یادداشت عسل پورمشعل

        تا خود صبح بیدار موندم که یه شبه تمومش کنم...الآن اندازه فروغ خانم پر از بغض و حیرت...حیرت از اینکه خداوند چطوری آدم ها رو گلچین می‌کنه و به ازای مصیبتی که میکشن صبر و آگاهی میده و چی میشه که انسانهایی مثل حاجی و فروغ خانوم ظرف وجودشون اینقدر بزرگ و نامتناهیِ میشه
دست مریزاد به قلم خانم عرفانیان که داستان این زندگی رو با قلمشون به زیبایی به تصویر کشیدن