با مستوره گریه کردم، ناکام شدم، تلاش کردم، امیدوار شدم، پخته شدم و در نهایت حسن مستور آفرینش میشوم
        

          هنوز کتاب نصف نشده بود که برای معرفیش له له میزدم.

هر روز فکر میکردم چی بگم که حق مطلب ادا بشه.

مثل نهنگ داستان زندگی است…

داستان رنج ها ، چالش ها ، رشد ها و انتخاب های خود خود ماست.

گمان نمیکنم مادری باشد که این کتاب را بخواند و با گوشه ای از اتفاقات آن همزاد پنداری نکند…

از اول کتاب خودم را همراه مستوره حس میکردم …

با دردهایش گریه کردم.

بهش حق دادم…

توبیخش کردم…

من ۴۰۰ صفحه با مستوره زندگی کردم. 

زندگی کردم و بزرگ شدم.

قدم به قدم همراه مستوره راه زندگی را پیدا کردم. و حتی نکاتی که بلد بودم را دوباره آموختم.

کتابم پرشده از هایلایت ها و خط هایی که کشیده ام. 

قسمت هایی که دوست دارم بارها و بارها برگردم و مرور کنم.


راستی به نظرم مثل نهنگ ، تلاش ناموفق سرکارعلیه در معرفی الگوی سوم زن مسلمان را سرانجام بخشید.

دلم میخواست میتونستم این کتاب رو به تک تک دوستام هدیه بدم. به همه ی اون هایی که تلاش میکنند کنار مادر بودن رشد کنند و قدمی هم برای جامعه بردارند…


و در نهايت چقدر به قلم نویسنده غبطه خوردم.

به شخصیت پردازی ها ، توصیف ها ، بالا و پایین ها ، زمان بندی گره ها و حتی گشودن ها…

انگار همه چیز به جا و به اندازه بود… مثل آب گوارایی که در برهوت نصیبت شود.
        

          کتاب دغدغه های اجتماعی زنی را بیان میکند که بالاجبار نقش مادری را پذیرفته . در بسیاری از اتفاقات راه گشاست و مباحث روانشناسی را بیان میکند . در شخصیت پردازی بسیار قو یست . من  معجزه را که در دو قسمت برای حل مسئله پیش رو از آن استفاده میشود ،نمیپسندم ، چرا که منطبق بر واقعیت نیست . اتفاقات کلید اسراری هم کمی خوشایند نیست .
        

          بی دروغ این کتاب را یک نفس خواندم. همه جای داستان، یک گوشه ایستاده بودم و مستوره را نگاه می‌کردم که چگونه روحش بزرگ و بزرگتر میشود. همراه مستوره غصه‌های پیش پا افتاده زندگی ام را مرور کردم و پا به پای مستوره  عاشقی کردم.
خدا قوت خانم امیرزاده نازنین
منتظر کتاب بعدی شما هستم🌱
        

          این کتاب رو یک نفس خوندم.
کتاب قطوریه
تقریبن دو روز طول کشید.
برای من که بعد زنانه ی وجودم رو تو جامعه کمتر زندگی می‌کنم مثل یه لیوان آب خنک بود بعد از یه عالمه تشنگی.

نگرانی های یک زن در جامعه ی مردانه، در ارتباطش با مادر، پدر، همسر، فرزند و ... 

من همسر و فرزند ندارم. اما نگرانی های مربوط بهش رو دارم‌. با قسمت‌هاییش که زندگی کرده بودم اشک ریختم. با ماجرای مستوره با پدرش، با دلتنگی برای مادرش و آرامش اسطوره ای که ازش می گیره.
سعی کردم مادر آرامش بخش درونم رو بیدار کنم.
با فهم پدرش و اینکه رمز آشتی باهاش رو توی تواضع پیدا کرد. سعی کردم خودم رو جای پدرم بذارم و از دید اون به ارتباطمون فکر کنم.
 اینکه چطور تونست حرف بزنه و خودش رو و انتظاراتش رو شرح بده و اونا رو محقق کنه. سعی کردم تلاش کنم به شرح دادن خودم حداقل برای خودم.
این کتاب انگار یه بار نگرانی بزرگی رو از دوشم برداشت. با چالش هام مواجه شدم. اعتماد به نفس گرفتم.

جمله جمله ی کتاب فکر شده و حساب شده بود. حس نمی کردم هیچ جمله‌ای الکیه و میشه حذف بشه.

و اینکه می خوام اعتراف کنم که زن ها بُعد زنانه ی خودشون، دغدغه ها و رویکرد های خودشون رو سانسور می کنند. یا لااقل من اینطوری ام. این کتاب و حس هایی که در حینش تجربه می کردم رو هم دوست داشتم برای خودم نگه دارم و حتا خجالت می کشیدم از نوشتن همین یادداشت. 
به دلیل همین میل به سانسور هر گونه حس زنانه، همین یادداشت رو هم دارم با دو ماه تاخیر می نویسم. 

 کتاب بسیار تاثیر گذاری بود برای من.
مثل چند سال زندگی کردن با کسی که انگار خود من باشه بود.
        

