داستان‌هایی پر از جزییات که هر کدام تا مدتها در ذهنت می ماند
        

          یک مجموعه داستان بسیار خوب از یک نویسنده امریکایی_هندی تبار
ترجمه این کتاب بی نظیره👌
        

          من داستان کوتاه دوست ندارم، با وجود کوتاهیشون برام خسته کننده ان. انگار همین ده پونزده صفحه جونمو به لب میرسونه تا تموم بشه. شاید دلیل اصلیش این باشه که اکثر داستان های کوتاه غم و یاس زیادی دارن. 
خلاصه که گفتم امتحان کنم این کتاب رو و دیدم نه، من اهل داستان کوتاه نیستم.
البته درسته که اهلش نیستم ولی توصیفات کتاب و قالب داستان نویسی خیلی خوب بودن. همه چی سرجای خودش بود و خواننده آخر قصه ها به امون خدا رها نمیشد. نتیجه رو میگرفتی. همینم باعث شد تا سه تا ستاره بدم.
        

          اولین باری که از لاهیری داستان خوندم، داستانی بود به نام خوبی خدا.‌‌ ... به دلم نشست میخوام ببینم مترجم درد ها هم همون حس رو بهم میده؟؟!
        

          مجموعه‌ی داستان‌هایی که جومپا لاهیری را به ما شناساند؛ و چه اتفاق مبارکی! یک زن هندی‌الاصل مهاجر به امریکا، که آدم احساس می‌کند خیلی شبیه ماست. داستانش را بی‌شیله‌پیله روایت می‌کند و ادا درنمی‌آورد، اما عمیق‌ترین مفاهیم وجودی در داستان‌هایش موج می‌زند: تنهایی، غربت، بی‌پناهی، ترس.

توصیه می‌کنم این کتاب و دیگر کتاب‌های جومپا لاهیری را حتما با ترجمه‌ی امیرمهدی حقیقت بخوانید. 
        

          نوشتار کتاب شبیه قلم خانم گلی ترقی بود. همه‌ش حس می‌کردم درخت گلابی گلی ترقی دارم می‌خونم. مدل روایت، شخصیت پردازی، زنانگیش، توصیف جزییات...
و یه حسرت عمیق جاری تو کل کتاب که باعث می‌شد مثل دندونی که درد می‌کنه ولی هی زبون می‌زنی چون دردش معتاد کننده است پیش بره کتاب.

        

