هنوز کتاب نصف نشده بود که برای معرفیش له له میزدم.

هر روز فکر میکردم چی بگم که حق مطلب ادا بشه.

مثل نهنگ داستان زندگی است…

داستان رنج ها ، چالش ها ، رشد ها و انتخاب های خود خود ماست.

گمان نمیکنم مادری باشد که این کتاب را بخواند و با گوشه ای از اتفاقات آن همزاد پنداری نکند…

از اول کتاب خودم را همراه مستوره حس میکردم …

با دردهایش گریه کردم.

بهش حق دادم…

توبیخش کردم…

من ۴۰۰ صفحه با مستوره زندگی کردم. 

زندگی کردم و بزرگ شدم.

قدم به قدم همراه مستوره راه زندگی را پیدا کردم. و حتی نکاتی که بلد بودم را دوباره آموختم.

کتابم پرشده از هایلایت ها و خط هایی که کشیده ام. 

قسمت هایی که دوست دارم بارها و بارها برگردم و مرور کنم.


راستی به نظرم مثل نهنگ ، تلاش ناموفق سرکارعلیه در معرفی الگوی سوم زن مسلمان را سرانجام بخشید.

دلم میخواست میتونستم این کتاب رو به تک تک دوستام هدیه بدم. به همه ی اون هایی که تلاش میکنند کنار مادر بودن رشد کنند و قدمی هم برای جامعه بردارند…


و در نهايت چقدر به قلم نویسنده غبطه خوردم.

به شخصیت پردازی ها ، توصیف ها ، بالا و پایین ها ، زمان بندی گره ها و حتی گشودن ها…

انگار همه چیز به جا و به اندازه بود… مثل آب گوارایی که در برهوت نصیبت شود.
          

            کتاب دغدغه های اجتماعی زنی را بیان میکند که بالاجبار نقش مادری را پذیرفته . در بسیاری از اتفاقات راه گشاست و مباحث روانشناسی را بیان میکند . در شخصیت پردازی بسیار قو یست . من  معجزه را که در دو قسمت برای حل مسئله پیش رو از آن استفاده میشود ،نمیپسندم ، چرا که منطبق بر واقعیت نیست . اتفاقات کلید اسراری هم کمی خوشایند نیست .
          

            بی دروغ این کتاب را یک نفس خواندم. همه جای داستان، یک گوشه ایستاده بودم و مستوره را نگاه می‌کردم که چگونه روحش بزرگ و بزرگتر میشود. همراه مستوره غصه‌های پیش پا افتاده زندگی ام را مرور کردم و پا به پای مستوره  عاشقی کردم.
خدا قوت خانم امیرزاده نازنین
منتظر کتاب بعدی شما هستم🌱
          

            این کتاب رو یک نفس خوندم.
کتاب قطوریه
تقریبن دو روز طول کشید.
برای من که بعد زنانه ی وجودم رو تو جامعه کمتر زندگی می‌کنم مثل یه لیوان آب خنک بود بعد از یه عالمه تشنگی.

نگرانی های یک زن در جامعه ی مردانه، در ارتباطش با مادر، پدر، همسر، فرزند و ... 

من همسر و فرزند ندارم. اما نگرانی های مربوط بهش رو دارم‌. با قسمت‌هاییش که زندگی کرده بودم اشک ریختم. با ماجرای مستوره با پدرش، با دلتنگی برای مادرش و آرامش اسطوره ای که ازش می گیره.
سعی کردم مادر آرامش بخش درونم رو بیدار کنم.
با فهم پدرش و اینکه رمز آشتی باهاش رو توی تواضع پیدا کرد. سعی کردم خودم رو جای پدرم بذارم و از دید اون به ارتباطمون فکر کنم.
 اینکه چطور تونست حرف بزنه و خودش رو و انتظاراتش رو شرح بده و اونا رو محقق کنه. سعی کردم تلاش کنم به شرح دادن خودم حداقل برای خودم.
این کتاب انگار یه بار نگرانی بزرگی رو از دوشم برداشت. با چالش هام مواجه شدم. اعتماد به نفس گرفتم.

