یادداشت زهرا ساعدی

        دراکولا داستان مشهورترین خون‌آشام تاریخ ادبیات کنت دراکولا است. داستان راوی واحدی ندارد و مجموع نامه‌های شخصیت‌ها به همدیگر و یادداشت‌های‌شان کتاب را تشکیل داده. سبک نوشتن مکاتبه‌ای در چند کتاب این چنینی که خوانده‌ام برایم جالب بوده. یکی از جنبه‌های کتاب که باعث می‌شود کتاب برایم خواندنی و به‌یادماندنی شود نحوه‌ی بیان و انتقال احساس است و در این کتاب این اتفاق به نحو احسن افتاده بود. اول داستان ترس روبه‌رو شدن با موجود ناشناخته و هراسی که بعد از فهمیدن چیزهای هول‌انگیز به دل راوی می‌افتاد از لای سطرها بیرون می‌زد و به خواننده هم راه پیدا می‌کرد. موضوع داستان و نحوه روایت هم بسیار جذاب و پرکشش بود و من بار اول که می‌خواندم نتوانستم زمین بگذارم و یک‌نفس خواندمش. 
نکته‌ی جالب دیگر طرز نگاه جامعه به زنان در دوره‌ی نویسنده است. زنی که یکی از شخصیت‌های اصلی است هوش و قدرت استنتاج خوبی دارد و شخصیت دیگری که مغز متفکر گروه است مدام او را زنی با مغز مردانه می‌خواند. نحوه رفتار مردان که جوانمرد و شجاع هستند هم کمی یادآور سنت‌های شوالیه‌ای است و این شجاعت، نیکوکاری و ایمان داشتن به خدا در سراسر کتاب تحسین می‌شود.