          گفتن اینکه این کتاب برای نویسنده اش جایزه پولیتزر را به ارمغان داشته برای شرح ارزش کتاب بسنده است. لاهیری در سال پایانی قرن بیستم، این مجموعه داستان را که حاوی نه داستان ارزشمند به نام های «یک موضوع موقت»، «وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد»، «مترجم دردها»، «دربان واقعی»، «جذاب»، «خانه خانم سن»، «این خانه متبرک»، «معالجه بی بی هالدار» و «سومین و آخرین قاره» است به چاپ رسانید. برای خواننده ناآشنا با ادبیات مهاجرت، این مجموعه داستان به دلیل تعلق خاطرش به فرهنگ شرقی از یک سو و به دلیل بحران هویتی جاری در آن از سوی دیگر دلپذیر به نظر می رسد؛ اما این پایان ماجرا نیست. دانستن اینکه این بحران هویتی از تقابل و در عین حال همنشینی فرهنگ شرق و غرب و طوفان آتشین میان این دو نشات می گیرد خود نقطه آغازی برای تامل در این مجموعه داستان است. لاهیری در این داستان ها به نسل های مختلف توجه می کند و اگر موشکافانه تر به داستان های او بنگریم، چنان تضادهای هویتی ناشی از مهاجرت را به تفکیک در نسلهای مختلف تصویر می کند که گویی خواننده را به حیاتی دوباره درون کالبد شخصیت های داستان هایش فرا خوانده است. شخصیت های داستانی او دائما میان فرهنگ مهاجر و فرهنگ میزبان در حرکتند و روند تاثیر و تاثر فرهنگ ها در تضادهای شخصیت ها کاملا مشهود است. لاهیری پله به پله مرز میان تعلق و عدم تعلق را در فرایند مهاجرت به مخاطب تفهیم می کند و زهر دوگانه تنهایی و وابستگی را چنان عمیق به مخاطب می چشاند که تا ساعت ها بعد این مزه در رگ های خواننده جریان دارد. داستان های لاهیری داستان تفاوت ها هستند. داستان درک متقابل نسل هایی که هریک تجربه ای شگفت به نام مهاجرت را با واسطه یا بی واسطه از سر گذرانده اند. در گیر و دار این تجربه ها، خواننده حتی اگر تجربه ای مشابه مهاجرت نداشته باشد، به واکاوی تضادهای هویتی خود نائل می آید. از سوی دیگر درک فضای چند فرهنگی در داستان هایی مانند «خانه خانم سن» و «مترجم دردها» مفهومی دوباره از وطن می سازد و سوالی را مهمان همیشگی ذهن خواننده می کند: «آیا می شود وطن را همچون بنفشه ها، با خود برد هرکجا که خواست؟» (اقتباس از شعر دکتر شفیعی کدکنی) و جواب تا ابد نامعین می ماند.
نکته بسیار مهم ترجمه این کتاب است. چیرگی امیرمهدی حقیقت بر ترجمه، خصوصا ترجمه کتاب های لاهیری، حیرت انگیز است. باید اعتراف کرد علیرغم اینکه ترجمه های دیگری از این کتاب در بازار نشر موجودند، ترجمه حقیقت فرسنگ ها با دیگران، که همه مترجمان زبردستی هستند فاصله دارد.
در پایان، خالی از لطف نیست اگر گفته شود فیلم «ایتالیا ایتالیا» ساخته کاوه صباغ زاده اقتباسی از اولین داستان این مجموعه «یک موضوع موقت» است. نگارنده این سطور، که طرفدار پر و پا قرص لاهیری است، نمی تواند در نوشتن مروری بر این کتاب بی طرفانه قضاوت کند و در نتیجه باید اعتراف کند که خواندن این مجموعه را به همه ابناء بشر ( :)) ) موکدا توصیه می کند! 
        

          اولین کتابی بود که از جومپا لاهیری می خواندم و البته که قبل از شروع فکر می کردم رمان است. ولی داستان کوتاه بود. در کل خوب بود و قلمش را دوست داشتم. احتمالا سراغ رمان هایش هم خواهم رفت
        

          این کتاب چندتا داستان کوتاه داره از لاهیری که به نسبت کتاب پاتوق‌ها که از همین‌نویسنده خواندم ؛ سبک جستار شخصی، به نظرم یک سرو گردن بهتر بود.
 یادداشت بدو بدویی
        

          کتاب را با صدای شهره سلطانی گوش دادم . صدای گوینده با فضای ساخته شده در داستان بسیارهماهنگ بود و هارمونی جلوه گری را ساخته بود که داستان را شنیدنی تر میکرد . روایت ها را خیلی دوست داشتم و بعد از گذشت حدود۱سال از خواندن کتاب ، تصاویر ذهنی نسبتا واضحی از ماجراها دارم ، خلاصه ؛ گوش دادنی است
        

          نویسنده از تجربهٔ زیستهٔ خودش به عنوان یک هندی در داستان‌ها تزریق‌کرده بود؛ به همین دلیل تصاویر و شخصیت‌های قوی ‌خلق کرده بود.
        