جمله جمله ی کتاب فکر شده و حساب شده بود. حس نمی کردم هیچ جمله‌ای الکیه و میشه حذف بشه.

و اینکه می خوام اعتراف کنم که زن ها بُعد زنانه ی خودشون، دغدغه ها و رویکرد های خودشون رو سانسور می کنند. یا لااقل من اینطوری ام. این کتاب و حس هایی که در حینش تجربه می کردم رو هم دوست داشتم برای خودم نگه دارم و حتا خجالت می کشیدم از نوشتن همین یادداشت. 
به دلیل همین میل به سانسور هر گونه حس زنانه، همین یادداشت رو هم دارم با دو ماه تاخیر می نویسم. 

 کتاب بسیار تاثیر گذاری بود برای من.
مثل چند سال زندگی کردن با کسی که انگار خود من باشه بود.
          

            ماجرای یک دختر جنوبی پر جنب و جوش و خیلی فعال که بعد از ازدواج و بچه دار شدن، با بحران هویت مواجه میشه و مدتی ناراحته از وضعیت جدید که نمیتونه مثل سابق کار کنه. 
دغدغه های مادر و نگرانی ها و ذهنیاتش خوب به تصویر کشیده شده‌.
پایانش هم خوب بود.
«مثل نهنگ نفس تازه می کنم» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/122238
          

            آن قدر جذاب بود که یک نفس خواندمش و باز هم دوس دارم بخوانمش حیف که کتاب های نخوانده زیادند و عذاب وجدان تکراری خواندن وقتی کتابها تلنبار شدند اجازه نمی دهد.چقدر همه چیزش خوب بود این کتاب.چقدر دوس داشتم باز هم از این مدل کتاب ها بود تا بخوانم.با خیلی از حس ها موقعیت ها و دریافت های نویسنده به شدت همزادپنداری کردم و بعضی جمله ها انگار از دهان خودم بیرون می آمدند.
          

            دیگه یه کتاب چی  میتونه کم داشته باشه؟
اگر برای خوندن کتاب ها به دلیل نیاز داریم این یه کتابیه که نخوندنش دلیل میخواد.
بگم عالی؟ بگم کافی؟
خانوم امیرزاده من حقیقتا نمیدونم چطور باید این کتاب رو توصیف کنم. ازتون ممنونم. نمیدونم این کتاب حاصل تجربه شخصی بود یا چیز دیگه. اما بلند شدن و افتادن های مستوره نمیتونه تخیل باشه.
یک روایت زنانه. که اول تنهایی های این زن آدم رو غمگین می کنه. اما در نهایت این تنهایی قدرتی میشه برای با غیر بودن و به غیر وابسته نبودن.این ترکیب، عجیب خوب در اومده تو این کتاب.
دوست دارم درباره خیلی چیزهای دیگه بگم. اما طولانی میشه و فقط به یه چیز دیگه اکتفا میکنم.
نظرات رو که می خوندم بعضی ها گفته بودن که پایان کتاب سریع بود و معلوم نبود مستوره چطور از پس مسائلش بر اومد. اتفاقا از نظر من این پررنگ ترین ویژگی کتاب بود که بزرگ شدن تدریجی مستوره به خوبی در اومده بود. دنیا دنیای تدریجه. قرار نیست اتفاق یهویی بیفته. قرار نیست مستوره دیگه ناراحت نشه یا همیشه حالش خوب باشه. اما با این حال میتونه شرایط رو کنترل کنه.
عنوان کتاب هم عالی
خانوم امیرزاده از قلم و احساس و دغدغه مندی شما بی نهایت ممنونم


          

            کتاب به شدت با خودش همراهت می‌کنه . گاها از ناراحتی مستوره انقدر ناراحت میشدم که باید یه مدت کتاب رو کنار میذاشتم :))
جذاب تر بودنش برای من چندتا دلیل داشت ، یکی اینکه خیلی دوست دارم آینده ی مادر بودن رو تصور کنم و یکی دیگه رئال بودن رمانه . اصلا هدف اصلی رمان رئال بودنشه . تسلی خاطریه برای مادرایی که با سختیای بچه داری از یه طرف و الگوی مادر خوب بودن از طرف دیگه تو ذهنشون میجنگن. 
          

