داستان‌هایی پر از جزییات که هر کدام تا مدتها در ذهنت می ماند
        

          یک مجموعه داستان بسیار خوب از یک نویسنده امریکایی_هندی تبار
ترجمه این کتاب بی نظیره👌
        

          من داستان کوتاه دوست ندارم، با وجود کوتاهیشون برام خسته کننده ان. انگار همین ده پونزده صفحه جونمو به لب میرسونه تا تموم بشه. شاید دلیل اصلیش این باشه که اکثر داستان های کوتاه غم و یاس زیادی دارن. 
خلاصه که گفتم امتحان کنم این کتاب رو و دیدم نه، من اهل داستان کوتاه نیستم.
البته درسته که اهلش نیستم ولی توصیفات کتاب و قالب داستان نویسی خیلی خوب بودن. همه چی سرجای خودش بود و خواننده آخر قصه ها به امون خدا رها نمیشد. نتیجه رو میگرفتی. همینم باعث شد تا سه تا ستاره بدم.
        

          اولین باری که از لاهیری داستان خوندم، داستانی بود به نام خوبی خدا.‌‌ ... به دلم نشست میخوام ببینم مترجم درد ها هم همون حس رو بهم میده؟؟!
        

          مجموعه‌ی داستان‌هایی که جومپا لاهیری را به ما شناساند؛ و چه اتفاق مبارکی! یک زن هندی‌الاصل مهاجر به امریکا، که آدم احساس می‌کند خیلی شبیه ماست. داستانش را بی‌شیله‌پیله روایت می‌کند و ادا درنمی‌آورد، اما عمیق‌ترین مفاهیم وجودی در داستان‌هایش موج می‌زند: تنهایی، غربت، بی‌پناهی، ترس.

توصیه می‌کنم این کتاب و دیگر کتاب‌های جومپا لاهیری را حتما با ترجمه‌ی امیرمهدی حقیقت بخوانید. 
        

          نوشتار کتاب شبیه قلم خانم گلی ترقی بود. همه‌ش حس می‌کردم درخت گلابی گلی ترقی دارم می‌خونم. مدل روایت، شخصیت پردازی، زنانگیش، توصیف جزییات...
و یه حسرت عمیق جاری تو کل کتاب که باعث می‌شد مثل دندونی که درد می‌کنه ولی هی زبون می‌زنی چون دردش معتاد کننده است پیش بره کتاب.

        

          اولین کتابی بود که از جومپا لاهیری می خواندم و البته که قبل از شروع فکر می کردم رمان است. ولی داستان کوتاه بود. در کل خوب بود و قلمش را دوست داشتم. احتمالا سراغ رمان هایش هم خواهم رفت
        

