خودش و نویسنده ش رو دوست دارم ، الهام فلاح از اون نویسنده هایی هست که با کپشن پست های اینستاگرامش هم بلده قلبت رو توی دست هاش بگیره و حس هاش رو بهت منتقل کنه ، حالا فکر کن ازش کتاب بخونی ، روایت های الهام از جنگ معرکه اس
        

          کتابی جذاب و عاشقانه آمیخته به جنگ ، جنوب و لهجه شیرین جنوبی، با قصه ای که پایان آن دور از تصور  است .
        

          رمان خوش خوانی است. نویسنده به خوبی از پس لهجه جنوبی  برآمده است. انتقادهای تندی به این رمان تحت عناوینی شبیه ضدجنگ و غیره شده است که به نظر من چندان وارد نیامد. واقعیت این است که مواجه مردم ایران با جنگ تحمیلی یکسان نبوده و همه هم عاشق شهادت نبوده اند. وانگهی به نظر من رمان خون مردگی موضع انتقادی شدیدی نسبت به جنگ ندارد، بلکه بیشتر زمان جنگ را بستر ی برای روایت خود انتخاب کرده ‌و تازه به برخی از مصائبی که جنگ به همراه دارد اشاره کرده است.
        

          کتاب روان و خوش خوان بود به طوری که توانایی زمین گذاشتن آن را نخواهید داشت، نویسنده با هوشمندی و خلاقیت خود سیر داستان را به زیبا ترین حالت به تصویر کشیده  منتها حوادث  داستان بعضی جاها فانتزی به نظر می رسید با توجه به زمان تاریخی داستان و در یک کلام یک عاشقانه‌ی کاملا متفاوت، بخوانید و لذت ببرید
        

          من بنده یِ خوب نوشتن هستم. درباره یِ مضخرف ترین موضوع، زیبا بنویسی،با صدای بلند تشویقت میکنم. فرمِ داستان خون مردگی را تشویق میکنم، استفاده از کلمات و لهجه بومی، عطر خوبی به متن داده است.
اما راستش برایِ محتوایِ"خون مردگی" به لبخند وگفتنِ "چه جالب" اکتفا میکنم! داستانی که در دنیایِ غیرواقعی خلق شده است و ضد جنگ بودنش را حتی نویسنده اعتراف کرده است، محبوب من نیست. 
نیمه اولِ داستان پر از حربه یِ رئالیسمی بود، اما به نیمه دوم و انتهایِ داستان که میرسیم چاشنیِ بیش از اندازه یِ اغراق و تخیل، حربه رئالیستم را بی اثر و کم پیدا میکند! راستب شخصیت پردازی هم به شدت ضعیف بود. هرچقدر که شروع خوب بود، پایانش بی معنا بود! 
        

          .

«خون‌مردگی» کتابی نیست که تو را به دهۀ شصت ببرد و دل‌زده‌ات بکند. صفحه‌های رنگارنگش دستانت را می‌گیرد و تو را در شهر و نخلستان می‌چرخاند، بی‌آنکه حوصله‌ات سر برود یا به نگاهی گذرا و توریستی بسنده کنی. «خون‌مردگی» تو را درگیر، پابند خوزستان و سردرگمی مردمش می‌کند که کشور همسایه، آن را استان نوزدهمش می‌خواند. زبان جذاب داستان برای فارسی‌زبانان قابل فهم است و درعین‌حال، حال‌وهوای جنوب را زنده می‌کند. نویسنده با چنان تبحری از کلمه‌ها استفاده نموده که نه‌تنها خواننده فاصله‌ای بین خود و شخصیت‌ها احساس نمی‌کند، بلکه به صمیمی‌ترین حالت ممکن به دردها و خواسته‌هاشان گوش فرامی‌دهد.

