داستان‌هایی پر از جزییات که هر کدام تا مدتها در ذهنت می ماند
        

          یک مجموعه داستان بسیار خوب از یک نویسنده امریکایی_هندی تبار
ترجمه این کتاب بی نظیره👌
        

          من داستان کوتاه دوست ندارم، با وجود کوتاهیشون برام خسته کننده ان. انگار همین ده پونزده صفحه جونمو به لب میرسونه تا تموم بشه. شاید دلیل اصلیش این باشه که اکثر داستان های کوتاه غم و یاس زیادی دارن. 
خلاصه که گفتم امتحان کنم این کتاب رو و دیدم نه، من اهل داستان کوتاه نیستم.
البته درسته که اهلش نیستم ولی توصیفات کتاب و قالب داستان نویسی خیلی خوب بودن. همه چی سرجای خودش بود و خواننده آخر قصه ها به امون خدا رها نمیشد. نتیجه رو میگرفتی. همینم باعث شد تا سه تا ستاره بدم.
        

          اولین باری که از لاهیری داستان خوندم، داستانی بود به نام خوبی خدا.‌‌ ... به دلم نشست میخوام ببینم مترجم درد ها هم همون حس رو بهم میده؟؟!
        

          مجموعه‌ی داستان‌هایی که جومپا لاهیری را به ما شناساند؛ و چه اتفاق مبارکی! یک زن هندی‌الاصل مهاجر به امریکا، که آدم احساس می‌کند خیلی شبیه ماست. داستانش را بی‌شیله‌پیله روایت می‌کند و ادا درنمی‌آورد، اما عمیق‌ترین مفاهیم وجودی در داستان‌هایش موج می‌زند: تنهایی، غربت، بی‌پناهی، ترس.

توصیه می‌کنم این کتاب و دیگر کتاب‌های جومپا لاهیری را حتما با ترجمه‌ی امیرمهدی حقیقت بخوانید. 
        

          اولین کتابی بود که از جومپا لاهیری می خواندم و البته که قبل از شروع فکر می کردم رمان است. ولی داستان کوتاه بود. در کل خوب بود و قلمش را دوست داشتم. احتمالا سراغ رمان هایش هم خواهم رفت
        

          نوشتار کتاب شبیه قلم خانم گلی ترقی بود. همه‌ش حس می‌کردم درخت گلابی گلی ترقی دارم می‌خونم. مدل روایت، شخصیت پردازی، زنانگیش، توصیف جزییات...
و یه حسرت عمیق جاری تو کل کتاب که باعث می‌شد مثل دندونی که درد می‌کنه ولی هی زبون می‌زنی چون دردش معتاد کننده است پیش بره کتاب.

        

