه... زیبا، مهم، کافی.
حالا، صدای خنده‌ هاش توی سالن‌های سرد ویلای جهنمی می‌پیچه. همه ازش می‌ترسن. همه نگاهش می‌کنن. ولی هیچ‌کس نمی‌دونه... اون هنوز همون دخترِ کوچولو، با لباسی قرمز و چشم‌هایی که دنبال یک نگاه عشق می‌گردن. فقط دیگه کسی نمی‌مونه که ببینه.
      

        خیلییی دوستش داشتم. خیلی بیشتر از خیلی .
عاشق وایب و فضایی که نویسنده توصیف میکنه و جزیره ی رویایی ساعت شدم.
      

        بانوی سایه ها
      

        عشقی همانند گلبرگ های در حال سقوط
اولش فکر میکردم با یه عاشقانه ی آرام مواجه هستم اما صفحات پایانی کتاب به راحتی اشکمو در آورد!
      

        "همیشه خانواده در اولویت است." شعار خانواده ی پرایس !
بل، تنها بازمانده از صحنه ی ناپدید شدن مادرش_ ریچل پرایس_ اکنون ۱۸ ساله است. ریچل ۱۶ سال پیش ، زمانی که بل تنها ۲ ساله بوده است از جلوی چشمان کودکش ناپدید می شود و تصور همه بر این است که وی مرده و هرگز برنمی‌گردد.
احتمالا ساخت مستند از گم‌شدن مرموز ریچل از همه لحاظ به نفع خانواده است. اینکه انگشت اتهام بعد از مدت ها از روی پدر خانواده برداشته می‌شود و از طرفی مشکلات مالی‌شان از این طریق حل می‌شود. اما وقتی گروه مستند سازی مهمان خانواده ی پرایس ها می‌شود اتفاقاتی خارج از برنامه و تصور رخ می‌دهد.
ناگهان ریچل پیدا می‌شود!!!
ظهور ناگهانی او در زادگاهش ، احساسات و سوالات بسیاری را در میان خانواده،  دوستان و جامعه اش برمی‌انگیزد. در حالی که اطرافیان در تلاش اند تا با این بازگشت ناگهانی کنار بیایند ، سوالاتی راجب مکان اقامت او در این مدت و یا دلیل ترک وی ، بل را اذیت می‌کند.‌
بل به دنبال حقیقت است و از نظر او حرف های ریچل شباهتی به واقعیت ندارند.‌ پس خودش دست به کار می‌شود تا حقیقت را کشف کند‌.
چه رازهایی در خانواده ی پرایس ها پنهان شده است؟ حقایق چگونه اند؟
هالی جکسون در «بازگشت ریچل پرایس» به مضامینی همچون هویت، اعتماد، و تأثیر تروما می‌پردازد.
اوايل کتاب روند کندی داشت، ۱۵۰ صفحه ی آخر کتاب اندکی کنجکاوی برانگیز (!) بود.
نسبت به بقیه ی کتاب های هالی جکسون قلم ضعیف تری داشت.
      

        یه کتاب با ریتم ملایم که با بند به بندش میتونه روحت رو در آغوش بکشه.
      

        یه گوتیک فانتزی کلاسیک :)
عاشق این کتاب شدم. خیلی قشنگ بود. ایده اش جدید بود و من واقعا از خوندنش لذت بردم . رومنس بین سیگنا و سایلس یا همون مرگ واقعا دوست داشتنی بود.
از طرفی انگار تله پاتی یا همون تو ذهن صحبت کردن های مرگ و سیگنا یه جورایی منو یاد ایده ی کتاب قلمرو خار و رز می انداخت . اونجایی که ریسند و فیرا میتونستن به واسطه ارتباطی که داشتن فارغ از اینکه کجا هستن میتونستن تو ذهن هم باهمدیگه صحبت کنن.
اینکه واقعا چه کسی پشت پرده ی این اتفاقات بود واقعا برای من حدس زدنش دور از تصوراتم بود.
      

        بعد از «رومئو و ژولیت » این دومین تجربه ی نمایشنامه خوانی من بود.
کتابی با عنوان «جیب بری»
      

        در جلد دوم به تبعات این پناهندگی سیاسی و زندگی مشقت بار بعد از آن را به تصویر میکشد.
به قول خودش _ سوتلانا_ او تازمان مرگش زندانی سیاسی نام پدرش بود.
سوتلانا در یک تصمیم ناگهانی پس از ۱۸ سال به شوروی برگشت و تن به مصاحبه خفت باری را داد که در آن مصاحبه مجبور می‌شود کتاب دومی را که نوشته بود نفی کند و بگوید که افراد دیگری آن را نوشته بودند.
      

        در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، استالین اسطوره بود . او همان رهبر معظمی بود که اتحاد شوروی را به یک ابرقدرت تبدیل کرد و جنگ علیه نازی‌های آلمان _هیتلر _را برد. با وجود این، میلیون‌ها تن از قربانیان استالین در شوروی وی را مسئول به راه انداختن دوره وحشت بزرگ و برپایی اردوگاه‌های کار اجباری در سیبری می‌دانستند. استالین در مغرب زمین همچون شریرترین و بی‌رحم‌ترین دیکتاتوری که تاکنون تاریخ جهان به خودش دیده است جلوه داده می‌شد.
دختر استالین بودن، به دوش کشیدن بار سنگین این اسم برای همه عمر و هرگز رهایی نیافتن از آن به چه معناست؟
مترجم این کتاب قید کرده که نگارش این کتاب توسط رز ماری سالیوان پنج سال به درازا کشیده است . به همین دلیل این کتاب علاوه بر یک زندگینامه حاوی بخشی از تاریخ مهم روسیه _شوروی سابق_ در سال‌های حیات استالین به شمار می‌رود.
در جلد اول کتاب تا جایی به زندگی سوتلانا_دختر استالین _ می‌پردازد که پس از مرگ پدرش همچنان سایه اسم او بر روی زندگیش حضور دارد و با توجه به جرقه‌ای که سالیان سال در سر داشت و در مکان درستی که بر حسب اتفاق و یا خوش شانسی که پس از سالیان متوالی زجر کشیدن نصیبش شده بود تصمیم به پناهندگی می‌گیرد.