            سوژه جذاب و بکر است: 
یک زن تحصیلکرده و فعال در اجتماع، شیفته ی هنر و پژوهش و در اوج فعالیت‌های اجتماعی، ناخواسته باردار می‌شود.
این بارداری ناخواسته و بعد تولد فرزند، تمام تعادل زندگی‌اش را به هم می‌ریزد، اختلافات و گره‌های ارتباطی پنهانی که با همسرش دارد از لایه‌های زیرین ذهن و زندگی اش به سطح می آید، تنهایی و دلتنگی اش در شهر تهران نفس گیرتر می‌شود و اختلافات فرهنگی و اخلاقی با خانواده‌ی همسرش پررنگ تر و آزاردهنده‌تر به چشم می‌آید.

این سوژه بکر به ویژه با قلم گرم و قصه‌گوی نویسنده و پرداختنش به جزئیات زندگی یک زن متاهل ایرانی، کافی است تا دل هر مخاطب زن با شرایط مشابه را ببرد. 
ما در اوج خستگی و ناامیدی  «مستوره» با او به زادگاهش، بندرعباس می‌رویم، با شخصیت‌ جذاب تک تک اعضای خانواده و رفقای قدیمی‌اش آشنا می‌شویم. در کنارش به تمام خاطرات گذشته‌اش سفر میکنیم، دلتنگ می‌شویم، به شوق می‌آییم و افسوس میخوریم. بعد دوباره به تهران برمیگردیم و تا می‌خواهیم آرام آرام مسیر خودیابی و تعادل را با او پی بگیریم، نویسنده‌ی محترم با سر ما را به زمین میکوبد! 
به این نحو که در یک سوم پایانی کتاب با ملغمه‌ای از نکات روانشناسی، اخلاقی، عرفانی و فلسفی که از کتاب‌ها و نویسنده‌های مورد علاقه‌اش دستچین کرده، نسخه‌ای برای حل مشکلات مستوره به دست او و البته ما می‌دهد و مستوره دوست داشتنی من را تبدیل به یکی از آن زنان و مادران و همسران موفق می‌کند که خوراک برنامه‌های خانواده صدا و سیما هستند.
خیلی عصبانی هستم؟
بله!
چون توقع دارم وقتی رمان دست میگیرم، نویسنده برایم داستان بگوید، وقتی برایم بالای منبر برود عصبانی می‌شوم.

چرا دلخورم؟

چون مستوره را دوست داشتم، کلی خاطره‌ی خوب ازش داشتم، دوست نداشتم با چندتا نصیحت و رهنمود، برود و یک دفعه اینطوری وسط برهوت رهایم کند.

چرا خیلی‌ها اینقدر این کتاب را دوست دارند و از دست نویسنده دلخور نیستند؟
 
چون از خواندن فلسفه و روانشناسی و اخلاق اسلامی به صورت گل درشت در داستان ناراحت نمی‌شوند و اینطوری بیشتر به دلشان می‌نشیند.

این بد است؟

به هیچ وجه. اما از منظر حرفه‌ای ، قطعا این به کیفیت رمان ضربه‌های جدی وارد می‌کند و مخاطب جدی ادبیات را پس می‌زند.
          

            خوانده شد
عالی بود
بی نظیر بود
از نظر فرم و تکنیک های داستانی خیلی خوب و پرکشش بود
از نظر محتوا بسیار عالی،کاربردی و امروزی بود

ماجرای دختری را روایت می‌کند که فعالیت های اجتماعی زیادی داشت و بعد از ازدواج و بچه دار شدن دچار تعارضات فکری و روحی شدیدی شده و بین نقش همسری،مادری و نقش اجتماعی خود مستاصل میشود.
 
