یادداشت زهرا عالی حسینی

        درباره "مترجم درد ها" و "خاک غریب"
جنس غم داستان های جومپا لاهیری گرم نیست. طوری نیست که بخوانی و های های گریه کنی. جنس غم هایش سرد است.
یک جایی توی وجودت را تکان می‌دهد و تا مدت ها همراهت می‌ماند.
دست می‌گذارد روی غم هایی که انگار برای همه‌مان آشناست. روی زخم های کهنه، رنج های فراموش شده و نادیده گرفته شده...
غم هایی که انگار هرکسی دست کم یک بار در زندگی‌اش تجربه‌ کرده است...
جدایی، سوگ، تنهایی، عشق های ناکام مانده، غربت، بی‌پناهی، رابطه های آشفته‌ی خانوادگی و هزار جور غمِ آشنای دیگر...
خیال می‌کنم تقابل فرهنگی هند و رسم و رسوم ها و آداب ها و ارزش های فراموش شده با دنیای مدرن اروپایی هم برای ما ایرانی ها ملموس‌تر باشد تا خوانندگان آمریکاییِ کتاب.