«خون‌مردگی» دربارۀ آینده است؛ آینده‌ای که زیر ابرهای سیاه انفجار بمب، تار شده و هیچ‌کس هم تصوری از بعدش ندارد. دربارۀ پسری است که می‌خواهد آینده‌اش را نجات بدهد و از طریق ارث پدری، روزهای خوشی برای خودش بسازد. پسر، رفتن از ایران را برمی‌گزیند تا گلوله‌ها دنبالش نکنند و ثروتش را نگیرند ولی جنگ، سخت‌جان‌تر و صبورتر از این حرف‌هاست. دامش را همه‌جا گسترده و بر جان و مال همه‌کس چشم طمع دوخته است. پسر درحالی‌که پشت کرده و هوای فرار دارد، با سر به معرکه کشیده می‌شود و در برابر خود، هیولای قتل و غارت را عربده‌کش و بی‌رحم می‌بیند.

«خون‌مردگی» تا اینجای کار، عالی است. نیمی از کار را به بهترین نحو پیش رفته است. زبان با قدرت در صفحه‌های ابتدایی پیش می‌رود و شخصیت‌ها با سرعت مناسب وارد صحنه‌ها می‌شوند. تعلیق، حفظ می‌شود تا نگرانی نسبت به آینده، از شخصیت اصلی تا خواننده، کش پیدا کند. نیروهای متخاصم، مدام نیرومندتر می‌شوند و موقعیت عمل را برای شخصیت تنگ‌تر می‌کنند. وقت آن رسیده که در پیرنگ رمان، دری تازه باز شود و مخاطب با کشفی عمیق‌تر، هم‌چنین با چالش‌های جدی‌تری وارد نیمۀ دوم شود، اما در کمال ناباوری این اتفاق نمی‌افتد. رمان به‌جای کاویدن بیشتر همان موقعیت و سخت‌گرفتن بر شخصیت‌ها برای رسیدن به هدف، دهۀ شصت و جنگ مهیبش را رها می‌کند و پا به دهۀ هفتاد سرگردانی می‌گذارد. داستان، رها می‌شود و تا نزدیکِ گره‌گشایی، تنها و تنها به آه و ناله می‌گذرد. سوگ و مرثیۀ دختر در فراق پسر، تمام سطور صفحه‌ها و دهان شخصیت‌ها را پر می‌کند. هرچند زبان هنوز هم جذاب و رنگین است، اما چون تکه‌ای از داستان کناری می‌افتد که مثلاً نگینی باشد برای حلقه‌ای که گم شده است.

نیمۀ دوم «خون‌مردگی»، چه در سوگ دهۀ هفتاد و چه در شناخت ظاهری دهۀ نود، فرار نویسنده از موقعیت بکر دهۀ شصت است. گویی موقعیت نبرد، چنان عرصه را بر شخصیت‌ها تنگ کرده که خود نویسنده هم طاقت از کف داده و از ادامۀ ژرف‌کاوی زندگی زیر گلوله و بمباران، شانه خالی کرده است. نویسنده در نیمۀ دوم کتاب از موقعیت و شخصیت‌هایی که خودش آفریده فرار می‌کند اما موفق نمی‌شود. جنگِ سخت‌جان و صبور، نویسنده را تا دهۀ نود دنبال می‌کند تا بالأخره انتقامش را از عشقی که در دهۀ شصت کاشته بگیرد، اما این گریز سودی برای نویسنده ندارد؛ چون منفعلانه است و نسبتی با گذشته برقرار نمی‌کند. پیرنگ، تکه‌پاره است و هر بخشی از آن، مخاطب را به سویی می‌کشاند. مخاطب از نیمۀ دوم کتاب، سرگردان دهه‌های هفتاد و نود می‌شود، بی‌آنکه دلیلی برای این سرگردانی داشته باشد یا حداقل معنایی در این جستجو بیابد. او صرفاً مجبور است فرار نویسنده را در نیمۀ دوم رمان دنبال کند و آخرسر هم در خلأ پاسخ به سؤال‌هایی که در دهۀ شصت پشت در خانه‌های خوزستانی‌ها جا مانده، به پایان مثلاً آگاهی‌بخش و بی‌مزۀ رمان فکر کند و حسرت ازدست‌رفتن داستانی پرکشش و جذاب را بخورد. بالأخره «خون‌مردگی» است و دل‌زدگی. و حسرت، کم‌ترین نصیبی است که ممکن است گیرِ صاحب زخم‌های پر از خون‌مردگی بیاید.
        