نویسنده با پیش بردن داستان زندگی شخصیت اصلی، روند بزرگ شدن، پخته شدن و تکامل روحی یک زن در مسیر مادری را به خوبی نشان میدهد

به نظر می رسد این رمان کار بسیاری از دوره های آموزش همسرداری و تربیت فرزند را با بیان روش استفاده کاربردی آیات و روایات در زندگی و همچنین پرداختن به بعد روانشناختی مسائل،به سبک داستانی و بسیار قوی انجام داده است.

مخاطبین؛
گروه سنی بزرگسال
متاهلین
مادران شاغل یا مشغول به تحصیل
زنان در شرف بچه دار شدن
زنان فعالی که با بچه داری خانه نشین شده اند
در دسته کتابهای تبلیغ و تبین لزوم فرزندآوری هم قرار میگیرد
          

            در این چند صباحی که مستوره مهمان خانه ام بود  
با او شوکه شدم 
عصبانی شدم 
ناراحت شدم 
گریه کردم 
خندیدم 
خاطره بازی کردم 
دلم برای بندری پر کشید که هرگز ندیدم 
تو خودم شکستم 
زمین خوردم 
تلاش کردم 
بلند شدم 

مستوره با من خیلی حرف ها زد که لازم داشتم در این مقطع زمانی بشنوم 

اولش فکر کردم چقدر بار منفی زندگی مستوره زیاده چقدر غر میزنه چقدر ...
ولی هرچی جلوتر رفت بیشتر حس نزدیکی باهاش داشتم خیلی جاها انگار حرفای دل منو میزد ، دلم خواست باهاش میرفتم بندر و منم چند صباحی خلوت میکردم تا خودمو پیدا کنم ، کاش مثل آخر داستان منم چند سال بعد خودم رو هم میدیدم و میفهمیدم منم بالاخره خودمو پیدا میکنم یا نه
 منم از زندگی درس میگیرم یا نه 
منم یادمیگیرم کجا باید چجور باشم تا نتیجه بهتری از کارامو حرفام داشته باشم یا نه 
منم میتونم دلمو بزرگ تر کنم یا نه ......
          

            داستان سوژه خیلی خوبی دارد. زاویه نگاهش به مسئله دقیق است اما در فرایند حل مسئله نمی‌تواند به ادبیات وفادار بماند
به این معنا که محتوای داستان به فرم نمی‌رسد و نسبتش با ادبیات و هنر به این دلیل که سعی دارد پیام بدهد کم‌رنگ می‌شود
داستان زبان ساده ای دارد  اما کلمات اضافی زیاد دارد!
یعنی تعداد کلمه با پیرنگ منطبق نیست 
و مخاطب در چرخه اطناب می‌افتد
به همین دلیل این اثر مخاطب جدی ادبیات را جذب نمی‌کند.
          

            این کتاب بسیار ماهرانه و عالمانه نوشته شده، از کلاس‌ها و نصیحت‌های خشک به دختران و بانوان بسیار بسیار تاثیرگذارتر است. مناسب خانم‌هایی هست که احساس سردرگمی دارند در تأهل و فرزندپروری و برای آقایان هم مناسب هست تا با دغدغه‌های بانوان و نیازها و ویژگی‌هایشان تاحد مطلوب و واقع‌نگرانه‌ای آشنا شوند.
          

            شروع کتاب و طرح موضوع زیبا و خاصه خیلی باعث همراهی مخاطب میشه تا اواسط کتاب خوبه و حتی میتونم بگم در این نوع سبک عالی اما یک چهارم پایانی کتاب دوست نداشتم مشکلات زندگی مستوره که خودمون میدونیم خیلی مشترک بین مادران با دقت مطرح شده بود اما راهکار مقابله و کنار اومدن با مشکلات اصلا در خور مشکل نبود خیلی سرسری کتاب به اتمام رسیده بود ، داستان عاشقانه مستوره و امیر یل در بین زندگی روزمره مستوره بنظر من اصلا جذاب نبود و فقط کتاب حیف کرده بود اما در مجموع از مطالعه کتاب راضی ام توصیه میکنم