از ابوعلی سینا نقل شده که میگوید: کانَ علی (علیه‌السلام) بینَ اصحاب محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) کالمعقول بینَ المحسوس. یعنی؛ علی در میان یاران رسول خدا مانند "کلی" در میان "جزئیات محسوسه" بود و یا مانند "عقول قاهره" نسبت به "اجسام مادیه" بود.

عدالت نباید فدای مصلحت بشود

(ادامه...) سکوت علی سکوتی حساب شده و منطقی بود نه صرفاً ناشی از اضطرار و بیچارگی؛ برای او آسان بود که قیام کند و حداکثر آن بود که به واسطه نداشتن یار و یاور، خودش و فرزندانش شهید شوند.

برای من که طرفدار«کم ولی با کیفیت»هستم؛گذاشتن بریده بلندکارآسانی نیست ولی بایدنشانتان میدادم که چرادقیقا بندآخر این صفحه باوجودخشمی که مثل همیشه سر مسأله خلافت دارم؛یکهوبااستدلال امیرالمومنین ذوق‌زده شدم: «پس ازپایان این جریان علی(ع)از افرادی که درآن مجمع حضورداشتند استدلالهای طرفین راپرسید واستدلال هردوطرف راانتقادو ردکرد. على پرسید:انصارچه میگفتند؟ گفتند:حکمفرمایی از ماوحکمفرمایی ازشماباشد. -چراشمابر ردنظریه آنهابه سفارشهای پیغمبراکرم درباره آنها استدلال نکردیدکه فرمودبا نیکان انصارنیکی کنید واز بدان آنان درگذرید؟ -اینهاچه جوردلیل میشود؟ -اگربنابودحکومت با آنان باشدسفارش درباره آنان معنی نداشت.این که به دیگران دربارۀ آنان سفارش شده است،دلیل است که حکومت باغیرآنان است.خوب،قریش چه میگفتند؟ -استدلال قریش این بودکه آنهاشاخه ای ازدرختی هستندکه پیغمبراکرم نیزشاخه دیگرآن درخت است. -با انتساب خودبه شجره وجودپیغمبر،برای صلاحیت خوداستدلال کردندامامیوه راضایع ساختند. یعنی اگرشجره نسبت معتبر است،دیگران شاخه ای ازآن درخت میباشندکه پیغمبریکی از شاخه های آن است امااهلبیت پیغمبرمیوه آن شاخه اند.»