          مرز باریک میان آنچه هست و دیده‌ می‌شود.

وقتی مویرگی کوچک از میان میلیاردهای رگ خونی بدن پاره می‌شود، خون زیر پوست جمع می‌گردد. گاهی هم عفونت و واکنش به داروها سبب خون‌مردگی است.

هیچ چیز بهتر از این تعریف نمی‌تواند محتوای کتاب را عیان کند. در میان گستردگی و تنوع بیشمار مردانی که در جنگ شرکت کرده‌اند، نویسنده سراغ مردی رفته است که مرگ و شهادت او  منجر به عفونتی شده که پیرنگ داستان خون‌مردگی را ساخته است.

در یکی از شهرک‌های جنگ‌زدگان جنوب ایران، عشق ابتسام به عامر جوانه می‌زند.عامر و برهان دوستش، دانشجوی پزشکی هستند. عموی عامر نامه‌ای به او می‌نویسد در مورد ثروت زیادی که انتظارش را می‌کشد و باید زودتر خود را به چِنانه برساند. خواب و راحت از عامر سلب می‌شود. عامر به ابتسام قول  می‌دهد برگردد.سپس به همراه برهان برای یافتن گنج راهی منطقه‌ی جنگی می‌گردند.

از همان ابتدا چهره تلخ و زشت جنگ بارها به خواننده نمایانده شده و در دیالوگ‌ها به زبان می‌آید. در آرزوهایی که آدمها درون خود نجوا می کنند، در شهری که همه چیز رنگ و بوی آوارگی و کمبود و گرانی می‌دهد ، جنگ مغضوب همه است.هر دیالوگ فرصتی برای بد و بیراه گفتن است.

 هیچ انسان عاقلی طالب جنگ نیست و سختی شرایط اضطراری آن کام هر ملتی را تلخ می‌کند ولی جنگ نیز مثل همه‌ی پدیده‌های نامطلوب اجتماعی برای اصلاح یا توقف نیاز به شناسایی دلایل ایجاد آن دارد و از این قاعده مستثنی نیست.

نویسنده از ذکر اینکه این جنگ خانمان‌سوز چرا شروع شده و ادامه یافته است، طفره می‌رود. علت توجه یک کشور به جنگ دلایلی دارد که هیچ‌کدام عنوان نشده است. گویی فقط تمام شهر، تمام استان و تمام ایران یک‌صدا پایان جنگ را فریاد می‌زنند.
هیچ کدام از آدم‌های این داستان دغدغه‌ی پاسخ به این شکوه‌ها را ندارند. از ارزش‌ها و وظيفه‌ی دفاع از وطن سخن نمی‌رود.فقط همه از جنگ می‌نالند.
 بهانه آنها عمدتا شخصی است. از دست دادن افراد خانواده، امکانات زندگی راحت، سلامت و امنیت روان.‌

آدمهای داستان به شهادت برای دفاع از وطن افتخار نمی‌کنند. آن هم برای جنگی که آغازگر آن نبوده‌ایم. هیچ‌کس حسای نمی‌کند شهادت یک پیروزی است. ایستادن جلوی متجاوز برگ برنده‌ی ما در این جنگ است و صبوری و شکیبایی بر این بحران کاری است که مردم انجام داده و می‌دهند. 

جان می‌دهند تا دشمن پیش روی نکند تا نتواند از ما امتیازی بگیرد وگرنه همان چند ماه اول جنگ همانطور که خرمشهر را از دست دادیم، بقیه را هم می‌دادیم تا نجنگیم. معلوم نبود نویسنده آن موقع که سایه‌ی تلخی جنگ از سر ملت وارهیده بود، از شنیدن صدای چکمه‌های دشمن در کوچه‌ها خشنود بود یا باز هم گله می‌کرد.

بنابراین  آنچه از خواندن این داستان به ذهن خواننده متبادر می‌شود، آرزوی پایان جنگ است و تمام. اینجاست که خط انصاف نویسنده به انحراف می‌رود و معلوم می‌شود قابی که برای نشان دادن آدم‌ها و معرفی کردن آنها به خواننده انتخاب کرده ، تنگ است.
جنگ در خون‌مردگی همه را در آتش می‌سوزاند. حتی  به عامر که با تمام وجود و به هر قیمتی می خواست جان و مالش را از آن برهاند،رحم نمی‌کن.

