بازم یکی از بهترین های شهید مطهری با موضوع داغ و پر شبهه عدل الهی
      

        هفت،هشت سالی میشه که این کتاب گوشه کتاب خونم داشت خاک میخورد و برای تنبیه کردن خودم که کتاب های بیشتری نخرم تصمیم گرفتم پرونده کتاب های نخونده رو ببندم،و چه تجربهء بدی شد واسم😏
بعد از ده پانزده ساله که دوباره از مؤدب پور کتاب خوندم،آخه داستان اینقدر آبکی و تکراری هم میشه؟!

      

        یه کتاب جمع و جور مفید که خط به خطش نکته است و قابل زندگی کردن،همهء پدرومادرها باید اینو با جون و دل بخونن
      

        به جرأت میتونم بگم یکی از بهترین زمان های خارجی بود که خودم و اینقدر که فضا و شخصیت ها درست و با جزئیات تعریف شده بود که شاید برای اولین بار با خوندن یه رمان خارجی خودمو از اونا میدونستم‌‌‌...این کتاب بی‌نظیر بود و منو ترغیب کرد که بقیه آثار نویسنده رو بخونم 
      

        مثل اکثر رمان های ایرانی موضوع داستان حس کنجکاوی به آدم میداد و کشش داشت منتهی ادبیات نوشتاری متن رو اصلا دوست نداشتم و تو ذوقم زد،برای یه دفعه خوندن بدک نبود 
      

        در وصف شهید مطهری که واقعاً زبان قاصره از این همه عالم بودن ایشان که فراتر از زمانه خودشون و حتی زمانه ما بودند ولی این کتابشون بنظرم جزء شاهکارهای ایشونه...آنالیز همهء مکتب ها و مقایسشون با اسلام دست آدم رو  برای مباحثه با کسانی که از مکتب های گوناگونی هستند باز می‌کنه 
      

        اگر زن ها نبودن حماسه ها آفریده نمیشدن
اگر زن ها،صبرشون و سازندگیشون نبود انقلاب ها اتفاق نمی افتاد
اصلا اگر زینب ها نبودن کربلا در کربلا میماند...
از اول تا آخر این کتاب عمیقاً به بانو اشرف سادات غبطه خوردم
ما از اسلام فقط نام اسلام و او تمام اسلام رو یدک میکشه
      

        مصطفی و سمیه جزء معمولی ترین خانوادهء شهدا بودن،قصهء زندگیشون شبیه خیلی از ماها بود و  علیه السلام مطلق نبودن...برعکس ضعف هایی مثل همهء ما داشتند و این زندگیشون رو باور پذیر تر میکرد ولی نقطهء عطف زندگیشون ایمان به اون چیزی بود که بهش باور داشتند
اونجایی که شهید برای راضی کردن همسرش بهش میگه:من عاشق توام،اما قبول کن که آرمان و هدفم رو میپرستم»
تمام این کتاب تو این جمله خلاصه میشه،اگر همینقدر محکم پای باور و آرمان مون بمونین شهید میشیم
      

        با ولع تمومش کردم
برای من این کتاب سراسر تجربه و یادگیری بود،داستان کاملا واسم ملموس بود و اصلا انگار این خود منم
نگارش داستان گیرا و شیرین و پر از آرایه های زیبا بود،از کتاب متن های زیادی رو میشد بعنوان برگزیده انتخاب کرد ولی از یه جایی به این نتیجه رسیدم که بند بند این کتاب برگزیدست،با اینکه همین الآن تمومش کردم ولی دوست دارم برگردم از اول و دوباره بخونم و نت برداری کنم شاید که منم بتونم مثل مستورهء قصه بین احساس و نیاز و افکارم شفافیتی ایجاد کنم و با دستمالی تمیز خاک کدر روی روابطم رو پا ک کنم
      

        در مورد سمفونی مردگان:

این کتاب یکی از مشهورترین رمان های ایرانی در دهه شصته،نویسندش عباس معروفی که به اندازه نامش معروف و شناخته شدست
و سمفونی مردگان یکی از شاهکار های ایشون شناخته میشه...
بنظرم با خوندنش آدما به دو دسته تقسیم میشن،یا عاشقش میشن یا از اینکه وقتشون رو پای این کتاب گذاشتن افسوس میخورن
ولی برای من عجیبه که هنوز نفهمیدم با این کتاب چند چند بودم
متن کتاب پر از جزئیات که به شدت شیرین و جذابش می‌کنه ولی از اون دسته نگارش هاست که مدام باید حواست به متن بدی که بفهمی چی شد و داره از زبون کی چی میگه
خلاصه که برای من این نوع نوشتاری تازگی و گیجی مخصوص به خودش داشت
ولی دوسش داشتم و فکر کنم سراغ بقیه کتاب های عباس معروفی برم
      

        اولش یکم ارتباط گرفتنم با سوژه به دلیل تفاوتی که داریم سخت بود و شنیدن سخت هایی که مهاجران افغان میکشن به مراتب سخت‌تر
ولی قلم و روایت به طرزی شیرین و شیوا بود که خیلی زود با ام البنین قصه ارتباط گرفتم،یه ایران ،یه سوریه،یه افغانستان و شاید یه دنیا مدیون علیرضاهایین که هرجا خطر رو دیدن خودشون جان فدا کردن و ام البنین هایی که با صبوری چه بسا از مردانشون به مراتب بیشتر جهاد کردن
چی میشه که یه زن به این نقطه از درک و صبر میرسه؟!
      

        برای امثال من که در خانواده های متدین و مذهبی بار نیومدیم و تحولمون رو مدیون نگاه و لطف خدا و ائمه هستیم؛بزرگ کردن و پرورش فرزندانمون به سبک مذهبی کار بسیار سخت و دشواریه،از اون جهت که ما بلد نیستیم از بِ بسم الله چطوری یه بچه رو متشرع و متدین بار بیاریم 
خوندن زندگی نامه شهدا بخصوص از زبان مادرهاشون این گشایش و چراغ راه رو به ما میده که از اول آجر سرشت بچه ها رو چگونه بزاریم
اینکه فرزانه قصهء آقا حمید سیاهکالی برای این روزها اینقدر آماده بود علاوه بر نوع تربیت و نگاهشون به زندگی همون خوندن زندگی شهدا راه گشا بوده
      

        تا خود صبح بیدار موندم که یه شبه تمومش کنم...الآن اندازه فروغ خانم پر از بغض و حیرت...حیرت از اینکه خداوند چطوری آدم ها رو گلچین می‌کنه و به ازای مصیبتی که میکشن صبر و آگاهی میده و چی میشه که انسانهایی مثل حاجی و فروغ خانوم ظرف وجودشون اینقدر بزرگ و نامتناهیِ میشه
دست مریزاد به قلم خانم عرفانیان که داستان این زندگی رو با قلمشون به زیبایی به تصویر کشیدن
      

        بسیار تأثیرگذار و زیبا،از وقتی تمومش کردم دام به همهء اعمال و رفتارم حواسم میدم،إن شاء الله که حس و حالش تا ابد باهام عجین بشه
      

        خیلی دوسش داشتم
متن روون و ملموس بود،احساسات به خوبی بیان شده بود و ریز جزئیات باعث میشد خواننده بتونه براحتی تصور کنه
قلبم برای این همه مصیبتی که کشیدن ریش شد
ما خیلی بدهکاریم خیلیییی