          گفتن اینکه این کتاب برای نویسنده اش جایزه پولیتزر را به ارمغان داشته برای شرح ارزش کتاب بسنده است. لاهیری در سال پایانی قرن بیستم، این مجموعه داستان را که حاوی نه داستان ارزشمند به نام های «یک موضوع موقت»، «وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد»، «مترجم دردها»، «دربان واقعی»، «جذاب»، «خانه خانم سن»، «این خانه متبرک»، «معالجه بی بی هالدار» و «سومین و آخرین قاره» است به چاپ رسانید. برای خواننده ناآشنا با ادبیات مهاجرت، این مجموعه داستان به دلیل تعلق خاطرش به فرهنگ شرقی از یک سو و به دلیل بحران هویتی جاری در آن از سوی دیگر دلپذیر به نظر می رسد؛ اما این پایان ماجرا نیست. دانستن اینکه این بحران هویتی از تقابل و در عین حال همنشینی فرهنگ شرق و غرب و طوفان آتشین میان این دو نشات می گیرد خود نقطه آغازی برای تامل در این مجموعه داستان است. لاهیری در این داستان ها به نسل های مختلف توجه می کند و اگر موشکافانه تر به داستان های او بنگریم، چنان تضادهای هویتی ناشی از مهاجرت را به تفکیک در نسلهای مختلف تصویر می کند که گویی خواننده را به حیاتی دوباره درون کالبد شخصیت های داستان هایش فرا خوانده است. شخصیت های داستانی او دائما میان فرهنگ مهاجر و فرهنگ میزبان در حرکتند و روند تاثیر و تاثر فرهنگ ها در تضادهای شخصیت ها کاملا مشهود است. لاهیری پله به پله مرز میان تعلق و عدم تعلق را در فرایند مهاجرت به مخاطب تفهیم می کند و زهر دوگانه تنهایی و وابستگی را چنان عمیق به مخاطب می چشاند که تا ساعت ها بعد این مزه در رگ های خواننده جریان دارد. داستان های لاهیری داستان تفاوت ها هستند. داستان درک متقابل نسل هایی که هریک تجربه ای شگفت به نام مهاجرت را با واسطه یا بی واسطه از سر گذرانده اند. در گیر و دار این تجربه ها، خواننده حتی اگر تجربه ای مشابه مهاجرت نداشته باشد، به واکاوی تضادهای هویتی خود نائل می آید. از سوی دیگر درک فضای چند فرهنگی در داستان هایی مانند «خانه خانم سن» و «مترجم دردها» مفهومی دوباره از وطن می سازد و سوالی را مهمان همیشگی ذهن خواننده می کند: «آیا می شود وطن را همچون بنفشه ها، با خود برد هرکجا که خواست؟» (اقتباس از شعر دکتر شفیعی کدکنی) و جواب تا ابد نامعین می ماند.
نکته بسیار مهم ترجمه این کتاب است. چیرگی امیرمهدی حقیقت بر ترجمه، خصوصا ترجمه کتاب های لاهیری، حیرت انگیز است. باید اعتراف کرد علیرغم اینکه ترجمه های دیگری از این کتاب در بازار نشر موجودند، ترجمه حقیقت فرسنگ ها با دیگران، که همه مترجمان زبردستی هستند فاصله دارد.
در پایان، خالی از لطف نیست اگر گفته شود فیلم «ایتالیا ایتالیا» ساخته کاوه صباغ زاده اقتباسی از اولین داستان این مجموعه «یک موضوع موقت» است. نگارنده این سطور، که طرفدار پر و پا قرص لاهیری است، نمی تواند در نوشتن مروری بر این کتاب بی طرفانه قضاوت کند و در نتیجه باید اعتراف کند که خواندن این مجموعه را به همه ابناء بشر ( :)) ) موکدا توصیه می کند! 
        

          یکی از مجموعه داستان های بسیار قشنگ و تلنگر‌آمیز که  در رابطه با انسان های امروز و موضوعاتی که ممکن در طی زندگی روزمره خودشون باهاشون برخورد داشته باشن و زندگیشون رو تخت شعاع قرار بده .

        

          گاهی اوقات وقتی تعریف و تمجید و امتیاز کتاب رو که می‌بینم نمی‌دونم به عقل خودم شک کنم یا به عقل کسانی که این تعریف‌ها رو نوشتن!
کتابی بد و موهن و نمونه‌ی آثار قربانیانی که ضمن قربانی‌نکوهی متجاوز را مدح می‌کنند.
        

          مجموعه نه داستان کوتاه از این نویسنده هندی. داستان هایی با محوریت خانواده و روابط بین افراد آن. خانواده ها اکثرا مانند خود نویسنده هندی مقیم آمریکا می باشند. بنظرم داستان های موضوع موقت، وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد، جذاب و سومین و آخرین قاره از بقیه بهتر بودند.
        