          یک کتاب عالی برای هدیه دادن به تازه مادرها و مادرهایی که چند سالی از مادری شان گذشته و خیلی درگیر روزمرگی شده اند، خسته و کلافه اند، از زندگی گله دارند، از وضعیت خود ناراحتند، ... تا دوباره کمی به معنای زندگی خود و معنای کارهایی که دارند انجاممی دهند فکر کنند. و کمی حالشان خوب شود.
        

          عشق،
تقدیر غیر قابل پرهیزی‌ست
و از آن به هیچ سو ما را
توان گریختن نیست... 
        

          دیگه یه کتاب چی  میتونه کم داشته باشه؟
اگر برای خوندن کتاب ها به دلیل نیاز داریم این یه کتابیه که نخوندنش دلیل میخواد.
بگم عالی؟ بگم کافی؟
خانوم امیرزاده من حقیقتا نمیدونم چطور باید این کتاب رو توصیف کنم. ازتون ممنونم. نمیدونم این کتاب حاصل تجربه شخصی بود یا چیز دیگه. اما بلند شدن و افتادن های مستوره نمیتونه تخیل باشه.
یک روایت زنانه. که اول تنهایی های این زن آدم رو غمگین می کنه. اما در نهایت این تنهایی قدرتی میشه برای با غیر بودن و به غیر وابسته نبودن.این ترکیب، عجیب خوب در اومده تو این کتاب.
دوست دارم درباره خیلی چیزهای دیگه بگم. اما طولانی میشه و فقط به یه چیز دیگه اکتفا میکنم.
نظرات رو که می خوندم بعضی ها گفته بودن که پایان کتاب سریع بود و معلوم نبود مستوره چطور از پس مسائلش بر اومد. اتفاقا از نظر من این پررنگ ترین ویژگی کتاب بود که بزرگ شدن تدریجی مستوره به خوبی در اومده بود. دنیا دنیای تدریجه. قرار نیست اتفاق یهویی بیفته. قرار نیست مستوره دیگه ناراحت نشه یا همیشه حالش خوب باشه. اما با این حال میتونه شرایط رو کنترل کنه.
عنوان کتاب هم عالی
خانوم امیرزاده از قلم و احساس و دغدغه مندی شما بی نهایت ممنونم


        

          این کتاب بسیار ماهرانه و عالمانه نوشته شده، از کلاس‌ها و نصیحت‌های خشک به دختران و بانوان بسیار بسیار تاثیرگذارتر است. مناسب خانم‌هایی هست که احساس سردرگمی دارند در تأهل و فرزندپروری و برای آقایان هم مناسب هست تا با دغدغه‌های بانوان و نیازها و ویژگی‌هایشان تاحد مطلوب و واقع‌نگرانه‌ای آشنا شوند.
        

          رمانی که به معنای واقعی برای من آموزنده بود
واقعا برام یه کلاس اخلاق بود
دیدم رو به خیلی چیزها عوض کرد
خیلی قشنگ و ظریف، مثبت نگری رو آموزش میداد  و کلی نکته مثبت دیگه داشت … اینجور بگم که انقدر دوستش داشتم که از تموم شدنش غصه م گرفته بود
روایت زندگی یه مادر با تمام دغدغه های مادرانگی و زنانگی و از اون طرف دغدغه ی هدفمند بودن و درجا نزدن 
انقدر آموزه های این کتاب برای من زیاد بود که حس میکنم شاید لازم باشم بازم بخونمش
خلاصه که جداً توصیه میکنم مخصوصا اگر مادر هستید و بعضی وقت ها احساس خستگی و یکنواختی سراغتون میاد😉
        

          اول‌: نویسنده قلم روان و گیرایی دارد. تا انتهای داستان را میتوانی یک نفس بخوانی
دوم:مرد داستان، به خوبی نماینده مردانی‌ست که با رفتار و تربیت غلطشان، همسر و خانواده‌شان را دچار مشکل میکنند بخصوص از نظر روحی.
امااااا
پر از ایرادات محتوایی دیگر است؛

مثلا: سر تاته کتاب پر است از یک رقابت بی معنا بر سر تساوی و یک‌شکل بودن مرد و زن داستان.
مثل آنجا که می‌گوید ...امیریل(شوهرِ شخصیت اصلی) جوری پیش‌تر از من ایستاده و می‌گوید دربست که انگار من خودم چلاقم و نمی‌توانم ماشین بگیرم...
این یک نمونه کوچک از کل داستان است، چه فرقی میکند چه کسی تاکسی بگیرد؟ مثلا هرکی زودتر گرفت براربر تر است یا انسان تر؟

یا در کل کتاب این حس به مخاطب القا می‌شود که خانه‌داری، همسری و بچه‌داری عقب‌ماندگی‌ست و مانع پیشرفت انسان و هرچه با مردانِ بیشتری رقابت کنی زن تری.
اسلاید هارو ورق بزنید،
کتاب پر از تحقیر و سرزنش خانه‌داری و مادری است، درواقع زنی که خانه‌دار و مدیر یک خانواده و چندین انسان است، زنی بدبخت، عقب افتاده و احتمالا سیاه است و بوی نا میدهد.
مادری و بخصوص همسری در این کتاب فرقی با سرطان یا ایدز ندارد، شاید حتی بدتر.
مصداق زنان علیه زنان همین است، که فعالین حقوق زن ما شده‌اند چماقِ توی سر زن خانه‌دار، چماقِ توی سر نیمی از جامعه زنان ایرانی.
 تا انتهای کتاب به هر بدبختی ای که هست زن با مادری‌اش کنار می‌آید اما خانه‌داری و همسری همان سرطانی که بود هست.