          اولین کتابی که از جومپا لاهیری خواندم بود . هر قصه اش حرف های زیادی داشت و بعضی هایشان جوری بود که می گفتم ایکاش ادامه داشت . ولی نویسنده در بهترین موقعیت ما رو در حالت تعلیق می گذاشت و میرفت سراغ قصه بعدی. ایکاش صحافی کتاب بهتر بود . کتاب خیلی سفت بود و عرض کمی داشت و دست به سرعت خسته میشد . متن تا قسمت چسب رسیده بود و به سختی خوانده میشد . تاجایی که فکر کردم ایکاش از انتشارات ماهی میخریدم. 
        

          ادبیات مهاجرت همیشه ما را با خود به دنیای دیگری میبرد. دنیایی که غریب است و خودمان را تنها می بینیم. این مجموعه داستان دیدگاه من را نسبت به مهاجرت عوض کرد.
        

          مجموعه نه داستان کوتاه از این نویسنده هندی. داستان هایی با محوریت خانواده و روابط بین افراد آن. خانواده ها اکثرا مانند خود نویسنده هندی مقیم آمریکا می باشند. بنظرم داستان های موضوع موقت، وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد، جذاب و سومین و آخرین قاره از بقیه بهتر بودند.
        

          خب اولین چیزی که درباره کتاب میخوام بگم اینه که این کتاب شامل نه داستان کوتاه ست از خانم جومپا لاهیری که نویسنده ای آمریکایی هندی تباره. مضمون داستانهای این کتاب مهاجرت،دوگانگی فرهنگی و زبانی و همچنین تضاد بین فرهنگ شرق و غرب است.
جومپا لاهیری با نخستین اثرش(مترجم دردها) موفق شد که جایزه ادبی پولیتزر سال ۲۰۰۰را بدست بیاره🍂.
.
.
ترجمه این کتاب جزو معدود ترجمه هایی بود که واقعاً به دلم نشست و جای بحث نداشت،خیلی خیلی خوب بود و فکر میکنم یکی از فاکتورهای جذاب بودن این کتاب بود.کیف کردم🍂
.
.
من بیشتر تمایل دارم داستان بلند بخونم و زیاد به داستان کوتاه علاقه ای ندارم اما حس میکنم این کتاب کمی متفاوت بود و بسیار دوستش داشتم🍂.
.
.
اگر به ژانر داستان علاقمند هستین این کتاب پیشنهاد خوبیه🍂.
.
.
شروع اولین داستان:۲۴تیر🍁
پایان آخرین داستان: ۳آبان ماه سال۹۹🍁
(من این کتاب رو دنباله دار نخوندم و هر داستان رو جدا خوندم)
.،
        

          اسمش قشنگه نه؟
برای منی که اطلاعات خاصی از این کتاب نداشتم عنوانش محرک خوبی برای انتخابش به عنوان کتاب این هفته بود.
یه مجموعه داستانه ولی آدمی که از روی اسمش این کتاب رو انتخاب کرده دوست داره که یه رمان باشه!
این کتاب دوتا ترجمه داره که یکیش از مژده دقیقیه یکیشم این آقای حقیقت که من با توجه به پیشنهاد دوستی که هر دو ترجمه‌ رو خونده بود این ترجمه رو انتخاب کردم.
وقتی نویسنده یه هندی مهاجرت کرده به آمریکا باشه انتظار میره که کتاب هم در مورد همین جور آدما باشه (با اینکه نظر خود نویسنده در انتها چیز دیگریست البته). مجموعه داستانی که غالبا در مورد آدم‌های مهاجرت کرده، دور از وطن و دلتنگ وطن است‌. داستاناش بد نبودن‌. ولی معمولا پایان‌هایی داشتن که به مذاق من خوش نمیومد.
مترجم دردها عنوان یکی از داستان‌هاست‌.
در پایان بخشی با عنوان "زنده؛ به سوی بهشت" آمده که یادداشتی از نویسنده پس از دریافت جایزه پولیتزر هست و به شناخت نویسنده و کتابی که نوشته کمک می‌کنه.
        