          «مترجم دردها»
جومپا لاهیری
از وقتی که اسمش‌ را رامبد جوان در گوشم انداخته بود تا به امر‌وز‌ در لیست کتاب هایی که باید می خواندم و هی عقب می انداختم بود تا اینکه بلاخره مطالعه اش را تمام کردم.
«مترجم دردها» مجموعه چندداستان کوتاه است که همه گی نوشته ی نویسنده ای هندی که خارج از هندوستان زندگی کرده و از تکه خاطراتی که از آداب و رسوم هندی در ذهنش باقی مانده اند آثاری خلق کرده در خور تقدیر.
موضوع هر داستان با یکدیگر فرق می کند اما در همه ی آنها وضعیت هندی هایی که در جامعه ای غیر از شهر و دیار خودشان با فرهنگی غریب و محیطی جدید زندگی می کنند، بیان شده است.
احساس کودکانه و معصومانه نگاه نویسنده به کوچکترین موقعیت ها در داستان ها و طنز ظریفی که در برخی حالات بکار می برد همان شعله ی کوچکی است که دل خواننده را تا آخر گرم نگاه می دارد.
        

          اصلا دوست نداشتم این کتاب رو! داستان های معمولی و بی سر و تهی که بیشتر خسته کننده بود تا جذاب یا حتی آموزنده
تنها نکته های مثبت کتاب این بود که فهمیدم ما چقدر خوش شانسیم که به جای هند تو ایران زندگی می کنیم و اینکه زندگی متاهلی ، کسل کننده تر از اون چیزی هست که همیشه فکرش رو می کردم
:))
        

          از بهترین مجموعه‌ ‌های داستان‌ کوتاهی است که خواندم...  جومپا لاهیریِ شگفت‌انگیز! 
        

          داستان‌ها با اینکه کمی اطناب داشتند اما خواندنی و جذاب بودند. تمامشان به مهاجران هندی بنگالی در آمریکا مربوط می‌شدند. پر بودند از جزئیاتی که هم نشان‌دهنده‌ی فرهنگ هند است و هم تعلق خاطر نویسنده را به زادگاهش نشان می‌دهد. داستان اول را خیلی بیشتر دوست داشتم. در تمام آثار خانم جومپالاهیری مسئله مربوط است به چالش‌های انسان مهاجر و دور از وطن هندی. تمام آثار ایشان خواندنی هستند.
        

          برای دومین بار هم به اندازه بار اول خواندنش شیرین بود. فکر کنم برای بار سوم و چهارم هم بشه از جزئیات و ظرافت تک تک داستان ها لذت برد. 
کاش از جنس داستان آخر، سومین و آخرین قاره، بیشتر داشتیم. کلا ازدواج از پیش تعیین شده رو کسی دوست نداره رمنتیسایز کنه :) کار سختی هم هست البته. ولی داستان آخر این کتاب نمونه قشنگی بود.
        

          مجموعه از داستان های کوتاه از زندگی معمولی و اتفاقاتی که روزانه رخ میدن و ما شاید توجه کافی بهشون نشون ندیم. زندگی ملال آور و این چرخه تکراری.
        

          این کتاب،مجموعه داستان هست و بیشتر داستان‌هاش مربوط به خانواده و مسائل حول و حوش اونه از ازدواج گرفته تا خیانت و عشق و دوران کهنسالی و ...فضای داستان‌ها خیلی به کشور خودمون نزدیک بود.البته فعلا کتاب رو تموم نکردم و تا الان پنج تا داستانش رو خوندم و خوشم اومد
        

          این کتاب چندتا داستان کوتاه داره از لاهیری که به نسبت کتاب پاتوق‌ها که از همین‌نویسنده خواندم ؛ سبک جستار شخصی، به نظرم یک سرو گردن بهتر بود.
 یادداشت بدو بدویی
        

          ادبیات مهاجرت همیشه ما را با خود به دنیای دیگری میبرد. دنیایی که غریب است و خودمان را تنها می بینیم. این مجموعه داستان دیدگاه من را نسبت به مهاجرت عوض کرد.