پ.ن:یک طنز دیگر و سوگیری دیگر کتاب این بود که مادرشوهر، خواهرشوهر و جاری در کتاب دیوهایی بودند که پری قصه (مستوره) و خانواده‌اش را اسیر کرده بودند. و مستوره خالی از هر عیب و نقصی بود.
        

          به قول بزرگی آن کس که  ستایش‌م کرد، من‌را کشت.. 
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
«مستوره» عادت داشت روی زمین راه نرود، روی هوا پرواز کند، مثل همان مرغ‌های صحرایی که بابا برای یوما خریده بود تا قوت بگیرد و پسرش خوشگل شود، اما وقتی تازه داشت آماده می‌شد، یکی بی‌هوا توی آب پرتش کرد. هنوز منگ وگیج بودکه به قسمت پرعمق رسید و هی دریا عمیق‌تر شد.

خیلی طول کشید تا بتواند ببیند زیرآب چقدر قشنگ است، حتی گاهی قشنگ‌تر از روی زمین... و بعد نوشت «مثل نهنگ نفس تازه می‌کند»...
نمی‎دانم دقیقاً منصوره امیرزاده، همان مستورة امیرخانی عاقل است یا نه... اما می‌دانم همه نویسنده‌ها بخشی از روحشان را به شخصیت کتاب می‌دمند، شبیه «نفخت فیه من روحی» که درون مستوره شکل گرفت.
به همه آن‌هایی که بین وظایف مادری، همسری، مسئولیت اجتماعی، علمی، رؤیاها و آرزوهایشان گیر کرده‌اند، توصیه می‌کنم بخوانیدش. شاید شما نیز بتوانید دریابید جایتان در این زندگی کجاست؟
        

          ۳ ماهی طول کشید تا خواندمش ام اما با لحظه لحظه اش هم ذات پنداری کردم
        

          از اون کتابهایی بود که نه دلم میخواست زمین بزارمش، نه دلم میومد بخونم تموم بشه، یک برزخ شیرین😍
وقتی تموم شد بغلش کردم محکم، چقدر مستوره شبیه من و ما و خیلی از مادران شبیه ماست، چقدر لطیف بودو زیبا
حتما دوباره   میخونمش، اما این بار آرامتر ، سطر به سطر تا غرق بشم تو لطایف این کتاب🥰 تو خاطرات مشترکمون و مرور مسیری که طی شده 
        

          خدای من! هنوز که چند ماه از پایان مطالعه این کتاب برای من میگذره، مزه شیرینش از زیر زبونم نمیره. کتاب خیلیییی قشنگیه خیلییی قشنگ.
مخصوصا اگر یک تازه مادرِ شاغل باشید.
قلم به شدت گیرایی داره ، یه جورایی معتادتون میکنه تا تمومش کنید، من تا این کتابو تموم نکرده بودم تا گوشی دستم میومد میرفتم سراغ کتاب و سراغ شبکه های اجتماعی نمی‌رفتم انقدر که جذاب بود😍
کلی از بخش های کتاب هایلایت شده س انقدر که پر حرفای قشششنگ و شنیدنی بود
        

          

این که چه زمانی کتاب رو شروع کردم  یادم نیست.
انقدر که کشش داستان برام پایین بود و با غر زدن های مداوم مستوره کلافه میشدم با خوندن چند صفحه دلسرد میشدم و کتاب رو رها میکردم..
البته از نیمه های کتاب بهتر شد با بیشتر شدن داستان های دانشجویی و رفتن به سمت خودشناسی و ...

این قسمت کتاب واقعاً برام جذاب و آموزنده بود..
این که یه موضوع روانشناسی رو در قالب روزمرگی و داستانی می‌خوندم لذت بخش بود..
        

          دوست داشتم بیستر از چهل تا نفس با مستوره زندگی کنم 🙃
        

          چقدر این کتاب، زیبا دنیای مادری رو تصویر کرده!
میتونی تو فضای کتاب نفس بکشی و دغدغه های یک مادر رو درک کنی
دوباره خودت رو ببینی
خودی که با عشق بی نهایت به بچه ش،گاهی هم خسته از مادریست❤️‍🩹
و این خستگی درمانش چیست؟
نگاهی به نام کتاب بکنید...
درسته!نفس تازه کردن🐋
این کتاب با متن روان و دغدغه ی قشنگِ نویسنده،تا همیشه گوشه ای از قلبم باقی میمونه✨️
        

          واقعا عالی بود
درهم تنیدن دغدغه های یک زن، یک مادر، یک همسر.... 
کتابی ک باید یک نفس بخونیش و با هر صفحش یک صفحه از افکار خودت رو ورق بزنی