          گفتن اینکه این کتاب برای نویسنده اش جایزه پولیتزر را به ارمغان داشته برای شرح ارزش کتاب بسنده است. لاهیری در سال پایانی قرن بیستم، این مجموعه داستان را که حاوی نه داستان ارزشمند به نام های «یک موضوع موقت»، «وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد»، «مترجم دردها»، «دربان واقعی»، «جذاب»، «خانه خانم سن»، «این خانه متبرک»، «معالجه بی بی هالدار» و «سومین و آخرین قاره» است به چاپ رسانید. برای خواننده ناآشنا با ادبیات مهاجرت، این مجموعه داستان به دلیل تعلق خاطرش به فرهنگ شرقی از یک سو و به دلیل بحران هویتی جاری در آن از سوی دیگر دلپذیر به نظر می رسد؛ اما این پایان ماجرا نیست. دانستن اینکه این بحران هویتی از تقابل و در عین حال همنشینی فرهنگ شرق و غرب و طوفان آتشین میان این دو نشات می گیرد خود نقطه آغازی برای تامل در این مجموعه داستان است. لاهیری در این داستان ها به نسل های مختلف توجه می کند و اگر موشکافانه تر به داستان های او بنگریم، چنان تضادهای هویتی ناشی از مهاجرت را به تفکیک در نسلهای مختلف تصویر می کند که گویی خواننده را به حیاتی دوباره درون کالبد شخصیت های داستان هایش فرا خوانده است. شخصیت های داستانی او دائما میان فرهنگ مهاجر و فرهنگ میزبان در حرکتند و روند تاثیر و تاثر فرهنگ ها در تضادهای شخصیت ها کاملا مشهود است. لاهیری پله به پله مرز میان تعلق و عدم تعلق را در فرایند مهاجرت به مخاطب تفهیم می کند و زهر دوگانه تنهایی و وابستگی را چنان عمیق به مخاطب می چشاند که تا ساعت ها بعد این مزه در رگ های خواننده جریان دارد. داستان های لاهیری داستان تفاوت ها هستند. داستان درک متقابل نسل هایی که هریک تجربه ای شگفت به نام مهاجرت را با واسطه یا بی واسطه از سر گذرانده اند. در گیر و دار این تجربه ها، خواننده حتی اگر تجربه ای مشابه مهاجرت نداشته باشد، به واکاوی تضادهای هویتی خود نائل می آید. از سوی دیگر درک فضای چند فرهنگی در داستان هایی مانند «خانه خانم سن» و «مترجم دردها» مفهومی دوباره از وطن می سازد و سوالی را مهمان همیشگی ذهن خواننده می کند: «آیا می شود وطن را همچون بنفشه ها، با خود برد هرکجا که خواست؟» (اقتباس از شعر دکتر شفیعی کدکنی) و جواب تا ابد نامعین می ماند.
نکته بسیار مهم ترجمه این کتاب است. چیرگی امیرمهدی حقیقت بر ترجمه، خصوصا ترجمه کتاب های لاهیری، حیرت انگیز است. باید اعتراف کرد علیرغم اینکه ترجمه های دیگری از این کتاب در بازار نشر موجودند، ترجمه حقیقت فرسنگ ها با دیگران، که همه مترجمان زبردستی هستند فاصله دارد.
در پایان، خالی از لطف نیست اگر گفته شود فیلم «ایتالیا ایتالیا» ساخته کاوه صباغ زاده اقتباسی از اولین داستان این مجموعه «یک موضوع موقت» است. نگارنده این سطور، که طرفدار پر و پا قرص لاهیری است، نمی تواند در نوشتن مروری بر این کتاب بی طرفانه قضاوت کند و در نتیجه باید اعتراف کند که خواندن این مجموعه را به همه ابناء بشر ( :)) ) موکدا توصیه می کند! 
        

          این کتاب راچندسال پیش خواندم مبهوت نثر وفضاسازی وساخت شخصیت ها ودر عین حال سبک کارشدم 
نویسنده دکترجامعه شناس است که ازتخصصش درباورپذیری شخصت ها وایجاد تضاد بین دوفرهنگ بادقت می پردازد ودرمیانه داستان ها که باهم ارتباط دارند متوجه می شویم سوم شخص به اول شخص تبدیل می شود وکاراکترازاول راوی اول بوده است ،داستان ها شدیدا بازنویسی شده ومجاب می شود بخوانی باجذابیت کم نظیرش، حتما بخوانید این کتاب را،لذت بخش است اگراهل مکاشفه هستید
        

          اول از همه تعجب کردم که یه فیلم با داستان آغازین این کتاب دیدم بدون این که بدونم از این کتاب اقتباس شده ، جومپا لاهیری نویسنده خوبیه ، شبیه آنا گاوالدای فرانسوی با این تفاوت که ساده نویسی ش از یه جنس دیگه اس ، ولی خب باز هم عین آنا گاوالدا قراره زیاد ازش بخونم ...
        

          مترجم دردها، واقعا مترجم دردهاست. ترجمه درد انسان مدرن برای انسان مدرن.
آدم‌های کتاب، زندگی‌ها و تصمیماتشان باورپذیر و واقعی‌اند، زن‌های کتاب باورپذیرتر و واقعی‌تر.
نویسنده انسان شرقی را در غرب روایت کرده و انصافا خوب روایت کرده.
داستان اول کتاب «موضوع موقت» میخکوبم کرد و چندین بار خواهمش خواند. داستان‌های «مترجم دردها» و «جذاب» را هم در ادامه دوست داشتم.
        

          بازم خوب بود. اگرچه مایه‌های استعماری داشت اما به راحتی مشد ازش لذت برد درست مثل همنام.
        

          درباره ش هیچی ننوشتم و مطلقا یادم نیست محتواش چی بوده!
        