جنگ هیولایی هفت سری است که می بلعد و تهی می‌کند و فقط زشتی بر جای نمی‌گذارد.

 نویسنده به این نکته توجه نکرده است که هر پدیده‌‌ی منفوری که در عالم رخ دهد، رویش هایی را به دنبال می آورد و ملت‌هایی که  از پس هجوم و درنده‌خویی همچنان روی پای خود ایستاده است از این تجربه‌ی دردناک درس‌ها گرفته و واکسینه شده‌اند. مدال ایستادگی آنها اقتداری است که ضامن حیات و دوام آنها در آینده خواهد بود.
علاوه بر قاب تنگ نویسنده در دیدن آدمها با تکثر عقاید و باورها، او آثار مخرب جنگ را  در زمان محدود و از فاصله نزدیک بررسی کرده و از حادثه فاصله نگرفته تا نگاهی عمیق‌تر و دقیق‌تر به جنگ بیاندازد.
 دیدگاه نویسنده در مورد جنگ، اعتقاد آدم‌ها و مناسک مذهبی آنها نیز جز پوسته‌ای از اعمال و رفتار چیزی نیست. شخصیت ابتسام بر طبق فرهنگ و تربیت خود رفتارهای مذهبی دارد که هیچ کدام را در سال‌های پس از جنگ نمی بینیم. او کاملا سبک زندگی غربی را پیش گرفته و نویسنده تعمدا نمادها و شخصیتها و نحوه‌ی گفتگوهایی را در داستان گنجانده است که مخاطب را به این نتیجه می رساند. 

 او همان‌طور که دیدگاه آدم‌ها را نسبت به جنگ سطحی و در جهت منافع خُرد تعریف کرده ، اذعان دارد نماز و حجاب خواندن مفاتیح شهروندان در زمان جنگ نیز از سر اعتقاد نبوده است و شرایط اقتضا می‌کرد اینطور باشند.

ابتسام در فصول انتهایی داستان که به عراق می‌رود، زیارت مزار سید الشهدا را به سخره می‌گیرد. گ در حالی که در مسیر یافتن عامر هنگامی که در ماشین نشسته، مفاتیح باز کرده و در حال چرخاندن تسبیح و ذکر است. 
شاید گرایشات مذهبی در سال‌های پس از جنگ متاثر از هجمه‌های خارجی و داخلی در افرادی که اعتقادات آنها به جو زمانه‌ی جنگ و معنویت معطوف بود کمرنگ شده باشد ولی دقیقا افرادی گرفتار این تغییر رویکرد هستند که نویسنده ناخواسته خود به آن اعتراف کرده چگونه به مذهب پایبند بوده‌اند. برهان‌ کسی است که هنگام دزدی آمبولانس توسط عامر، آستین بالا زده است تا نماز بخواند. او همان لحظه تصمیم می‌گیرد همراه عامر برود و قید نماز خواندن را می‌زند.
ولی بسیاری از افراد حاضر در جبهه‌ها که از قضا گروه اقلیت نیستند بعد از جنگ هم به باورهای مذهبی و اخلاقی خود پشت نکرده‌اند.
در حالی که برهان تنها بیست سال بعد بعد از دزدیدن پول‌های عامر، برای خوشبختی دخترش او را به کانادا می‌فرستد و یا  دخترش در جمعی که همکاران نامحرم او را نگاه می‌کنند حجاب ندارد و فندکی که به صورت ضمنی علامت سیگار کشیدن است در می‌آورد.