          درباره "مترجم درد ها" و "خاک غریب"
جنس غم داستان های جومپا لاهیری گرم نیست. طوری نیست که بخوانی و های های گریه کنی. جنس غم هایش سرد است.
یک جایی توی وجودت را تکان می‌دهد و تا مدت ها همراهت می‌ماند.
دست می‌گذارد روی غم هایی که انگار برای همه‌مان آشناست. روی زخم های کهنه، رنج های فراموش شده و نادیده گرفته شده...
غم هایی که انگار هرکسی دست کم یک بار در زندگی‌اش تجربه‌ کرده است...
جدایی، سوگ، تنهایی، عشق های ناکام مانده، غربت، بی‌پناهی، رابطه های آشفته‌ی خانوادگی و هزار جور غمِ آشنای دیگر...
خیال می‌کنم تقابل فرهنگی هند و رسم و رسوم ها و آداب ها و ارزش های فراموش شده با دنیای مدرن اروپایی هم برای ما ایرانی ها ملموس‌تر باشد تا خوانندگان آمریکاییِ کتاب.
        

          به نام خدا 
یادداشت ترجمان دردها اثر جوکپا لاهیری، ترجمه مژده دقیقی - ۲۹ تیر ۱۴۰۳

«هند را دوست دارم؛ آدم‌های هندی و همه‌ی آدم‌های هند که مهاجرت کرده‌اند.» این اولین جملاتی بود که بعد از خواندن داستان‌های کوتاه لاهیری به زبان آوردم. داستان‌هایی که با توصیف‌های بی‌رحمانه‌ای به سبک روس‌ها شروع می‌شود. اما خسته‌ات نمی‌کند. از داستان سوم به بعد به نویسنده اعتماد می‌کنی و رفته‌رفته بعد از توصیف‌ها قلاب می‌شوی به یک زندگی که در حال روایت شدن است. زندگی که احساس و عاطفه در آن موج می‌زند. به‌نظرم این هشت داستان را همه‌ی هندی‌های مهاجر باید خوانده باشند. منِ ایرانی مهاجرت‌نکرده که بعید است هیچ‌وقت مهاجرت کند، با آدم‌های این داستان زندگی‌ها کردم و ضربان قلبم بالا و پایین شد. از هر چه بگذریم داستان آخر، گرچه پر از توصیف‌ بود، ولی حرف نداشت.

نمی‌دانم چرا این کتابی که من خواندم ۸ داستان داشت ولی در جست‌وجوهایم درباره کتاب دیدم که نوشته ۹ داستان!
من کتاب را از نشر هرمس خواندم.
        

          «مترجم دردها»
جومپا لاهیری
از وقتی که اسمش‌ را رامبد جوان در گوشم انداخته بود تا به امر‌وز‌ در لیست کتاب هایی که باید می خواندم و هی عقب می انداختم بود تا اینکه بلاخره مطالعه اش را تمام کردم.
«مترجم دردها» مجموعه چندداستان کوتاه است که همه گی نوشته ی نویسنده ای هندی که خارج از هندوستان زندگی کرده و از تکه خاطراتی که از آداب و رسوم هندی در ذهنش باقی مانده اند آثاری خلق کرده در خور تقدیر.
موضوع هر داستان با یکدیگر فرق می کند اما در همه ی آنها وضعیت هندی هایی که در جامعه ای غیر از شهر و دیار خودشان با فرهنگی غریب و محیطی جدید زندگی می کنند، بیان شده است.
احساس کودکانه و معصومانه نگاه نویسنده به کوچکترین موقعیت ها در داستان ها و طنز ظریفی که در برخی حالات بکار می برد همان شعله ی کوچکی است که دل خواننده را تا آخر گرم نگاه می دارد.
        

          مجموعه از داستان های کوتاه از زندگی معمولی و اتفاقاتی که روزانه رخ میدن و ما شاید توجه کافی بهشون نشون ندیم. زندگی ملال آور و این چرخه تکراری.