          هیچ‌وقت از داستان کوتاه خوشم نمیاد اما این کتاب خیلی خیلی قشنگی بود، از اون کتابهاییه که تا چند وقت به یاد می‌مونه. به‌علاوهٔ ویراستاری عالی که داشت. 💚💚💚💚💚
        

          برق‌ها رفته. آمده‌ام خانه مادرم. نشسته است زیر نور شمع برای سوپ جعفری پاک می‌کند. جعفری را من خریدم از سر کوچه. نگاهم به شمع و جعفری و مامان و درخت خرمالوی پشت پنجره است. وقتی خانه خودم برق می‌رود دوست ندارم، اما اینجا دلم می‌خواهد برق نیاید. ۶ ساله می‌شوم و مامان ۲۸ ساله. خانه خیابان نوفل لوشاتو. برق زیاد می‌رفت. اواخر جنگ بود. مامان هر روز می‌رود کوشا را از مدرسه بر می‌دارد و می‌روند خرید. یا غروب با خودش می‌برد مسجد. در تاریکی برایم تعریف می‌کند که دیروز از طبقه دوم مسجد کوشا را در مردانه نگاه می‌کرده که مهر جلویش گذاشته و الکی بلند می‌شده و دوباره می‌نشسته. نماز خواندن بلد نیست کوشا.. دلم نمی‌خواهد برق بیاید که حرف‌ها جنسشان عوض شود. نمی‌دانم چرا در تاریکی و نور شمع همه چیز راحت‌تر است. 
اولین داستان کتاب مترجم درد‌ها را هم برای همین حال و هوا دوست دارم. برق‌ها که می‌رود مهربان‌تر می‌شویم؟ زبانمان نرم‌تر می‌شود؟ صداقت بیشتر می‌شود؟ نمی‌دانم چرا در تاریکی راحت‌تر خودمانیم. 
شاید هنوز به اختراع برق عادت نکرده‌ایم. گمانم نکرده‌ایم. یاد اشباح دشت‌های ساوانا می‌افتم. ما هنوز مفتون نور ماه و شب‌های تاریکیم.
کاش برق نیاید. مامان جعفری سوپ را ریخت. وضو گرفت که برود مسجد.
        

          درباره "مترجم درد ها" و "خاک غریب"
جنس غم داستان های جومپا لاهیری گرم نیست. طوری نیست که بخوانی و های های گریه کنی. جنس غم هایش سرد است.
یک جایی توی وجودت را تکان می‌دهد و تا مدت ها همراهت می‌ماند.
دست می‌گذارد روی غم هایی که انگار برای همه‌مان آشناست. روی زخم های کهنه، رنج های فراموش شده و نادیده گرفته شده...
غم هایی که انگار هرکسی دست کم یک بار در زندگی‌اش تجربه‌ کرده است...
جدایی، سوگ، تنهایی، عشق های ناکام مانده، غربت، بی‌پناهی، رابطه های آشفته‌ی خانوادگی و هزار جور غمِ آشنای دیگر...
خیال می‌کنم تقابل فرهنگی هند و رسم و رسوم ها و آداب ها و ارزش های فراموش شده با دنیای مدرن اروپایی هم برای ما ایرانی ها ملموس‌تر باشد تا خوانندگان آمریکاییِ کتاب.
        

          گاهی اوقات اجبار به عادت است نه می توان تغییر داد نه می توان تغییر کرد.
        

          مجموعه از داستان های کوتاه از زندگی معمولی و اتفاقاتی که روزانه رخ میدن و ما شاید توجه کافی بهشون نشون ندیم. زندگی ملال آور و این چرخه تکراری.
        

          مجموعه نه داستان کوتاه از این نویسنده هندی. داستان هایی با محوریت خانواده و روابط بین افراد آن. خانواده ها اکثرا مانند خود نویسنده هندی مقیم آمریکا می باشند. بنظرم داستان های موضوع موقت، وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد، جذاب و سومین و آخرین قاره از بقیه بهتر بودند.
        

          هر چند شروع بعضی داستان ها گنگ بود و  توی بعضی  هاشون اتفاق خاصی نمی افتاد اما شخصیت پردازی عالی  باعث شد داستان  آدم‌ها رو دنبال کنم