آیا به راستی سبک زندگی ما متاثر از زمانه است؟ یعنی فقط فضای روزگار جنگ ما را به مذهب و اخلاق سوق می‌داد؟ آیا تمام ارزش‌های تاریخ انقضا دارند و بی توجه به درستی آن چون کهنه است، باید دور انداخته شود؟

ممکن است نویسنده در پاسخ به این سوالات بیان کند که آدم‌های قصه نماینده‌ی تمام مردم سال‌های جنگ نیستند.درست مانند اینکه تمام رزمندگان مومن و متشرع نبوده‌اند. اما مسئله اینجاست که در برابر تفکر پشت این کتاب‌ها فرصت‌طلبانی ایستاده‌اند که می‌خواهند مصادره به مطلوب کنند و واقعیات تاریخی را وارونه جلوه دهند و فضای انسانی دهه شصت و موفقیت‌های معنوی و ایستادگی در برابر دشمن را به جو و زمانه نسبت دهند.
اینجاست که مسئله خطرناک می‌شود، وقتی همه را با یک دید و زاویه تعریف می‌شوند. فصول انتهایی کتاب که ابتسام همه چیز را می فهمد نویسنده در دیالوگی اینگونه بیان می‌کند:

"وقتی همه آدمها دروغن، نکنه مادر دختری من و شکیبا هم دروغ باشه؟"

درست است در پاسخ به ادعای ابتسام ، ناجیه این ادعا را رد می‌کند ولی در عمل آنچه خواننده احساس می‌کند این است که برهان هم مثل عامر ، همانطور که او برای منافع خود به چِنانه آمده بود، برهان هم برای رهایی از فقر، به درست و غلط و اعمالش پشت پا زد  و اخلاق را به فراموشی سپرد.

در مجموع آنچه محتوای کتاب را از واقعیت یک اثر رئال درباره‌ی جنگ ایران و عراق و آدم‌هایی که متاثر از آن بودند دور می‌کند،  جهان‌بینی صرفا مادی و عقول دنیایی است که برای نشان دادن نقش باور و اعتقادات یک ملت مقاوم در جنگی نابرابر، عقیم مانده است.
از نظر داستانی اثر، پرکشش، جذاب و خوش‌خوان است. در عین سادگی تعبیراتی در آن به کار رفته است که تصاویر بدیعی می‌سازد. به گونه‌ای که نمونه خوبی برای فضاسازی داستانی به شمار می‌رود. اما عشق سوزان ابتسام به عامر باور کردنی نیست.  زیرا دختری که به اعتراف کتاب حتی یک بار ابراز عشق مستقیمی از جانب عامر نداشته است، چطور گرفتار چنین عشق سوزانی می‌گردد که بیست و سه سال پس از جنگ نیز همچنان درگیر آن است و با وجود زندگی خوب و عاشقانه‌ای که با برهان دارد، قرص اعصاب مصرف می‌کند و به عامر فکر می‌کند.

در مجموع کتاب خون‌مردگی فارغ از نقد محتوایی مذکور، از نظر داستانی  قابل قبول است و مخاطبان آن را بزرگسالان و نوجوانان بالای ۱۵ سال تشکیل می‌دهند.

https://eitaa.com/vazhband

 


        

          یک داستان خوش‌خوان که من با آن مشکل داشتم.
درست است که نویسنده سعی کرده با توجه به جغرافیای داستانش یک ماجرای رئالیستی بسازد اما آیا اگر می‌خواست نمی‌توانست کمی کم‌تر ضدزن‌ برخورد کند؟ در نقطه‌هایی که می‌شد همان زن‌های روستایی و روستازاده را ساخت، نمی‌شد شخصیت‌های قوی‌تری خلق کرد که اتفاقا با توجه به زمانه‌ی فعلی، رئالیستی‌تر هم هستند؟ صرف پزشکی خواندن یک زن قوی نمی‌شود. پایان این داستان هم یک خاک بر سر شدن کامل برای یک زن بود. زنی که تمام عمرش را در عشق و محبت به مردی که خائن بوده گذاشته و در نهایت می‌فهمد فقط بازیچه‌ی دو مرد بوده و اتفاقا در نهایت به همان مردی که سال‌ها حقیقت را از او پنهان کرده، برمی‌گردد!
ستاره فقط برای نثر قوی و اشراف کامل داشتن بر ستینگ داستان است نه برای ایده‌ی معنایی، پیرنگ یا شخصیت‌پردازی.